Koronawirus i codzienność!

Czemu ty się, zła godzino,
z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
Jesteś – a więc musisz minąć.
Miniesz – a więc to jest piękne.

Wisława Szymborska

Budzimy się każdego poranka i dzień zaczyna się jak pusta karta.

Zaczynamy tę kartkę zapisywać z chwilą poczłapania do kuchni, aby zrobić sobie poranną kawę i z chwilą rozbudzania się przy niej!

Nigdy nie jesteśmy w stanie przewidzieć, co ten dany  dzień nam przyniesie!

Mnie spotkała dzisiaj właśnie okropna przykrość, której się nie spodziewałam i dochodzę do siebie, ale postanowiłam jak Scarlett z filmu „Przeminęło z wiatrem”, że pomyślę o tym jutro!

Szczegółów nie będę pisała, bo tu chodzi o dyskrecję!

Budzę się rano i nie chcę koranawirusa na świecie, a kiedy włącza się wiadomości, to  słowo groźne  słyszy się tysiące razy odmieniane przez wszystkie przypadki!

Dziś wzięłam uspokajacz, bo nie daję rady psychicznie i wyłączam media uciekając w inne rewiry, a są nimi filmy!

Obejrzałam więc film pt. „Nad morzem”, który wyreżyserowała Angelina Jolie-Pitt, a przy jej boku zagrał jej mąż – Brad Pitt.

Flm wszedł na ekrany w 2015 roku i był produkcją bardzo drogą.

Film nie odniósł znaczącego sukcesu, tylko czemu mnie ten film siedzi w głowie i uważam go za bardzo wartościowe kino, które mnie całkowicie pochłonęło i wciąż o nim myślę.

Produkcja tego filmu była bardzo kosztowana, a film się nie zwrócił i zastanawia mnie dlaczego krytyka nie potrafiła docenić tej historii, która była w filmie przedstawiona.

Pisali, że za długi i bardzo nudy, a ukazane w filmie problemy małżeństwa – wydumane.

Nie sądzę tak i dziwię się światowym krytykom braku wrażliwości i gustu, bo niby dokąd ma zmierzać  współczesne kino, by krytyków zadowolić?

Myślałam, że Brad Pitt, który towarzyszył żonie na planie, to wytwór wymyślony, bo jest pięknym mężczyzną, a Angelina najpiękniejszą kobietą i w dodatku od wielu lat prywatnie są małżeństwem.

Myliłam się, bo oni nie tylko są piękni, ale są także wspaniałymi aktorami, którzy w tym filmie pragnęli odsłonić nieco swoją prywatność.

Można nie wierzyć, ale piękni i bogaci też mają swoje ludzkie problemy i zmagają się z życiem jak my wszyscy.

Film jest o miłości przede wszystkim, która zaburzona jest przez depresję młodej kobiety z powodu dwóch poronień!

Film jest o czekaniu na powrót miłości, która zagłuszona bólem duszy kobiety, sprawia, że on także bardzo cierpi.

Film jest też o tęsknocie za tym, co było na początku związku i on wierny jak pies nie rezygnuje i walczy o nią, oraz cierpi z nią.

Lubię takie filmy, gdy kamera bada bezlitośnie każdy grymas na twarzach aktorów. Kiedy jest dbałość o szczegóły.

Kiedy w filmie są niesamowite pejzaże i można wędrować po cudownych miejscach. Nie przeszkadza mi film przydługi, bo mam czas pomyśleć, co wydarzy się dalej, albo  co wydarzyć się może.

Jednak film nie jest dla wszystkich, którzy oczekują od filmu oczywistości, a na tym filmie trzeba myśleć!

Polecam cierpliwym jeno, a ja dopiszę, że jest to cudowna historia o miłości dwojga ludzi, którym wydawało się, że wszystko między nimi jest skończone, a jedno wydarzenie sprawia, że odnajdują się na nowo.

W filmie te dwie postaci zwyciężyły, ale życie napisało inny scenariusz i ci dwoje się w realu rozstali!

Moje słabości!

Wstaję rano i pierwsze, co robię, to włączam telewizor i idę do kuchni robić sobie poranną kawę z mlekiem.

Lubię tak zaczynać dzień z wiadomościami płynącymi z odbiornika.

Po prostu jestem uzależniona od telewizora, gdyż lubię wiedzieć, co w świecie piszczy.

