Andrzej Poniedzielski kiedyś powiedział, że można zmienić kobietę, ale to nic nie zmieni i ma rację.
Tak samo jest już ze mną, że mogę stać się o rok starsza i mogę przestać się dziwić, bo zdziwienie też niczego nie zmieni, bo za dużo już na tym świecie zobaczyłam i praktycznie już nic mnie nie dziwi.
Oto nadchodzi nowa moda w fotografii i w świadomości kobiet, które swe nagie foty wrzucają do Internetu, a najlepszym miejscem jest Instagram, na który sobie w wolnej chwili zaglądam, aby pobyć z wielkim światem i ludźmi na świeczniku i zazwyczaj już nic mnie nie dziwi, chociaż!
Czasami się zastanawiam, ale się nie dziwię, że ludzie rano wstają z myślą – muszę to wrzucić do sieci koniecznie!
Stroją się i malują, robią zdjęcie i siup – hop na Instagrma!
Tak robią prawie wszyscy pracujący w telewizjach wszelakich i z każdego wydarzenia wrzucają foty z pracy – nawet poważni dziennikarze, a także z wyjazdów urlopowych, aby pochwalić się wypadem na ciepłe wyspy, kiedy my tu w Polsce marzniemy! Ich stać, a nas nie zawsze – zwykłych zjadaczy chleba.
Na koniec roku 2018 Lara Gessler – córka słynnej Magdy Gessler – kolorowej i kontrowersyjnej, szukając zainteresowania w mediach pokazała się w całej okazałości – od tyłu z tatuażem na plecach.
Fajna dupencja z tej Lary, ale od tyłu, bo twarzowo już nie za bardzo.
Desperacja i chyba sposób zwrócenia na siebie uwagi, bo tak faktycznie nic w życiu jej nie wyszło i walczy o liczbę lajków, a także być może jakaś gazeta poprosi ją o wywiad, a to już jest coś!
Druga tak odważna, to Anna Mucha znana z jedynego serialu, w którym gra latami, matka dzieciom, także biega po ciepłych plażach z golizną i tu mnie zastanawia, czy jej dzieci oglądają matkę w sieci i czytają komentarze?
Może jeszcze są zbyt małe, ale kiedyś?
Tak samo ma Małgośka Rozenek – znana, że jest żoną Majdana i od sprzątania mieszkań Polek.
Nic mnie nie dziwi podkreślam, ale tak się zastanawiam, czy takie odważne foty nie powinny być w prywatnych albumach, a nie wszystko na sprzedaż?
Panowie są pewnie zachwyceni patrząc na piękne ciałka tych kobiet i mnie to nie przeszkadza, choć zadaję sobie pytanie dlaczego mężczyźni tych kobiet pozwalają na to, że nie jeden prymitywny facet, pod te zdjęcia fantazjuje.
To już ponad trzydzieści lat po ślubie, pomyślała i spojrzała nieśmiało na siebie w lustro.
Był wieczór, taki niby jak zawsze, kiedy wieczorem każde z nich szło do swojego pokoju na odpoczynek po całym dniu.
O nie, nie może być tak zawsze, do końca życia i poszła do łazienki wziąć wieczorny prysznic.
Ubrała najpiękniejszą koszulę, ułożyła włosy i zrobiła delikatny makijaż.
Spojrzała ponownie na siebie w lustro i stwierdziła, że jest jeszcze fajnie i podobała się sobie.
Wzięła głęboki oddech i weszła do pokoju męża, który czytał w łóżku gazetę.
Spojrzał na nią od niechcenia i nie zauważył jej pragnienia w oczach, a zarazem ogromnego zażenowania.
Stanęła w progu z oczekiwaniem, że zaprosi ją do wspólnego łoża i po prostu przytuli.
Chciałaś coś, coś się stało, tylko takie pytanie usłyszała, rzucone za gazety.
Nie, nic się nie stało i wycofała się do swojego pokoju, zakrywając załzawioną twarz.
Położyła się w swoim pokoju, pełna tęsknoty za tamtymi latami, kiedy kochali się namiętnie i prawdziwie, a tu już od czterech lat, żyjąc pod jednym dachem, w pięknym mieszkaniu czuje się coraz bardziej samotna.
Pomyślała, że chyba wszystko się już wypaliło i nic ją nie czeka.
Tak bardzo go kocha, a mimo to, nie potrafi mu opowiedzieć, co czuje, co ją uwiera i do czego tak bardzo jeszcze tęskni.
Codzienna rutyna ją zabijała i coraz bardziej czuła się odepchnięta przez swojego kochanego mężczyznę.
O poranku usmażyła kolejny raz mężowi jajko na bekonie, po czym on wychodził do pracy na długie godziny, bez pocałunku i bez grama czułości.
Gdzieś te wszystkie uczucia się zagubiły i to ją okropnie uwierało.
Nie mogła się pogodzić, że być może on już jej nie kocha i go ani troszeczkę nie pociąga.
Przecież nie może tak dalej żyć, wśród niedomówień i pragnienia za czułością, delikatnym dotknięciem, przelotnym pocałunkiem, a o seksie nie wspominając.
Nie może tak być i postanowiła poszukać specjalisty, który pomoże jej odnaleźć się w zaistniałej sytuacji.
Ktoś kto pobudzi ich dwoje do powrotu do siebie, bądź odrzucenia bez względu na wyniki terapii.
Musi to wiedzieć, co między nimi jest jeszcze do ocalenia.
Odda każdy grosz, aby ratować swoje małżeństwo, które po odejściu dzieci z domu, stało się skostniałe, jakby go nie było.
Było by jej łatwiej, gdyby ją opuścił i czułaby się mniej samotna, niż obok niego, który zamknął się w świecie swoich zajęć i rutyny.
Gdyby zechciał jej się zwierzyć z tego, czy ma jeszcze jakieś oczekiwania i pragnienia?
Nie wiedziała o nim nic właściwie i chciała przy pomocy specjalisty na nowo go poznać i rozszyfrować.
