Gdy chore dzieci idą do aniołków w Belgi

Pewnego, pięknego dnia cała rodzina wybrała się samochodem, na występ swojego syna w innym mieście. Mama i Tata i ich dwoje dzieci, córeczka i syn. Rodzice byli bardzo szczęśliwi, że ich syn zagra utwór na koncercie z innymi dziećmi. Był bardzo utalentowany i kochał muzykę. Po koncercie, wracając, córeczka poprosiła, aby się zatrzymać, bo chce jej się siusiu. Ojciec posłusznie zatrzymał samochód na poboczu, ale w tym samym momencie z samochodu wyskoczył niespodziewanie ich syn, czego rodzice nie zauważyli, gdyś działo się to błyskawicznie. Nagle usłyszeli ogromny huk uderzającego auta w ich syna. Kiedy się zorientowali, co się wydarzyło, samochód ze sprawcą wypadku szybko odjechał i zginął we mgle. Nie zdążyli zapamiętać nr rejestracyjnych, nie zdążyli zauważyć marki tamtego samochodu,  bo sprawca zbiegł z wypadku w chwili, kiedy ratowali swojego syna, a On umierał im na drodze.

Rodzice zatopieni w rozpaczy i wielkim bólu musieli przez wiele miesięcy pogodzić się ze stratą dziecka, a ból był tym większy, że sprawca pozostawał wciąż na wolności i nie poniósł kary.

Ich córeczka często dopominała się wyjaśnień, bo przecież była wciąż małym dzieckiem, nie rozumiejącym, gdzie jest teraz jej braciszek.

Pytała rodziców, a oni nie mieli dla niej czasu, gdyż ból po stracie dziecka był tak wielki, że całkowicie ich obezwładnił. Usłyszała pewnego wieczoru od mamy, która przyszła do jej pokoiku powiedzieć jej dobranoc, że jej braciszek jest teraz u aniołków i tak będzie mu bardzo dobrze. Pozna z pewnością tam nowych przyjaciół, będzie się bawił z nimi i biegał po zielonej trawie. Będzie tam bardzo szczęśliwy, otoczony troskliwą opieką. Mama zapewniła swoją córeczkę, że tam u aniołków, będzie braciszkowi bardzo dobrze i i aby się o niego wcale, a wcale nie martwiła, choć już nigdy do niej nie wróci.

To troszkę uspokoiło dziewczynkę  i tylko jeszcze zapytała, czy będzie mogła dla niego jutro zagrać na pianinie i czy braciszek będzie słyszał jej muzykę tam u aniołków. Oczywiście, że będzie słyszał, ze łzami w oczach odpowiedziała jej mama.

Dziewczynka spokojna już, że jej braciszkowi będzie tam dobrze, zasnęła z uśmiechem na buzi, wyciszona i uspokojona,  wyobrażając sobie jak wygląda ten czarowny świat, tam u aniołków.

Za kilka miesięcy, dziewczynka zaczęła uskarżać się, że bolą ją wszystkie jej malutkie kosteczki i trudno jej wytrzymać ten ból. Zaczęła się gonitwa po lekarzach, którzy oznajmili po serii badań, że jest chora na białaczkę. Mijały miesiące, a choroba w zastraszającym tempie postępowała i lekarze nie dawali już żadnej nadziei. Nie pomagały jej już żadne leki uśmierzające ból i dziewczynka nikła w oczach. Zrozpaczeni rodzice robili wszystko i wydali fortunę, aby ratować swoje jedyne dziecko, ale niestety lekarze nie dawali już żadnej nadziei.

Pewnego poranka, ich córeczka oświadczyła, że chce już iść do aniołków, bo ból jest tak straszny, że już chce umrzeć. Chce iść do aniołków i już tam nie chce tak cierpieć. Chce się bawić na zielonej trawie, gdzie wciąż świeci słońce i gdzie pozna nowych, zdrowych przyjaciół. Bo u aniołków jest fajnie, a tu na ziemi jest źle, jest brzydko, bo tu na ziemi dzieje się tyle nieszczęść, a ona chce być u tych aniołków wreszcie zdrowa, tak jak są zdrowe księżniczki z bajek, bo u aniołków jest tak jak w bajce i ona już tak chce.

Dlaczego piszę tę historię, wymyśloną przeze mnie. Dlatego moi czytelnicy, gdyż od wczoraj mam w głowie mętlik i nie mogę sobie z tematem poradzić. W Belgi zatwierdzono ustawę, że chore beznadziejnie cierpiące dzieci  przed 12 rokiem życia, będą miały prawo zarządzać swoim życiem. Będą miały prawo oznajmić, że chcą już umrzeć, bo mają już dość cierpienia i chcą odejść z tego świata, gdyż ból i cierpienie jest nie do zniesienia. Będą miały prawo poprosić o eutanazję, która za zgodą rodziców, lub opiekunów będzie mogła prawnie zostać wykonana.

Jak wytłumaczyć tak małemu dziecku, że tam, po tamtej stronie nic je właściwie już nie czeka. Jak rozmawiać z dzieckiem tak malutkim, które styka się z odchodzeniem, że tam jest już tylko ciemność i panuje mrok i wieczna noc i, że jest to bilet tylko w jedną stronę. Jak trafić do dziecka, które w bajach widzi kolorowy i piękny świat i słyszy od dorosłych, że po tamtej stronie, u aniołków jest jak w bajkach.

Nie mogę sobie ze sobą poradzić. Nie mogę przestać o tym myśleć i pierwszy raz w swoim dość długim życiu, nie znajduję odpowiedzi i za pewnie nie znajdę do czasu, kiedy zostanę powołana do aniołków!

PS. Zaznaczam nieśmiało, że nie wierzę w życie pozagrobowe, a przepraszam tych, którzy wierzą w życie po życiu. Szanuję wybory innych ludzi.