Ostrzeżenie i moje kino!

Przeżyłam dziś mały horror z powodu mojego bloga!

Wczoraj kiedy weszłam do kokpitu, ukazała się wiadomość, że można zaistalować program nazywający się „Gutenberg” i nagle w edytorze tekstu wszystko się pozmieniało i zaistalowało  w języku angielskim, a ja jestem w tym temacie noga!

Kliknęłam naiwna ja!

Wpadłam w panikę, bo mam dobrze opanowany edytor klasyczny i się bardzo zamartwiłam, że utracę zdolność pisania, bo ten „Gutenberg” jest dla mnie bardzo zagmatwany i nieprzyjazny.

Zdenerwowałam się jak diabli i zaczęłam szukać rozwiązania tego problemu i dziś od rana dłubałam i szukałam, aby przywrócić stary edytor i to zajęło mi 3  godziny.

Jeśli ktoś z czytelników nie za bardzo się porusza w języku angielskim, to niech omija ten program z daleka, bo się nie połapie.

Jestem uparta i po godzinach poszukiwań już wiem jak zmienić edytor na klasyczny i w końcu się uspokoiłam i mogę znowu swobodnie pisać.

Jest to takie, moje ostrzeżenie, abyście nie tracili swego, cennego czasu na rozszyfrowanie nie tłumaczonego na język polski „Gutenberga”.

Teraz zmieniam temat!

Wszystkie filmy jakie obejrzałam przez ostatnie pięć lat, to były i są filmy z Internetu, bo telewizja nie proponuje ciekawych tytułów i nawet nie wraca do klasyki.

Proponuje kino nie dla mnie, gdyż może bardziej dla młodzieży, jak wciąż emitowany „Harry Potter”, a ja takich filmów nie lubię.

Kiedy w sieci wybiorę sobie filmową pozycję, to oglądam ją na leżąco z kanapą w tle i zakładam słuchawki, aby nie przeszkadzać Mężowi i i lepiej słyszę dialogi.

To jest taka chwila tylko dla mnie i cieszę się, że w sieci jest jeszcze cała masa filmów do obejrzenia, choć nie wiadomo jak to będzie w związku z przegłosowanym ACTA-2 w Parlamencie Europejskim jeśli chodzi o prawa autorskie.

Pożyjemy – zobaczymy, bo na razie chyba nikt dokładnie nie wie, co się wiąże z ACTA-2!

Nie lubię polskiego kina i tu może powinnam się zawstydzić, ale polskie kino najczęściej mnie przygnębia, ale też z powodu słabej ścieżki dźwiękowej, która jest dla mnie denerwująca, bo nie słyszę dokładnie dialogów.

Jednak wczoraj zdecydowałam się na polskie kino i był, to film pt. „Plac Zbawiciela” w reżyserii Krzysztofa Krauze i jego żony – Joanny Krauze.

Opowiada o smutnych losach pewnego małżeństwa w latach 90 – tych.

Uwierzcie mi, że po obejrzeniu tego filmu nie byłam w stanie przez 15 minut wstać z kanapy, a łzy leciały mi strumieniami, a tym bardziej, że film oparty jest na autentycznych wydarzeniach.

Nie będę opisywała fabuły, ale napiszę tylko, że film jest cholernie prawdziwy, a zarazem smutny i dlatego polecam go tylko tym, którzy są w stanie się zmierzyć z tamtą epoką i mają silne nerwy.

Jest to cholernie mocne kino i zdradzę tylko, że kobieta, mająca dwoje dzieci z powodu zawirowań życiowych, chciała je zabić i uśmiercić siebie!

Reklamy

„Biały pałac” – moje kino!

 

Czasami trzeba wyłączyć wiadomości wszelakie i uciec od polityki, bo mamy tak wredne czasy w polityce, że można dostać kręćka i w końcu się załamać, co te typy niedouczone, mściwe robią z naszą Polską!

Jest jednak światełko w tunelu bo:

„Łapiński – doradca Adriana, po prostu wziął i przetarł lustro przy goleniu i spojrzał sobie głęboko w oczęta i stwierdził, że już nie będzie tłumaczył bzdur prezydenta!”.

Czyli szczury uciekają z tonącego okrętu i fajnie jest!

