Dlaczego te kmioty z PiS nie interesują się światem?

Minęły święta i można w końcu odpocząć od szykowania, sprzątania, gotowania, kiedy lodówka nadal pęka w szwach.

Zaczęła się w telewizji znowu ta durna polityka i dziś słuchając posiedzenia w Sejmie stwierdziłam, że ten nierząd chce mi zrobić ponownie pranie mózgu, ale daremny trud, bo swój rozum mam.

Odleciałam dzisiaj w kanały podróżnicze, aby nie słuchać kłamców i imbecyli, co dobrze mi  zrobiło, bo poznaję piękno tej Ziemi za przyczyną wspaniałego, francuskiego podróżnika – Philippe Gougler.

Podróżnik ma taką metodę zwiedzania świata, że wsiada w pociąg i tym sposobem dociera do najbardziej trudnych, ale ciekawych miejsc, gdzie często trzeba jechać wiele godzin, a nawet dni, aby dotrzeć do celu podróży.

Niezwykłe podróże koleją, to jest wyjątkowa seria,  w której podróżnik Philippe Gougler przemierza pociągiem kolejne kraje, regiony, kontynenty, poznając ich kulturę i odkrywając ich zaskakujące oblicze. Każdy kolejny cel obiecuje wspaniałą przygodę.

Dziś byłam z podróżnikiem w Mongolii – kraju wciąż biednym, który był pod butem rosyjskim, ale za to pozostał krajem kochającym wolność.

Ludzie żyjący na tym terenie, gdzie przeważają ogromne równiny i pustynia Gobi są przede wszystkim narodem zjednoczonym ze swoją przyrodą, która jest dla nich wszystkim.

Wciąż żyją w jurtach, hodują zwierzynę i nią się żywią, a rodzina jest dla nich podstawą, a także tradycja i przywiązanie do swoich wierzeń, przywoływania duchów zmarłych.

Na stepach Mongolii żyje tysiące, dzikich koni, którymi opiekują się ludzie, którzy świetnie znają ich zwyczaje.

Ludzie tego kraju są przyjaźni i bardzo serdeczni, a więc podróżnik został zaproszony do jurty i mógł porozmawiać bliżej o tym, co ważne jest dla tych ludzi i czym się szczycą, oraz z czego są dumni.

Gdzieś na Pustyni Gobi stoi klasztor i do niego jadą Mongołowie, aby się wyciszyć i nabrać energii ze wschodzącego słońca. Wyciągają do promieni swoje dłonie i tak ładują swoje baterie.

Zdjęcia z tego wydarzenia są przepiękne!

W poprzednim odcinku odwiedziłam z podróżnikiem Korę Południową, która diametralnie różni się od północnej, gdzie jest reżim i dyktatura i tak po kolei będę zwiedzała świat z niesamowicie przyjaznym i wiecznie uśmiechniętym francuzem – polecam, bo robi ogromnie wartościową robotę, a to wszystko na Planete+

 

 

Ciekawość Świata!

Bardzo lubię oglądać w TV o ludziach, którzy mają niespotykane hobby, o których nawet mi się nie śniło.

Dzisiaj, aby uciec od wrednej polityki przełączyłam telewizor na kanały podróżnicze i wtopiłam się w zwiedzanie przez pewnego podróżnika – Szwecji.

Pojechał na koło podbiegunowe, gdzie nie zaznał nocy, bo tam w pewnym okresie noc jest tak widna, że ludzie praktycznie nie śpią, a słońce nie zachodzi za horyzont.

W pewnym momencie odwiedził niezwykłego Szweda – fotografa –  Geerta Weggena, który właśnie ma niesamowite hobby!

Fotograf mieszka blisko lasu i oswoił sobie kilka wiewiórek, które przychodzą pod jego okno poskubać słonecznik.

Zrobił studio fotograficzne, w którym ustawia rekwizyty zrobione samodzielnie w formie hamaków, pianina, rowerków, parasolek i kiedy widzi ciekawy kadr, to wykonuje zdjęcie z rolą główną odważnej i zabawnej wiewiórki.

