Filmoteka arcydzieł!

Dawno nic nie pisałam o obejrzanych filmach, gdyż jakoś tak trafiałam na pozycje nie zbyt ciekawe i nie warte żadnej wzmianki.

Dziś się postarałam i obejrzałam dwa filmy, które zamieszczam  w całości na blogu, a są znalezione na YT!

Pierwszy film pt. „Fabryka zła” opowiada o tym jak w hitlerowskich Niemczech powstawały szkoły dla młodych chłopców, gdzie szkolono ich na rasowych Niemców.

Takich szkół podczas wojny w Niemczech powstało 149 i w nich tresowano wręcz młodych chłopców, aby po takiej szkole trafiali do dowództwa Niemiec i museli być świetnie wyszkoleni na rasowych aryjczyków!

Niemcy – rok 1942, kiedy młody chłopak, utalentowany w boskie, pochodzący z rodziny robotniczej zostaje zaproszony przez niemieckiego, byłego boksera do elitarnej szkoły.

Ojciec chłopca nie zgadza się na to, ale ten ucieka z domu, gdyż widział w tym swoją sznasę na przyszłość i spore pieniądze.

Spędza w szkole rok czasu i w tym okresie jego słabsi koledzy popełniali samobójstwa, a z czasem sam zaczyna dostrzegać zakłamanie i dużo i fałszu, co całkowicie zmienia jego postawę i niszczy marzenia o dobrym życiu.

Film jest dramatyczny i uważam, że powinien być bardziej propagowany w szkołach, aby młodzież sama wyciągnęła wnioski o tym, czym był nazizm i ideologia Hitlera.

Ci chłopcy ze szkół pod koniec wojny trafiali na front i statystyki mówią, że co drugi z nich poległ na polu chwały.

 

Drugi film w bardzo podobnym klimacie do pierwszego pt. „Chłopcy od Świętego Wincentego” opowiada o sierocińcu dla chłopców w różnym wieku, prowadzonym przez księży.

Ten sierociniec miał doskonałą renomę wśród mieszkańców miasta, ale pewnego razu wychodzą na jaw sprawy molestowania i krzywdzenia tych dzieci przez księży.

Wkracza do sprawy Policja, która skrupulatnie przesłuchuje chłopców, którzy byli skrzywdzeni i ogromnie cierpieli.

Z pedofilią w kościele jeszcze nikt na tym świecie nie wygrał i tak też stało się w tym filmie.

Władze miasta za bardzo były związane z kościołem. Każdy miał w tym interes i robiono wszystko, aby te draństwa zamieść pod dywan.

Film wstrząsający, który na zawsze pozostanie w mojej psychice.

Reklamy

Oglądając film Wajdy pt. „Katyń” – mocno płaczę!

Obejrzałam dzisiaj po raz czwarty w moim życiu, film pt. „Katyń” w reżyserii Andrzeja Wajdy – niestety już nieżyjącego.

Andrzej Wajda nakręcił wiele filmów, ale do „Katynia” przygotował się bezbłędnie.

Spytacie dlaczego ja się katuję tak cholernie trudnym tematem?

Odpowiadam, że jako Polka twierdzę, że nigdy nie można zapomnieć o mordzie w Katyniu i w Auschwitz. Nigdy!

Kiedy miałam dwadzieścia parę lat, pracowałam z koleżanką o dziesięć lat starszą i to Ona opowiedziała mi o Katyniu, a były to lata siedemdziesiąte.

Nie chciałam Jej wierzyć, że to Rosjanie dokonali tak bestialskiego mordu na polskiej elicie i nie godziłam się na taką historię.

W czasach socjalizmu nie wolno było o tym mówić, ale w wielu domach, po cichu ten temat był podnoszony, a w moim nie, bo moi Rodzice nie mieli takich wadomości z za wschodniej granicy.

W szkole mnie uczono, że Armia Czerwona wyzwoliła Polskę podczas II Wojny Światowej i Polacy powinni być wdzięczni Rosjanom.

Jeszcze wiele lat po wojnie ludzie byli wtrącani do więzienia za głoszenie prawdy i to w filmie było wyraźnie pokazane.

