Ludzie piszą blogi, a ty gościu zachowuj się jak człowiek

Zaglądam do wielu blogów i nie tylko zwykłych śmiertelników, ale  do blogów osób publicznych, tych na świeczniku. Ludzie piszą blogi i zawierają tam swoje myśli, przemyślenia. Ujawniają także wiele ze swego życia prywatnego, jak również ujawniają co zjedli, jak mieszkają, co czytają, jak spędzają wolny czas. Wklejają fotki z zagranicznych wycieczek, chwalą się swoimi dziećmi, opisują co ich kręci i jakie mają hobby. Wchodzę na te blogi i czuję się jak w cudzym domu, ale jednak zaproszona, bo mogę dany wpis skomentować i wyrazić swoje zdanie. A więc wchodzę, zdejmuję buty i zakładam  obuwie zastępcze, podane mi przez gospodarza. Siadam sobie wygodnie i wtapiam się w napisany tekst. Często obok stoi sobie świeżo zaparzona kawa. Czuję się zaproszona, a więc zachowuję się jak człowiek o twarzy człowieka przez duże „C”. Nie jestem chamska, nie ubliżam w komentarzach, bo przecież jestem zaproszonym gościem, a nie jakimś świrem zakradającym się znienacka mającym ochotę dać komuś w pysk! Mama mnie tak wychowała, aby w życiu zachowywać się poprawnie, aby umieć wyciągać wnioski i być elastycznym w stosunku do innych ludzi. Nie wszystko musi mi się podobać, bo mogą mi się nie podobać meble, wystrój, albo charakter gospodarza, ale potrafię wszystko zrozumieć, że są ludzie i ludziska. Mają inne spojrzenie na świat i życie, a więc jako gość staram się zrozumieć i przemyśleć i dopóki nikt mnie nie bije, nie ubliża, jestem gotowa do rozmów i negocjacji. 
A ty tropicielu, wynoszący z mojego bloga, moje treści w inne, szmatławe miejsca, spójrz w lustro i sam sobie odpowiedz kim jesteś! Nie jesteś tu mile widziany, a jak wchodzisz, to zdejmij swoje brudne buciory i zachowuj się jak człowiek. Apel daremny, bo kanalia do śmierci będzie kanalią i choć już bliżej niż dalej, to chyba nie miło będzie umierać szubrawcem!