Uciekłam więc do kina i wybrałam dla siebie film bardzo stary, ale bardzo dobry i cieszę się, że zdecydowałam się na to kino!

Film został zrealizowany w 1990 roku i nosi tytuł „Biały pałac”, w którym zagrała niesamowita Susan Saradon i piękny, młody – James Spander.

Ona 44 letnia kobieta, wciąż piękna jest zwykłą kelnerką i sprzedaje burgery i jest po przejściach, kiedy umiera jej syn.

On 26 letni mężczyzna, powabny i przystojny jest pracownikiem elitarnej agencji reklamowej, też po przejściach, gdyż w wypadku samochodowym ginie jego młoda żona.

Spotykają się przypadkiem w barze, do którego oboje, ale osobno przyszli wypić drinka na rozluźnienie.

Dzieje się tak, że to ona go podrywa i od pierwszych chwil ich spotkania zaczyna iskrzyć, mimo różnicy wieku.

Tego samego wieczora lądują w łóżku i kamera pokazuje ich wysmakowany seks nie za długo i nie za krótko, a Saradon w tych kadrach wypadła znakomicie.

On biega do niej w każdej, wolnej chwili i zaczyna się poważny romas, między starszą kobietą, a młodszym mężczyną i w pewnym momencie, to ona stwierdza, że z powodu różnicy wieku nie ma sensu ciągnąć tego dalej.

Ona zwalnia się z pracy, pakuje swoje rzeczy i jedzie w nieznane prosząc, aby jej nie szukał, a ja na tym zakończę, bo jaki jest koniec tego filmu, to zachęcam do jego obejrzenia.

Ja się zryczałam, bo napiszę tylko, że taka miłość ma rację bytu bez względu na opinię publiczną!

W swoim środowisku znam kilka takich par, w których kobieta jest starsza od mężczyny i mają się całkiem dobrze, bo przezwyciężyli wszelkie plotki i nagany i to jest piękne!

 

Pierwszy klaps w Polsce!

Mam problem z tym od jakiego tematu dzisiaj zacząć, a więc zaczynam od krótkiej recenzji filmu jaki dzisiaj obejrzałam na znak protestu i odejścia od konwencji PiS dla własnego zdrowia psychicznego.

Dziś rano otrzymałam od Córki tytuł filmu, która wie, że lubię dobre kino i poleciła mi film, który znalazłam w sieci pt. „Pokój”, zrealizowany w 2015 roku i był nominowany do Oscara!

Film jest oparty na faktach i to się zdarzyło naprawdę!

Zostaje porwana przez psychopatę siedemnastoletnia dziewczyna i została umieszczona w stodole z drzwiami metalowymi, które można było otworzyć jeśli znało się kod!

Psychopata sprawia, że dziewczyna zachodzi w ciążę i więzi dziewczynę i swoje dziecko przez siedem lat.

Kiedy chłopczyk kończy 5 lat, to matka zaczyna mu tłumaczyć, że poza ścianami pokoju istnieje inny świat, bo do tej pory, chroniła go i mówiła, że światem jest ich pokój i świetlik w dachu pokazujący tylko niebo.

Matka obmyśla plan wydostania się z tego więzienia i to się udaje, a potem na wolności następują zdarzenia, że to matka zapada na depresję i idzie do szpitala, a mały człowiek poznaje świat, którego nigdy nie znał.

Pokazana zostaje w filmie niesamowita więź między matką, a jej dzieckiem, które o dziwo w tym uwięzieniu prowadzone przez matkę staje się niesamowicie wrażliwym i inteligentym dzieckiem.

Film ten jest głęboko psychologiczy i nie uda się nikomu obejrzeć go bez emocji i uronienia łez, bo jest to po prostu świetne kino – inne od filmów o tej tematyce.

Podaję link do filmu, bo kto się odważy na ten film – nie pożałuje!

https://www.cda.pl/video/16157724c

A teraz drugi temat – polityczny!

Jak pisałam wiele razy, to za rządów PiS codziennie dzieje się historia i oto od trzech lat padł w Polsce pierwszy klaps.

Pani i tu nie chce mi się szukać jej nazwiska policzuje drugą panią, której też nie chce mi się szukać danych, tylko za to, że ta druga krzyczała hasło „Konstytucja”.

