Eutanazja powinna być legalna!

Niedawno obejrzałam film bardzo smutny, ale i potrzebny na temat eutanazji!

Film nosi tytuł „Jack jakiego nie znacie” i w roli lekarza amerykańskiego wcielił się Al Pacino – rewelacyjny!

Film zrealizowano na faktach i opowiada o lekarzu Jacku Kevorkianu, który przez lata walczył w Ameryce o prawo do eutanazji nazywanej jako samobójstwo wspomagane.

Zgłaszali się do niego ludzie nieuleczalnie chorzy, którzy z powodu bólu, cierpienia nie chcieli dalej żyć!

Lekarz działał niezgodnie z amerykańskim prawem, ale dokonał 130 razy tzw. samobójstw wspomaganych i w sądach tłumaczył, że nie jest zabójcą, a jedynie robił usługę medyczną!

Przed eutanazją robił dokumentację i wszystkie osoby chore, proszące o przerwanie im męki nagrywał jako dowód.

Nagrywał, aby  mieć dowód na to, że działał w imię empatii w stosunku do ludzi śmiertelnie i nieodwracalnie chorych!

Sam skonstruował urządzenie do podawanie leku – najpierw usypiającego, a potem zatrzymującego akcję serca.

Chorzy nie cierpieli, a odchodzili spokojni i przed podaniem leków mogli się pożegnać z bliskimi – a wszystko było nagrywane!

Niestety, ale w Ameryce nie został zrozumiany i w konsekwencji skazano go na 8 lat więzienia mimo, że sam był człowiekiem już wiekowym!

Walczył do końca o prawo do eutanazji, gdyż uważał, że każdy chory ma prawo do godnej śmierci, kiedy cierpi i wyje z bólu, a także jest ciężarem dla bliskich!

Po obejrzeniu tego filmu doszłam do wniosku, że chciałabym mieć taki wybór i nie chciałabym nigdy stać się ciężarem, kiedy będę robiła w pampersy, a ból nie będzie niwelowała nawet morfina!

Moja chora na raka matka prosiła mnie o żyletkę, bo miała dość cierpienia!

Mam bardzo niski próg znoszenia bólu i naprawdę chciałabym odejść godnie bez obciążania bliskich, bo oni mają prawo do swojego życia!

Cd. niżej  – o dramatach, kiedy to współmałżonek dokonuje wyboru i sam dokonuje eutanazji w domowych warunkach ze względu na brak innego wyjścia i tak qurwa nie powinno być!

Oglądałam też film o zamordowaniu swojej, bardzo chorej żony dla przez męża dla, której nie było żadnego ratunku!

Film pt. „Milość” opowiada właśnie o tym, że z braku dostępu do eutanazji mąż dusi poduszką swoją żonę i po tym zgłasza się na policję!

Eutanazja powinna być legalna, a nie, że ludzie umierają w boleściach w hospicjach – często samotni!

Takie powinno być prawo starości!

Zdj. ilustracyjne/JOE GIDDENS /PAP/EPA

92-latek udusił ciężko chorą żonę, z którą był od 70 lat. „Nie mogłem znieść, jak cierpi”

​92-latek został w Niemczech skazany za zabójstwo swojej żony, z którą był przez 70 lat. Mężczyzna tłumaczył, że był już całkowicie wyczerpany psychicznie i fizycznie opieką nad swoją ciężko chorą małżonką!

Julius S. i Margarethe z Gemuenden am Main w Bawarii byli małżeństwem przez 70 lat. Tworzyli spokojny związek, nie mieli dzieci. Na starość pojawiły się jednak problemy – kobieta zaczęła chorować. Przez problemy związane ze stawami nie mogła się poruszać oraz zaczęła jej towarzyszyć demencja.

Julius przez lata opiekował się kobietą. Jak jednak tłumaczył w sądzie, zajmowanie się ciężko chorującą żoną wyczerpywało go fizycznie i psychicznie. Zaczął sam cierpieć na depresję. Twierdził, że nie widział innego sposobu rozwiązania sytuacja, jak pozbawienie małżonki życia.

