Miłość bez granic!

Na zdjęciu jest moja, mała Wnusia Natalia, która w listopadzie skończy 3 lata.

Już biega za piłką i zaczyna pięknie rozmawiać, a rozumie wszystko.

Jest taka, że można ją łyżkami jeść, śmieszna i pogodna i już wszędzie jej pełno.

Jak zwykle wówczas się piszę, kiedy tak szybko zleciał ten czas, bo jeszcze przed chwilą była zupełnie zależna od Mamy., bo wiadomo jak jest z niemowlakiem.

Dziś miałam odwiedziny i poznaję się z moją ostatnią już Wnusią, bo więcej nie będzie.

Odetchnęłam od polityki naprawdę i nic mnie nie obchodził transfer Lewandowskiego, bo to jest jedna, wielka farsa!

Dlaczego, ano dlatego, że dzieci na świecie umierają z głodu, a tu się szasta milionami euro i to mnie brzydzi.

Nie widzieliśmy się bo:

Była pandemia i nie było kontaktu, a potem poszła do żłobka i do tego mieszkają w Szczecinie, a więc te kontakty są ograniczone.

Starsze Wnuki mnie zapamiętają, bo są już duże, a dzisiaj zdałam sobie sprawę z tego, że nie będę na weselu tej młodszej, bo za 20 lat mnie już nie będzie – taka jest brutalna prawda.

Będzie mnie znała jako babcię jeno ze zdjęć i jakiś tam opowiadań rodziców.

Nie ma na to żadnej rady!

Jako babcia kocham moje Wnuki całą sobą, a mam ich czwórkę.

Przekonałam się, że w moim sercu Wnuki mają szczególne miejsce, choć nie widuję ich codziennie.

Wiem, że otoczone są troską swoich rodziców i nigdy nie pozwolą, aby ich dzieciom działa się jakaś krzywda.

Tego jestem pewna, ale muszę się przyznać do pewnej słabości do mojej, prawie 13 letniej Wnusi.

Zdarzało się, że kiedy była malutka, to ją pilnowałam i miałam z nią świetny kontkat.

Miała 3 latka i namalowała poniższy obraz, który trzymam już 10 lat na pamiątkę.

Już wówczas czułam, że dziewczynka ma artystyczną duszę i tak jest do dzisiaj.

Gra na skrzypcach, robi rysunki, dużo czyta i próbuje coś tam już pisać.

Bardzo mi się to podoba i życzę Jej pójścia w dorosłość z taką postawą.

Kocham Luizę, kocham Wojtka i bardzo najmłodszą Natalię.

Ja i Mąż jesteśmy szczęśliwymi dziadkami i jeśli jest taka potrzeba, to zawsze pomożemy.

Reklama

Dobro pomieszane ze złem!

Dzisiaj był przemiły dzień, bo Dzień Babci, a jutro będzie Dzień Dadka.

Kwiatki dostałam, a Dziadek dostał słodki prezent i była wizyta Wnusi.

Od reszty Wnucząt był telefon z życzeniami, bo mieszkają daleko!

Moje Wnuki od najstarszego do najmłodszego, to: Aniela, Luiza, Wojciech i Natalia!

Z tej okazji życzę wszystkim Babciom i Dziadkom wszystkiego najlepszego, a przede wszystkim zdrowia na długie lata.

Właśnie słucham reportażu „Czarno na Białym” i znowu do przestrzeni publicznej dostały się wstrząsające wiadomości.

Bąkiewicz i jego kumple faszyści są dotowani przez ten nierząd z Funduszy Patriotycznego.

Faszyści są właścicielami posiadłości w Parku Krajobrazowym zafundowanej przez Morawieckiego za 1,5 miliona złotych!

Tak, tak kochani faszyści mają w Polsce swój bunkier jak kiedyś Hitler i wiadomo, że w tej posiadłości nie będą grali w „piłkarzyki” i bierki.

Będą tam knuli i opracowywali nowe strategie jak walczyć z opozycją i będą szukali wrogów Ojczyzny!

To jest wprost niewiarygodne, że na naszych oczach powstaje brunatny system za zgodą tych, którzy czego się nie dotkną, to spieprzą!

Powstańcy Warszawscy, którzy nie doczekali tych, okropnych czasów niech spoczywają w spokoju.

Ci, którzy widzą, to na własne oczy z pewnością czują się podeptani, a ich walka o wolną Polskę została właśnie przekreślona!

Tylko usiąść i zapłakać nad moją Polską i nad tym, co z Nią zrobili bandyci popierający faszyzm w kiedyś demokratycznym kraju!

Napiszę brutalnie, że powinni nas na pysk wyrzucić z Unii Europejskiej za wspieranie w Polsce faszyzmu i dotowanie w miliony!

Jedyna pociecha jest taka, że Kaczyński przypomina już chodzącą jeszcze – mumię i jak wieszczy dawny polityk – Palikot prawdopodobnie będą przyspieszone wybory, który z kretesem PiS przerżnie.

Jeśli Polakom przyjdzie płacić za chleb powyżej 10 złotych, to będzie ich koniec!

Polecam świetną rozmowę z Palikotem, który do polityki na wraca, ale wciąż ma bystre przemyślenia.

Wakacje – niech żyją wakacje!

Wnuczka i Wnusiu razem z rodzicami już pojechali do siebie, ale dzisiaj miały dzień na plaży z Dziadkiem!