Uważam, że ten film powinien być przedstawiany naszej, polskiej młodzieży, która teraz na Jasnej Górze skanduje hasła takie, że włos staje na głowie! (Clip poniżej)

W Katyniu strzałem w polylicę zamordowano polskich oficerów i inteligencję polską.

Zabito inżynierów, pisarzy, malarzy, profesorów, dziennikarzy, a sumując zamordowano ponad 20 tysięcy polskich Obywateli.

Teraz nasi rządzący skupieni na katastrofie smoleńskiej i odsłaniając pominik smoleński, zapomnieli o tamtych ludziach, którzy zginęli na darmo.

Rządzący ich pominęli  i młodzież także, która wychodzi na ulicę z hasłami – raz sierpem, raz młotem czerwoną hołotę!

Ta młodzież skandująca hasła faszystowskie nigdy tego filmu nie obejrzała i za przyzwoleniem PiS buszuje na ulicach i grozi!

Katyń był potrzebny Kaczyńskim w 2010 roku, kiedy to samolot spadł w lesie smoleńskim, bo najważniejsza była dla nich kampania wyborcza.

W tym roku – w 2018 – nikt do Katynia się nie wybrał, bo nie było takiej potrzeby, gdyż PiS wciąż dzierży władzę i robi kapitał polityczny na Smoleńsku, a nie na Katyniu.

Reasumując uważam, że za realizację filmu „Katyń” – Wajdzie należy się pomnik większy od smoleńskiego.

Powinien stanąć tuż obok Pałacu Kultury i Nauki, a Wajda pośmiertnie powinien być odznaczony najwyższym Orderem.

 

 

Strzała Amora!

Pamiętam jak dziś, kiedy dziabnęła mnie z impetem strzała Amora.

Miałam 16 lat i kiedy wracałam z innymi nastolatkami z wycieczki do Poznania, zwróciłam swoją uwagę na obok mnie stojącego w korytarzu pociągu chłopca, który miał lat 17.

Mieszkaliśmy w tym samym bloku, ale nie zwracałam na niego większej uwagi, bo wydawał mi się łobuzowaty.

A tego dnia, w tym pociągu zauważyłam go i od razu pokochałam.

Pamiętam pierwsze randki, pierwszy pocałunek i tak dalej i tak jesteśmy ze sobą już 42 lata.

Naprawdę było często ciężko, bo na noże i czasami zmierzało to nasze małżeństwo do rozwodu, ale pokonaliśmy to jakoś wspólnie i wciąż się kochamy i wciąż nie możemy bez siebie żyć!

Na swojej drodze życiowej spotkałam wielu mężczyzn, bo choćby w pracy, ale nigdy już w swoim życiu nie poczułam tego, jak za pierwszym razem – nigdy!

Kumplowałam się z wieloma mężczynami i świetnie się z nimi dogadywałam, ale żaden tak mnie nie zauroczył i nie porwał.

Dlaczego o tym piszę?

Wiele kobiet tkwi w nieudanych związkach i są w nich nieszczęśliwe, a trwają w nich, bo najważniejsze są dla nich dzieci i stabilność przy dość już nudnym mężu.

Trwają, bo tak wypada, aby nikogo nie zranić i te kobiety już nigdy nie dopadł Amor, bo tak się w życiu zdarza!

Zabija je ta rutyna i marzą w głębi o wielkiej miłości, ale ona się nie zjawia, a więc gorzknieją i zamykają się w sobie i wypełniają swoje obowiązki.

Wiele kobiet tkwi w takich związach, bo szanują swojego partnera i się z nim tylko przyjażnią, bo miłość gdzieś odeszła. Nastała rutyna i bezpieczne życie z kimś, kto je docenia i szanuje, ale nie ma już motyli w brzuchu.

Obejrzałam dziś po raz trzeci w swoim życiu film – chyba najlepszy z filmów pt. „Co się wydarzyło  w Madison County” ze świetną obsadą – wprost rewelacyjną, bo z Clint Eastwood i Meryl Streep.

Własnie jest to takie kino, które zmusza do myślenia, bo opowiada o tym jak miłość spada na dwoje ludzi jak grom z jasnego nieba i co z nią począć, by nikogo nie zranić.