Postawiła wszystko na jedną kartę, bo albo się rozstaną, albo na nowo się do siebie zbliżą w oparach nowej namiętności.
Każda kobieta wychodząc za mąż ma swoje oczekiwania i pragnienia.
Każda z nas chce być pożądana przez swojego mężczyznę wybranego spośród miliona innych.
Wychodzimy za mąż, budujemy gniazdo rodzinne, rodzimy dzieci, pracujemy i tak nam ucieka wiele lat.
Nie zauważamy, że obok żyje z nami drugi człowiek, który także ma swoje fantazje i pragnienia.
Jakże często nie rozmawiamy na te tematy, bo wstydzimy się ujawniać nasze najskrytsze myśli.
Mijają lata, dzieci odchodzą z domu i nie potrafimy cieszyć się tą wolnością, przestrzenią, która jest niespodziewanie nam dana.
Codzienne czynności, codzienne przyzwyczajenia zatracają w nas potrzebę bliskości.
Dochodzi do tego także zmiana naszego wyglądu, dodatkowych kilogramów, posiwiałych włosów.
To wszystko oddala nas od bliskich spotkań w sypialni, ponieważ szybko przekreślamy swoją atrakcyjność.
Rezygnujemy z bliskości, obawiając się odrzucenia.
Spoglądamy na siebie w lustro i stwierdzamy, że nie powinniśmy już domagać się seksu, przytuleń, pocałunków.
Oddalamy od siebie swoje oczekiwania, choć pojawiają się nie raz.
Ktoś to wszystko źle urządził, ponieważ kiedy mamy tak wiele czasu na bliskość, odrzucamy ją niejednokrotnie, wstydząc się swoich myśli.
Boimy się rozmawiać o tym z kochanym partnerem i dopóki ktoś z tych dwojga nie przerwie tego przeklętego milczenia, poczujemy nagle, że omija nas jeszcze coś bardzo ważnego w życiu.
Omija nas szczęście jakie może dać nam bliska i kochana osoba z wzajemnością.
Jak to zmienić? Trzeba rozmawiać, a jeśli się nie udaje, trzeba poszukać rady dobrego psychologa, aby nam pomógł przełamać te lody, bo szkoda czasu, ostatniego czasu na miłość.
PS. Moja bohaterka wygrała i jej determinacja sprawiła, że zostały pokonane wewnętrzne obawy przed bliskością, bo sobie założyła, że jeśli on kocha, to do niej mentalnie wróci i przeżyją niejedną upojną noc.
PS. Czytałam w wielu miejscach, że są takie małżeństwa, którym seks nie jest potrzebny, a współżyją ze sobą tylko dla prokreacji i są szczęśliwi i się kochają.
Na tym Świecie wszystko się zdarzyć może i niczemu nie należy się dziwić.
Zadzwonił budzik jak każdego poranka, nastawiony wieczorem przez Hanię. Niestety, czas wstawać pomyślała, ale postanowiła poleżeć jeszcze pięć minut. Pięć minut przeciągnęło się do piętnastu i Hania wystraszona, że spóźni się do pracy jak katapulta wyskoczyła z łóżka.
Prysznic i te wszystkie zabiegi kobiece, obowiązkowe każdego poranka miała opracowane do perfekcji. Kiedy skończyła makijaż, przypomniała sobie, że wieczorem wywiesiła na balkon upraną bluzkę, a więc poszła, aby ją zdjąć i przeprasować lekko żelazkiem.
To był moment, kiedy rzuciła okiem dalej niż wisząca jej ulubiona bluzka i stanęła jak wryta. Zauważyła w zaułku oddalonego budynku, między jedną, a drugą klatką, swoją koleżankę z pracy – Beatę. Siedziały w jednym pokoju w urzędzie. Znały się od roku i bardzo polubiły, a tu taki widok.
Widziała bardzo wyraźnie, że Beata odkręciła małą buteleczkę i wypiła jej zawartość jednym haustem. Postała jeszcze chwilę i wzięła głęboki wdech, a za chwilę odwinęła gumę do życia i skierowała się w stronę miejsca pracy.
Beata przeważnie pierwsza była w pracy i tłumaczyła innym współpracownikom, że cierpi na bezsenność i dlatego jako pierwsza rozpoczynała dzień w urzędzie, robiąc przy okazji wszystkim poranną kawę.
Wszyscy się do tego już przyzwyczaili i pytań było coraz mniej, bo Beata po prostu tak ma i już!
Hania niewiele wiedziała o Beacie, ale ta raz jej się zwierzyła, że jej mąż jest bardzo wymagający i wręcz obsesyjnie perfekcyjny, kiedy ona sama nie przywiązuje wagi do wielu detali i dlatego żyje z mężem jak pies z kotem.
Mąż Beaty wymagał od niej bezwzględnej czystości w domowych kątach i zwracał jej na każdym kroku uwagę, a więc na tym tle dochodziło do ostrych spięć.
Beata nie skarżyła się nikomu, że jej małżeństwo to czyste piekło, z którego nie wiedziała jak się uwolnić, gdyż mąż zawsze twierdził, że nigdy nie da jej rozwodu i jest skazana na niego do końca życia.
Hania zaczęła obserwować Beatę i zauważyła, że jej koleżanka z pracy często wychodzi z torebką do toalety po czym czuła od Beaty zapach alkoholu, tłumiony cukierkami miętowymi.
Hania wiedziała już wszystko – Beata pociąga alkohol przed pracą i w pracy.
Minęło kilka dni, a Beata wciąż przychodziła do pracy pod wpływem i tylko Hania to już wiedziała na pewno.
Nie wiedziała, co ma zrobić z tą wiedzą, bo żal było jej koleżanki, która była bardzo dobrą pracownicą i wykonywała swoje obowiązki najlepiej jak umiała.
Petenci ją szanowali za kompetencje, a ona była dla nich zawsze miła i bardzo pomocna, a więc nikt się nie domyślał, że Beata ma problem.
Hania pewnego razu zdobyła się na odwagę i prosto w oczy powiedziała Beacie, że wie o jej problemie.
Rozmowa odbyła się w pokoju, kiedy innych współpracowników w nim nie było.