Wiem, że w wielu domach telewizora ludzie nawet nie mają i nie mam pojęcia jak tak można żyć!

Rozumiem ludzi młodych, którzy są zapędzeni i nie mają czasu na śledzenie wiadomości, a wystarczy im Internet i telefony!

Jednak kiedy jest się seniorem, to telewizor jest łącznikiem ze światem, o ile senior się tym interesuje.

Dzisiaj jednak było inaczej!

Na mejla dostałam wiadomość od telewizji kablowej Vectra”, że w nocy będą prace modernizacyjne od 24 do 6 rano, a tu zonk.

Oszukali nas, bo to była po prostu awaria i naprawiali ją do 15 i musiałam obyć się smakiem.

Zaczęło mi czegoś brakować i szukałam w domu jakieś roboty, by zapełnić sobie czas, a do tego byłam zdenerwowana, bo nic do mnie nie gadało, a ja byłam ciekawa, co się w Polsce dzieje!

Zdałam sobie sprawę z tego, że jestem uzależniona od bieżących wiadomości, a kawa mi nie smakowała bez fonii i wizji!

To samo działo się z Mężem, który także lubi jeść śniadanie z telewizją i zaczęliśmy oboje trochę świrować, co skutkowało telefonem do bazy, w której nikt nie odbierał!

Postanowiłam więc obejrzeć w sieci najdłuższy film na świecie pt. „Przeminęło z wiatrem” – zresztą po raz trzeci w życiu i o 15 pokazał się w telewizorze obraz i byłam cała stęskniona i w skowronkach!

Film nakręcony z wielkim rozmachem w 1939 roku i kto nie widział, to serdecznie polecam.

Kino oglądałam pod kocem, bo mnie coś bierze grypowego, ale mam nadzieję, że Aspiryna i inne pomogą, bo nie podejrzewam u siebie koronawirusa, bo nie byłam w Rzymie, aby Rzym zobaczyć i umrzeć!  😀

 

Moje kino i polityka!

W poniżej notce pisałam o miłości starszego mężczyzny do dużo młodszej kobiety, a dziś chciałabym zaproponować bardzo dobre szwedzkie  kino w sytuacji odwrotnej.

Ona 50 letnia kobieta  – prawniczka, zajmująca się molestowanymi dziećmi, a jej mąż, to ceniony lekarz.

Mają dwie córeczki bliźniaczki w wieku 10 lat i żyje im się naprawdę na bardzo wysokim poziomie blisko Sztokholmu.

Mąż kobiety ma syna z pierwszego małżeństwa, który jest 17 letnim chłopcem i na jakiś czas on zamieszkuje z ojcem, macochą i bliźniaczkami.

W głowie kobiety rodzi się perwersyjna myśl i w końcu uwodzi tego chłopca, a więc rodzi się płomienny romans.

Każdy kto ten film obejrzy to potępi kobietę starszą, która zadała się z nieletnim!

Rozumiecie, bo walczy z molestowaniem i łamie zasady związane ze swoją pracą!

W filmie jest sporo, bardzo odważnych scen, ale sam film jest bardzo wartościowy, gdyż porusza każdym kadrem i gorąco polecam to kino, bo daje wiele do myślenia, a tytuł filmu to „Królowa kier” i można go obejrzeć na VOD.

Nie zdradzę zakończenia, ale zaręczam, że po seansie następuje analiza tego, co się właściwie stało!

A teraz drugi temat:

Kiedy miałam już wolne od pracy zawodowej, to zastanawiałam się jak zagospodarować sobie wolny czas.

Było ciężko odnaleźć się już tylko w domu i szukałam dla siebie czegoś, co mnie pociągnie i da radość.

Nie chciałam już uprawiać działki, przetwarzać, wekować, bo to miałam za sobą, a także nie chciałam robić na drutach, szydełku, bo mnie ciągnęło do okna na świat, jakim jest komputer i tak wpadłam jak śliwka w kompot.

Dzięki Internetowi codziennie poznaję coś nowego i się dowiaduję i to sprawia mi przyjemność, a także od 7 lat piszę bloga!

Mieszkam w małym miasteczku i tutaj nie ma żadnych protestów przeciwko obecnej władzy i zmian w sądownictwie, ale w większych miastach biorą udział w protestach „Polskie Babcie”, które nie noszą moherowych beretów, a raczej robione własnoręcznie transparenty.