Ta druga ma kolor włosów rudy i nazwana jest przez prawicowe media rudą, grubą świnią, a reprezentuje ona Obywateli RP.

Zamieściłam ten clip na swoim Facebooku i zaraz dostałam ripostę, że ruda też jest napastliwa i kiedyś tam pchnęła starego człowieka zachowując się podobnie do tej pierwszej.

Skala porównawcza wyszła u mnie tak, że obie kobiety są diabła warte i obie zasługują na potępienie, ale wynika z tego fakt, że ludziom nerwy puszczają w związku z łamaniem w Polsce wszystkiego i stąd są takie reakcje!

Jutro dzieci i młodzież wracają do szkoły, a ludzie wracają z wakacji i byli oderwani od polityki, ale kiedy się ogarną, to być może wyjdą na ulicę i zaczną się okładać na fakt, że w Polsce zrobiła partia rządząca totalną rozpierduchę!

Kobietę dającą plaskacze poparła prawica i nawet to zrobiła Kryśka Pawłowicz, a osoba zapisana u mnie w zakładce jako suka pisowska Karolina, dostała wręcz orgazmu z powodu tej przemocy!

 

 

Polskie sądownictwo będzie sądzone!

Obejrzałam dzisiaj film w reżyserii Stanleya Kramera produkcji USA z 1961 roku pt. „Wyrok norynberski”.

Film zrealizowany jest w tonacji czarno białej i jest to arcydzieło, które wydobywa z gry aktorskiej każdy grymas, zmarszczkę aktora poprzez zbliżeniom kamery.

Naprawdę jest to wyjątkowy film, a mamy w nim do czynienia z przewrotną sytuacją, gdzie przed Międzynarodowym Trybunałem w Norynberdze postawieni w stan oskarżenia zostają sędziowie, członkowie wymiaru sprawiedliwości, ale oskarżenia nie dotyczą czasu wojny, lecz czasów ją poprzedzających, gdy partia nazistowska dochodziła do władzy.

W stan oskarżenia zostało postawionych czterech sędziów, którzy poprzez swoje wyroki na ludności, pomagali ewidentnie dojść Hitlerowi do władzy, a w konsekwencji eliminacji przez wyroki wielu, niewygodnych Niemców.

Procesy były zwykle pokazowe, aby stanowiły przestrogę dla Niemców, że wszelkie kontakty z Żydami skończą się karą śmierci przez powieszenie.

Wydawali wyroki na ludzi, którzy się im kojarzyli z niepełnosprawnością umysłową i ich kastrowano w szpitalach, powodując bezpłodność.

Sędziowie owi doskonale wiedzieli, co dzieje się w polityce i na polityczne zlecenia dokonywali zbrodnii na ludzkości.

Ten proces odbył się w 1946 roku i amerykański Trybunał wydał wyrok na tych sędziów, skazując ich na dożywocie, bo przyczynili się do tego, że powstały obozy zagłady, w których zginęło ponad 6 milionów istnień.

Oglądając ten film automatycznie sobie skojarzyłam sądownictwo w Polsce, które od prawie 3 lat jest podporządkowane partii rządzącej!

Co my mamy!?

Spisuje się ludzi demonstrujących w legalnych demonstracjach i spisuje się ludzi, którzy wieszają koszulki na pomnikach z napisem „Konstytucja”.

Wkraczają do domów o 6 rano i robią przeszukania, budząc resztę rodziny, celem zastraszenia społeczeństwa, by za bardzo się nie wychylało.

W Warszawie spisywani są ludzie z białymi różami i też stawiane są im zarzuty!

Ale to dopiero początek, bo zaczną się procesy polityczne na zlecienie Ziobry i będzie tak jak w Niemczech w latach budowania się faszyzmu!

Idą ciężkie czasy, bo zwykły Obywatel będzie politycznie sądzony, a wyroki będą partyjne.

Tak sobie pomyślałam, że ja tego nie dożyję, ale ten cały PiS kiedyś władzę straci, a wtedy ci sędziowie, prokuratorzy będą mieli proces nie norynberski, a czysto sprawiedliwy – polski! Pod krypnonimem ci, którzy przyczynili się do rozpadu demokracji w Polsce!