Beata zrobiła się czerwona, a jej oczy zalały się łzami. Nie wiedziała jak ma się zachować, ale poprosiła, aby Hania nikomu o tym nie mówiła, a ona zrobi wszystko, aby się takie sytuacje więcej nie zdarzyły.
Hania czuła, że Beata ma poważny problem w swoim życiu, ale uwierzyła koleżance, że stanie na wysokości zadania i więcej do tematu nie wracała, gdyż czuła, że Beacie jest bardzo z tym źle.
Nie chciała jej zdemaskować, choćby ze względu na to, że jak dotąd Beata była świetnym pracownikiem.
Przyszedł okres, kiedy Beata stwierdziła, że musi zostać dłużej w pracy, gdyż musi dokończyć sprawozdanie, aby je przedłożyć nazajutrz przełożonemu.
Wszyscy już wyszli z pracy, a Beata została, ale nikogo to nie dziwiło, gdyż Beata miała takie okresy w swojej pracy, wymagające godzin nadliczbowych.
Nagle w mieście rozległy się syreny karetki jadącej na sygnale w godzinie dość już późnej, a do Hani zadzwonił kolega z pracy, że Beata wpadła pod samochód i jest bardzo ciężko ranna, a najgorsze jest to, że była kompletnie pijana i to była jej wina, że pod ten samochód wpadła.
Hania zamarła po tym telefonie i na drugi dzień wybrała się do szpitala, aby dowiedzieć się jaki jest stan jej koleżanki.
Lekarze nie chcieli z nią rozmawiać, ale po znajomości dowiedziała się, że Beata jeśli przeżyje i wybudzą ją ze śpiączki, już nigdy nie stanie na własnych nogach.
Czeka ją wózek i prawdopodobnie rehabilitacja nie przyniesie oczekiwanej poprawy.
Mijały miesiące i Beata otrzymała grupę inwalidzką. Zniknęła wszystkim z oczu i zapadła się jakby pod ziemię i tylko Hania wie, że mąż Beaty złożył pozew o rozwód i ją zostawił z tym nieszczęsnym wózkiem!
Przed Świętami Wielkanocnymi, jakoś krytycznie popatrzyłam się na moje fotele w pokoju telewizyjnym i śniadaniowo – obiadowym.
Niby jeszcze nie stare, ale jakieś brzydkie fotele mi się wydały, a może opatrzyły.
Powiedziałam do Męża, że czas je wymienić, albo odnowić tapicerkę.
Zrobiliśmy więc rozeznanie i okazało się, że zmiana tapicerki kosztuje tyle samo, co zakup nowych mebli.
Wskoczyłam więc do Internetu i zamówliśmy dwa fotele pod kolor mebli i ścian.
Zamówiliśmy je telefonicznie i po dwóch tygodniach mamy nówki w moim pokoju.
Są to fotele typu Finka i naprawdę za dwa zapłaciliśmy tyle samo, jak gdybyśmy dali stare do renowacji.
Mężowi stare fotele nie przeszkadzały, ale jak to kobiecie – od czasu do czasu zachciewa się zmian w domu.
Piszę o tym dlatego, że dzisiaj robiąc coś w kuchni wyjrzałam przez okno.
Zauważyłam młodą kobietę, która zakupiła cudną paprotkę do swojego domu i tak sobie pomyślałam, że każda kobieta – młoda, czy też starsza chce mieszkać ładnie i schludnie.
To my kobiety dekorujemy Mężom i Rodzinie mieszkania i staramy się o to, aby stworzyć ciepłą i domową atmosferę.
Kobiety mają taki zmysł do urządzania domu za pomocą jakiś tam bibelotów, wazoników, koszyków, albumów, książek, aby tylko stworzyć ciepłe, domowe gniazdo.
To my kobiety swoim mężczyznom wskazujemy miejsce, gdzie ma zawisnąć dany obraz i to my dekorujemy okna i sadzimy kwiaty w ozdobne donice, a także ustawiamy lampki oświetleniowe i wybieramy żyrandole.
Jednak ja tu muszę pochwalić mojego Męża, bo bardzo często, to On pod moje dyktando coś zakupuje i w zasadzie jestem z tego zadowolona.
Może krzywdzę mężczyzn swoją opinią, bo wiem, że wielu z nich ma podobny do kobiet dar w dekoracji mieszkania i wcale nie odstają gustem od kobiet.
Mam więc takie pytanie?
Jakim jesteś mężczyzną, bo czy zdajesz się na wybory żony, partnerki, czy sam potrafisz trafić w jej gust?
Jestem już niestety seniorką jak to pięknie brzmi i zdaje się, że zamknęłam tamten rozdział w swojej głowie.
Nie myślę już tak często o tym, jak byłam bita przez swojego Ojca, który już nie żyje od 1997 roku.
Niby się już nie babrzę w tym temacie i nie rozdrapuję tamtych ran, które tak przez wiele lat mojej młodości były bolesne i czasami nie do zniesienia.
Ojciec mnie bił, bo posypała mu się zawodowa kariera w czasach PRL-u i nie potrafił znaleźć innego sposobu na życie i zaczął chlać jak szewc.
Alkohol sprawił, że z mądrego faceta zamienił się w bestię i nie panował nad swoimi instynktami.
Najbardziej dostawałam kiedy broniłam Mamy, którą winił za swoje nieudane życie.
Kiedy mu się stawiałam, to brał w rękę, co popadnie i bił do siniaków.
Raz chwycił drewnianą pałkę i nią mnie walił po głowie, a innym razem chwycił za nóż i przysadził się za moimi plecami.
Gdyby nie szybka reakcja Mamy, to bym padła trupem w kuchni.
Krzyczał do mnie – nastolatki, że nigdy do niczego w życiu nie dojdę, choć byłam wzorową uczennicą, a on nigdy nie pojawił się w szkole na wywiadówce.
Zgasił we mnie poczucie własnej wartości, tuż na starcie wchodzenia w dorosłe życie.
Sprawił, że za wcześnie stałam się dorosłą zamiast radosną nastolatką.