Między nami była wspaniała harmonia. Szanowaliśmy się, wspólnie decydowaliśmy o wszystkim. Dlatego nie mogłem znieść, jak cierpiała moja żona – tłumaczył 92-latek. Musiałem ją uwolnić od demencji i wszystkich innych problemów – mówił.

Do zbrodni doszło na początku listopada 2019 roku. Oglądaliśmy telewizję, chociaż ona nic już nie rozumiała. Potem dałem jej tabletki nasenne, nie miała pojęcia, co się wokół niej dzieje. Usiedliśmy na łóżku, wypiliśmy razem kieliszek wina, a potem udusiłem ją kocem – powiedział. Zdaniem ekspertów, śmierć była szybka i bezbolesna.

92-latek przygotował instrukcje dotyczące pogrzebu, napisał listy pożegnalne i przygotował umowy dla firm ubezpieczeniowych, by nikt potem nie musiał niczego szukać. Następnie przyznał się do przestępstwa.

Sąd skazał mężczyznę na dwa lata więzienia. Musi także zapłacić wybranej organizacji non-profit 10 tysięcy euro. Tłumaczono, że to łagodny wyrok, bo Julius S. „nie działał ze złością, ale w rzekomym interesie ofiary”

https://www.rmf24.pl/fakty/swiat/news-92-latek-udusil-ciezko-chora-zone-z-ktora-byl-od-70-lat-nie-,nId,4850955

 

Reklama

Powinna być eutanazja +

 

Rozmowa nr 1:

• masz żyletkę może?
• nie mam, a po co Ci żyletka?
• chciałabyś wiedzieć.

Rozmowa nr 2:

• zabij mnie
• a jak mam Ciebie zabić?
• są różne sposoby!
• czy chcesz aby mnie zamknęli do więzienia?

Moja Mama ma dość choroby i najchętniej chciałaby już umrzeć i takimi życzeniami w czasie odzyskiwania świadomości nas informuje, że chce odejść.

Nie chce już być ciężarem i ma dość swojej choroby i bycia na tym łez padole.

Zdjęcie powyżej zrobiłam zaraz po lekarskiej diagnozie – rak i wygląda na nim całkiem zdrowo i korzystnie, ale wszyscy wiedzieliśmy, że z miesiąca na miesiąc będzie tylko gorzej.

Teraz nie ma jej połowy i leży w łóżku jak malutka kukiełka, trzcinka, maleńka laleczka, całkowicie od nas uzależniona.

Trzeba wszystko w łóżku, a więc karmić, myć i przewijać, bo kompletnie utraciła siły, czego bardzo się wstydzi, bo w przebłyskach świadomości zdaje sobie sprawę ze swojej choroby i z tego jakim jest obciążeniem.

Za chwilę zasypia na parę minut i dziś się obudziła i poprosiła bym trzymała Ją za rękę.

Usiadłam na stołeczku i trzymałam, gładziłam jednocześnie obserwując Jej oczy, które błądziły gdzieś po suficie i chciała coś powiedzieć, ale już i mowa zawodzi.

Przyszłam do domu i opowiedziałam Mężowi, a On, że muszę być silna i wszyscy musimy być silni, bo nie ma innego wyjścia.

Rozmawiałam z opiekunką do osób umierających, która mi powiedziała, że Mama ma raka i owszem, ale przy tym jest zdrowa, gdyż ma bardzo silne serce i prawidłowe o dziwo ciśnienie krwi i dlatego wciąż się broni przed śmiercią.

Od czasu do czasu odzyskuje świadomość i ma wolę umrzeć, ale polskie prawo zabrania eutanazji, a powinno być tak, że w obliczu takiego życzenia, lekarz powinien podać zgodnie z prawem ostateczny zastrzyk!