Nie chodzą do kościoła i nie wrzucają na tacę, a z zaoszczędzonych pieniędzy produkują właśnie transparenty i idą w miasto protestować i mnie się to podoba, bo walczą choćby dla swoich wnuków o lepsze jutro i czytamy:

„Polskie Babcie: „Młodzi ludzie są zszokowani, że w Polsce są też babcie niemoherowe” #ZWYKLINIEZWYKLI

Są powyżej sześćdziesiątki, a ich koleżanki nawet powyżej osiemdziesiątki, ale mówią o sobie per „dziewczyny”. Co czwartek pikietują w centrum Warszawy, walcząc o miłość, tolerancję, bezpieczne państwo i dobry klimat dla wnuków. W tym roku chciałyby zaprosić narodowców na ciasto i porozmawiać. Polskie Babcie to polski fenomen.

Iwonna Kowalska i Izabella Koniarska żartują ze swoich imion z podwójnym „N”. Sugerują, że w tym układzie Krystyna Piotrowska powinna być „Krystynną”. Częstują ciastem, tzw. zimnym drożdżowym – ciasto wyrasta w zimnej wodzie. Jak to możliwe? Nie wiem, ale te babcia już tak mają, że zaskakują.

Iwonna, Krystyna i Izabella to trzy przedstawicielki tzw. Polskich Babć, oddolnie założonego ruchu społecznego, który wychodzi na ulice, by protestować przeciwko bieżącej polityce i edukować ludzi.

Same jesteśmy emerytkami, ale wiemy, że „trzynastki” dla emerytów to są dzisiaj zaciągane długi, które przyszłe pokolenie będzie musiało spłacić. Tak samo 500+. Pewnie taka pomoc jest potrzebna, ale pieniądze nie biorą się z banku czy okienka socjalnego. Są wyłącznie z pracy i ludzie muszą mieć tego świadomość
– przekonuje Krystyna.

Izabellę najbardziej martwi dzielenie obywateli na lepszy i gorszy sort, wszechobecna nietolerancja, tworzenie stref nienawiści. – Naprawdę, co to ludziom przeszkadza, jaki się kto urodził? Dajmy już spokój LGBT.

Dla Iwonny najważniejsza jest niezawisłość sądów i wolność słowa. – Chcę się czuć bezpiecznie jako obywatelka. I nie wyobrażam sobie, że ktoś miałby mi zakazać coś pisać, mówić. Ja już to przeżyłam w PRL-u.

Krystyna: – Moje małe wnuki doskonale wiedzą, co to jest konstytucja. Przy wigilijnym stole nie kłócimy się o politykę.

Pierwszy raz na ulicę wyszły w marcu, stanęły cicho pod więzieniem na Rakowieckiej. Od sierpnia pikietują regularnie co czwartek o 16:30 przy Rondzie de Gaulle’a. Pogoda nie ma znaczenia, są zawsze. Rozdają ulotki, zachęcają do rozmowy. Z bannerami jeżdżą też metrem, spacerują po Nowym Świecie. Chodzą też na marsze klimatyczne organizowane przez młodzież. – Wszędzie tam, gdzie jesteśmy potrzebne – zapewnia Krystyna.

W warszawskim mieszkaniu babcia Iza z babcią Krysią kleją banery, babcia Iwonka nagrywa składanki z muzyką. Mówią, że różni je praktycznie wszystko, ale łączy wspólny cel. Głowy mają pełne pomysłów.

Tak mi chodzi po głowie, żeby w tym roku zaprosić narodowców na ciasto, porozmawiać. Każdy narodowiec miał babcię, może dzięki temu się dogadamy?
– zastanawia się Izabella.

• Ludzie lubią różne opcje polityczne i tak już jest. Każdej władzy trzeba patrzeć na ręce. Niestety dziś zapadają takie decyzje, że każdy jakoś cierpi – czy to przez smog, czy niewydolną służbę zdrowia. My to widzimy. A nasze dzieci myślą o kredytach, samochodach, bardzo konsumpcyjnym życiu. Możemy się na to złościć albo pomyśleć o wnukach i działać – przekonuje Iwonna. I dodaje:

W życiu najważniejsze jest to, żeby być przyzwoitym. Chcę mieć możliwość spojrzeć sobie w twarz i powiedzieć: ty protestowałaś. I trudno, jeżeli nawet się nie udało, to nie masz sobie nic do zarzucenia.
Nie czują się fenomenem. Nie widzą w swoich działaniach nic nadzwyczajnego, choć niektóre z nich bały się i wstydziły wyjść na ulicę. Krystyna: – Młodzi ludzie podchodzą do nas i są zszokowani, że w Polsce są też babcie „niemoherowe”. Dziękują nam za to, że pikietujemy. Czyli babcie są wnukom naprawdę potrzebne.