Pogoda dzisiaj w zachodniej Polsce dopisała i była od paru dni deszczowych typowo plażowa – wakacyjna, a więc trzeba tak słoneczny dzień wykorzystać!

Dzieci się nie boją absolutnie wody i są szczęśliwe, kiedy Dziadek łódką wozi je po jeziorze!

Nie boi się pływać także piesek Wnusi – Maltańczyk i staje na dziobie, że aż mu uszy fruwają na wietrze i wygląda to komicznie!

To takie w skrócie sprawozdanie z dzisiejszego dnia w Wnukami!

A teraz trochę o polityce, bo na jednym z blogów przeczytałam bardzo budujący wpis, że zło odmieni się w dobro, ale trzeba na to poczekać trochę i się organizować!

Musimy się organizować, aby zatrzymać faszystowskie bojówki jak w Katowicach, którzy chronieni byli przez polską policję!

Musimy się organizować, aby taki Kurski po raz drugie wziął sobie ślub kościelny, bo do tej pory:

Aby unieważnić ślub kościelny trzeba było pisać do samego Papieża.
W Polsce Papieżem jest Kaczyński!

Cd. niżej więc:

Andrzej DUDA wygrał. Czeka nas wielowymiarowy KRYZYS.

by fraktal44

UWAGA! Apelujemy do wszystkich, którzy głosowali na RAFAŁA TRZASKOWSKIEGO w II turze wyborów. Nie poddawajcie się i nie traćcie nadziei na wolne, praworządne i demokratyczne państwo. Musicie jednak wiedzieć, że nadchodzą dla was CIĘŻKIE CZASY.

Na jesieni tego roku prawdopodobnie nastąpi pierwsze, poważne uderzenie KRYZYSU. W przypadku Polski zagrożenie jest PODWÓJNE. Z jednej strony mamy koronawirusa, który już spowodował wielkie straty w gospodarce, a z drugiej pisowskie rozdawnictwo, które skończyć się może tragicznie. Obydwa te czynniki mogą doprowadzić do HIPERINFLACJI. Kryzys podobnej skali umożliwił HITLEROWI przejęcie władzy w Niemczech. Musicie wiedzieć, że w tak ciężkich czasach rządzący zawsze będą szukali KOZŁA OFIARNEGO, aby rozładować społeczną frustrację. Tym kozłem ofiarnym będziecie WY PRZECIWNICY PIS-u, w tym przede wszystkim środowisko LGBT i krytycy kościoła katolickiego.

Prezydent Andrzej Duda potwierdził wszem i wobec, że LGBT TO NIE SĄ LUDZIE! Tym samym dał zielone światło dla BEZKARNEJ PRZEMOCY wobec tych środowisk. Wy nie jesteście dla nich ludźmi, a więc można was krzywdzić. Możecie być pewni tego, że najbardziej radykalni wyborcy Andrzeja Dudy będą próbowali was BIĆ, a może i nawet ZABIJAĆ! Wyborco Trzaskowskiego musisz wiedzieć, że w tak niesprzyjających okolicznościach może się zdarzyć, że bandzior z FASZYSTOWSKIEJ bojówki rozwali ci głowę kijem bejsbolowym i zostanie przez pisowski sąd UNIEWINNIONY!

Oczywiście, aby nie popaść w PRZESADĘ i nie wzbudzać niepotrzebnej PANIKI nie upieramy się, że takie zdarzenia staną się REGUŁĄ. Jednakże postępujący proces przejmowania sądownictwa przez PiS może w konsekwencji do tego doprowadzić.

Możemy więc mieć do czynienia z kryzysem ekonomicznym, społecznym, prawnym i konstytucyjnym. Być może nie będzie aż tak źle, jak w Niemczech hitlerowskich. Niemniej jednak ostateczne przeniesienie typowo rosyjskich lub białoruskich standardów na nasz polski grunt jest bardzo prawdopodobne.

W takiej sytuacji będziecie zmuszeni samodzielnie zadbać o swoje BEZPIECZEŃSTWO, ponieważ policja i sądy mogą nie być już po waszej stronie. Musimy się więc w ten czy inny sposób ORGANIZOWAĆ, aby zapobiec totalnemu zaszczuciu i odebraniu wszelkich praw i wolności obywatelskich! Najlepiej w ramach społecznych patroli po minimum 10 osób, które będą reagować wtedy, kiedy pisowska policja będzie się tylko przyglądać.

W tym celu prosimy was, abyście dołączali do naszej grupy dyskusyjnej: „Globalny sztab antykryzysowy i Fraktalna Rewolucja” – link do niej znajdziecie na końcu artykułu. W tej chwili liczy ona zaledwie 1063 członków, ale planujemy zwiększyć jej liczebność do 10 tysięcy do końca tego miesiąca oraz do 50 tysięcy w ciągu najbliższych trzech miesięcy. Jeżeli zależy wam na własnym BEZPIECZEŃSTWIE, to kopiujcie i udostępniajcie ten apel z linkiem do naszej grupy, gdzie tylko się da.

Gwarantujemy wam, że najbardziej aktywni członkowie, którzy będą pomagać w rozwoju naszej grupy otrzymają od nas statusy MODERATORÓW i ADMINISTRATORÓW, a następnie bardziej konkretne zadania koordynujące i ZARZĄDZAJĄCE związane z organizacją zadań TERENOWYCH w poszczególnych miastach. Jeśli nie chcecie być przez tą swołocz zadeptani, to musicie być od  nich lepiej zorganizowani i stanowić SIŁĘ, której ci faszyści faktycznie będą się obawiać, ponieważ oni rozumieją wyłącznie język siły.