Mam w smartfonie zdjęcie umierającej, ale nigdy tego zdjęcia nie zamieszczę na blogu z szacunku do Niej i Jej choroby, bo tak nie wolno!

14 stycznia Mama ma Urodziny i skończy 87 lat, ale któż to może wiedzieć, czy doczeka?

Po tych żyletkach ryczę cały wieczór i sądzę, że kiedy Mama odejdzie, to rozsypię się na kawałki nie z powodu zmęczenia psychicznego, ale z powodu, że pierwszy raz w swoim życiu poprosiła mnie o trzymanie ją za rękę.

W mojej rodzinie urodziły się dwa istnienia, bo na świat przyszła Wnuczka mojej Siostry – Pola, a w rodzinie Męża urodził się Julian, a więc to są następne pokolenia, a my będziemy odchodzić i w tym momencie kolejny raz życzę sobie eutanazji w przypadku ciężkiej i nieuleczalnej choroby, bo nie chcę być dla nikogo ciężarem i nikomu nie chcę obierać jego życia.

Nie chcę by moje Dzieci obmywały mnie z śmierdzącego, ale w obliczu prawa w Polsce będę zmuszona do takiego upokorzenia!

W ilu domach odbywa się podobny dramat, a wszelkie rządy są na to głuche i ślepe, a więc w wielu domach są wielkie tragedie, a państwo nie robi z tym nic i ceduje opiekę nad śmiertelnie chorych tylko na rodziny, bo za hospicjum trzeba płacić krocie!

Kiedy młodość nienawidzi starości!

Jako, że już jestem starszą panią, której zaczyna siadać zdrowie i tu strzyka i tam strzyka, to piszę na moim blogu sporo o ludziach już wiekowych.

Jako, że moja Mama jest ciężko chora, to jestem w tym momencie mocno uczulona na losy ludzi starych i jakże często opuszczonych przez swoich bliskich.

Pędzimy przez życie, aż w pewnym momencie nasze zdrowie odmawia nam posłuszeństwa i mówi STOP!

Trzeba zwolnić i brać siły na zamiary, bo już nie pobiegniemy za piłką, czy nie zagramy w paletki, a co najwyżej za pomocą kijków, czy balkonika jeszcze możemy wzmocnić naszą kondycję.

W głowie wciąż jesteśmy młodymi dziewczynami i chłopcami, ale ciało się sprzeciwia i już!

Trzeba się w pewnym momencie pogodzić z losem i dawkować sobie wszelką aktywność, kiedy serducho wali po pokonaniu ileś tam schodów z zakupami.

Starość jest źle wykombinowana i o tyle sprawiedliwa, że wszyscy się kiedyś zestarzejemy i nie ma na to rady.

Zbliżają się święta w szybkim tempie i trzeba będzie zrobić jakieś wiosenne porządki, ale ilu staruszków już nie ma odwagi wejść na drabinkę, by te okna umyć. Jesteśmy w rozterce, bo dusza by chciała jeszcze zrobić wszystko samodzielnie, a zdrowie na to nie pozwala.

Jeszcze jest dobrze, kiedy mieszka się z osobą sprawniejszą od nas i możemy na tę osobę liczyć, ale wielu z nas mieszka już samotnie i wtedy jest to wielki kłopot i rozterka.

Jeszcze jest dobrze, że bardziej chory w małżeństwie może się zająć pracami na nizinach, a współmałżonek na wyżynach, czyli umycia okien i zawieszeniu świeżych firan. 

Kiedy dzieci odejdą z domu, to współmałżonkowie muszą sobie pomagać, by ten wózek jeszcze razem pchać.

Tak sobie dywaguję na temat starości i wiecie co?

Ubolewam nad tym, że młodzi ludzie w naszym społeczeństwie nienawidzą starości i nie zdają sobie sprawy z tego, że za chwilę, za momencik też jej doświadczą.