Zrobił tych zdjęć bardzo dużo, ale sam twierdzi, że unikatowych ma w swojej kolekcji zaledwie kilka, ale nie ustaje w swojej pracy, bo uwielbia, to co robi.

Tego typu fotografów na świecie jest tylko trzech, którzy mają pasję, a ich zdjęcia mają wielkie powodzenie i na tych zdjęciach nieźle się zarabia.

Mnie te zdjęcia urzekły, a pierwszy raz dowiedziałam się o tak ciekawym hobby.

Najważniejsze jest to, że zdjęcia nie są poprawiane w żadnym programie graficznym i nie są retuszowane.

https://www.google.pl/search?q=fotograf+Geert+Weggen&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ved=2ahUKEwia7taBuJjfAhWnmIsKHQEZCE0QsAR6BAgAEAE&biw=1366&bih=626

Zimny maj, a ja zwiedzam świat :)

Dobry wieczór. 🙂

Tak jak postanowiłam, tak też realizuję. Ograniczyłam śledzenie polityki, bo polityka teraz jest głupia, kłamliwa i zakłamana, a więc trzeba było zmienić priorytety. Na jak długo – tego nie wiem, ale zdaje się, że do następnych wyborów, na które nie pójdę już!

Ludzie tak głupio wybierają, a potem siedzą w sieci i psioczą, albo obrzucają się błotem. Rodziny są podzielone wyjątkowo właśnie teraz, kiedy PiS doszedł do władzy, a więc na co mi to, skoro i tak jest inaczej, niż tego chciałam. Nie wyszło? Trudno, a więc niech inni sobie psują nerwy. Moje są zbyt drogie, bym wsłuchiwała się namiętnie w gadki Macierewicza i spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, tfu poczytalnością!

Jeśli mam więc ochotę na telewizor, to przełączam kanały na bardziej rozwijające i ciekawsze. Kanały, z których mogę czerpać radość i czegoś się nauczyć.

Otóż odkryłam kanał Travel Channel i tam polecam gorąco miłośnikom podróży program pt. „Międzynarodowi poszukiwacze domów”.

Ludzie migrują po świecie za pracą, za wypoczynkiem, za zmianą swojego życia i przemierzają tysiące kilometrów ze swojego miejsca zamieszania w poszukiwaniu wygodnego domu, który będzie spełniał ich oczekiwania.

W programie poznaję więc kulturę, architekturę, zwyczaje poszczególnych miejsc. Napatrzę się na widoki, ogrzeję w hiszpańskim miejscu. Podejrzę widoki z okien, posmakuję egzotycznej kuchni i jestem pozytywnie naładowana. Nie szkodzi, że to tylko wirtualne podróże, ale i tak jest to miód dla moich oczu i zmysłów. Uczę się dzięki temu  programowi świata i świat poznaję.

Bardzo polecam ten program wszystkim, którym obrzydła polska polityka, która króluje w polskiej telewizji. Odwiedźcie świat, poznajcie jak mieszka się w Paryżu, Brukseli, Panamie, Meksyku. Poznajcie domy skromne i wypasione z basenami i palmami i przede wszystkim poznajcie ludzi, którzy odważają się na zmianę miejsca zamieszkania i całego swojego życia.

Nie wiem czy zachęciłam. 🙂

 

 

„Międzynarodowi poszukiwacze domów powracają, by kupować kolejne nieruchomości, podejmować trudne decyzje i przeżywać wielkie emocje wraz z grupą osób, poszukujących idealnych domów za granicą. W każdym odcinku single, pary lub rodziny wybierają jedną spośród trzech nieruchomości przy pomocy agenta. Pod koniec każdego programu odwiedzamy naszych bohaterów po paru tygodniach mieszkania w wymarzonym domu. Podróżujemy po całym świecie, od Rumunii aż po Brazylię. Czy w grę wchodzi przeprowadzka do Puerto Rico z powodu nowej pracy, czy do Toskanii dla dobra rodziny, czas zacząć polowanie na dom!” – See more at: http://www.travelchanneltv.pl/programy/miedzynarodowi-poszukiwacze-domow#sthash.2BtujdUk.dpuf

 

Z serii – poznajemy świat :)

Dobry wieczór. 🙂

Aby uciec od coraz bardziej agresywnej polityki, wchodzę na kanały podróżnicze i poznaję sobie świat.