NIE PODDAWAJCIE SIĘ, NIE TRAĆCIE NADZIEI I UDOSTĘPNIAJCIE DALEJ TEN APEL

„Globalny sztab antykryzysowy i Fraktalna Rewolucja” – link do grupy poniżej:

https://www.facebook.com/groups/FraktalnaRewolucja/

Autor: Paweł Kowalski

Źródło: Agencja informacyjna „Third Eye”

https://fraktalnarewolucja.wordpress.com/2020/07/15/andrzej-duda-wygral-czeka-nas-wielowymiarowy-kryzys/?fbclid=IwAR0p4DEgVW1rI_eJTJkBgP07nZPsdshrowePKPbLw3L6jf06D-kehXyO57o

Pustka z okazji Dnia Babci!

Każdego roku kiedy obchodzony jest Dzień Babci i Dziadka u mnie włącza się zaduma.

Pochodzę z bardzo nieszczęśliwej rodziny, bo nie dane mi było poznać swoich Babć i Dziadków.

Rodzice nie mówili o swoich rodzicach i właściwie nie wiele o nich wiem.

Gdzieś tam mam jedno zdjęcie ze ślubu rodziców mojej matki i to wszystko.

Nie wiem jak mieli na imię i jak się poznali, a także jak im się żyło w latach trzydziestych!

W domu długo była zmowa milczenia na ten temat i przypadkiem dowiedziałam się, że matka mojego ojca popełniła samobójstwo skacząc do studni.

Potem dowiedziałam się, że kiedy moja matka wyszła za mąż i wyjechała za mężem, to jej ojciec się powiesił.

Jest to dla mnie tragiczna historia, o której często myślę, bo nie mam żadnych wspomnień związanych z babcią i dziadkiem.

Matka mojej mamy, a raczej jej macocha umarła dość młodo na zapalenie płuc, a o ojcu mojego ojca nie wiem doprawdy nic!

Nawet nie wiem gdzie w Łodzi są pochowani i nie ma w rodzinie żadnej legendy, wspomnienia o tych ludziach.

Ten brak odbił się na moim życiu, bo inni mieli swoje babcie i dziadków i o nich opowiadali, a ja nie miałam i nie miałam czego wspominać.

Powstała w mnie taka dziura wewnętrzna i niezapisana kartka i im jestem starsza, tym bardziej odczuwam tę pustkę w życiorysie.

Mój Mąż bardzo ciepło wspomina swoją babcię, która umarła, kiedy on miał 20 lat.

Była świetną kucharką i gotowała dla Męża i jego Brata i oni to doskonale pamiętają.

Szyła i hodowała kwiaty, bo była ich miłośniczką i Mąż ma co wspominać.

Do dzisiaj pamięta, że babcia mu powiedziała, że w Polsce zmieni się klimat i w Polsce będą rosły banany i chyba wcale się nie pomyliła.

Przed moim balkonem w styczniu zaraz zakwitnie bez, a i magnolie puszczają pączki, a więc babcia Męża miała rację!

Ja nie znam smaku babcinych pierogów, ciasta drożdżowego, zapachu z domu babci, bo po prostu los mi to odebrał!

A jak jest u Was ze wspomnieniami?

Cd. – niżej

Mam trójkę Wnucząt i staram się jakoś w ich pamięci zaistnieć, bo mi zależy, aby dzieciaki miały swoje wspomnienia.

Jutro i w sobotę przyjdą z życzeniami, bo dziś się nie udało ze względu na nawał obowiązków.

Dzisiaj także imieniny obchodziła moja starsza Córka – Agnieszka i w prezencie dostanie storczyka w nietypowym kolorze:

Czy Wnuki nas zapamiętają!

 

Zdjęcie powyżej, to jest moje ukochane zdjęcie z tych wakacji, które, to młodsza Córka mi przysłała.

Jechali na wakacje do Wrocławia, aby pokazać swoim dzieciom, to piękne miasto, pełne atrakcji.

Wybacz mi Zięciu, że zaszczycisz mojego bloga, ale nie mogę obojętnie przejść obok takiego zdjęcia, kiedy Ojciec pokazuje Synowi, jak można spędzić czas w pociągu  razem – czytając książkę.

Jak pisałam niżej, to mamy Wnuki u siebie od dwóch dni i Mąż troi się i dwoi, aby dzieciom zapewnić jakąś, sensowną rozrywkę.

Dzisiaj o 10 rano pojechał po nie na wieś, gdzie mieszkają drudzy dziadkowie, a ja zrobiłam w tym czasie im kanapki, aby kiedy zgłodnieją nad wodą, mogłyby zaspokoić głód.

W międzyczasie, kiedy Dziadek mocował łódkę, to miałam chwilkę, aby z Wnukami pogadać sobie.

Kiedy dorosły nie wiadomo kiedy, to jeżdżą na kolonie, obozy i nie mam z nimi już tak bieżącego kontaktu i w zasadzie mało o nich wiem.

Mieszkają z rodzicami w innym mieście  i dlatego nie jestem z Nimi tak często jak to bywało dawniej.

Wnuczka – ta najstarsza – długo wyczekiwana czyta, a właściwie pochłania książki.

Dziś się dowiedziałam, że interesuje się Japonią, czyli historią, zwyczajami, tradycją tego państwa.