Dlatego wklejam list umierającej staruszki, która miała wciąż zdrowy umysł, choć ciało zmierzało do nieuchronnego.

Przeczytajcie młodzi ludzie i zastanówcie się, bo człowiekowi nic nie dane jest na zawsze!

UMIERAJĄCA STARUSZKA NAPISAŁA LIST, W KTÓRYM WYJAŚNIŁA, KIM NAPRAWDĘ BYŁA. GDY PRZECZYTAŁA GO PIELĘGNIARKA, ZABRAKŁO JEJ SŁÓW…

W domach opieki codziennie umierają w ciszy tysiące starszych osób. Większość z nich w samotności. Nie ma przy nich rodziny, która trzyma ich za rękę. Nikt za nimi nie tęskni i nie płacze. To dla nich bolesna i smutna świadomość. Dlatego wielu z nich rezygnuje i poddaje się śmierci już za życia.

Ta kobieta jest jedną z tych właśnie osób. Napisała list do swoich opiekunek, w którym wyjaśniła to wszystko, co wydaje się niezrozumiałe w zachowaniu pozornie zgorzkniałej, złośliwej i apatycznej staruszki, którą należy tolerować, ale nie da się polubić. Pielęgniarka po znalezieniu listu odczuła wyrzuty sumienia.

Znając jednak tę historię, my możemy uniknąć jej powtórzenia i wiedzieć jak postępować.

„Co takiego widzicie patrząc na mnie, moje drogie pielęgniarki? Co myślicie, gdy na mnie patrzycie?

Niech zgadnę… Uciążliwą, wredną staruchę, mało inteligentną, z dziwnymi nawykami i obojętnym spojrzeniem. Staruszkę, która zawsze upuszcza jedzenie i nigdy nic nie mówi. Bardzo was to wtedy denerwuje, szepczecie między sobą tak, żebym usłyszała: „Mogłaby postarać się być nieco milsza.”

Sądzicie, że nic do mnie nie trafia? Przecież ciągle coś gubię i nawet nie jestem pewna co to dokładnie było – but, a może jednak skarpeta. Wiecie, że macie nade mną władzę. Możecie robić ze mną, co chcecie i na nic zdadzą się moje protesty. Uważacie, że moim jedynym zajęciem są zbyt długie kąpiele albo bawienie się jedzeniem.

To właśnie myślicie, prawda? Tak mnie widzicie? W takim razie najwyższy czas, byście zobaczyły co innego. Bo to wcale nie jestem ja. Powiem Wam, kim jestem, kiedy każecie mi coś zrobić albo prosicie, żebym zjadła.

Jestem dziesięcioletnią dziewczynką z kochającymi rodzicami i rodzeństwem.

Rozmarzoną szesnastolatką czekającą na wielką miłość.

Zakochaną bez pamięci dwudziestolatką, która już za niedługo przysięgnie dozgonną wierność i wytrwa w niej do końca życia.

Mając dwadzieścia pięć lat jestem już matką. Wychowuję moje dzieci najlepiej, jak potrafię i dbam, by miały bezpieczny i kochający dom.

Teraz mam już trzydzieści lat, a moje dzieci zaczynają dorastać. Jak dla mnie dzieje się to za szybko… Budują związki z innymi ludźmi i coraz bardziej uniezależniają się od swoich rodziców.

Gdy mam czterdzieści lat, moje dzieci właśnie się wyprowadzają. Mam jednak obok kochającego męża, co jest dla mnie dużym pocieszeniem.

Gdy mam pięćdziesiąt lat dzieci pojawiają się znowu, tym razem są to moje cudowne wnuki. Wraz z mężem uwielbiamy się nimi zajmować.

Mój mąż umiera. Jestem załamana. Był moją jedyną miłością. Gdy zwracam się ku przyszłości nie widzę nic. Moje dzieci żyją swoim życiem, a mi pozostają wspomnienia.