Jest to film o wielkiej miłości od piewszego wejrzenia, erotyczna, nagła, tętniąca emocjami, a jednak bohaterowie z niej rezygnują, bo czują, że sa jeszcze obok inni ludzie, którzy by tę miłośc potępili.

Obejrzycie kochane ludzie ten nietuzinkowy film, bo on pokazuje, że mimo miłości, czasami trzeba z niej zrezygnować, aby nie ranić i nie być w tym wszystkim egoistą!

Pamiętacie tę chwilę, kiedy Amor zapukał do Waszego serca?

 

 

Moje kino na faktach!

Wczoraj obejrzałam przepiękny film pt. „Lion – droga do domu” – na autentycznym zdarzeniu.

Film jest bardzo dobrze zrobiony, bo akcja goni akcję i jest to film niezwykle energetyczny.

Mamy w filmie biedne Indie i tam gdzieś położona jest mała, biedna  wioska, w której żyje matka z trójką dzieci.

To dzieci musiały kraść węgiel z wagonów, aby go sprzedać i za zarobione pieniądze matka kupowała jedzenie.

Pewnego dnia starszy jej syn zabiera młodszego brata – o imieniu Saroo na szaber i ten pięcioletni dzieciak znika mu z oczu.

Malec wsiada do pociągu i w nim zasypia, a tak ten pociąg oddala się o 1200 kilometrów do Kalkuty.

Mały chłopiec znajduje się na dworcu kolejowym, na którym wyłapywano bezdomne dzieci i umieszczano je w sierocińcu o bardzo mocnym rygorze, gdzie były słabo karmione, bite i gwałcone.

Nasz mały bohater miał szczęście, bo wypatrzyła go kobieta pośrednicząca między sierocińcem, a rodzinami chętnymi adoptować dzieci z Indii!

Chłopiec trafił do małżeństwa żyjącego w Australii i tak zaczęło się jego, dobre życie.

Otrzymał dobre wychowanie i wykształcenie i był bardzo wdzięczny swoim rodzicom za to, że go ocalili i pokochali.

Uważał tych ludzi za swoich rodziców i bardzo ich szanował, ale w pewnym momencie zaczął szukać swojej tożsamości.

Nie znał poprawnie swojego imienia i nazwiska i nie wiedział skąd pochodzi, co spędzało mu sen z powiek.

Przypominał sobie, że mieszkał w małej, zapadłej wiosce, ale nie potrafił dokładnie jej nazwać.

Przypomniał sobie jak wyglądała ta jego wioska i jak wędrował z bratem po torach szukając węgla.

W tej wiosce zapamiętał, że była tam wieża, którą było widać z różnych miejsc i to był ten znak szczególny, który utkwił  w tej małej główce.

Od czego w dzisiejszych czasach mamy Internet?

Jako dorosły człowiek zaczął szukać swojego miejsca urodzenia na Mapach Google i tu zakończę swoją recenzję, a zachęcam do obejrzenia tego filmu, gdyż jest to kino prawdziwe, tym bardziej, że w Indiach ok. 80 tys. dzieci rocznie uznaje się za zaginione!

Czytaj więcej na http://film.interia.pl/wiadomosci/news-lion-droga-do-domu-zabiegal-o-role,nId,2302413#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=chrome

 

Polecam ekstra kino nominowane do Oscara!

Dawno nie było nic o filmie!

Dziś, aby odlecieć od kłamliwego PiS – u, udałam się do domowego kina i spędziłam w nim 2 godziny i 26 minut.

Piszę o filmie pt. „Służące” zrealizowanym w 2011 roku.

Jest to film, który klasyfikuję zaraz po filmie pt. „Przeminęło z wiatrem”.

Kiedy się ten film kończył, to żałowałam, że się kończy i nie będzie ciągu dalszego.

Wkręciłam się całą sobą w historię zrealizowaną na podstawie książki – podobno jeszcze piękniejszej niż ten film.

Nie jest to historia na faktach, ale z pewnością tak było w Ameryce, kiedy rasizm istniał w każdej dziedzinie amerykańskiego życia!

Białe środowiska arystokratyczne zatrudniały za psie pieniądze kobiety czarnoskóre, które były od prania, prasowania, gotowania, sprzątania, usługiwania i wychowywania białych dzieci.