Izabella: – Ludzie żyją tylko dniem dzisiejszym. Tak nie można. I wie pani, co jeszcze powiem? Wszystkie babcie powinny być takie, jak my. O, po prostu.

Polskie Babcie można spotkać w każdy czwartek od 16:30 przy Rondzie de Gaulle’a”.

Więcej: http://weekend.gazeta.pl/weekend/1,168449,25496696,polskie-babcie-mlodzi-ludzie-sa-zszokowani-ze-w-polsce-sa.html

Moja emerycka codzienność!

 

Odpocząć trochę od polityki należy się każdemu, a więc dzisiejszy wpis będzie o czymś bardzo przyziemnym.

Po zabieganym życiu, często bardzo gorzkim, co mam na zawsze w pamięci, przyszedł czas na odpoczynek od życia – tak na spokojnie, kiedy zdrowie jest jeszcze jako tako! Po japońsku!

Jestem na emeryturze i mogę sobie pozwolić na dłuższe spanie, bo się w pewnym sensie wyciszyłam się i nie zrywam się o 6 rano jak to bywało przez wiele lat.

Pierwsze, co robię dla siebie po obudzeniu, to kawę z mlekiem i włączam wiadomości, gdyż muszę wiedzieć, co dzieje się w moim kraju, a dzieje się bardzo dużo!

Kiedy ta kawa mnie wybudzi, to robię toaletę, a później zabieram się za drobne prace w domu, a więc kwiatki, kurze, czyli pobieżne sprzątanie.

Ugotuję też coś na obiad, bo Mąż robi mi zakupy, a ja to przetwarzam, byśmy jedli zdrowo i bez chemii, gdyż nie nienawidzę jedzenia przetworzonego.

Moje życie na emeryturze jest chyba dość nudne, bo komuś się takie może wydać, ale ja się nie nudzę w ciągu dnia.

Na podorędziu mam włączonego laptopa i między – pomiędzy sobie czytam wiadomości i dyskutuję z zaufanymi osobami!

Mam arcy inteligentną przyjaciółką, z którą od chyba trzech lat wymieniamy mejle i  się wzajemnie wspieramy – dziękuję Ci „A” za wszystko, co dla mnie zrobiłaś.

Kiedy tak się obrobię, to popołudnie mam już tylko dla siebie czas  i w pamięci mam zapisane telewizyjne programy, które codziennie oglądam z dala od polityki, aby się odmóżdżyć.

Ja emerytka – wielka przeciwniczka PiS i tu biję się w piersi – oglądam telewizję reżimową, a bliżej „Koło fortuny”, „Jaka to melodia” i „Postaw na milion”.

W ten sposób ćwiczę swoją mózgownicę i żałuję, że telewizja prywatna nie ma takich programów do myślenia i zgadywania.

O godzinie 19 oglądam „Fakty” na TVN, a następnie „Fakty po faktach”, a także ‚Kropkę na i” , oraz „Czarno na białym” , a także „Szkło kontaktowe” pisząc wieczorem bloga z całego dnia, bo tytuł mojego bloga to „Lustro codzienności!

Czytam oczywiście wiele blogów, z których się dużo uczę i je staram się komentować, to wielka frajda dla mnie.

Dość często mam „smaka” na dobry film i wyszukuję perełki w sieci, a czasami wychodzę z domu na zdjęcia, które wszystkie zamieszczam na blogu i na moim fan-page, których jest ponad 6 tysięcy z okresu 6 lat.

A jak Ty emerytko/emerycie spędzasz swój dzień?

Może się wypowiedzą też młodzi – pracujący, albo chwilowo nie!

 

 

 

Rozważania różne!

 

Zdjęcie zostało zrobione przez mojego Męża i proszę zobaczyć jak ucieka nam lato.

Jakieś zboże dojrzało – zostało już ścięte i na zdjęciu widzimy  malownicze rżysko!

Na zachodzie Polski wisiały metalowe chmury, ale po południu wyjrzało słońce i na sercu zrobiło się milej.