„Nad złotym stawem” – moje kino

Bardzo lubię oglądać filmy o starych ludziach, bom już sama jestem wiekowa.

W ramach odstresowania od chorej Mamy wpadłam do sieci i obejrzałam bardzo ładny film pt. „Nad złotym stawem” produkcji USA zrealizowanym w 1981 roku.

Odnoszę takie wrażenie, że realizowane filmy wówczas były, to piękne produkcje oparte na napisanych powieściach, albo na podstawie scenariuszy do sztuk teatralnych i dlatego są to filmy wartościowe.

Katharine Hepburn i Henry Fonda już wiekowi – w tym filmie zagrali po mistrzowsku i zostali za ten film obdarowani Oscarem i uważam, że ta nagroda im się należała.

Film opowiada o starym małżeństwie na emeryturze, które to, co roku jeździło do swojej, drewnianej daczy nad jeziorem i tam urzekali się przyrodą, która wybuchała zielenią na wiosnę.

Uwielbiali pływać łodzą po jeziorze, na którym podglądali dzikie kaczki i łowili ryby na kolację.

Czuli się tam świetnie i nie szczędzili sobie słów miłości, bo faktycznie się kochali , a także mieli dla siebie pokłady czułości i szczerości.

Małżeństwo miało jedyną córkę o imieniu Chelsea  (Jane Fonda) i jak w każdej rodzinie można znaleźć ciemną stronę.

Norman był dla swojej córki szorstki i wciąż ją krytykował, co sprawiło, że kiedy dorosła, uciekła jak najdalej od rodziców i nie odwiedzała ich za często.

Zbliżały się urodziny ojca i córka przyjechała nad jezioro ze swoim partnerem i pasierbem 13 letnim.

Poprosiła rodziców o to, by mogła młodego człowieka zostawić na miesiąc, a sama z partnerem pojechała do Europy.

Młody człowiek poczuł się porzucony i nieszczęśliwy, ale nagle stał się cud, bo Norman wziął tego chłopaka pod opiekę i nauczył go wędkować, co sprawiło, że otworzył się i powstała między nimi cudowna więź.

Nagle Norman zrozumiał, że jego knąbrne traktowanie córki, to był największy błąd jego życia, bo w końcu uznał, że bardzo skrzywdził swoje, jedyne dziecko.

„Nad złotym stawem” to opowieść o starości, radości życia, strachu przed samotnością, rozczarowaniach i wyzwaniu jakim dla bohaterów jest wzajemna akceptacja. W trakcie zdjęć do filmu Henry Fonda był już śmiertelnie chory – mimo to stworzył wspaniałą rolę, za którą został uhonorowany Oscarem. Nagrodę Akademii otrzymała także Katharine Hepburn oraz dramaturg Ernest Thompson, który osobiście zaadaptował własną sztukę na potrzeby filmu.

Jeśli zdecyduje się ktoś na ten film – niech sobie przygotuje chusteczki!

Filmoteka arcydzieł!

Dawno nic nie pisałam o obejrzanych filmach, gdyż jakoś tak trafiałam na pozycje nie zbyt ciekawe i nie warte żadnej wzmianki.

Dziś się postarałam i obejrzałam dwa filmy, które zamieszczam  w całości na blogu, a są znalezione na YT!

Pierwszy film pt. „Fabryka zła” opowiada o tym jak w hitlerowskich Niemczech powstawały szkoły dla młodych chłopców, gdzie szkolono ich na rasowych Niemców.

Takich szkół podczas wojny w Niemczech powstało 149 i w nich tresowano wręcz młodych chłopców, aby po takiej szkole trafiali do dowództwa Niemiec i museli być świetnie wyszkoleni na rasowych aryjczyków!

Niemcy – rok 1942, kiedy młody chłopak, utalentowany w boskie, pochodzący z rodziny robotniczej zostaje zaproszony przez niemieckiego, byłego boksera do elitarnej szkoły.

Ojciec chłopca nie zgadza się na to, ale ten ucieka z domu, gdyż widział w tym swoją sznasę na przyszłość i spore pieniądze.