Teraz jestem już stara. Ta starość jest straszna. Zdarza się, że mój wiek wywołuje we mnie atak śmiechu – muszę wyglądać wtedy jak jakaś idiotka. Mam pochyloną postawę, nie widać we mnie już żadnego wdzięku i gracji. Brak mi sił.

Jestem już tylko kamieniem, w którym tli się tylko mała iskierka życia.

Mimo wszystko jednak w moim starym ciele nadal żyje tamta młoda dziewczyna, a moje obolałe serce wciąż bije. Mam dobre i złe wspomnienia. Codziennie na nowo przeżywam tamte dni. Myślę o latach, zbyt szybko minęły…

Rozumiem, że przeszłość już do mnie nie wróci. Natomiast Wy mogłybyście otworzyć oczy i spojrzeć na mnie jak na człowieka. Zobaczyć mnie naprawdę.”

Zapewne wiele starszych osób mogłoby się podpisać pod tymi słowami. Przecież każdy z nas dorasta, ma głowę pełną pragnień i planów, z których część się spełnia, a część pozostaje w sferze marzeń. Każdy był kiedyś młody, zakochany, z nadzieją patrzył w przyszłość.

Każdy z nas też będzie kiedyś stary i wtedy właśnie wszyscy będziemy liczyć na zrozumienie i czyjąś cierpliwą obecność.

Źródło i fotografie: heftig.de, flickr.com

http://www.lolmania.pl/lol/22655/umierajaca-staruszka-napisala-list-w-ktorym-wyjasnila-kim-naprawde-byla-gdy-przeczytala-go-pielegniarka-zabraklo-jej-slow.html

Wewnętrzna spowiedź!

Zgodziła się, a nawet prosiła by umieścić ją w hospicjum, bo ból był tak wielki, że w domu nie miała ochoty cierpieć samotnie i umierać.

Lekarze jasno jej powiedzieli, że ma raka z przerzutami, który rozpanoszył się na najważniejszych organach, a więc kompletnie nieoperacyjny.

Pomyślała więc, że czas umierać, ale w ludzkich warunkach, a więc poprosiła synów, aby bez wyrzutów sumienia oddali ją tam, gdzie ulżą jej w boleściach i otoczą opieką.

Miała osiemdziesiąt lat i mogłaby jeszcze pożyć i pomóc w wychowywaniu wnuków, ale los chciał inaczej i odebrał jej tę radość, aby jeszcze parę lat przyglądała się jak rosną jej wnuki.

Leżała w tym hospicjum i własne życie przelatywało jej jak film na ekranie w kinie. Nie miała łatwego życie, które nie szczędziło jej trosk i wszelkich zmartwień, a najbardziej przeżywała swoje małżeństwo, a było to tak:

Urodziła się w Łodzi, kiedy trwała już wojna, a Niemcy dziesiątkowali ludność wywożąc ją do obozów, by ich zgnębić i przepuścić przez komin.

Była malutka, kiedy wpadali do domu jej rodziców w poszukiwaniu bimbru i jedzenia, a ją bili i dusili, by zdradziła kryjówki. Na szczęście wszyscy uszli z życiem, ale długo podnosili się z czasów wojny, a ona poszła do pracy w wieku 14 lat, by pomóc rodzicom przetrwać.

Ten okres był bardzo trudny, bo aby zjeść kanapkę z wędliną, rodzice kupowali dla niej trzy plasterki, które przesuwała jak najdalej na chlebie, by na sam koniec skosztować owej wędliny.

Rodzice jej umarli, kiedy była jeszcze bardzo młoda i nie wiedziała jeszcze jak potoczy się jej życie.

Poznała chłopaka, który twierdził, że się w niej zakochał, ale nie była do końca pewna jego uczuć.Jednak się pobrali szybko i zaczęli  dorabiać od jednej łyżki i talerza mieszkając w kitce bez wody i światła, ale mieli nadzieję, że z czasem będzie coraz lepiej.