Dowiedziałam się, że na własną rękę uczy się języka japońskiego w mowie i piśmie, co mnie kurcze pod niebiosa zadowoliło, a tego o Niej nie wiedziałam.

Ona wie, że Japończycy strasznie dużo pracują, a dzieci uczą się od 5 roku życia i ona wie, że  Japończycy są narodem niezbyt szczęśliwym, a nawet są samotni.

Wnuczek, trochę młodszy „harata w gałę” i zna wszystkich piłkarzy świata, a do tego nieźle mu to haratanie wychodzi.

Jestem dumna z tych dzieciaków i jak każdej babci serce rośnie, że mają już swoje zainteresowania i kochających rodziców.

Dziadek z Wnukami był nad jeziorem 5 godzin, a ja zrobiłam im na powrót bardzo banalny, lekki obiad, a więc młode ziemniaki z koperkiem, mizerię i jajko sadzone.

Zmiotły z talerza, aż miło było patrzeć.

Odpoczęły trochę i udały się do Prababci, czyli do Mamy mojego Męża, a ja wpadłam w przemyślenia.

Nigdy nie miałam babci i dziadka, bo kiedy się urodziłam, to oni umarli, a więc takie przeżycie bycia z dziadkami kompletnie mi los odebrał.

Nigdy żadna babcia, czy dziadek nie wziął mnie na kolana, nie pogłaskał, nie porozmawiał, a babcia nie ugotowała dla mnie pysznej zupy, czy też nie usmażyła smacznych pączków.

Nigdy babcia ze mną nie porozmawiała, nie wytłumaczyła, nie pobyła ze mną i tu jestem ograbiona z dziecięcych wspomnień.

Zazdroszczę mojemu Mężowi, który miał swoją ukochaną Babcię, która była świetną kucharką i  dogadzała gotując frykasy dla  wnuka.

Do dziś wspomina rozmowy z babcią, która odeszła, kiedy Mąż miał 19 lat.

Mąż wspomina, że babcia mu mówiła, że zmieni się klimat w Polsce tak bardzo, że będą u nas rosły drzewa bananowca i się chyba nie pomyliła, bo klimat właśnie się zmienia!

Nasze Wnuki są już na tyle duże, że jestem pewna, iż zapamiętają to, co dla nich robią babcie i dziadkowie i i wbije się w ich pamieć to, że byliśmy z nimi.

Może na zawsze zapamiętają, że my seniorzy o nie dbaliśmy i pragnęliśmy by były szczęśliwe.

Najważniejsze jest dobro dziecka!

Od 24 godzin cała Polska szuka 5 letniego Dawida.

Ojciec zabrał syna od dziadków i obiecał, że zawiezie go do jego mamy, z którą od miesiąca nie mieszkał.

Była godzina 17, a 3 godziny potem rzucił się pod pociąg, ale cała Polska zadaje sobie pytanie, co stało się z dzieckiem?

Jest  to  straszna historia i można zadawać sobie różne pytania i samemu sobie odpowiadać.

Może ojciec w akcie zemsty zabił syna i ukrył zwłoki?

Może oddał dziecko komuś zaufanemu, a może dziecko jest już za granicą.

Mam nadzieję, że ta sprawa zakończy się tak, że dziecko całe i zdrowe wróci do matki.

Jestem babcią i bardzo jestem uwrażliwiona na punkcie dzieci, bo mam trójkę Wnucząt.

Boję się o nie i moja wyobraźnia szaleje, kiedy dowiaduję się, że moje szkolne Wnuki są wysyłane na kolonie, obozy, a ja wszędzie szukam zagrożeń, bo tyle się teraz o tym czyta.

Czyta się o pedofilach w każdym zawodzie, bo nie tylko księży i dlatego włączyła mi się jakaś, chyba chora czujność.

O swoje Córki tak nie drżałam jak teraz o Wnuczęta i ciężko się żyje z taką wyobraźnią.

Godzina 11 i ktoś mocno puka do moich drzwi.

Pomyślałam sobie, że może znowu Policja mnie zaszczyca, bo może ktoś mnie znowu podkopał za wypowiedź w Internecie, co już przeżyłam.

Podeszłam do drzwi i gapię się przez Judasza i widzę dwa małe smerfy po drugiej stronie.

Otwieram, a smerfy do mnie, że przyszły mnie odwiedzić.

Luiza i Wojtek są kuzynami 8 letnimi i świetnie się dogadują.

Jak to babcia chciałam ich czymś poczęstować, a że wizyta była niezapowiedziana, to miałam tylko morele w kształcie UFO!

Gotował się bób, a więc zjedli też po parę ziarenek i sobie pogadaliśmy o tym, jak spędzają wakacje!

Luiza pokazała babci jak nauczyła się tańczyć walca wiedeńskiego w szkole dla tancerzy!

Biłam brawo i spytałam Wojtusia jak mu idzie kopanie piłki, bo rośne drugi Lewandowski.

Potem dziadek zabrał moje szczęśliwe Wnuki nad jezioro, co było odmianą dla trochę nudnych wakacji, bo dzieciom trzeba czas urozmaicać.

Cieszę się, że moje Wnuki mają rozsądnych rodziców, kochających się i nie grozi im los 5 letniego Dawida.

 

Dzień Babci – Dzień Dziadka!

 

Jestem padnięta i lecę na pysk, ale lubię te swoje wieczorne godziny, kiedy mogę coś napisać na moim blogu – odpoczywam tak!

