Ludzie są różni, bo jedni gonią za przygodą i zwiedzają różne kraje i nie mogą zagrzać miejsca, a ja – ja jestem okropną domatorką i zawsze taka byłam.
Najlepiej czuję się w swoim domu i wcale nie żałuję, że nie zwiedziłam pięknych miejsc gdzieś tam na Karaibach, Grecji, Włoch itp., bo oglądam dużo programów przyrodniczych i potrafię sobie to wszystko wyobrazić.
Zresztą moje życie płynęło w czasach socjalizmu i takie wyjazdy były niedozwolone, a ja w tym czasie trochę naszej Polski zwiedziłam.
Moje pokolenie, to pokolenie stracone, bo pracowaliśmy dla dobra Polski, a na starość dostaliśmy od Państwa ochłapy w postacji haniebnie, niskich emerytur.
Tak nam rządzący zapłacili, że odbudowywaliśmy ten kraj z nędzy i rozpaczy.
Gdybym urodziła sie wczasach transformacji, to z pewnością zwiedziłabym inne, piękne miejsca nawet na kredyt.
Teraz kiedy sił coraz mniej, zadowalam się przebywaniem w moim, spokojnym mieście tonącym na wiosnę w zieleni i to mi całkowicie wystarcza.
Ktoś by mógł mi powiedzieć, że w de… byłam i gówno widziałam, ale to nie jest prawda.
Byłam we wczesnej – po wojnie Warszawie. Byłam w Malborku, Zakopanem, Kościelisku, Bydgoszczy, Poznaniu, w Paryżu i Austrii, a także w Dziwnowie, Niechorzu, Darłówku, Międzyzdrojach i w zachodnim Berlinie.
Trochę zwiedziłam i posmakowałam, ale teraz nigdzie mnie już nie ciągnie.
Teraz, kiedy moja Mama jest bardzo chora, to nawet nie myślę o jakimkolwiek wyjeździe, bo bym się z tym czuła fatalnie, a więc od czasu do czasu biorę apart i idę w moje miasto i robię zdjęcia.
To jest taka moja mała odskocznia od codzienności i przykrych myśli.
Wyszłam dzisiaj o godzinie 18, kiedy słońce chyliło się ku zachodowi i w tym czasie jest cudne światło.
Miasto o tej porze jest spokojne i tylko nieliczni wychodzą na spacer, czy na rower, co mi odpowiada!
Zrobiłam kilka zdjęć i czuję się spełniona i to mi wystarczy do szczęścia.
Napiszcie o swoich wojażach po świecie – po Polsce!