Spędza w szkole rok czasu i w tym okresie jego słabsi koledzy popełniali samobójstwa, a z czasem sam zaczyna dostrzegać zakłamanie i dużo i fałszu, co całkowicie zmienia jego postawę i niszczy marzenia o dobrym życiu.

Film jest dramatyczny i uważam, że powinien być bardziej propagowany w szkołach, aby młodzież sama wyciągnęła wnioski o tym, czym był nazizm i ideologia Hitlera.

Ci chłopcy ze szkół pod koniec wojny trafiali na front i statystyki mówią, że co drugi z nich poległ na polu chwały.

 

Drugi film w bardzo podobnym klimacie do pierwszego pt. „Chłopcy od Świętego Wincentego” opowiada o sierocińcu dla chłopców w różnym wieku, prowadzonym przez księży.

Ten sierociniec miał doskonałą renomę wśród mieszkańców miasta, ale pewnego razu wychodzą na jaw sprawy molestowania i krzywdzenia tych dzieci przez księży.

Wkracza do sprawy Policja, która skrupulatnie przesłuchuje chłopców, którzy byli skrzywdzeni i ogromnie cierpieli.

Z pedofilią w kościele jeszcze nikt na tym świecie nie wygrał i tak też stało się w tym filmie.

Władze miasta za bardzo były związane z kościołem. Każdy miał w tym interes i robiono wszystko, aby te draństwa zamieść pod dywan.

Film wstrząsający, który na zawsze pozostanie w mojej psychice.

Oglądając film Wajdy pt. „Katyń” – mocno płaczę!

Obejrzałam dzisiaj po raz czwarty w moim życiu, film pt. „Katyń” w reżyserii Andrzeja Wajdy – niestety już nieżyjącego.

Andrzej Wajda nakręcił wiele filmów, ale do „Katynia” przygotował się bezbłędnie.

Spytacie dlaczego ja się katuję tak cholernie trudnym tematem?

Odpowiadam, że jako Polka twierdzę, że nigdy nie można zapomnieć o mordzie w Katyniu i w Auschwitz. Nigdy!

Kiedy miałam dwadzieścia parę lat, pracowałam z koleżanką o dziesięć lat starszą i to Ona opowiedziała mi o Katyniu, a były to lata siedemdziesiąte.

Nie chciałam Jej wierzyć, że to Rosjanie dokonali tak bestialskiego mordu na polskiej elicie i nie godziłam się na taką historię.

W czasach socjalizmu nie wolno było o tym mówić, ale w wielu domach, po cichu ten temat był podnoszony, a w moim nie, bo moi Rodzice nie mieli takich wadomości z za wschodniej granicy.

W szkole mnie uczono, że Armia Czerwona wyzwoliła Polskę podczas II Wojny Światowej i Polacy powinni być wdzięczni Rosjanom.

Jeszcze wiele lat po wojnie ludzie byli wtrącani do więzienia za głoszenie prawdy i to w filmie było wyraźnie pokazane.

Uważam, że ten film powinien być przedstawiany naszej, polskiej młodzieży, która teraz na Jasnej Górze skanduje hasła takie, że włos staje na głowie! (Clip poniżej)

W Katyniu strzałem w polylicę zamordowano polskich oficerów i inteligencję polską.

Zabito inżynierów, pisarzy, malarzy, profesorów, dziennikarzy, a sumując zamordowano ponad 20 tysięcy polskich Obywateli.

Teraz nasi rządzący skupieni na katastrofie smoleńskiej i odsłaniając pominik smoleński, zapomnieli o tamtych ludziach, którzy zginęli na darmo.

Rządzący ich pominęli  i młodzież także, która wychodzi na ulicę z hasłami – raz sierpem, raz młotem czerwoną hołotę!

Ta młodzież skandująca hasła faszystowskie nigdy tego filmu nie obejrzała i za przyzwoleniem PiS buszuje na ulicach i grozi!

Katyń był potrzebny Kaczyńskim w 2010 roku, kiedy to samolot spadł w lesie smoleńskim, bo najważniejsza była dla nich kampania wyborcza.

W tym roku – w 2018 – nikt do Katynia się nie wybrał, bo nie było takiej potrzeby, gdyż PiS wciąż dzierży władzę i robi kapitał polityczny na Smoleńsku, a nie na Katyniu.