Moje koleżanki wciąż się śmiały z byle czego, a ja się usuwałam w kąt tak bardzo smutna i zahukana.
Kiedy Ojciec tak szalał, to wybijał w domu wszystkie szyby w drzwiach, kredensie i łamał inne sprzęty w swojej zwierzęcej furii.
Nie mogłam nikogo zaprosić do domu, gdyż po prostu się wstydziłam.
Wstydziłam się tego, że nie mam sprzyjającego domu do nauki, oglądania telewizji, swojego kąta.
Nigdy nie wiadomo było kiedy on wkroczy i trzeba było podpierać drzwi, aby w nocy nas nie pozabijał.
Kiedy miałam 17 lat postawiłam się Mamie i poprosiłam, aby w końcu wzięła z Ojcem rozwód, bo wszystkie kiedyś znajdziemy się na cmentarzu.
Tak się stało i Mama z nami odeszła od Ojca do innego mieszkania – malutkiego i od tej pory przestałam się bać razów!
Kiedy wyszłam za mąż, to Ojciec mieszkał w innym mieście.
Kompletnie sobie nie radził, a więc jeździłam do niego, aby mu posprzątać chociaż mieszkanie.
Setki petów na podłodze, brudne gary i pościel. Sprzątałam i prosiłam aby się ogarnął.
Niestety, ale w pewnym momencie musiałam załatwić mu Dom Opieki Społecznej, w czym pomógł mi pewien lekarz. Wydłużyłam mu życie o 7 lat, spokojnych lat w cieple i pełnej misce, a potem On zdecydował skrócić sobie życie!
Piszę o tym dlatego, że dziś w moim mieście odbyła się akcja w celu przeciwdziałania przemocy wobec kobiet.
Ta akcja utrwalona jest na filmiku, który nakręcił mój Mąż na moją prośbę, a ja się otworzyłam na moje smutne wspomnienia i się poryczałam, bo tamto wróciło!
Jutro będzie dobry dzień i wiecie co?
1 kobieta w Polsce na 8 doznaje codziennieJ przemocy w zaciszu domowego ogniska.
Te kobiety są systematycznie bite i jakże często trwają w takich związkach, bo nie mają dokąd odejść.
Aby być uczciwą w swoich osądach, to statystyki pokazują, że coraz więcej kobiet stosuje przemoc wobec swoich partnerów i to jest nowy trend w stosunkach między jedną, a drugą płcią!
Kiedyś, w dobrych czasach jako młoda kobieta i jak każda kobieta, musiałam korzystać z usług lekarza – ginekologa.
Taka wizyta oczywiście była stresująca, ale prosta do wykonania.
Szło się i czekało w kolejce na swoją kolej. Czasami długo to trwało w zależności od liczby pacjentek, ale zostało się przyjętym.
Ale to było kiedyś, kiedy Państwo dbało o polskie kobiety, a nie tak jak teraz!
Zamiast ułatwiać kobiecie, to w czasach dzisiejszych robi się wszystko, by te kobiety zniechęcać do profilaktyki i badań.
Teraz trzeba się zapisywać na listę i czasami na wizytę czeka się tydzień, albo i dłużej. Przynajmniej tak jest w mojej miejscowości.
Kobieta obecnie ma utrudniony dostęp w NFZ do jakże ważnego lekarza.
Co się dzieje, kiedy kobieta potrzebuje tej wizyty na cito? Idzie badać się prywatnie i słono płaci.
Lekarz prywatnie wypisuje receptę bez zniżki, czyli bez refundacji i kobieta musi zostawić w aptece znowu spore pieniądze.
Tak się zastanawiam nad tym, że w Sejmie zablokowano tabletkę „Dzień po” i teraz jest ona dostępna na receptę.
Ta tabletka ma takie działanie, że trzeba ją wziąć do 72 godzin po niefortunnym stosunku, czy przypadkowym seksie.
Ta tabletka potrzebna jest kobiecie, kiedy nie chce mieć dziecka, a antykoncepcja w postaci prezerwatywy zawiodła – np.
Ta tabletka ma takie działanie, że nie dopuszcza do zapłodnienia, a nie jest tabletką wczesnoporonną!
Ta tabletka ratowała życie wielu kobietom, które w wyniku gwałtu mogły zajść w ciążę. Nawet gwałtu ze strony męża!
I chwała medycynie za to, że taka tabletka się pojawiła.
Niestety, ale w obecnej sytuacji kobieta ma długą drogę do uzyskania recepty na tę tabletkę, bo skoro są zapisy do lekarza, to czas działa na niekorzyść kobiety. Może być za późno!
Każda kobieta ma prawo do samodzielnego podejmowania decyzji, czy chce mieć dziecko, czy nie i ta tabletka sprawiała, że kobieta miała jakieś wyjście, ale nie teraz!
Kiedy PiS doszedł do władzy, to mnożą się listy lekarzy z klauzulą sumienia i mnożą się farmaceuci, którzy takiej tabletki nie sprzedadzą i koło się zamyka!
Urodziłam się wcześnie i dobrze, bo w ciążę już nie zajdę, ale współczuję młodym kobietom żyjących w tych czasach, kiedy mają wszystko pod górkę!
To nie jest kraj dla młodych kobiet i martwię się, co z nimi będzie!
Ale to nie wszystko, bo:
Ustawa Katolickich Farmaceutów już w Sejmie. Aptekarz nie sprzeda leku, jeśli to „niezgodne z jego sumieniem”
Stowarzyszenie Farmaceutów Katolickich Polski złożyło w trybie petycji projekt ustawy o klauzuli sumienia dla aptekarzy. Aptekarz może nie sprzedać leku, gdy uzna, że to niezgodne z jego sumieniem. W grę wchodzi także sumienie „właścicieli i wspólników prowadzących aptekę”. Stowarzyszenie lansuje koncepcję „aptek pro-life”, bez środków antykoncepcyjnych
Projekt ustawy jest inicjatywą obywatelską, złożoną w trybie petycji. Oznacza to, że projektu nie musi popierać 100 tys. obywateli i ich podpisy nie muszą zostać dołączone do petycji. Z drugiej strony petycja nie musi zostać w ogóle rozpatrzona przez Sejm. Projekt katolickich farmaceutów został już (26 maja) skierowany do komisji ds. petycji. Zdecyduje ona, czy projektem zajmie się Sejm.