Jej mąż jeździł odbudowywać Warszawę  i po kilka dni go nie było, a ona chodziła do pracy w włókienniczej Łodzi.

Zaszła w ciążę i urodziła ślicznego i zdrowego syna, a za rok następnego i w całości oddała się ich wychowaniu.

Ledwie wiązali koniec z końcem, ale pojawił się inny problem.

Jej mąż zaczął zaglądać do kielicha i kiedy był pijany, to ją gwałcił.

Kiedy zaszła w trzecią ciążę i mu o tym powiedziała, to ją okrutnie zbił i kazał się pozbyć dzieciaka i to ją obwinił za to, że zaszła w tą ciążę. Nie chciał następnego dziecka twierdząc, że nie będzie na nie robił.

Potem znowu zaszła w ciążę podczas gwałtu na niej i ponownie poszła tam gdzie trzeba, aby się pozbyć i tak było jeszcze jeden raz i w sumie dokonała trzech skrobanek dzieci poczętych z  mężem, który notorycznie ją gwałcił w stanie upojenia alkoholowego.

Powiedziała sobie dość i złożyła sprawę do sądu i się z draniem rozwiodła. Wyjechała daleko od Łodzi i wywiozła dzieci do swojej kuzynki w Bieszczady z dala od oprawcy.

Co się stało potem? Jej synowie się pożenili, ale nie ominęły ich losowe nieszczęścia, bo pierwszy syn stracił jedno dziecko w wyniku poronienia jego żony. To samo się zdarzyło u drugiego syna, a na koniec żona pierwszego urodziła martwe dziecko.

Żałoba po tych stratach jest wielka, a ona na łożu śmierci obwinia się, że los się na niej zemścił, iż pozbyła się trzech ciąż!

Nikt o tych dzieciach nie wie, a tylko jednej pielęgniarce się przyznała, że nie może sobie z tym poradzić i pragnie ulgi tuż przed śmiercią, ale o księdza nie prosi!

Kochanki i ich córki!

Jerzy żałował, że zdradzał swoją żonę. Teraz żałował najbardziej, kiedy leżał w hospicjum i był podłączony rurkami to tych wszystkich kroplówek, które pozwalały mu przeżyć jeszcze jeden dzień.

Leżał na łóżku wpatrzony w okno, za którym kołysały się wesoło liście na drzewach już lekko zbrązowiałe i wiedział, że ta jesień będzie dla niego ostatnią jesienią. Czuł, że koniec się zbliża, bo lekarze zrobili już wszystko, by ratować mu życie.

Patrzył w okno i żałował, że był na tyle głupi i zachłanny na przeżywanie swojego życia wbrew wszystkim przykazaniom i przysiędze, jaką składał podczas ślubu swojej żonie. Przysięgał wierność i te ważne słowa, że nie opuszczę cię, aż do śmierci. Było wesele i był taki szczęśliwy, że spotkał na swojej drodze tak ładną i mądrą kobietę. Obsypywał ją pocałunkami, a wyglądała w pięknej białej sukni  tak niewinnie, a w jej oczach widać było wielką miłość do niego.

Urodziły im się dzieci i jego żona poświęciła się dla nich całkowicie. Była bardzo dobrą matką, która macierzyństwo przedłożyła nad karierę zawodową. Myślała sobie, że wróci do pracy kiedy już dzieci podrosną. Tak bardzo zaangażowana w rodzinę nie zauważyła, że…

Jerzy przychodził do domu coraz później. Nadmiernie zaczął ją okłamywać i nie raz i nie dwa wracał do domu z zapachem innej kobiety. Zaczął o siebie dbać bardziej i zmienił garderobę na taką bardziej wyluzowaną. Kłamał, że jedzie w delegację, a szedł do tamtej, a kiedy pytała, odpowiadał pokrętnie i plątał się.

W końcu się dowiedziała i ta wiadomość spadła na nią jak grom z jasnego nieba. Miała żal, że była tak bardzo ślepa i tak długo dawała się oszukiwać.