Te kobiety były wykorzystywane i nie doceniane, a do tego marnie opłacane.

Były też karane za najdrobniejsze przewinienie i wyrzucane za drzwi bez słowa – dziękuję.

Jednak zdarzyło się tak, że pewna, młoda kobieta wychowana przez mądrą, czarnoskórą nianię nie mogła się pogodzić z takim traktowaniem tych kobiet.

Namówiła je, aby spisać ich opowieści o złym traktowaniu i wydała książkę, która przyczyniła się do przeprowadzenia dyskusji o nieludzkim praktykom wobec  czarnoskórych i ich wyzysku.

Film jest przecudnej urody, bo wszystkie szczegóły –  jak ubiory młodych, amerykańskich dam, fryzury, makijaż,  a także wystrój mieszkań są pokazane i odwzorowane z detalami.

Upuściłam na tym filmie kilka łez i zachęcam po sięgnięcie po to, cudne i mądre kino!

Film był nominowany w kilku kategoriach do Oscara i naprawdę nie polecam Wam byle czego!

Polacy byli nie lepsi, kiedy w 1968 roku ubiegłego wieku wypędzili z kraju swoich Rodaków – żydowskiego pochodzenia.

Też jesteśmy rasistami nawet w XXI wieku!

W Polsce powinna być kara śmierci!

Widzicie tego pieska w wieku 4 miesięcy, który został tak poturbowany przez homosapiens?

Nazywa się Bartosz Donarski i skatował pieska tak, że wybił mu zęby, połamał żebra i kręgosłup i skazał go na inwalidztwo do końca pieska życia.

Uciekł, bo się wystraszył, że pójdzie siedzieć!

Wysłano za nim list gończy!

Mam wybujałą wyobraźnię i widzę jak katował tego ślicznego szczeniaka.

Piesek po tej masakrze ma wciąż bardzo mądre oczy i śliczny, mokry  nos, ale ty psychopato zgotowałeś mu kaleki los.

Mam nadzieję, że cię dopadną i skończysz w więzieniu za swoje bestialstwo i tam w więzieniu dostaniesz za swoje, bo w więzieniach nie lubią takich jak ty!

Zabić ciebie, to by było zbyt proste, ale skatować cię tak, byś do końca życia został kaleką na wózku – jestem za tym.

Życie za życie – ból za ból – ząb za ząb!

Powinni ciebie odizolować  na zawsze, bo nie nadajesz się psycholu do życia w społeczeństwie.

Dziś skatowałeś zwierzę, a jutro zabijesz człowieka. Powinno się ciebie psycholu izolować i nie dopuścić do powrotu do zwykłych, normalnych ludzi! Jesteś bestią!

Kiedy czytam jak katowane są małe dzieci – duszone, przypalane papierosami i wrzucane do wrzątku i kiedy ludzie masakrują naszych braci mniejszych – to ogarnia mnie czarna rozpacz!

Dwa lata temu odeszła od nas suczka o imieniu Diana.

Kiedy miała 4 lata pojechaliśmy z nią na spacer do lasu.

Młoda, zrywna pogoniła za drugim psem i uderzyła z impetem w konar drzewa.

Zerwała sobie staw w tylnej nodze i groziło jej kalectwo.

Nie odpuściliśmy i zawieźliśmy ją do najlepszej, psiej kliniki!

Zapłaciliśmy nie małe pieniądze, ale do końca swojego życia mogła chodzić na własnych nogach.

To nas różni od ciebie psychopato bez uczuć i empatii.

Jeszcze raz napiszę, że powinni izolować ciebie do końca twoich gnoju chwil!

Nie wstydzę się tak mocnych słów, bo kiedy przeczytałam, że zrobiłeś piekło na ziemi temu stworzeniu zasługujesz na wieczne potępienie.

 

 

Jednak aby odejść od tak przykrego tematu obejrzałam film pt. „Woda dla słoni”

Przepiękne kino opowiadające o tym jak to w latach 30 – tych w Stanach Zjednoczonych ludzie zarabiali na chleb, kiedy to istniał kryzys i prohibicja.