Czy ktoś z Was – Seniorów wiedział, że na wielkiej, ogromnej rzece Amazonce dzieją się takie cuda natury, a chodzi mi o zjawisko powtarzające, a nazywa się  Pororoca?

Na  to zjawisko polują surferzy z całego świata i twierdzą, że surfowanie po Amazonce jest jeszcze piękniejsze niż na wielkiej, morskiej fali.

Przybliżam to zjawisko artykułem z sieci, abyście pokrótce wiedzieli, że tam w świecie się dzieje, oj się dzieje!

W Brazylii na rzece Amazonce co jakiś czas dochodzi do niecodziennego zjawiska. Powstaje zabójcza fala nazywana przez miejscowych Pororoca. Zjawisko powstaje, gdy spotkają się wody słodkie największej rzeki świata z oceanem. Wtedy pojawia się niszczycielska fala, której towarzyszy przeraźliwy huk. Fala przypływu napotyka opór ze strony bardzo silnego nurtu rzeki. Poziom morza podnosi się u ujścia, aż w końcu rzeka nie jest już w stanie powstrzymać napierających wód. Ogromna, spiętrzona fala morska wdziera się w koryto rzeki, odwraca jej bieg. Niszczy brzegi, wyrywa drzewa z korzeniami — krótko mówiąc sieje spustoszenie. Ta potężna ściana wody, utworzona przez dwa nurty płynące w przeciwnych kierunkach, często osiąga cztery metry wysokości, a ogłuszający ryk słychać z daleka. To właśnie — grzmiąca woda. Zawsze kiedy zbliża się Pororoca już czekają na nią zapaleńcy surfingu, im większa ściana wody tym lepiej. Potężna siła i moc fali potrafi nieść surfera nawet klika kilometrów w głąb rzeki.

 

 

 

Poznawanie świata z Discavery !

Zwykły, szary Polak nigdy nie miał dość pieniędzy by podróżować po świecie. Najpierw odbudowaliśmy Polskę z pożogi wojennej, a potem tkwiliśmy pod butem rosyjskim, tkwiąc w systemie tak bardzo nas ograniczającym, że mogliśmy sobie tylko pomarzyć o wojażach i eskapadach w daleki świat. Tkwiliśmy w ustroju pełnym zakazów i nakazów nie wiedząc, że gdzieś tam w świecie są takie miejsca, że zapiera dech, bo nasza ziemia potrafi zaskakiwać swoim pięknem, że tylko usiąść i płakać ze szczęścia.

Postanowiliśmy z mężem zmienić telewizję kablową, która nam zaoferowała o wiele więcej programów przyrodniczych, które ja po prostu uwielbiam i chłonę jak gąbka. Jestem ciekawa świata i skoro na starość, tak, tak starość wstrętna nie pozwala mi już podróżować i nie tylko ze względu na zdrowie, ale i na ograniczone finanse, to wgapiam się w te programy i siedzę przez cały dokument jak zaczarowana z rozdziawioną buzią i nie mogę się naoglądać i nadziwić.

Chociaż w ten sposób mogę poznać ten świat, pełen zaskakujących plenerów i cudów przyrody. Chociaż w ten sposób mogę się dowiedzieć, że są na naszej ziemi wciąż miejsca nie tknięte prawie ludzką ingerencją. Miejsca szczególnie chronione przez ludzi dobrej woli, którym wciąż zależy, by w tych miejscach zachować neutralność i jak najdłużej utrzymać ich dzikość i to mi się cholernie podoba. 