Trudno się dziwić, że wnioskodawcy wykorzystali tę ścieżkę legislacyjną. Pod projektem udało się zebrać zaledwie 14,5 tys. podpisów. A potrzeba 100 tys., by projekt złożyć w trybie inicjatywy obywatelskiej.
Stowarzyszenie Katolickich Farmaceutów, do którego należy 500-800 spośród ok. 25 tys. polskich farmaceutów, chce, by do siedmiu przypadków, w których aptekarz nie musi wydać leku, dodać jeszcze jeden: „wydanie produktu leczniczego jest niezgodne z sumieniem farmaceuty, technika farmaceutycznego, lub przedsiębiorcy prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której prowadzi aptekę, albo wspólników prowadzących aptekę” (na ilustracji „patronka stowarzyszenia błogosławioną Marię Sagrario, farmaceutka i karmelitanka hiszpańska zamordowana przez komunistów w 1936 roku”).
zobacz siedem przypadków, kiedy farmaceuta może odmówić sprzedaży leku Katoliccy farmaceuci proponują też, by uzupełnić zapis z ustawy prawo farmaceutyczne: „apteki ogólnodostępne są obowiązane do posiadania produktów leczniczych i wyrobów medycznych w ilości i asortymencie niezbędnym do zaspokojenia potrzeb zdrowotnych miejscowej ludności”. Chcą, by dodać tu wyjątek, że „od tego obowiązku można odstąpić, jeżeli wydanie produktu leczniczego jest niezgodne z sumieniem farmaceuty lub przedsiębiorcy (…) lub wspólników”.
Farmaceuci uznają, że brak takiej możliwości w polskim prawie łamie wolność sumienia, chronioną przez Konstytucję RP. Twierdzą, że farmaceuci są zastraszani i zwalniani z pracy, gdy odmówią sprzedaży środków antykoncepcyjnych lub pigułki „dzień po”. Rysują wstrząsający obraz dyskryminacji: „Nie tylko pracownicy aptek, ale również właściciele aptek, którzy pragną, by ich apteka była prowadzona z poszanowaniem wymogów sumienia są narażani na szykany, prowokacje oraz są przymuszani do dystrybucji środków, które ze swej natury nie służą zdrowiu, ani życiu”.
Wnioskodawcy powołują się przy tym na Konstytucję RP (art. 53), Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych (art. 18), Konwencję o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (art. 9) i Kodeks Aptekarza RP. Autorzy przypominają opinie Biura Analiz Sejmowych sporządzone na wniosek Jarosława Sellina (20 marca 2011) i Jacka Żalka (10 maja 2012).
Karolina Kędziora z Polskiego Towarzystwa Prawa Antydyskryminacyjnego podkreśla, że „dyrektywy unijne, które obowiązują też Polskę, zakazują dyskryminacji ze względu na płeć w dostępie do dóbr i usług, a taka ustawa byłaby formą dyskryminacji. Prawo dotknęłoby szczególnie kobiety z małych miejscowości.
To drastyczne obniżenie standardów w dostępie do dóbr i usług. Poza tym, to nie farmaceuta ma wiedzę dotyczącą stanu zdrowia pacjentki i tego, jakiego leku jej potrzeba, ale lekarz, który wystawia receptę”.
Komitet Bioetyki: farmaceuci nie podejmują decyzji Na gruncie obecnego prawa nie ma opisuje czegoś takiego jak klauzula sumienia dla farmaceutów. To właśnie autorzy projektu chcieliby zmienić. Komitet Bioetyki PAN uzasadniając swoje stanowisko w sprawie aptekarzy i farmaceutów zaznaczył:
„Wykonywanie tych zawodów (w szczególności realizowanie recept) nie wiąże się z osobistym podejmowaniem czynności, które bezpośrednio godzą bądź stanowią bezpośrednie i realne zagrożenie dla określonego dobra”. Farmaceuta – w odróżnieniu od lekarza – nie podejmuje decyzji o leczeniu, bo zażycie leku pozostaje w gestii pacjenta. Ostatecznie to on podejmie działanie, zgodnie ze swoim sumieniem.
W sprawie klauzuli sumienia dla aptekarzy do Głównego Inspektora Farmaceutycznego pisał w kwietniu 2017 Rzecznik Praw Obywatelskich, Adam Bodnar: „Zgodnie z przekazami medialnymi w Polsce pojawiają się apteki nieprowadzące sprzedaży środków antykoncepcyjnych z uwagi na powoływanie się przez farmaceutów w nich pracujących na „klauzulę sumienia”. W mojej ocenie takie praktyki pozostają w sprzeczności w obowiązującym prawem i mogą prowadzić do ograniczenia praw pacjenta do świadczeń zdrowotnych”. Rzecznik poprosił GIF o stanowisko i ewentualne dane o skali zjawiska.
GIF: farmaceuta może odmówić W odpowiedzi Główny Inspektor Farmaceutyczny stwierdza, że określenie „klauzula sumienia”, które umożliwiałoby odmowę sprzedaży leku, nie funkcjonuje w polskim prawie. Jednocześnie jednak „Konstytucja RP przewiduje jako jedną z najważniejszych i podstawowych wolności gwarantowanych przez ustawę zasadniczą wolność wyrażania swoich poglądów, myślenia czy wolność sumienia. Należy podkreślić, iż wolność słowa, wolność myśli czy wolność sumienia są wolnościami koniecznymi, bez których prawa i wolności człowieka byłyby mocno ograniczone.
Mając na uwadze poszanowanie praw jednostki w świetle ustawy zasadniczej jaką jest Konstytucja, właściwym wydaje się dopuszczenie możliwości odmowy przez farmaceutę sprzedaży leków antykoncepcyjnych powołującego się na „klauzulę sumienia” przy czym przedsiębiorca prowadzący aptekę, u którego taka sytuacja występuje, musi zapewnić sprzedaż produktów leczniczych antykoncepcyjnych przez innego farmaceutę”.