W filmie jest wątek polski, który opowiada o tym jak to Polacy wyjeżdżali do Stanów Zjednoczonych po lepsze życie.

„MłodyJacob Jankowski (Robert Pattinson), student weterynarii na ostatnim roku, po tragicznej śmierci rodziców przyłącza się do cyrku. Pracując jako weterynarz zakochuje się w Marlenie (Reese Witherspoon), która jest żoną właściciela i tresera Augusta (Christoph Waltz). Gdy cyrk jest na skraju bankructwa August kupuje słonia o imieniu Rosie. Jedyną jego metodą tresury jest dźganie słonia metalowym szpikulcem do krwi. Nie podoba się to jednak Jakobowi i Marlenie, więc postanawiają coś zrobić. Zostają ciężko pobici przez Augusta, postanawiają więc uciec, lecz on ich łapie i bije do nieprzytomności. Film kończy się zemstą reszty załogi na Auguście poprzez wypuszczenie wszystkich zwierząt podczas spektaklu. Gdy właściciel dowiaduje się o romansie dwóch głównych postaci postanawia udusić Marlenę. Lecz zdolna słonica Rosie zabija go i razem z Marleną, Jakobem i resztą zwierząt wyrusza szukać nowego domu:.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Woda_dla_s%C5%82oni_(film)

Polecam to kino na długie, zimowe wieczory!

 

 

 

Sztuka gotowania rosołu!

Na nowo od jakiegoś czasu zakochaliśmy się z Mężem – w rosole!

Gotuję dość często, bo Mąż ma nieograniczony apetyt na tę właśnie zupę.

Jak wiadomo rosół jest bardzo zdrowy i rozgrzewający, a jest to ważne, kiedy w Polsce panuje wredna grypa i już 4 osoby w Polsce zmarły.

Sztuka gotowania rosołu, to jest sztuka i każdy gotuje go po swojemu – wg. własnego smaku i przyzwyczajeń często wynoszonych z domu, kiedy to Mama go gotowała na niedzielny obiad.

Spytam wprost – jak Wy gotujecie tę królewską zupę, bo ja robię to tak:

• do garnka wlewam zimną wodę – jakieś 3 litry,
• do wody dodaję 1,5 łyżki jarzynki,
• 6 liści laurowych.
• kilka ziaren ziela angielskiego,
• wkładam różne porcje mięsa takie jak kawałek kurczaka, kaczki, szpondera wołowego, a czasami tuszkę indyka,
• obieram warzywa, czyli marchewki, seler, korzeń pietruszki, spory kawałek pora i przypaloną cebulę, oraz kawałek karbowanej, białej kapusty,
• czasami dodaję kawałek imbiru i pieprz mielony.
• całość nastawiam na ogień malutki i tak to się u mnie pyrkocze do 5 godzin, aby się  nie gotowało, a tylko pyrkotało pod przykrycem i oczywiście zbieram szumowiny.

Może robię coś nie tak, choć wydaje mi się, że skoro Mężowi smakuje, to jest to dobry rosół. który podaję z makaronem nitki, albo grubsze nitki i posypuję posiekaną, zieloną pietruszką z kawałeczkiem marchewki.

Jak napisałam, że są różne szkoły gotowania rosołu i może ktoś mi podpowie coś od siebie, a ja to wypróbuję w kuchni.

Kiedy ten rosół mi tak pyrkotał, to ja na spokojnie odpaliłam domowe kino w laptopie i obejrzałam z rozdziawioną film pt. „Czwarta władza” z nieocenioną Meryl Steep i Tomem Hanksem!

Jest to to film opowiadający o amerykańskich dziennikarzach, którzy walczyli z cenzurą i w obronie wolnej prasy za prezydentury Nixona, który nienawidził dziennikarzy i prasy, która walczyła o wolność słowa w Ameryce w latach 70-tych.

Jest to mocne i prawdziwe kino i uważam, że ten film jest na miarę Oscara i gorąco je polecam tym, którzy interesują się tą tematyką.

Uważam, że ten film powinni obejrzeć polscy politycy, którzy za obecnego rządu mają zakusy na zamknięcie niektórych gazet, kanałów telewizyjnych i Internetu.