Nie potrafię opisać przyrody tak jak to opisała Eliza Orzeszkowa w swojej powieści „Nad Niemnem”.

Dziś zaczęłam oglądać ten serial w dwóch częściach i jestem zafascynowana tak samo jak „Nocami i Dniami” – Marii Dąbrowskiej.

Muszę ze wstydem przyznać, że w życiu zabrakło mi jakoś czasu, aby ten film obejrzeć.

Orzeszkowa zostawiła w swojej powieści tę naszą niesamowitą polskość i przywiązanie do ziemi, a także posługiwała się cudowną polszczyzną.

Wydaje mi się, że kiedyś ludzie zwracali się do siebie z ogromnym szacunkiem i atencją, co nie przetrwało do naszych czasów.

Obojętnie z jakiej grupy społecznej pochodzili, to swoje rozmowy zamykali w okrągłych, pełnych zdaniach i bardzo mi się to w filmie podoba, a także te stroje i pejzaże.

Teraz komunikujemy się ze sobą szybko, skrótowo, aby prędzej siebie wyrazić, bo już nie potrafimy tak pięknie posługiwać się językiem polskim.

Niektórym wystarczają „emotki”.

Komórki, tablety, komputery nie pomagają, aby wyrażać swoje myśli, tak jak kiedyś robili nasi dziadowie.

A teraz drugi temat:

Czy piszecie z kimś w sieci regularnie np. mejle?

Prawie 4 lata temu delikatnie zaczepiłam w sieci pewną kobietę w moim wieku.

Podobało mi się, to, co Ona w sieci zostawiała i przyjęła moje zaproszenie do wzajemnego wspierania się.

Połączyły nas prawie identyczne losy kobiet, które w swoim życiu musiały się wiele razy podnosić, a potem upadać i znowu się podnosić.

Martwię się o Nią ostatnio, bo znowu życie Ją przygniotło, a, że jest niesłychanie wrażliwą osobą, to musi znowu mieć czas, by się pozbierać.

Jest mi Ona bardzo droga, bo jeśli tylko mam problem, to wiem, że Ona mi pomoże i mnie wesprze, a więc dla mnie stanowi Ona wielką wartość prawego, sprawiedliwego człowieka  i bardzo dobrego.

Poznałyśmy się w czasie, kiedy nasze Wnuki były małe i tak to trwa do dzisiaj, kiedy nasze Wnuki postarzały się o 4 lata, a my razem z nimi.

Staram się Ją wpierać także na ile mejlowo potrafię i każdego dnia otwieram skrzynkę pocztową i wyparuję wiadomości od Niej.

Była przy mnie, kiedy chorowała moja Mama i takiego wsparcia nie otrzymałam od swojej rodziny, a na Nią zawsze mogłam liczyć.

Bardzo mi pomogła w wielu, trudnych sprawach i za to Ci „A” dziękuję!

Zdrowiej kochana „A” i jeśli nawet nie będziesz miała siły pisać, to na zawsze zapamiętam Twoją dobroć i mądrość.

Wiem jednak, że kolejny raz przegonisz demony! Taka jesteś mocna!

Szukajcie w sieci bratnich dusz, bo nawet w sieci można trafić na wspaniałych ludzi i mnie się to udało.

 

Byłam nastolatką!

W 1963 roku wraz z rodzicami przyjechałam do mojego miasta i tutaj osiadłam na stałe.

To w tym mieście wydarzyło się wszystko w moim życiu i nie od razu czułam to miasto, a dopiero niedawno je zaakceptowałam, decydując się na robienie zdjęć ze swojego miejsca zamieszkania.

Ale od początku:

Zamieszkaliśmy w budynku należącym do wojska, bo ojciec był wojskowym, ale trzeba było mieszaknie ogrzewać węglem i mama rozpalała piec, by gotować posiłki, a by się wykąpać też trzeba było napalić węglem w baku na wodę.

Po jakiś trzech latach dostał ojciec mieszkanie w nowym bloku, gdzie było już c.o., a także był   podłaczony gaz i to była ulga dla nas wszystkich.

W tym bloku zamieszkała dziewczynka, z którą chodziłam do jednej klasy w szkole podstawowej i polubiłyśmy się.

Często odwiedzałyśmy się w naszych domach, a także odrabiałyśmy wspólnie zadania domowe i tak to trwało parę lat.