Reasumując uważam, że za realizację filmu „Katyń” – Wajdzie należy się pomnik większy od smoleńskiego.

Powinien stanąć tuż obok Pałacu Kultury i Nauki, a Wajda pośmiertnie powinien być odznaczony najwyższym Orderem.

 

 

Strzała Amora!

Pamiętam jak dziś, kiedy dziabnęła mnie z impetem strzała Amora.

Miałam 16 lat i kiedy wracałam z innymi nastolatkami z wycieczki do Poznania, zwróciłam swoją uwagę na obok mnie stojącego w korytarzu pociągu chłopca, który miał lat 17.

Mieszkaliśmy w tym samym bloku, ale nie zwracałam na niego większej uwagi, bo wydawał mi się łobuzowaty.

A tego dnia, w tym pociągu zauważyłam go i od razu pokochałam.

Pamiętam pierwsze randki, pierwszy pocałunek i tak dalej i tak jesteśmy ze sobą już 42 lata.

Naprawdę było często ciężko, bo na noże i czasami zmierzało to nasze małżeństwo do rozwodu, ale pokonaliśmy to jakoś wspólnie i wciąż się kochamy i wciąż nie możemy bez siebie żyć!

Na swojej drodze życiowej spotkałam wielu mężczyzn, bo choćby w pracy, ale nigdy już w swoim życiu nie poczułam tego, jak za pierwszym razem – nigdy!

Kumplowałam się z wieloma mężczynami i świetnie się z nimi dogadywałam, ale żaden tak mnie nie zauroczył i nie porwał.

Dlaczego o tym piszę?

Wiele kobiet tkwi w nieudanych związkach i są w nich nieszczęśliwe, a trwają w nich, bo najważniejsze są dla nich dzieci i stabilność przy dość już nudnym mężu.

Trwają, bo tak wypada, aby nikogo nie zranić i te kobiety już nigdy nie dopadł Amor, bo tak się w życiu zdarza!

Zabija je ta rutyna i marzą w głębi o wielkiej miłości, ale ona się nie zjawia, a więc gorzknieją i zamykają się w sobie i wypełniają swoje obowiązki.

Wiele kobiet tkwi w takich związach, bo szanują swojego partnera i się z nim tylko przyjażnią, bo miłość gdzieś odeszła. Nastała rutyna i bezpieczne życie z kimś, kto je docenia i szanuje, ale nie ma już motyli w brzuchu.

Obejrzałam dziś po raz trzeci w swoim życiu film – chyba najlepszy z filmów pt. „Co się wydarzyło  w Madison County” ze świetną obsadą – wprost rewelacyjną, bo z Clint Eastwood i Meryl Streep.

Własnie jest to takie kino, które zmusza do myślenia, bo opowiada o tym jak miłość spada na dwoje ludzi jak grom z jasnego nieba i co z nią począć, by nikogo nie zranić.

Jest to film o wielkiej miłości od piewszego wejrzenia, erotyczna, nagła, tętniąca emocjami, a jednak bohaterowie z niej rezygnują, bo czują, że sa jeszcze obok inni ludzie, którzy by tę miłośc potępili.

Obejrzycie kochane ludzie ten nietuzinkowy film, bo on pokazuje, że mimo miłości, czasami trzeba z niej zrezygnować, aby nie ranić i nie być w tym wszystkim egoistą!

Pamiętacie tę chwilę, kiedy Amor zapukał do Waszego serca?

 

 

Moje kino na faktach!

Wczoraj obejrzałam przepiękny film pt. „Lion – droga do domu” – na autentycznym zdarzeniu.

Film jest bardzo dobrze zrobiony, bo akcja goni akcję i jest to film niezwykle energetyczny.

Mamy w filmie biedne Indie i tam gdzieś położona jest mała, biedna  wioska, w której żyje matka z trójką dzieci.

To dzieci musiały kraść węgiel z wagonów, aby go sprzedać i za zarobione pieniądze matka kupowała jedzenie.

Pewnego dnia starszy jej syn zabiera młodszego brata – o imieniu Saroo na szaber i ten pięcioletni dzieciak znika mu z oczu.

Malec wsiada do pociągu i w nim zasypia, a tak ten pociąg oddala się o 1200 kilometrów do Kalkuty.