W proponowanym przez katolickich farmaceutów prawie nie ma nawet tej furtki – aptekarz nie ma obowiązku zapewnić klientowi sprzedaży leku np. przez innego farmaceutę.
Konsekwencją nowego prawa będzie nie tylko drastyczne ograniczenie dostępu do środków antykoncepcyjnych, szczególnie w małych ośrodkach, ale także dowolna interpretacja zapisów. „Produkty niezgodne z sumieniem farmaceuty” mogą oznaczać wiele różnych leków, także środki przeciwbólowe, czy leki, które mogą być wykorzystywane jako środki psychoaktywne.
Czy ktoś pamięta wrzawę, kiedy Donald Trump – Prezydent USA był krytykowany za to, że ma o wiele lat młodszą żonę, która obecnie jest Pierwszą Damą Ameryki?
Były jakieś tam wzmianki, że Melania Trump ma strach w oczach i boi się swojego męża. Na tym dyskusja się szybko zakończyła i nikt do sprawy nie wraca.
Inaczej się stało i w Polsce zawrzało, że Prezydent elekt Marcon ma starszą żonę o 25 lat!
Poznali się, kiedy Marcon był jeszcze dzieckiem. Miał podobno tylko 14 lat i zakochał się w swojej nauczycielce, która liczyła sobie 39 lat, a więc mogłaby być jego matką!
Teraz ta kobieta – żona i Pierwsza Dama poddawana jest krytyce, ale tylko w Polsce.
Na fan-page u Doroty Zawadzkiej rozgorzała gorąca dyskusja, że taki związek, to pedofilia i obrzucono kobietę najgorszymi inwektywami.
Czy powinniśmy potępić taką miłość – tak kontrowersyjną tu w Polsce? W Polsce o katolickiej mentalności?
Czy mamy prawo wtrącać się w cudze życie i zaglądać pod kołdrę wielkim tego świata?
Mam swoje zdanie na ten temat i doprawdy ciężko byłoby mi znieść fakt, że np. mój syn związałby się z tak dojrzałą kobietą i tu nic nie ściemniam.
Inaczej bym przyjęła wiadomość, że moja córka zakochała się w mężczyźnie o 25 lat starszym.
I nie wiem z czego to wynika, że związek córki ze starszym mężczyzną byłby do przełknięcia.
Piszę to szczerze i może dlatego tak, że ciało kobiety szybciej się starzeje, co oczywiście nie jest regułą.
Piszę tak, bo wychowywałam się w Polsce i też przesiąknęłam polskimi stereotypami, ale wiem, że bywa w wielu związkach tak, że to nie ciało decyduje o wielkiej miłości i przywiązaniu, a intelekt i tak może jest w związku Macronów!
Mam apel do tych wszystkich, młodych kobiet, które potępiły Pierwszą Damę Francji, aby spojrzały w przyszłość i zdały sobie sprawę z tego, że też kiedyś się zestarzeją, ale nie będą chciały zrezygnować z miłości.
Małgorzata Kalicińska – pisarka się wkurzyła i wydała swoje oświadczenie w kierunku tych młodych kobiet, które kiedyś stracą talię, nabawią się zmarszczek i włosów na brodzie, a także złego metabolizmu, aby wyhamowały, bo każdy z nas pragnie być kochany, niezależnie od wieku.
Prezydentowi Francji życzę wciąż, niegasnącej miłości, bo nie jestem polskim kołtunem i wiele w swoim życiu przeszłam, co spowodowało, że się nie oburzam na inność!
Francuzi nigdy nie staną się Polakami, a Polacy nigdy Francuzami i tam takie skandale były od wieków i są swobodnie tolerowane. Nikt, nikomu nie jest materacem!
Ilu młodych mężczyzn twierdzi, że seks z dojrzałą kobietą jest boski!
W takich sytuacjach jak ta, gdy myślimy/piszemy z serdecznością o nowej parze prezydenckiej a zwłaszcza o ich ładnym i trwałym uczuciu pojawia się wiele ciepłych słów ale też musi wyskoczyć polski kołtun, magiel czyli jad i żółć. STRASZNE.
Rozumiem, że na pudlu czy innym kozaczku ale tu, u Ciebie? Wiem że na świecie żyją takie osoby które zawsze muszą wytknąć, ukwasić, zdeptać wszystko, co inne. To się nazywa ksenofobia. I widzę, że szukają pożywki tez tu, u Ciebie.
Koniecznie muszą przypiąć łatkę, rzucić gorzki komentarz czy wręcz zalać złym słowem tekst w którym coś pochwalasz cieszysz się, stawiasz za wzór. Ja już dzisiaj bez pardonu wywalam takie osoby. Nie potrzebuję kontaktu z ludźmi toksycznymi. Ten rzyg „statecznych Polek” wobec pp. Macronów mną jednak wstrząsnął. Kobieta kobiecie wilkiem. WROGIEM. I to jakim! Tylko dlatego że ona starsza… I że są ze sobą ponad dwadzieścia lat i że uśmiechnięci i radośni.
Normalny człowiek rzeknie – gratulacje! Brawo WY! Kołtun z mety judzi „aaaaa, nie wiadomo jak tam u nich jest!!!”.
Warto się zamyślić – dokąd wędrują nasze emocje. Do fajnego towarzystwa, które jest miłe i umie się wspierać czy do magla? Kim jestem? Zawistną, zgorzkniałą plotkarą, czy sympatyczną i dobrze życzącą innym kobietą?
PS Nikogo personalnie kołtunką nie nazwałam, ale jeśli spurpurowiała ta czy inna lady, znaczy nożyczki na stole się odezwały.
Poznali się na wiejskich dożynkach. On mieszkał w wiosce oddalonej o 20 kilometrów i ona wpadła mu w oko na tych dożynkach.
Zagadał i od razu się jej spodobał. Pomyślała sobie, że bliżej go pozna, a potem się zobaczy.