Wygupiałyśmy się zakładając buty naszych mam i robiłyśmy sobie makijaż, a także wkładałyśmy mamine pończochy! Chciałyśmy byś dorosłe.

Jej mama szyła, a więc i ja miałam ubrania spod jej igły  i wydawało mi się, że się z koleżanką przyjaźnimy.

Wszystko na to wskazywało, bo razem z innymi rówieśnikami bawiłyśmy się na podwórku grając w piłkę, czy też w inne dziecięce zabawy.

Lubiłam jej urodę, jakże odmienną od mojej, bo ja rasowa brunetka, a ona zwiewna, delikatna blondynka, dość wysoka o lekko falujących się włosach, czego jej bardzo zazdrościłam, bo moje były proste jak druty.

Lubiłam jej towarzystwo i cieszyłam się bardzo na to, że nasze mamy wysłały nas obie na kolonie w Dziwnowie.

Myślałam, że to będą super wakacje i miałam nadzieję, że przy niej będę zadowolona z pobytu nad morzem.

Stało się jednak inaczej, bo ona na tych wakacjach mnie zostawiła samą i „zakolegowała” się z innymi dziewczynkami, a na mnie  kompletnie nie zwracała uwagi.

Kiedy szliśmy w parach na plażę, to ona mnie opuszczała i świetnie się bawiła w gronie nowych koleżanek.

Te wakacje pamiętam do dziś, bo mnie bardzo zraniła i poczułam się zdradzona i jak opuszczony, samotny byt.

Obie miałyśmy chyba po 14 lat i po powrocie z tych wakacji byłam smutna, cierpiąca, ale się od niej odunęłam, a ona chyba nigdy się nie domyśliła tego, jak mnie zraniła.

Nasze drogi się rozeszły na zawsze, kiedy wyprowadziła się z rodzicami do innego miasta, a ja na długo zapamiętałam jej obojętnosć, ale z czasem oczywiście wszystko się zabliźniło.

Historię tę przypomniałam sobie dzisiaj, po obejrzeniu francuskiego filmu z 2014 roku pt. „Oddychaj”.

Jest to  historia strasznie podobna do mojej, a powinny ten film obejrzeć wszystkie nastolatki na świecie.

Film opowiada o przyjaźni Charlie i Sarah, które spędziły razem udane wakacje, ale po powrocie wszystko się zmieniło i zauroczona koleżanką Charlie krok po kroku zostaje upokorzona przez Sarah i —– obejrzyjcie sami.

Ciekawa jestem, czy moi czytelnicy też w młodości przeżyli takie odsunięcie, zniewagę, upokorzenie, zdradę przez rówieśnika, któremu zawierzyliście i myśleliście, że to jest na zawsze, a okazło się nic nie wartą przyjaźnią i został tylko ból.

Freddie Mercury i o nim wielki film!

Obejrzałam dzisiaj Bohemian Rhapsody (2018), w którym opowiedziano bigrafię Freddiego Mercury’ego i powstanie zespołu Queen w reżyserii Bryana Singra.

W rolę Freddiego wcielił się wręcz po mistrzowsku  Rami Malek i za swoją rolę otrzymał Oscara.

Przed obejrzeniem  nie przeczytałam żadnej recenzji i nie żałuję, gdyż malkontentom raczej film nie przypadł do gustu i w recenzjach wylali na ten film wiadro pomyj, co mnie osobiście zbulwersowało.

Dlaczego mnie zbulwersowało, ano dlatego, że ja nie jestem znawcą kina, a tylko amatorką, która lubi dobre kino i podczas oglądania momentami brakowało mi powietrza ze wzruszenia i musiałam parę razy w ciągu 2 godzin przerywać seans, aby do siebie dojść.

Na samym końcu już wyłam i nie mogłam sobie poradzić z emocjami, bo główny aktor zrobił takie show  na stadionie Wimbledon, że miałam schizę, gdyż aktor pokonał mistrza -momentami.

W filmie śledzimy dojście Fededdiego do kariery i budowanie własnej toższamości, a potem pławienie się w luksusie, a następnie wielką samotność z jaką się zmagał mimo ogromnych pieniędzy.

Śledzimy reakcje ludzi, którzy byli wobec niego lojalni, ale byli też zdrajcy, którzy chcieli się przy nim dorobić ogromnej fortuny.

