Czy wszys­tko po­zos­ta­nie tak sa­mo, kiedy mnie już nie będzie?

Prognozy nie są wesołe, bo nasze społeczeństwo starzeje się w zastraszającym tempie. Nie chcę tutaj wklejać tych prognoz, bo każdy może sięgnąć po nie w sieci, a mnie dziś naszła taka chwila refleksji, bo może to spowodował wyjątkowo zimny maj. 

Brakuje mi słońca i może dlatego wpadłam w minorowy stan i skupiłam się na smutnych myślach, bo co to będzie, kiedy już mnie nie będzie? Wiem, że świat się nie zawali i życie będzie się toczyło dalej, ale za Poświatowską poszłam, gdyż:

Halina Poświatowska

„Czy wszys­tko po­zos­ta­nie tak sa­mo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki od­wykną od do­tyku moich rąk, czy suk­nie za­pomną o za­pachu mo­jego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dzi­wić się mo­jej śmier­ci – za­pomną. Nie łudźmy się, przy­jacielu, ludzie pog­rze­bią nas w pa­mięci równie szyb­ko, jak pog­rze­bią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszys­tkie nasze prag­nienia odejdą ra­zem z na­mi i nie zos­ta­nie po nich na­wet pus­te miej­sce. Na ziemi nie ma pus­tych miej­sc”.

Starzejemy się kochani i tu też wklejam piosenkę o tej przeklętej, a może nie – starości.

Rozglądam się dookoła, obserwuję i liczę, że w mojej klatce na 12 rodzin, to tylko trzy rodziny składają się z młodych ludzi. Reszta mieszkańców, to ludzie już w kwiecie wieku, którzy lepiej lub gorzej sobie radzą. Idę dalej tym tropem i stwierdziłam, że w koło mnie mieszkają w przeważającym procencie ludzie starsi, którzy często, kiedy tylko pogoda dopisuje wygrzewają swoje kości na przyblokowych ławeczkach. Nie przesadzam, bo jestem dobrą obserwatorką i widzę dużo posiwiałych głów poruszających się  o laseczkach – idących wolnym krokiem do sklepu. 

Starość jeśli jest we dwoje, to staje się jeszcze znośna, ale ile ludzi już pożegnało swoje połówki na zawsze i wiodą  życie w samotności. Mam takiego sąsiada, który jest wdowcem od kilku, dobrych lat. Każdej wiosny sadzi na swoim balkonie czerwone pelargonie, bo te kwiaty kochała jego żona. Już sam nie umyje okna i zawsze ktoś mu w tym pomaga, a także sam nie sadzi tych kwiatów, ale każdego wieczora wychodzi na balkon i je pielęgnuje i podlewa.

Nie wiem gdzie podziała się młodzież w moim mieście? Czy wszyscy wyjechali za chlebem do innych miast, a może za granicę i dlatego stworzyły się enklawy i osiedla, na których wciąż jeszcze mieszkają starsi ludzie – od lat w tych samych mieszkaniach?Powoli robimy miejsce innym, bo każdego dnia wisi nowy nekrolog, gdyż zwijamy się z tego świata.

Ciekawa jestem jak to wygląda w Waszych rejonach, bo może ja przesadzam?