Wiele godzin z chorą Mamą i napiszę niestety, że nie urodziłam się pielęgniarzem, czy też pielęgniarką.

O ile mogę opiekować się podając chorej pić, nakarmić, podać leki, poprawić poduchy, okryć ciało, aby nie marzło, to sprawy higieniczne mnie przerastają i tu biję się w piesi, że wówczas potrzebuję pomocy.

Wiele godzin z chorym wysysa energię i wypala i by nie zwariować towarzyszy mi laptop, aby sobie zapełnić ten czas – pomiędzy, ale i gapię się przez okno i dziś zauważyłam, że moje miasto tonęło w słońcu!

Tyle razy tu pisałam, że Mama umiera, ale to jest często tak zgubne, bo o dziwo na drugi dzień, kiedy minie kryzys – kolejny, to Mama ożywa i doprawdy nie wiemy jak to sobie tłumaczyć!

Jest silna jak koń i ma chyba bardzo mocne serce, które wytrzymuje to wielomiesięczne leżenie w łóżku.

Laptop pomaga mi znieść te chwile i dyżur z Mamą, bo można w sieci przeczytać coś ciekawego, co zastanawia i tak:

Jestem babcią trójki Wnuków i uważam, że jestem normalną babcią bez wydziwiana i skakania nad Wnukami i pozwalania im na wszystko.

Staram się być babcią mądrą, tak jak i mój Mąż jest dziadkiem i traktujemy nasze Wnuki wydaje mi się z szacunkiem, ale bez tego, nadmiernego, dziwnego ich gloryfikowania, jakbyśmy traktowali Wnuki lepiej, aniżeli swoje Dzieci, które mają już swój świat i swoje życie.

Oboje kochamy Wnuki ogromną miłością, bo w końcu w nich płynie i nasza krew, ale bez tego wariactwa, że Wnukom wolno więcej, aniżeli kiedyś naszym Dzieciom!

Może zechcecie się odnieść do poniższego tekstu!

„Dlaczego nie byli tacy, gdy byłam dzieckiem?”. O wspaniałych dziadkach, którzy byli kiepskimi rodzicami.

Byli kiepskimi rodzicami, ale są za to wspaniałymi dziadkami. Tak się przynajmniej wydaje. Za wnukami skaczą, biegają po schodach, bawią się godzinami, na zawołanie robią ulubioną zupkę. Nigdy nie byli tacy dla swoich dzieci. Dlaczego? Czy coś się w nich zmieniło? Jak rozumieć to mają ich dzieci, dziś dorosłe i samodzielne.

Zmieniła się ich miłość
Przytulają, bawią, kołyszą – wcześniej nigdy takie nie były. Baśka codziennie odbiera swoją córkę Julkę od dziadków po pracy. Widzi, jak robią dla niej wszystko, widzi sceny, o jakich marzyła w dzieciństwie. Czuje, że jej rodzice odkryli w sobie potencjał do bezgranicznej i bezwarunkowej miłości. Teraz – wcześniej byli zapracowani, wściekli, głośni i surowi.

Jak patrzy na swoich rodziców dziś, ściskających trochę nawet za mocno jej dzieci, ma mieszane uczucia. Myśli: „Istne szaleństwo. Gdzie oni byli, jak ja byłam dzieckiem? Właśnie tego potrzebowałam! W zamian miałam listę oczekiwań i tonę krytyki. Szkoda, bo na lata podcięło mi to skrzydła”. Ta myśli uparcie do niej wraca, za każdym razem od momentu, gdy wchodzi do rodzinnego domu po swoje dziecko.

Znam niejedną taką historię. I zawsze, gdy ich słucham, zastanawiam się, czy zmieniają się ludzie, czy zmieniają się okoliczności. Zapewne to i to. A o trafną odpowiedź nie łatwo, szczególnie w kwestii miłości. Choć tu nie powinno być wątpliwości – zasługiwać na miłość nie trzeba, a wyrażana wprost daje potężną siłę.

Dla niej nigdy taki nie był
Znam też historię kobiety, której ojciec podnosił na nią rękę w dzieciństwie, dzisiaj słodko biega za gromadką swoich wnuków. Jak to rozumieć? W pamięci ciała ma rany, które zostaną na zawsze. Sceny rodzinne rodzą w niej złość, niesprawiedliwość i nieporozumienie. Bo oto skrzywdził własne dziecko, a zmagazynował energię, pokłady cierpliwości i miłości dla przyszłych pokoleń. Może dopiero teraz dowiedział się, czym jest miłość? Może to rodzaj zadośćuczynienia za niewłaściwe ojcostwo? Może odczuł, że zeszła z niego presja bycia twardym mężczyzną, pracującym na dom? – Jak to rozumieć? – pyta dzisiaj kobieta psychologa.

Można zastanawiać się długo, dlaczego nie byli takimi czułymi, bezwarunkowo kochającymi rodzicami, jak są dzisiaj dziadami. Odpowiedzi pewnie będą różne, w zależności od rodziny i jej historii. Większość z nich jest bolesne i rodzą wściekłość. Szczególnie wtedy, gdy dziadkowie bezmyślnie rozpieszczają, wchodzę w rolę matki czy ojca – Teraz? Trochę za późno – myślisz.

I żeby była jasność – dziadkowie są ważni i potrzebni. Potocznie mówi się, że są od rozpieszczania, ale to tak powierzchowne. Przekazują wartości i doświadczenie – słowem, gestem, postawą. Nawet jeśli są naturalnymi nauczycielami historii i tradycji.