Reasumując na szczęście kiedy zorientował się, że jest chory na AIDS dał z siebie wszystko, aby go zapamiętano jako twórczego i ogromnie utalentowanego wokalistę.

Dla mnie ten film, to majstersztyk i żaden krytykant mi go nie obrzydzi, bo nie płaczę na wielu dobrych filmach, a na tym się spłakałam i zapamiętam ten film na całe swoje życie.

Polecam, polecam, polecam!

 

Polecam tylko najlepsze kino na blogu!

W ostatnim czasie mam wielkie szczęście do wyszukiwania bardzo wartościowego kina i dziś mi się, to ponownie zdarzyło.

Z wielkim zainteresowaniem obejrzałam film w reżyserii  Mikaela Hafstroma.

Jest to film produkcji szwedzko – duńskiej i coraz częściej przekonuję się do kina skandynawskiego, gdyż w tych filmach pokazywana jest prawda o życiu, aż do bólu.

Tyle lat przeżyłam na tym świecie, a nie wiedziałam, że edukacja w tamtych krajach – w latach 50 -tych była brutalna i bezwzględna.

Film nosi tytuł „Zło” i właśnie zło w tym filmie ukazane jest do granic wytrzymałości.

Co my mamy w tym filmie?

Życiem szesnastoletniego Erika rządzą przemoc i chaos.

Ojczym chłopca 16 letniego karcił brutalnie pasem za to nawet, kiedy chłopcu spadł widelec ze stołu.

Kiedy Ojczym bił, to matka, aby nie słyszeć – grała na fortepianie, bo nie umiała chronić syna.

Po wyrzuceniu ze szkoły za drobne przewinienia, zostaje wysłany do internatu w Stjärnsberg, który w niczym nie przypomina bezpiecznej przystani.

Odbywały się tam porachunki aż do krwi, na które wychowawcy przymykali oczy, tak jakby nie widzieli brutalności i zła.

Zło jest tam częścią systemu pozwalającego starszym uczniom na dręczenie młodszych.

Czy Erik zdoła się przeciwstawić prześladowaniom, nie łamiąc przy tym szkolnych przepisów i unikając wyrzucenia?

Czy będzie potrafił zachować godność i nie da się wciągnąć w spiralę przemocy zagrażającą jego przyszłości?

Polecam ten film ludziom o mocnych nerwach, gdyż są momenty bardzo brutalne, ale takie brutalne miał życie 16 letni Eryk.

Ja osobiście zakochałam się w młodym aktorze – Andreas Wilson, który odegrał swoją rolę po mistrzowsku! 

Film jest dostępny w sieci!

 

Moje kino – „Uśpieni”

Amerykańskie kino z 1996 roku pt. „Uśpieni”, to rewelacyjny film, który o dziwo otrzymał tylko jednego Oscara za muzykę, a powinien być nominowany we wszystkich kategoriach!

Ten film to arcydzieło i powinien być bardziej doceniony i tylko się dziwić dlaczego nie był.

Nowy Jork, lata 60. XX wieku. Lorenzo, Michael, John i Tommy – nastolatkowie z Manhattanu – pracują dla miejscowego gangstera.

Pochodzą z domów, gdzie prym wiedli ojcowie, a matki były często przez nich bite, a także te biedne dzieciaki i dlatego swoje dzieciństwo spędzali na ulicy.

Bawili się, kąpali w oceanie i oczywiście broili i dla tych czterech chłopców spuszczenie wózka po schodach z ciepłymi kiełbaskami, który przygniótł przypadkowego przechodnia spowodowało, że wszyscy trafili na ponad rok do poprawczaka.

Ten wózek zmienił ich życie na zawsze, bo w poprawczaku doznali niewyobrażalnej krzywdzie ze stony strażników, którzy notorycznie bili i gwałcili chłopców.

Film jest cholernie mocny i choć długi, to nie wieje nudą, gdyż sceny są wartkie i się dobrze przeplatają tak, że akcja filmu z każdym kadrem jest coraz ciekawsza.

Prawdopodobnie film powstał na biograficznej powieści jedego z chłopców, który jako dorosły napisał wspomnienia z życia czterech przyjacół, którzy jako dzieci przeszły piekło zadane im przez życie i złych ludzi!

Już jako dorosli postanawiają się zemścić i pokazać oprawcom gdzie jest ich miejsce!

W tym filmie jest doborowa obsada, bo mamy w nim Roberta DeNro, Dustina Hoffmana, a także  mojego ukochanego Bratta Pitta, którego wielbię w każdej jego roli.