Nie wygrają ponieważ w Polsce mamy wciąż dzielnych dziennikarzy, którym nie zdołano zamknąć ust i ujawniają draństwa tego nierządu, a okładki prawicy są tak śmieszne, że tylko pisać komiksy o tym jak Krystyna pierwszy raz w życiu chwyciła – za miecza! 😀

Podobnie jak znaczki, nabieramy wartości starzejąc się. Valeriu Butulescu

Kiedy stary rodzic zachoruje i jest samotny, bo współmałżonka już nie ma, to powstaje kłopot.

Wszyscy wiedzą, dzieci wiedzą, że taki rodzic sobie sam nie da rady, ale odżegnują się od pomocy, gdyż mają swoje, trudne i zabiegane życie.

Mają kredyty i zobowiązania, a więc pracują od rana do wieczora, aby zapewnić sobie byt.

Powstaje więc problem, co zrobić z chorym rodzicem, aby miał opiekę całodobową i oczywiście towarzystwo.

Tak było więc ze starszą panią o imieniu Katherine – wdową, którą nie mogła zająć się sfrustrowana córka i bardzo zapracowana.

Po operacji złamanego biodra wysłała matkę do domu seniora, w którym ta miała dojść do siebie poprzez fachową rehabilitację.

Katherine nie miała wyjścia i zgodziła się na tymczasowy pobyt w tym domu, w którym najchętniej odwiedzała ją wnuczka, która bardzo babcię kochała.

Katherine całe życie poświęciła mężowi i córce – zapominając o sobie.

Była miłośniczką opery i całe życie marzyła by pojechać do Mediolanu – słynnej La Scali.

Katherine w domu seniora między codziennymi zajęciami, a rehabilitacją poznaje gburowatego  Isaaca – polskiego Żyda – także wdowca i małymi kroczkami między tym dwojga iskrzy i powstaje chemia jak w czasach młodości.

Isaac to krawiec, który przez 30 lat szył piękne garnitury, a którego zostawił też zapracowany syn i jakby o ojcu zapomniał.

Isaac miał także talent muzyczny i oboje oddawali się słuchaniu arii, co jeszcze bardziej scementowało ten związek.

A teraz zdradzę o czym piszę:

Obejrzałam z racji mojego wieku bardzo dużo filmów o starości, ale nigdy chyba takiego, który od pierwszych kadrów mnie zachwycił i spowodował, że łzy cisnęły mi się do oczu!

Film kanadyjski pt. „Drugie podejście” sprawił, że uwierzyłam, iż na stare lata też może  nas coś niespodziewanego zaskoczyć, aż tak, że nie wstydzimy się swoich uczuć, swojego ciała i możemy przeżyć jeszcze coś pięknego i wartościowego.

Polecam ten film każdemu, bo osobom starszym i młodym i zapewniam świetną zabawę po przez błyskotliwe dialogi i cudowne zbliżenia starzejącej się twarzy, która jeśli doznaje szczęścia – jest piękna.

 

 

„Walentynki” u Seniorów!

Niby nikt nie lubi zapożyczonego święta „Walentynki”, a jednak wryło się ono już bardzo mocno w polską tradycję. Szalejemy z serduszkami, czekoladkami, kolacjami, truskawkami i szampanem wypitym we dwoje.

Ja jako seniorka nie mam prawa się dziwić i skoro świat tak bardzo się zmienia, to muszę to z pokorą przyjąć.

Mój Walenty obdarował mnie dziś czerwoną różyczką i cudnie pachnącymi perfumami.

W wyborze perfum doradzały mojemu Walentemu panie w sklepie „Rossmann” i stwierdzam, że porada była bardzo trafna.

Ja zaszalałam w kuchni, bo do mojego Walentego trzeba trafić przez żołądek do serca i też z menu trafiłam.

Jesteśmy już 42 lata ze sobą i naprawdę działo się różnie, bo nawet otarło się o rozwód, ale przetrwaliśmy i na stare lata zaczęliśmy o siebie bardzo dbać.

Ja jako żona czuję się dopiero teraz bardzo zaopiekowana i nie tylko w Walentynki doceniona.