Dziecko sobie zrobił z tamtą i to był gwóźdź do trumny, ponieważ tego nie była w stanie już wybaczyć. Mogła wybaczyć jednorazowy skok w bok, ale nie będzie się z nim dzieliła z tamtą i wniosła sprawę o rozwód i alimenty na dzieci.

Jerzy po rozwodzie nie związał się ze swoją kochanką, bo się wystraszył. Był ojcem jej trzeciego dziecka i nie miał w sobie siły, aby wychowywać nie swoje dzieci. Uciekł i nie brał udziału w wychowaniu swojej córki. Wyjechał i przesyłał alimenty regularnie, choć od czasu do czasu, spotykał się z córką na gruncie neutralnym i zdawało by się, że ma dobry kontakt z nią.

Mijały lata i Jerzy związał się z drugą kobietą. Ta też miała córkę z pierwszego małżeństwa. Mąż tej drugiej się powiesił, a więc była wolna. Spotykali się na seks i nie wiedział do końca, czy chce z nią się związać. Córka kochanki okazała się ćpunką i to też Jerzego wystraszyło. Nie chciał walczyć z nie swoim dzieckiem i nigdy nie zdecydował się, aby zamieszkać razem ze swoją kobietą. Przerosły go problemy i walka o córkę kochanki, która ćpała i uciekała z domu. Próbował do tego dziecka po męsku dotrzeć kilka razy i chyba dziewczyna go polubiła, ale mimo to, Jerzy wolał mieszkać sam.

Czasami spotkał się ze swoimi biologicznymi dziećmi, które były bardzo dobrze wychowane i zgadzały się na te spotkania, ale nigdy mu nie wybaczyły, że tak bardzo skrzywdził ich matkę, która z nikim innym się nie związała. Były już duże i świetnie się uczyły, bo zaraz po skończeniu średniej szkoły dostały się na studia mimo, że nie było im lekko z finansami. Jednak ich matka marzyła, aby jej dzieci wyrosły na wykształconych ludzi i wszystko robiła, aby tak się też stało. Pracowała ciężko, by jej dzieciom zapewnić dobry start w dorosłe życie.

Kiedy Jerzy zachorował, odwiedził go kolega. Jerzy się zwierzył, że będzie umierał sam, bo nikt go z pewnością nie odwiedzi. Mógł mieć obok siebie bliskich, ale to zniweczył i wszystko popsuł. Będzie umierał sam, ponieważ nikomu nie dał od siebie miłości i musi za to zapłacić. Podczas rozmowy wyszło, że córka jego pierwszej kochanki związała się ze złodziejem i robią skoki na sklepy i praktycznie z tego żyją. Żyją z kradzieży i towar sprzedają pokątnie za pół ceny. Natomiast córka jego drugiej kochanki jest prostytutką na niemieckim terenie, bo przecież, skoro nie skończyła żadnej szkoły, to z czegoś musi żyć!

Jerzy patrzył w to okno, za którym kołysały się brązowe liście, podłączony do tych wszystkich rurek i wiedział, że tej jesieni już nie przeżyje. Kiedy tak patrzył, do pokoju weszły jego biologiczne dzieci. Przyszły, aby się z nim pożegnać, a on ze łzami w oczach, prosił je o wybaczenie!

Na pogrzeb przyszła żona Jerzego i jego prawdziwe dzieci. Położyli na grobie trzy białe lilie i zapłakali na swoim losem. Nikt, nigdy nie widział, aby Jerzego grób odwiedziły jego, dwie kochanki.

A kiedy trzeba będzie pożegnać się z tym światem?

Jako, że latka moje lecą nieubłaganie i w zastraszającym tempie, moją głowę zaprząta coraz częściej słowo – eutanazja. Po przeczytaniu zwłaszcza życzenia naszego polskiego reżysera Krzysztofa Krauzego, który jest ciężko chory na raka i pisze tak: „

Moje prawo do dobrej śmierci nie narusza niczyjej wolności

Jestem za: za eutanazją, za paszportem do „dobrej śmierci”.