Polecam ten film z całego serca, bo już nie często kręci się tak wiarygodne i mocne kino, które sprawia, że przeżywa się istną ucztę!

Ostrzegam tylko, że ogladając ten film na zawsze pozostane w naszym umyśle, który będzie długo drążył nasze zwoje mózgowe, bo jest strasznie mocny, dogłębny i nie da się szybko o nim zapomnieć.

Kiedy [iszę o filmie i go polecam, to brak jest komentarzy i to dziwi, bo kiedy jest dyskusja na Oscarami, to w sieci wrze!

 

Carpe diem – korzystaj z każdego dnia i nie marnuj mijających chwil!

Po obejrzeniu dzisiaj filmu pt. „Krótki pobyt w Szwajcarii” doszłam do wniosku po raz kolejny, że będąc w moim wieku powinnam częściej przytulać się do Męża, a także mówić własnym dzieciom, że je bardzo kocham i wszyscy są dla mnie najważniejsi w moim życiu.

Trzeba się cieszyć swoimi Wnukami i każdym, danym nam dniem, a  budząc się dziękować, że się  obudziliśmy i powitać nowy dzień uśmiechem i nadzieją.

Powinniśmy cieszyć się każdą porą roku i dostrzegać piękno przyrody i natury, oraz kochać świat jaki on by nie był!

Powinniśmy cieszyć się nawet wówczas, kiedy nasze życie jest skromne, ale mimo to mamy,  co włożyć do garnka, oraz mamy z kim zjeść wspólny posiłek, a także celebrować rodzinnie, wszelkie święta i być ze sobą razem, kiedy to jest tylko możliwe.

Piszę o tym dlatego, że film opowiada prawdziwą historię kobiety, która miała dobre życie, bo kochanego męża i trójkę udanych, bardzo dzieci, oraz ukochaną pracę.

Nagle jej mąż zaczyna chorować na nieuleczlaną chorobę pod nazwą PSP, a więc na postępujące porażenie nadjądrowe i z dnia na dzień zaczyna gasnąć, choć kobieta planowała z mężem cudowną emeryturę i tyle mieli planów i marzeń, ale choroba zabrała jej męża i trudno radziła sobie z żałobą.

Widziała ogromne cierpienie swego męża każdego dnia i choć była sama lekarzem, to nic nie mogła dla niego zrobić.

Film oparty jest na faktach i bardzo wzrusza, bo za chwilę ona sama zaczyna chorować dokładnie na tę samą chorbę, której obiawy są jak poniżej:

Wiedząc, co ją czeka planuje samobójstwo na zlecenie na co absolutnie nie zgadzają się jej dzieci, które zobowiązały się być przy niej dzień i noc, aby nie czuła się w chorobie samotna i opuszczona i tu kończę swoją opowieść o filmie, bo ponownie świechna mnie zruga.

Film jest o tym, że nigdy nie znamy dnia, ani godziny kiedy zostaniemy zaatakowani chorbą, a medycyna jest często bezradna.

Powtarzam więc, bo jakże często zapominamy, że najważnjesze jest zdrowie, a nie majątek i pieniądze, a żyć powinniśmy pokornie wobec wszelkiej maści chorób, które tylko czyhają, abyśmy z chorobą przegrali.

PSP – objawy:

• upośledzenie zdolności wykonywania ruchów (związane zarówno ze spowolnieniem ruchowym, jak i z niestabilnością chodu i ze znacznie zwiększoną skłonnością do upadków)
• zaburzenia ruchomości gałek ocznych (początkowo niemożność poruszania nimi w pionie, później upośledzenie dotyczy poruszaniami gałkami ocznymi i patrzenia we wszystkich kierunkach)
• dysfagia (upośledzenie połykania)
• retrocolitis (dystoniczne pochylenie szyi ku tyłowi)
• apraksja powiek (poproszeni o uniesienie powiek i otwarcie oczu pacjenci nie są w stanie tego zrobić)
• dyzartria (zaburzenia mowy)
• zaburzenia otępienne (spowolnienie myślenia, apatia, spowolnione podejmowanie decyzji)
• labilność emocjonalna (u pacjentów może pojawiać się np. przymus płaczu, ale i napady śmiechu)
• wzmożenie napięcia mięśniowego pod postacią sztywności
• perseweracje słowne