Samotność matki i jej poświęcenie

Pani Bronisława ciężko pracowała, aby wykarmić i odziać swoją trójkę dzieci. Kiedy jej mąż zginął w kopalni, została z dziećmi całkiem sama. Imała się różnych prac, aby tylko zebrać grosz do grosza i zapewnić swoim dzieciom jako takie warunki. Chciała przede wszystkim, aby ubiorem nie odbiegały od swoich rówieśników, a także by były najedzone i miały ciepło w domu, kiedy zima była ostra, by miały w miarę dobre warunki do nauki.

Najlepiej zarabiała Pani Bronia, kiedy sprzątała domy majętnych ludzi. Byli to lekarze i naukowcy, którzy w referencjach polecali Panią Bronię, ponieważ była niezmiernie dokładna i przykładała się do pracy jak mało kto. To były spore pieniądze, a jeszcze dodatkowo w domu szyła piękne sukienki dla dam, bo dostała od losu talent i potrafiła tak uszyć, że każda klientka była szczęśliwa, bo nie dość, iż Pani Bronia uszyła, to jeszcze doradziła, co do koloru i fasonu, oraz budowy ciała klientki. Miała w sobie niesamowity zmysł w krawiectwie i czasami szyła do późnej nocy, bo tyle miała zamówień.

Dzieci rosły i dobrze się uczyły, a bywało, że Pani Bronia nie mogła iść na wywiadówkę, ale ufała i wierzyła w swoje dzieciaki.

Mijały lata i dzieci się rozjechały po większych miastach, bo były zdolne i robiły swoje kariery i szukały drugiej połówki. Pani Bronia jechała kilka razy do tych miast, aby być na ich ślubach i kolejnych chrzcinach, bo nagle posypały się jej wnuki. Była szczęśliwa strasznie, że mimo, iż jej życie przepełnione było pracą i nie zawsze miała czas dla swoich dzieci, to wyszły na ludzi, a to była dla niej wielka nagroda.

Wracała do domu, samotnego domu, ale jakoś sobie radziła. Wychodziła dużo na spacery i spotykała się z ludźmi i tak czasami spędziła z nimi parę godzin na ławeczce. Musiało jej wystarczyć, że często siedziała samotnie w domu, kiedy od czasu do czasu jakieś dziecko do niej zadzwoniło i pytało jak tam się ma ich mama?

Pewnego dnia Pani Bronisława poczuła się źle i zemdlała z bólu na klatce schodowej. Ktoś wezwał karetkę i Pani Bronisława przeszła serię badań w szpitalu i okazało się, że będzie ją bolało, bo przez lata ciężkiej pracy nabawiła się wielu zwyrodnień kości i nic z tym nie da się już zrobić.

Bywały dni, że nie bolało ją prawie wcale, ale bywały takie dni, że z ledwością zwlekała się z łóżka, mimo środków przeciwbólowych. Nie było przy niej nikogo, bo przecież dzieci muszą pracować, bo mają swoje rodziny. Nie skarżyła się żadnemu dziecku i swoje dolegliwości mocno ukrywała. Nie było jej lekko, kiedy z wielkim trudem, o lasce człapała do kuchni, by zrobić sobie jakiś posiłek, czy zaparzyć herbatę.

Ciągle się nie skarżyła, ale ktoś zauważył, że Pani Bronia nie wychodzi już praktycznie z domu i nagle zabrakło jej na ulubionej ławeczce. Ktoś podszedł i robił jej drobne zakupy i pomógł się umyć. Ktoś od czasu do czasu podszedł, aby chwilkę z nią porozmawiać.

Mijały miesiące i pewnego dnia przyjechały do Pani Broni jej dzieci. Przyjechały z kwiatami i tortem, aby złożyć jej urodzinowe życzenia i aby zrobić jej niespodziankę, bo nie zawsze mieli na to czas. Zastali swoją matkę w łóżku skręconą z bólu i stanęli jak wryci, bo nie wiedzieli, że ich mama jest w takim stanie.

Zaczęli się przy jej łóżku licytować, bo żadne z nich nie mogło w swoim życiu niczego poświęcić, aby się matką swoją opiekować. Kłócili się, że doktorat, że nowy dom, że daleko, że ich dzieci muszą mieć rodziców na co dzień i nie mogą wszystkiego nagle rzucić i zająć się schorowaną matką.

Wówczas, zdrowa na umyśle Pani Bronia zrozumiała, że czegoś ich nie nauczyła. Nie nauczyła ich empatii i poprosiła, aby ją zostawili w spokoju i wracali do swojego życia. Nagle w jej domu pojawiła się opiekunka, którą opłaciły jej dzieci, aby zatuszować w sobie wyrzuty sumienia i wyjechali z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku w stosunku do rodzicielki.

Opiekunka była jak złoto, bo opiekowała się ich mamą wyjątkowo troskliwie. Była z nią dzień i noc. Wiedziała kiedy Pani Bronia cierpi i wiedziała kiedy ma wezwać lekarza, by przepisał następną porcję leków. Towarzyszyła Pani Broni i potrafiła słuchać, aby Pani Bronia nie czuła się tak strasznie samotna. Pokochała tę kobietę, ponieważ dogadywały się w każdym aspekcie i pragnęła zrobić wszystko, aby jej podopieczna nie cierpiała tak z powodu swojej choroby, jak i opuszczenia przez własne dzieci.

Nadeszła jesień i pewnej nocy Pani Bronia już rano nie otworzyła oczu. Zmarła cichutko, a na małej karteczce niezdarnie napisała, że gdy umrze, niechaj nikt nie powiadamia jej dzieci. Obok leżał też jej testament, w którym wskazała, aby opiekunka sprzedała jej mieszkanie i uzyskaną kwotę podzieliła na trzy części i wpłaciła na konta jej dzieci. W testamencie nakazała, aby opiekunka zabrała z jej domu to, co najbardziej jej się podoba, a resztę niechaj odda na cele charytatywne.  Tak też się stało, bo opiekunka uszanowała jej ostatnią wolę i przekazała dość spore kwoty na konta dzieci Pani Bronisławy.

Pani Bronia spoczęła na lokalnym cmentarzu, a opiekunka zadbała o skromny nagrobek i każdego weekendu odwiedza swoją ukochaną podopieczną i zapala jej mały znicz i co trochę zmienia  kwiaty, bo Pani Bronia zawsze kochała też kwiaty.