W Polsce jest to niewykonalne, a żyją pośród nas ludzie chorzy, bez żadnej nadziei na wyzdrowienie, ale nie dane im jest odejść z godnością, bo rękę trzyma na tym kościół, a rządzący boją się z kościołem zadrzeć. W Polsce podobno 50 % społeczeństwa jest za godnym odchodzeniem z tego świata i uważają, że każdy z nas ma mieć prawo do paszportu na tamtą stronę.

Pewna kobieta, która od lat opiekuje się swoim nieuleczalnie chorym synem, który jest już warzywem, ubolewa, że ratowała swojego syna trzy razy od samobójstwa, bo liczyła na to, że syn jej wyzdrowieje, ale teraz patrząc na swojego dziecko, ogromnie tego żałuje. Męczy się Ona i męczy się jej syn i nic z tym zrobić się nie da w naszym państwie.

Moje zdanie jest takie, że kiedy już nie ma żadnego ratunku i lekarze orzekną, iż zrobili już wszystko, każdy kontaktujący człowiek ma prawo do tego, aby uwolnić siebie od cierpienia i uwolnić swoich bliskich, którzy cierpią i nie mogą już na to cierpienie patrzeć.

Co można dać jeszcze osobie cierpiącej i co można oprócz podawania środków przeciwbólowych zrobić? Umieścić w hospicjum i patrzeć jak w katorgach ich bliski pomału odchodzi. W mękach i niewyobrażalnym odarciu z ludzkiej godności? Ileż było by zgłoszeń, gdyby w kraju dopuszczalna była eutanazja. Z pewnością bardzo wiele, jestem tego pewna.

Przychodzi ksiądz i każe się modlić i modlić, a modlitwa nie przynosi ukojenia, to co można jeszcze zrobić dla osoby cierpiącej w mękach i katorgach? Powinno być ustanowione prawo, iż każdy z nas powinien mieć prawo do godnego odchodzenia, jeśli tylko jest przy zdrowych zmysłach i sądzę, że wcześniej, czy później i w naszym kraju to prawo zostanie ustanowione, bo jest coraz więcej nacisków.

Pan Krzysztof Krauze pisze:

„
Ja, który chorobę terminalną próbuję zamienić na chorobę przewlekłą, żądam takiego paszportu. I chcę go mieć u siebie w domu. Mam dość tyranii państwa i Kościoła. Chcę być sobą. Bycie sobą to również prawo do niebycia. Prawo, aby odejść godnie – bez wysokich pięter, torów, wanien krwi. Śmierć to czasami jedyne lekarstwo na życie. Chcę mieć do niego prawo. Chcę mieć na nie receptę, niech leży przy łóżku. I nie zawaham się jej użyć. Agonia w torturach z nagrodą w zaświatach? Pozostawiam ten radosny przywilej biskupom. I proszę mnie nie mamić, że cierpienie uszlachetnia. Że jest źródłem mądrości. Cierpienie jest bezcelowe, okalecza, odbiera rozum. Nawet na Krzyżu. Nikt mnie nie namówi, żeby w tym smutnym kraju, jakim jest Polska, dorzucać do puli swoje cierpienie.”

Ileż racji jest w jego słowach i ile solidnych przemyśleń. To nie są słowa rzucane na wiatr. To są słowa błagalne, aby otworzyły się w naszym kraju umysły przesłonięte kołtuństwem i strachem, a ja już wiem, że nie chcę się w razie czego znaleźć w jakimś hospicjum i nie życzę sobie marnowania życia swoich dzieci, kiedy przyjdzie im się opiekować starą matką oplecioną wężami choroby, bo choć ciężko będzie się żegnać z tym pięknym światem, to w imię mojej godności też bym chciała odejść godnie.