Miłość przyszła, ale po latach
Kluczem jest akceptacja dla tego, co było i co jest. Przeszłości nie zmienimy, a jeśli dziś nasi rodzice”dorośli” do miłości, powinniśmy się cieszyć, choćby przez łzy. Może to dobry powód do zadowolenia, że w ogóle dotarli do takiego momentu. Akceptacja bez żadnego „ale” może więcej dać niż zabrać – to bardziej niż pewne. W życiu wielu rzeczy nie jesteśmy w stanie przewidzieć, jedną z nich jest właśnie budowanie bliskości i rozwój relacji. Jeśli jest to miłość do wnucząt, ale też do dzieci po latach – może warto się uśmiechnąć, że przyszła, nawet jeśli dopiero teraz. Bez pretensji o to, co za nami – tak będzie lepiej.

Jakie wy macie obserwacje na temat relacji dziadków z wnukami? Jacy są wasi rodzice? Podzielcie się doświadczeniami.

https://mamadu.pl/140647,bledy-wychowawcze-dziadkow-sa-lepszymi-dziadkami-niz-rodzicami

Czy babcia wie lepiej?

Jestem babcią i długo czekałam na pojawienie się moich Wnuków na świecie.

Pojawiły się kiedy miałam grubo po pięćdziesiątce i cieszyłam się jak głupia.

Najpierw pojawiła się Wnusia o imieniu Anielka, a za trzy lata urodzili się Wojtuś i Luza – w tym samym roku i w tym samym miesiącu, a więc była to podwójna radość.

Sama nie wiem kiedy ten czas minął, bo moje Wnuki już uczeszczają do szkoły, a więc są dumnymi uczniami, co mnie się nie mieści w głowie, że tak szybko poleciał ten czas.

Tak niedwno były to szkraby, a teraz już są na początku edukacji wczesno – szkolnej.

Kochamy te nasze Wnuki miłością babciną i dziadkową i cieszymy się, że je mamy, a każde z Wnucząt jest inne i doskonale wiemy, że do każdego trzeba podchodzić indywidualnie.

Najstarsza Aniela kocha czytać książki stosowne do swojego wieku.

Wojtuś kocha piłkę nożną i zna wszystkich piłkarzy świata, a także sam trenuje.

Luiza, to wielka zagadka, bo nigdy nie wiadomo, kiedy zagnie słowem dorosłych, gdyż tak jest wygadana i z Nią trzeba rozmawiać jak z dorosłym i która kocha koty!

Nigdy nie byliśmy z Mężem naciskani na opiekę nad Wnukami – nigdy!

Byliśmy potrzebni w wyjątkowych przypadkach, kiedy Rodzice nie mieli innego wyjścia, bo na przykład nie mieli urlopu i musieli iść do pracy.

Jestem na emeryturze, a więc mimo woli zaczynam wspominać moje przeszłe życie i tak mi się przypomniała taka sytuacja z moją Starszą Córką.

Miała jakieś 5 lat i moja Teściowa wzięła moją Córkę na spacer, a ja w tym czasie nadrabiałam domowe obowiązki, a więc pranie, gotowanie, bo przecież pracowałam i tego czasu miałam mało.

Wieszałam pranie na balkonie i nagle zobaczyłam moje Dziecko z krótkimi włosami – prosto od fryzjera, kiedy chodwałam Jej długie włosy, bo zawsze miała je gęste i grube.

Moja Teściowa zrobiła coś wbrew mnie i ja byłam oburzona, że zrobiła coś, czego nie powinna bez porozumienia ze mną – byłam wściekła!

Wtedy postanowiłam sobie, że nigdy – przenigdy nie będę się wtrącała w wychowanie moich przyszłych Wnuków, bo to rodzice są w ich życiu najważniejsci i to oni wiedzą, co dla ich dzieci jest dobre, a co złe.

Wydaje mi się, że moje Córki nigdy nie będą miały do mnie pretensji, że rozpieszczam ich Dzieci do granic nienormalności i się wtrącam oraz ingeruję.

Wiem jedno, że Rodzice moich Wnuków podporządkowali swoje życie w to, aby wychować swoje dzieci jak nalepiej i poświęcają im swój wolny czas, weekendy i są przy nich w każdej sytuacji.

Moje Wnuki chodzą na basen, ćwiczą grę na skrzypcach, grają w piłkę na boisku i po co  ja mam się wtrącać w ich wychowanie?

Do tego tekstu skłoniła mnie słynna Super Niania, która niedawno została babcią!

Nie zawsze się z kobietą zgadzam, ale spokorniała, kiedy na świecie pojawiła się jej Wnuczka, a na blogu swoim napisała:

https://dorotazawadzka.blogspot.com/2018/10/babcia-wie-lepiej.html

Babcia wie lepiej…

Podczas rozmów z rodzicami bardzo często pojawia się wątek dziadków. Rodzice skarżą się, że dziadkowie „robią co chcą” z ich dziećmi, a mianowicie rozpieszczają. To, jak się okazuje, dla wielu poważny problem.

Opowieść zwykle przebiega według określonego scenariusza. Gdy dziecko przebywa z rodzicami jest „posłuszne”, ułożone i grzeczne, ale w towarzystwie teściów czy rodziców wszystko się zmienia. Rodzice nie akceptują takiego stanu rzeczy, nie radzą sobie z sytuacją i z własnymi w tej sprawie emocjami. Zupełnie nie potrafią rozmawiać na ten temat. Mając różne lęki, obiekcje i często czując się bardzo niekomfortowo, nie potrafią nic z tym zrobić.

