„Nic osobistego” – to film o samotności

Nie lubię filmów z niedopowiedzeniami, bo po obejrzeniu ze dwa dni mi zajmuje, by sobie te niedopowiedzenia przemyśleć i gnębi mnie fakt, że reżyser nie podał mi na tacy rozwiązania fabuły.

Tak też męczę się po obejrzeniu filmu pt. „Nic osobistego”, który wyreżyserowała Polka – Urszula Antkowiak.

Film ten był popularny w kinach studyjnych i nie jest znany szerszej publiczności, a szkoda, bo film tego jest wart.

Młoda, śliczna, rudowłosa dziewczyna o nieskazitelnej cerze siedzi w swoim pustym mieszkaniu i patrzy przez okno, jak przechodnie zbierają jej rzeczy wystawione przed domem. Na końcu zdejmuje obrączkę i wyrusza w świat. I tu jest pierwsze niedopowiedzenie, bo do końca filmu nie wyjaśni się dlaczego i co się wydarzyło w jej życiu.

Niesie ze sobą plecak i mały namiot, oraz niewielką kwotę pieniędzy.

Nagle ją widzimy na irlandzkiej ziemi, surowej w klimacie jesiennym. Pada wciąż deszcz, a ona rozkłada namiot na noc i śpi byle gdzie i je byle co. Odrzuca wszelką pomoc i jest zbuntowana i arogancka. Najbardziej odpowiada jej samotność, w której się pławi.

W filmie widzimy cudowne krajobrazy, jakich nie powstydził by się żaden malarz i dla mnie to była uczta dla moich oczu.

Co dalej się dzieje z dziewczyną?

Spotyka na swojej drodze malutki domek, położony na niewielkim półwyspie i zapoznaje dużo od siebie starszego mężczyznę, który też żyje samotnie i tu jest drugie niedopowiedzenie, bo dlaczego wybrał takie życie na odludziu. 

W malutkim domku jest czysto i przytulnie. Nie brakuje książek i płyt z cudowną muzyką.

Zawierają oboje pakt, że dziewczyna za pracę, będzie otrzymywała jedzenie i dach nad głową.

Najpierw ich znajomość jest oschła i nie zadają sobie żadnych pytań. Żyją pod jednym dachem, ale są sobie nieufni, ale z czasem ta ich znajomość przeradza się w coś fascynującego.

Polecam ten film, bo jest wart uwagi, choćby ze względu na cudowne widoki irlandzkiej ziemi, a także doskonałej gry tych dwoje.

Film zachęca do dyskusji, bo można snuć po swojemu wszystkie sceny, które są niedopowiedzeniami, a więc nadaje się na długie, jesienne wieczory z dobrą herbatą i pod kocem we dwoje.