Ból utopiony w alkoholu – historia prawdziwa

Dlaczego ludzie sięgają po alkohol? To jest pytanie odwiecznie zadawane. Nie chcę tu poruszyć tematu picia okazjonalnego, na imieninach u cioci. Chcę wziąć temat od innej strony, od strony bólu jaki zadaje nam życie. Ludzie wpadają w ciąg alkoholowy i jakże często upadają na samo dno i jest tak, że jedni wydobywają się, nagle otrząsają i zaczynają żyć na nowo. Zaczynają uczyć się samych siebie, naprawiać popełnione błędy, godzić się i przepraszać najbliższych. Inni się nigdy nie podniosą i zamieniają się w zombie. Ilu mamy znajomych, bądź w swoim otoczeniu, albo w rodzinie, którzy pochłonięci przez alkohol zakończyli swoje życie w niesławie. Mam znajomego, z którym niegdyś pracowałam, młody mężczyzna, który tylko patrzeć, jak lada moment zakończy w niesławie właśnie swoje życie. Popijał już, gdy razem pracowaliśmy, ale sobie myślałam, że tak korzysta z życia. Myślałam, że takie od czasu do czasu nie jest dla niego groźne – pomyliłam się, bo zaraz go nie będzie. Dziś słuchałam wywiadu z naszą polską aktorką – Stanisławą Celińską, byłą alkoholiczką. Pani Stanisławie się udało i na powrót jest kobietą szczęśliwą. Każdy powód do picia jest dobry. Alkoholem coś chcemy, my ludzie zagłuszyć, coś co siedzi w człowieku i wierci i dręczy. Powody picia są różne, bo może nieudane dzieciństwo, małżeństwo, kłopoty w pracy itd. Ja chcę opowiedzieć o kimś mi bliskim, a więc: Dowiedziała się, że zdradza ją mąż. Ta wiadomość spadła na nią nie po raz pierwszy zresztą, co było kolejnym ciosem nie do zniesienia. Rozmowy z mężem nie dały pożądanego skutku. Nie przyznawał się, mimo, że smsy od jego kochanki wbijały jej nóż w serce. Katowana i psychicznie niszczona myślała, że tego nie wytrzyma. Ból rozsadzał ją od środka i miotała się po mieszkaniu, nie chciała żyć. Może gdyby się do niej wyniósł byłoby jej lżej.  Kazała wybierać, a więc wybrał żonę, ale każde jego wyjście z domu, było dla niej katorgą. Wyobrażała sobie jak znowu z tamtą się spotkał. Wyobrażała sobie ich seks i co do tamtej mówi o żonie. Pewnego dnia w swojej rozpaczy wyszła z domu po alkohol. Chciała uciec od swojego nieudanego życia. Chciała zapomnieć i niech go szlag trafi. Kupiła trzy butelki wódki i zaczęła swój ból i rozpacz topić w kieliszku. Piła i rozpaczała, bo nie wiedziała jak będzie mogła obok niego dalej żyć. Rozwód, czy wybaczenie, to były te pytania, które sobie w pijackim amoku zadawała. Ten cholerny alkohol wcale nic nie zagłuszył, a raczej wzmógł w niej agresję. Wyrzuciła jego ubrania i buty na klatkę i dawała mu sygnał, że już go nie chce. Nie chce z nim żyć i da sobie radę sama. On z powrotem wszystko wnosił, a Ona na powrót jego szmaty wyrzucała. Nie przeprosił i w dalszym ciągu się zapierał, że sobie coś uroiła. Myślał, że żona mu zwariowała, bo nie mógł sobie poradzić z jej agresją, złością i wrzaskami. Nie wiedział jak ją uspokoić, jak ukoić jej ból, a wystarczyło się przyznać i po ludzku przeprosić. Tchórz, myślała i piła dalej. Nie wytrzymał i poszedł do rejonowego psychiatry, aby mu pomógł napisać  pozew, aby ją zamknąć w szpitalu psychiatrycznym i poprosił o wizytę domową. Za kilka dni, ktoś zapukał w jej drzwi. Otworzyła zmizerowana i przepita. Wizyta lekarska doszła do skutku. Zaprosiła do domu, ale nie miała ochoty na tę rozmowę. Usłyszała, że mąż złożył już w sądzie pozew o przymusowe umieszczenie jej w szpitalu zamkniętym. Usłyszała, że powinna przestać pić i wziąć się za siebie i takie tam morały i pouczenia. Wpadła w złość i wykrzyczała tej pani doktor, że powinna zamknąć jej męża, który notorycznie ją zdradza, a wyprowadzić się nie chce. Raptownym ruchem pokazała lekarce, gdzie są drzwi, bo nie miała zamiaru słuchać tych bzdur. Z tej rozmowy wynikło, że nie ma prawa rozpaczać i nie ma prawa cierpieć, bo niby nic się nie stało. Nikt jej nie skrzywdził, nikt nie odebrał jej godności przecież. Nie szkodzi, że całe miasto gadało po kątach i nie szkodzi, że dostaje obraźliwe smsy i nie szkodzi, że serce jej pracuje na ostatnich obrotach. Nic się nie stało według uczonej pani doktor i to ją trzeba odizolować od społeczeństwa i zamknąć w pokoju bez klamek. Po tej wizycie postanowiła wziąć się za siebie i chciała pokazać, że zmierzy się ze swoją rozpaczą, ale już na trzeźwo i postanowiła, że więcej nie kupi alkoholu i nie będzie go traktowała jak lekarstwo na smutek i rozpacz. I tak też się stało i nadal ze sobą żyją, a ich życie stało się jakby lepsze i głębsze, choć wszystkiego wymazać i zapomnieć się nie da. Z tej historii wynika, że alkohol nie jest panaceum – na nic!