Są domy w których babcie decydują jaki mamusie mają zrobić posiłek, potem karmią, wbrew prośbom rodziców, by dziecko zjadło samodzielnie. Czasem zastępują i wyręczają wnuczęta we wszystkim. Wbrew rodzicielskim zakazom podają słodycze. Modyfikują czy wręcz ignorują domowe zasady. Pozwalają na wszystko i nie dają sobie wytłumaczyć, że to nie zawsze dobrze. Babcie zawsze wiedzą lepiej.

Bywa tak, że dzieci uczą się przy dziadkach drobnych kłamstewek. Niestety to często tylko wierzchołek góry lodowej. Zdarza się, że dziadkowie przepytują dziecko z problemów domowych, bywa, że nastawiają dziecko przeciwko rodzicom, wtrącają się w życie i wybory swoich dorosłych dzieci. Niekiedy bywają „kością niezgody” między młodymi, z ich konfliktów czerpiąc energię na własne życie. Zwykle babcia próbuje wcielić w życie własne przekonania i powtórzyć scenariusz, który sprawdził się, gdy sama była mamą malucha. Dziadek nadrabia zaległości z czasów, gdy był zapracowanym tatusiem i nie miał czasu dla własnego dziecka. To dobrze, ale co za dużo to niezdrowo.

Ten problem, dotyczy bardzo wielu małżeństw mieszkających wspólnie z dziadkami swoich dzieci. Oczywiście zdarza się, że podobne kłopoty są udziałem tych, których rodzice mieszkają daleko. Częściej jednak bywa, że dziadkowie chcą porządzić, gdy są u siebie.

By to zmienić, trzeba zacząć od poważnej rozmowy rodziców dziecka. Kluczowe jest mówienie jednym głosem i pewność wzajemnego wsparcia. Trzeba ustalić wspólne stanowisko i dopiero wtedy przedstawić je dziadkom. Gotowość na szczerą i być może nawet dość trudną rozmowę to podstawa. Nie ma innego wyjścia. Jeśli denerwują Was różne zachowania dziadków trzeba im o tym powiedzieć. To z pewnością  lepsze niż burczenie pod nosem czy tłumienie złości.

To przecież Wy jesteście rodzicami dziecka i to Wy je wychowujecie.  Dziadkowie, zwykle nieświadomie, podważają Wasz autorytet i taka droga nie wróży nic dobrego. Trzeba to zatrzymać i zmienić. Dziadkowie mogą i powinni służyć radą i doświadczeniem, ale to Wy decydujecie jak wychowywane jest Wasze dziecko.

Każda mama powinna porozmawiać ze swoją mamą jak… mama z mamą a nie jak córka z mamą. POdobnie rzecz się ma jeśli chodzi o rozmowę syna z matką. Teraz musi mowić jak ojciec a nie jak syn. Wiem, wiem że trudne ale konieczne. Dobrze jest też załatwiać sprawy z własnymi rodzicami czyli nie synowa z teściową czy zięć z teściową. Tylko córka z matka i syn z matką. To najzdrowsze na dłuższą metę.

Pewnie już nieraz powiedzieliście im co myślicie i tłumaczyliście, że nie zgadzacie się na to by wchodzili w Waszą rolę. Być może usłyszeliście wówczas, że babcia i dziadek są od rozpieszczania. To wszystko się zgadza,  ale to rozpieszczanie musi mieścić się w ramach Waszej strategii wychowawczej. Według Waszego planu i na Waszych warunkach. Musicie być w tym stanowczy i nieustępliwi. Dziadkowie rzeczywiście są od rozpieszczania, ale wszystko ma swoje granice i zarówno rodzice jak i teściowie, nie powinni wtrącać się i dezorganizować życia rodzinnego.

Wychowanie dzieci to Wasze zadanie i odpowiedzialność. To także Wasza satysfakcja z sukcesów. Oni mieli już swoja szansę, gdy byliście dziećmi – teraz kolej na Was!

Powiedzcie swoim rodzicom, że skoro was dobrze wychowali, to niech nie skąpią zaufania i pozwolą mądrze i po swojemu dbać o rozwój ich wnuków.

Dziecko potrzebuje jasnych, klarownych i niezmiennych reguł i norm. Nie może być tak, że otaczający go dorośli mącą mu w głowie i to co z mamą było „bee!” z babcią jest „cacy” lub odwrotnie.

Bądźcie konkretni, jasno komunikujcie o co chodzi, bo przecież babcia nie czyta w waszych myślach i nie musi wiedzieć, że próbuje pomagać w sposób, który nie zawsze wam się podoba.

Dziadkowie zwykle chcą dla swoich wnucząt jak najlepiej i dobrze jest o tym pamiętać, co oczywiście nie oznacza, że trzeba się na wszystko godzić. Warto jednak spokojnie wysłuchać ich zdania. Dobrze jest postarać się przekonać dziadków do swoich racji, nie urządzać awantur. Trzeba je wytłumaczyć i powołując się na autorytety: opinie pediatrów, artykuły z fachowych czasopism, książki  – ustalić wspólne, lepsze normy rodzinnego funkcjonowania. Dobrze jest być mądrymi, oczytanymi rodzicami, by pewniej ustalić „święte” zasady. Takie, których absolutnie nie wolno łamać.