Przyjeżdżał do niej i pomagał jej rodzicom w codziennych pracach i to jej zaimponowało.
Taki pomocny, grzeczny, troskliwy, że w późniejszym czasie pomyślała sobie, że może się z nim zestarzeć.
Wzięli ślub, a wesele było huczne – jak to na wsi.
Kiedy goście się rozjechali, to młodzi zamieszkali w jego wsi i zaczęli budować swoje małżeńskie życie.
On miał niewielki domek z ogrodem, który ona od razu polubiła i pragnęła zostać panią domu na swoim.
Skończyła studia i miała nadzieję, że z czasem znajdzie pracę nauczycielki i pogodzi dom z karierą zawodową.
On był po szkole rolniczej i postanowił po tragicznej śmierci rodziców, przejąć po nich gospodarstwo, bo lubił to robić i ta praca była jego pasją.
Kiedy zaszła w ciążę, to cieszyła się strasznie. Miała 25 lat i uważała, że to jest świetny czas na macierzyństwo.
Zaczęła szykować pokoik dla dziecka i czekała na szczęśliwe rozwiązanie. Oszalała z radości, bo chciała urodzić swojemu mężczyźnie ich upragnione dziecko.
Pierwszy raz ją uderzył, kiedy dziecko miało kolki i płakało po nocach.
Uderzył ją, bo twierdził, że jest złą matką i dlatego dzieciak ryczy!
Przepraszał potem, a jakże i kupował bukiety kwiatów, by tylko mu wybaczyła, iż tak głupio się uniósł.
Przebaczyła i przez wiele miesięcy była znowu sielanka, a ona zapomniała o tym incydencie.
Pewnego wieczora była bardzo zmęczona, a on domagał się współżycia, którego mu delikatnie odmawiała.
Uderzył ją i zgwałcił.
Minęło 9 miesięcy i urodziła chłopczyka z zespołem Downa.
To był dla nie cios, bo mąż ją ostrzegł, że takim zdeformowanym dzieckiem będzie się opiekowała sama, gdyż on jest zdrowy, a ona rodzi mu chore bachory. Lubił z kumplami siedzieć pod sklepem i napić się piwa.
Była bardzo dzielna, cierpliwa i kochała swoje dzieci po równo.
Dużo czasu poświęcała synkowi, który tego wymagał i chyba pokochała go miłością bezgraniczną, kiedy jej mąż nie cierpiał innej twarzy u swojego dziecka.
Cierpiała, ale znosiła wszystko, by tylko doprowadzić do tego, aby syn wzrastał z jej miłością i ją czuł.
Lekarz ją ostrzegł, że jeśli zajdzie w kolejną ciążę i będzie to chłopiec, to jest duże prawdopodobieństwo, iż urodzi ponownie dziecko chore i upośledzone, gdyż tak układają się chromosomy i nic na to nie można poradzić.
Nie raz chciała odejść o męża, który ją od czasu do czasu bił, ale nie mała za bardzo dokąd się przeprowadzić.
Znowu na niej wymusił seks, kiedy miała dni płodne i po dziewięciu miesiącach urodziła chłopca z zespołem Downa i w tym momencie nie wytrzymała. Odeszła od męża do domu samotnej matki.
Uciekła, gdyż wiedziała, że mąż nigdy się nie zmieni i każe jej rodzić chore dzieci, a lekarze odmawiają jej wykonania aborcji nawet wtedy, kiedy wiedzą, że jej kolejne dziecko może być chore, bo tak dyktuje biologia.
Zaangażowała się w „Czarne protesty” i dzieli się z innymi kobietami tym, że kobita ma prawo stanowić o swoim ciele i rozrodczości.
Dzieli się tym, że przemoc domowa nie może dyktować kobiecie posłuszeństwa, by rodziły chore dzieci, bo tak chce nowy rząd.
Dzieli się z innymi kobietami swoim doświadczeniem, odnośnie przemocy domowej i tym, że kobieta nie musi się na nią godzić. Bardzo ją bolą słowa posłanki Pawłowicz, która takie kobiety, które wychodzą na ulicę i domagają się swoich praw tak ocenia:
– Nie mają nic do powiedzenia. Cokolwiek powiedzą, to natychmiast można wykazać po prostu ich głupotę i infantylizm. ”Wiedźmy” urządzają happeningi i wygłupy, bo na nic innego ich intelektualnie nie stać – tak o Polkach protestujących dziś w sprawie poszanowania ich podstawowych praw w najnowszym wywiadzie mówi prof. Krystyna Pawłowicz z Prawa i Sprawiedliwości.
Część protestów, które zorganizowano w Dzień Kobiet z przymrużeniem oka nazwano „Wiedźmy w Warszawie”. Prof. Krystyna Pawłowicz chętnie wykorzystała to hasło do uderzenia w walczące o swoje prawa Polki. – W Polsce 98 proc. mediów papierowych należy do koncernów niemieckich, które robią młodzieży wodę z mózgu pismami typu ”Bravo” i ”Girl” itp., to trudno się dziwić , że po lekturze tych szmatławców chodzą na manifestacje ”Wiedźmy w Warszawie” – oburza się posłanka Prawa i Sprawiedliwości w rozmowie z portalem „Fronda”.
KRYSTYNA PAWŁOWICZ posłanka PiS dla portalu „Fronda”
Dziś młodzież nie wie, kiedy było Powstanie Warszawskie, nie przeczyta tego przecież w niemieckich kolorowcach, za to doskonale będzie wiedziała, jak malować paznokcie i jak nie zajść w ciążę. Nie trzeba uogólniać, bo mamy też piękną młodzież, która wie np., kim byli Żołnierze Wyklętci i co to było Powstanie Warszawskiego. Jednak ta chowana na polskojęzycznych, niemieckich szmatławcach wybiera ”strajki kobiet”…
Na tym polityk PiS nie skończyła. Prof. Pawłowicz zasugerowała też, jak w relacjach z dzisiejszych protestów powinny być przedstawiane Polki, które nie popierają rządów Jarosława Kaczyńskiego. Jej zdaniem, „warto pokazać najbardziej kompromitujące te wiedźmy sytuacje” i przedstawiać je na przykład jako „wykolejone kobiety”. – Wiele z tych kobiet zachowuje się jak ulicznice – ocenia posłanka PiS. – Infantylne pajacowanie i obrażanie wszystkich dookoła, zaśmiecanie przestrzeni publicznej wyuzdanymi hasłami, narusza prawa innych do estetyki w przestrzeni publicznej. Jest wyrazem bezsilności – moim zdaniem – wykolejonych kobiet – podsumowuje.