Dopiero teraz rozumiemy się najbardziej, bo kiedyś było często na ostrzu noża.

Widocznie musieliśmy tak długo dochodzić do wniosku, że zawsze mocno się kochaliśmy, ale byliśmy za nerwowi i dalecy od starości, kiedy to wtedy zaczyna się dochodzić do wniosku, że mamy tylko jedno życie i nie warto się ranić!

Celebrujemy każdy dany nam dzień, bo zdajemy sobie sprawę z tego, że już jest bliżej do końca niż dalej i oboje tego momentu się boimy.

Ja nie wyobrażam sobie życia bez Niego, a On boi się zostać sam i dość często o tym rozmawiamy.

Nasze Dzieci wiedzą o tym, że nie umiemy żyć bez siebie, a może wiedzą, że ja bez Niego sobie nie poradzę, gdyż samotność jest moim wielkim wrogiem.

W takie święto wszystkim zakochanym polecam film amerykański pt. „Malowany welon”.

Film opowiada o rodzącym się uczuciu między kobietą i mężczyzną.

Film osadzony jest w cudownych, chińskich krajobrazach i można się nimi nasycić.

Jest to piękny romans – akurat na wieczór zakochanych, który opowiada o walce o miłość.

Ja w nie jednym momencie sięgałam po chusteczkę, choć nie jestem zwolenniczką łzawych romansów!

 

„Pełnia życia” – moje kino

Kiedy byłam tak przy chorej Mamie, wzięłam ze sobą komputer, z którego korzystałam kiedy Mama sobie pochrapywała i mogłam za pomocą komputera zająć sobie w ten sposób czas.

Aby Mamie nie przeszkadzać, wzięłam ze sobą słuchawki i odleciałam do domowego kina tak jak lubię.

Dziś trafiłam na film produkcji brytyjskiej z 2017 roku pt. „Pełnia życia”.

Film jest biograficzny, opowiadający o życiu młodego mężczyzny, który zachorował na polio, co spowodowało u niego całkowity paraliż, gdyż ta choroba atakuje układ nerwowy.

Nie mógł funkcjonować bez respiratora, który pomagał  mu w akcji oddychania i tak żył przez wiele lat z maszyną.

Jako młody człowiek miał wszystko, bo majętnych rodziców, wykształcenie i kochaną przy sobie żonę, a także malutkiego synka, który po latach opowiedział historię swojego ojca.

Kiedy choroba dała o sobie znać i zdał sobie sprawę, że nigdy nie wyzdrowieje – chciał umrzeć, by nie być dla nikogo ciężarem.

Dzięki determinacji swojej żony zgodził się żyć dalej dla niej i ukochanego dziecka.

Miał masę przyjaciół, którzy włączyli się w walkę o jego życie i jego komfort.

Zbudowali dla niego wózek z podłączonym respiratorem i tak zaczęła się walka o pieniądze z fundacji, aby inni, tak samo chorzy, zostali wypuszczeni ze szpitali, by mogli żyć w społeczeństwie i byli przydatni.

Udało się to ziścić i walka się powiodła, bo wielu więzionych w szpitalach odzyskało swoje człowieczeństwo.

Nie będę opisywała jak film się skończył, a zachęcam do obejrzenia tego dzieła wszystkich, którzy narzekają na swój los i na to, że są nieszczęśliwi, bo ktoś im zarysował samochód, albo nie dostali premii.

Film opowiada o walce o swoje życie i czerpanie z niego jak najwięcej – mimo choroby.

Ten film uzmysłowił mi, że nie ważne jest ile mamy kasy na koncie, bo nie to jest najważniejsze!

Ten film mi uzmysłowił, że trzeba cieszyć się każdym, danym nam dniem i umieć dostrzegać wschody i zachody słońca i uroki każdej pory roku.

Trzeba umieć dostrzegać niuanse jak śpiew ptaków i kolor drzew, oraz kształt chmur płynących po niebie.

Trzeba dbać o to, by nasze rodziny, które założyliśmy żyły w zgodzie tak, by dało radę w radości być w Boże Narodzenie i w każdy  dzień.

Nie ma nic ważniejszego jak zdrowie, zgoda i miłość, oraz potęga rodziny i o tym jest ten film.