Docenienie starań i wiedza, że dziadkowie niczego nie muszą, także pozwala dostrzec prawidłową perspektywę. Jeśli rodzice pomagają, bądźcie wdzięczni. Ta wdzięczność nie może jednak Was uzależniać od różnych decyzji dziadków. Wsparcie – tak, wtrącanie się – nie.

Babcia i dziadek są dziecku potrzebni, to oczywiste, ale prawidłowe relacje rodzinne i stabilizacja emocjonalna potrzebna jest bardziej. Bezpieczny świat trzeba i można tworzyć dzieciom wspólnie.

Zgoda buduje a niezgoda, no cóż… odsyłam do literatury.

Autor: Dorota Zawadzka o 14:47

Wyślij pocztą e-mailWrzuć na blogaUdostępnij w usłudze TwitterUdostępnij w usłudze FacebookUdostępnij w serwisie Pinterest

Jesteśmy szczęśliwymi staruszkami!

Wśród Seniorów od rana wielkie poruszenie, gdyż dostali zaproszenie – a gdzie?

Dziś w Przedszkolu naszej Wnusi odbyły się występy dla Babć i Dziadków.

Bałam się iść, bo w „telewizorni” straszą grypą, że choruje już tak wielu i młodych i starszych.

Lekarze radzą, aby omijać szerokim łukiem większe skupiska ludzi, aby się nie zarazić.

Kiedy powiedzieli, że z powodu grypy umarły 4 osoby, to naprawdę się wystraszyłam.

Nigdy nie bałam się takich wiadomości, a na stare lata tak mi się porobiło, że stałam się na takie wiadomości bardziej wrażliwa i ostrożna, bo to głupota umrzeć z powodu grypy!

Nie ma więc lekko i od rana Dziadek się szykował, a Babcia poleciała do fryzjera, bo nie można lekceważyć Wnusi, która z rówieśnikami od dwóch miesięcy szykowała się do występu.

Wiecie co?

Dziadków i Babć było więcej aniżeli przedszkolaków. Przyszli wszyscy jak jeden mąż, że sala pękała w szwach.

Ja z Mężem staliśmy, bo miejsc nie było i aby zrobić zdjęcia, to tylko na stojąco.

Potem zostaliśmy zaproszeni na ciacho i napoje i naprawdę było bardzo przyjemnie i rodzinnie.

Dzieciaki zadowolone, że starszyzna tak licznie przybyła i widać było po ich buziach, że sprawiliśmy im swoim przybyciem – radość.

Ciekawa jestem czy w związku z wyjściem z domu – grypa mnie dopadnie! Oby nie! 😀

A  tak na koniec, to ja jako Babcia i mój Mąż jako Dziadek pragniemy podziękować paniom, które pracują z naszymi Wnukami i Je uczą – za tak cudne przygotowanie dzieciaków.  Wasza praca jest naprawdę ciężka.

Wszystkie Babcie dostały w prezencie zeszyt przepisów kulinarnych, bo nasze Wnuki dużo gotowały w przedszkolu i szykowały sałatki, pierogi i oponki.

Dziadkowie otrzymali magnesy na lodówkę, którymi ma się przypinać ciekawe przepisy.

Jesteśmy szczęśliwymi staruszkami i wiecie co w tym wszystkim jest magiczne?

Nasza Wnusia po występach pojechała z nami do naszego domu i była z nami 4 godziny, do powrotu Mamy z pracy.

Pojawiło się we mnie i w moim Mężu takie uczucie – jakby powrót do czasów, kiedy były z nami nasze Dzieci. Uczucie, które przywraca dawne czasy, kiedy taka mała osóbka sprawia, że nas odmłodziła, bo w naszym domu po latach zaćwierkała dziecina jak za dawnych lat.

Prezenty dla Wnuków, to nie lada wyzwanie!

Niestety, ale ja starsza pani już nie nadążam za światowymi trendami.

Od czasu do mego życia pojawiły się Wnuczęta w postaci sztuk na trzech!

Stosujemy więc niektóre tabletki, które można nakładać i babcie i dziadkowie, że płacimy Mikołajowi, są do Rodzinny i do Oni kupują, a potem do nas kurier przywozi wielkie paczki, takie jak na na spodziejąciu!

Czasami z Mężem jechałem w galerii w celu zakupu prezentów, ale poruszaliśmy się jak słonie w składzie porcelany, czyli czarnej magii.

W tym wszystkim chodzi o to, żeby prezent był włączony i trwał razem z pouczający i motywujący. Dlatego też przyznałem się do tego, że się to udaje.

Swoją drogą, do wyboru zabawek, gier, książek i książek.

Jestem starej daty i pamiętam moje połączenie prezenty.

Nie było szaleństwa, ale na przykład, kiedy dostałam chińskie pióro, na skakałam po niebiosa z radości. Kiedy dostałam dresy, albo czapkę i szalik, oraz rękawiczki – tak samo się cieszyłam i bardzo do dbałam.

Przedstawy w tamtych czasach są w wieku, ale się znudziły.

Pióro chińskie mi ukradziono i tą stratę pamiętam do dzisiaj.

Teraz dzieci mają górę zabawek na półkach, w kątach pokoju, czy do których wracają, ale takie oto mamy czasy! Jakże inne czasy i niekoniecznie jest do wychowawczych.

Poniższe zdjęcie jest strasznie rozczulające, bo my – starsi tacy byli.