W środowe popołudnie głos w sprawie protestów Polek zabrała też inna wpływowa kobieta Prawa i Sprawiedliwości. – My tych protestów nie popieramy, ale nikomu nie odmawiamy tych protestów. Jeżeli ktoś ma potrzebę protestować, niech protestuje – oznajmiła rzecznik partii rządzącej Beata Mazurek. Ta posłanka PiS zasugerowała jednak, że z protestującymi Polkami mogłaby znaleźć jakiś wspólny język. – Dobro rodziny, praca, zdrowie, bezpieczeństwo i szacunek to te płaszczyzny, które z pewnością łączą nas z tymi paniami – podkreśliła.
8 marca 2017 roku Kobiety znowu wyjdą na ulicę w Warszawie i w wielu innych miastach i dobrze!
Piszę, że Kobiety wyjdą, a nie żadne baby, dziewuchy, ponieważ słowo Kobieta brzmi dumnie i to Kobiety powinny nosić wysoko głowę, że są Kobietami.
Żaden mężczyzna nie powinien widzieć w Kobietach li tylko podtekstu seksualnego i żaden mężczyzna wzorem europosła Koriwn – Mikke nie powinien twierdzić, że kobieta jest głupsza od mężczyzny i tym samym powinna mniej zarabiać, bo takimi słowami Kobiety dostają w twarz.
Jestem Seniorką i już nie muszę się martwić o swoją płodność, gdyż mam to wszystko już za sobą, ale jestem z Kobietami, które w tym krają są solą w oku rządzących.
Robi się wszystko, by Kobiecie w Polsce skutecznie zaszkodzić, aby nie mogła z godnością zajść w ciążę i z godnością rodzić.
Robi się wszystko, by małżeństwa, które nie mogą mieć dzieci – nie mogły skorzystać z in vitro.
Robi się wszystko, by zablokować Kobiecie dostęp do pigułki ” dzień po”, choć nie jest to lek poronny, a jedynie chroni Kobietę przed zajściem w ciążę przez 5 dni po stosunku.
Lekarze zaczynają się zasłaniać klauzulą sumienia i tak samo postępują farmaceuci – to jest horror.
Obecni rządzący odbierają Kobietom w Polsce prawa do korzystania z najnowszych osiągnięć medycyny, stosowanej w cywilizowanym świecie.
Obecni rządzący, a szczególnie nie doszły ksiądz – Minister Radziwiłł każe rodzić dziecko z gwałtu!
Obecni rządzący nienawidzą Kobiet i proponują im leczenie niepłodności – ziołami!
Dużo by pisać ile złego dzieje się w temacie Kobiety w Polsce i dobrze, że Kobiety wychodzą na ulicę.
Jest jedno ale i mnie się to kompletnie nie podoba. Jestem wściekła na powstały clip, który zrealizowały Kobiety z Poznania.
Powtarzam, że Kobieta, to ma brzmieć dumnie, a pokazywanie Kobiety w świetle takim jak w klipie, odbiera Jej godność i nie dziwię się, że są traktowane często przez facetów jak szmaty.
Wołam i nawołuję – bądźcie dumne, bądźcie damami, a nie patologicznym tworem, bo same się prosicie o pogardę!
Konstantin Bogomołow jest utalentowanym projektantem i artystą z Rygi na Łotwie. Jest właścicielem szkoły piękności, gdzie zachęca kobiety, by były jego modelkami. Zaprasza kobiety – od studentek po emerytki. Z pomocą swoich uczniów tworzy cuda. Konstantin wykorzystuje swoją wiedzę z zakresu psychologii, aby zrobić coś więcej niż tylko makeovers; tworzy zupełnie nowy wizerunek, na podstawie zawodu i osobowość każdej kobiety. Pomaga swoim modelkom, by czuły się bardziej kobieco i świadomie.
Chyba każda z nas, bo młoda i starsza chciałaby mieć takiego stylistę? 🙂
Kiedyś malowałam pędzlem, teraz słowem, nigdy nie byłam w tym dobra, tak jak w okazywaniu uczuć. Jednak dobry jest każdy sposób żeby je z siebie wyrzucić. Zanim cię uduszą.
~Myślodsiewnia~ Ten blog jest dla ludzi, którzy lubią zastanawiać się nad tym, co w dzisiejszym materialnym i sceptycznym świecie jest łatwo zapominane i odchodzi w cień. Sny, miłość, honor, wzajemny szacunek i ciekawość świata- o tym jest ten blog.
Nauczyć się być radosnym, kiedy serce płacze... Nauczyć się płakać, kiedy serce się cieszy... Nauczyć się dawać, nie dając... Nauczyć się brać, nie biorąc... Nauczyć się żyć, nie czując życia.. Nauczyć się ....miłości nie kochając... Nauka jest sztuką!!!!
Poetów, pisarzy, eseistów i publicystów zainteresowanych publikacją na naszych łamach zapraszamy do przesyłania propozycji tekstów na adres magazynzapisz@gmail.com
Zbiór myśli mniej lub bardziej nieuporządkowanych. Składnica uczuć, pomników pamięci, ludzkich sylwetek. Światem, który migotliwie zachęca do uczestnictwa w nim i komentowania jego cudów i porażek.
"Jeśli go nie znałeś to nie żałuj, nie..." Podróż po zakamarkach kobiecej duszy. Moje eseje, wiersze, luźne przemyślenia, czyli refleksyjne, poetycko-lekkofilozoficzne miejsce.