Jak ja się cieszę, że są ludzie, którym zależy i dbają o to, by w tych miejscach flora i fauna żyła swoimi prawami, a turyści mogli podziwiać te wspaniałości jakie dała nam natura, która niczego nie żąda od człowieka, a tylko prosi o to, by ją uszanować.

Byłam w Nowej Zelandii – dzięki dobrym ludziom, którym zależało, bym poznała tak wspaniałe miejsce i poznałam je z ekranu telewizora.

Fiordy, które powstały po przejściu ostatniego lodowca, żłobiącego okropnie widowiskowe kaniony i tu daję recenzję z sieci, bo sama nie jestem w stanie tak sugestywnie opisać ten cud natury wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Przeczytajcie i daję próbkę fotosów z tego cudownego miejsca.

Napiszę tylko, że gdybym tam była, to bym zrobiła tysiące zdjęć fiordów i wodospadów spływających kaskadami, ale nie będę i może i Wy nie będziecie, a więc niechaj to będzie taka namiastka dla nas wszystkich. Proszę – podziwiajcie. 🙂

 http://http://cudaswiata.pl/australia_i_oceania/fiord_milford.html

„Fiord Milford na Wyspie Południowej w Nowej Zelandii wdziera się na 20 km w głąb lądu. Jest to urocze miejsce pełne stromych klifów, opadających dolin, wodospadów, bujnych lasów i mieniących się tęcz. Okolica jest bardzo wilgotna, na każde trzy dni przypada jeden albo dwa z opadami.

Kiedyś w ciągu doby spadło tu 560 mm deszczu. Gwałtowne opady tworzą grzmiące wodospady, które wdzierają się ponad 300 m w głąb zatoki.

Klify otaczające zatokę są najwyższe na świecie. Wznoszą się na wysokość 1584 m ponad lustrem wody, a część zanurzona pod wodą sięga 400 m. Fiord Milford wyrzeźbiony został 20 tys. lat temu, podczas ostatniej epoki lodowcowej, przez spływający ku morzu lodowiec. Jak większość fiordów, jest on płytki w miejscu, gdzie styka się z morzem, a na przeciwległym krańcu głęboki”.

Z pamiętnika Dojrzałej Psycholożki o specjalności – Jak nie dać sobie robić wody z mózgu?”

Będąc dojrzałą psycholożką o specjalności „jak nie dać sobie robić wody z mózgu” umiejącą oddzielać ziarno od plew, co nauczyło mnie bezpieczne surfowanie w sieci po ciężkich doświadczeniach , weszła raz do mojego gabinetu  pacjętka skromna i zmartwiona.

PACJENTKA – Dzień dobry, pani psycholog!

DOJRZAŁA PSYCHOLOG – Dziędobry, co pani dolega?

P- Dolega mnię Pani Psycholog straszne mnię oszukanie. Przez wiele lat moja wirtualna koleżanka, której bezgranicznie wierzyłam, a na imię ma pikniście, bo jak wiewióreczka, w naszych parkach, czyli Basieńka, taka sympatyczna, z rudą kitką, która okazała się sromotną kłamczuszką kożuszką. Jestem starszą kobietą, jak Pani Psycholog widzi. Moje włosy obsypane są szronem,co upoważnia mnię do trzeźwego patrzenia na świat, z racji doświadczenia życiowego. Nie jednego zęba ja zjadła na ludzkiej głupocie, ale wciąż ja w ludzi wierzyła i nie traciła nadziei, że w sieci to dobre ludzie som. Jam samotna jak palec i te forum seniora, to dla mnie była, a może nadal jest – muszę się zastanowić – odskocznia od mojej samotności, bo rodzina daleko.

DP – Widzę, ześ moja Pacjętko wielce zasmucona i proszę wieść opowieść swą dalej. Czuję, że będę miała sporo roboty i moja kozetka mnięciutka na Panią czeka.