Mały chłopiec znajduje się na dworcu kolejowym, na którym wyłapywano bezdomne dzieci i umieszczano je w sierocińcu o bardzo mocnym rygorze, gdzie były słabo karmione, bite i gwałcone.

Nasz mały bohater miał szczęście, bo wypatrzyła go kobieta pośrednicząca między sierocińcem, a rodzinami chętnymi adoptować dzieci z Indii!

Chłopiec trafił do małżeństwa żyjącego w Australii i tak zaczęło się jego, dobre życie.

Otrzymał dobre wychowanie i wykształcenie i był bardzo wdzięczny swoim rodzicom za to, że go ocalili i pokochali.

Uważał tych ludzi za swoich rodziców i bardzo ich szanował, ale w pewnym momencie zaczął szukać swojej tożsamości.

Nie znał poprawnie swojego imienia i nazwiska i nie wiedział skąd pochodzi, co spędzało mu sen z powiek.

Przypominał sobie, że mieszkał w małej, zapadłej wiosce, ale nie potrafił dokładnie jej nazwać.

Przypomniał sobie jak wyglądała ta jego wioska i jak wędrował z bratem po torach szukając węgla.

W tej wiosce zapamiętał, że była tam wieża, którą było widać z różnych miejsc i to był ten znak szczególny, który utkwił  w tej małej główce.

Od czego w dzisiejszych czasach mamy Internet?

Jako dorosły człowiek zaczął szukać swojego miejsca urodzenia na Mapach Google i tu zakończę swoją recenzję, a zachęcam do obejrzenia tego filmu, gdyż jest to kino prawdziwe, tym bardziej, że w Indiach ok. 80 tys. dzieci rocznie uznaje się za zaginione!

Czytaj więcej na http://film.interia.pl/wiadomosci/news-lion-droga-do-domu-zabiegal-o-role,nId,2302413#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=chrome

 

Polecam ekstra kino nominowane do Oscara!

Dawno nie było nic o filmie!

Dziś, aby odlecieć od kłamliwego PiS – u, udałam się do domowego kina i spędziłam w nim 2 godziny i 26 minut.

Piszę o filmie pt. „Służące” zrealizowanym w 2011 roku.

Jest to film, który klasyfikuję zaraz po filmie pt. „Przeminęło z wiatrem”.

Kiedy się ten film kończył, to żałowałam, że się kończy i nie będzie ciągu dalszego.

Wkręciłam się całą sobą w historię zrealizowaną na podstawie książki – podobno jeszcze piękniejszej niż ten film.

Nie jest to historia na faktach, ale z pewnością tak było w Ameryce, kiedy rasizm istniał w każdej dziedzinie amerykańskiego życia!

Białe środowiska arystokratyczne zatrudniały za psie pieniądze kobiety czarnoskóre, które były od prania, prasowania, gotowania, sprzątania, usługiwania i wychowywania białych dzieci.

Te kobiety były wykorzystywane i nie doceniane, a do tego marnie opłacane.

Były też karane za najdrobniejsze przewinienie i wyrzucane za drzwi bez słowa – dziękuję.

Jednak zdarzyło się tak, że pewna, młoda kobieta wychowana przez mądrą, czarnoskórą nianię nie mogła się pogodzić z takim traktowaniem tych kobiet.

Namówiła je, aby spisać ich opowieści o złym traktowaniu i wydała książkę, która przyczyniła się do przeprowadzenia dyskusji o nieludzkim praktykom wobec  czarnoskórych i ich wyzysku.

Film jest przecudnej urody, bo wszystkie szczegóły –  jak ubiory młodych, amerykańskich dam, fryzury, makijaż,  a także wystrój mieszkań są pokazane i odwzorowane z detalami.

Upuściłam na tym filmie kilka łez i zachęcam po sięgnięcie po to, cudne i mądre kino!

Film był nominowany w kilku kategoriach do Oscara i naprawdę nie polecam Wam byle czego!

Polacy byli nie lepsi, kiedy w 1968 roku ubiegłego wieku wypędzili z kraju swoich Rodaków – żydowskiego pochodzenia.

Też jesteśmy rasistami nawet w XXI wieku!