P – Otóż to, bez ściemniania, a więc proszę mi wrócić wiarę w człowieka. Przez wiele lat ja wędrowała po wątkach z tą moją Basieńską, co to taka światowa jest. Mieszkała w tak wielu karajach i choć jest Polską, postanowiła osiąść w cieplutkiej Hiszpanii. Co tu gadać, ja też bym tak chciała, ale za biedna jestem, bo my polskie emeryty nie mamy lekko. Moja Basieńska prowadziła bardzo zróżnicowane i ciekawe życie, bo i w Paryżu była, w Afryce, a i o Indie zahaczyła. Ja też bym tak chciała, ale ja postawiła na pracę w Polsce i figę z tego mam! Basieńka na wątkach pokazywała zdjęcia ze swoich podróży i wojaży i ja tak na nie patrzyła, podziwiała, wzdychała, bo ja biedna emeryka jestem! Codziennie z biciem serca czekałam na kwiatki paryskie i bulwary hiszpańskie, a i sztukę Basieńka pokazywała, a ja wzdychała i dziękowała, że choć trochu świata wielkiego liznę, bo ja biedna emerytka jestem! Je też bym tak chciała wędrować po świecie, patrzeć, zwiedzać, smakować, a mnie nie stać jest na aparat fotograficzny, bo ja biedna emerytka jestem!

DP – Stop, stop, czy Pani przyszła do mnie skarżyć się na nasz kraj, czy też tęsknica Panią wzięła, aby móc spełniać swoje marzenia, a w tym pomagała Pani ta wspaniała, światowa Basieńka?

P – Pani Psycholog, jak ja się zawiodła na tej Basieńce, że serce mnie z bólu pęka. Ja sobie wyobrażała, jak ta moja wodzirejka chodzi sobie po tych pięknych uliczkach, smakuje, wącha, zwiedza, fotografuje takie piękne miejsca na naszej pięknistej Ziemi. Ja chodziła razem z nią przez sześć, długich, wspaniałych lat. Ona mi szczęście dawała, bo ja to biedna emerytka jestem!

Ale okazało się, że mimo wieku i dojrzałości życiowej, jestem głupia nadal, jak but przysłowiowy i jako biednej emerytce, wczoraj moja ukochana Basieńka, pokazała mi gest Kozakiewicza. Na forum ktoś odkrył, że większość zdjęć jest ukradziona z francuskich blogów i moja Basieńka została zdemaskowana, bo podobno są takie programy, że można sprawdzić, czyje to są zdjęcia i linki prowadziły na obce blogi! Proszę Pani Psycholog, niech  Pani mnię uzdrowi i wróci we mnie wiarę w człowieka. Ja biedna emeryka jestem i do tego tak strasznie głupia i naiwna. Straciłam 6 lat ze swego życia!

DP – Proszę się położyć na moją mnięciutką kozetkę. Postaram się przy pomocy mojej niezawodnej hipnozy, sprawić, że będzie Pani na przyszłość patrzyła na wyczyny ludzi w sieci jednym okiem, a drugim patrzyła w real, bo i w realu są ludzie, którzy aby zaimponować sąsiadowi, kupują drogi samochód, budują drogi dom, jeżdźą na drogie wycieczki i obnoszą się ze swoim bogactwem, a tu nagle do ich drzwi puka policja, bo cały majątek delikwenta pochodzi z kradzieży i mętnych znajomości i kontaktów. Ludzie w ten sposób się dowartościowują, a usiąść z nimi i pogadać nie ma o czym, gdyż w mózgu króluje sieczka, a więc moja biedna emerytko, ciesz się, że Pani w ogóle klapki z oczu opadły, bo lepiej późno, niż wcale!

P – Ja to wszystko wiedziała Pani Psycholog, a jednak czegoś mi żal. Ja to biedna emertyka jestem, ale dumę swoją mam, a tfu z takimi kłamcami!