Jakże budujący tekst z sieci! Jestem zachwycona inicjatywą, że komuś się chce!

Zaprosił seniorów do teatru i opery. Bo powinni mieć coś z życia

Renata Radłowska

21.04.2016 21:00

 

Teatr Ludowy (fot. Jakub Ociepa / Agencja Gazeta)

Rodzina myśli, że dziadek zaczął już odliczanie. Więc wciska mu do ręki różaniec, bo z nim łatwiej odliczać. Paciorki się przesuwają, godziny lecą. Nie nudzi się. Ale ten dziadek bardzo chciałby do teatru. Do opery bardzo by chciał. Pożyć mu się marzy.

Mikołaj Spodaryk, lekarz pediatra, który zajmuje się dzieciakami i ich potrzebami, tupnął nogą (powiedziałby, że „wkurwił”, tyle że nie bardzo mu wypada), wszedł do pierwszego lepszego domu pomocy społecznej (pogodnej starości czy jak je tam zwą), zapytał, kto chciałby jeszcze pożyć.Las rąk. Jedne oderwały się od lasek, inne od balkoników. Kręgosłupy przygięte do ziemi nagle się wyprostowały, oczy zniebieściały, okulary z wrażenia zsunęły na czubek nosa.A doktor Spodaryk w szoku, że aż tylu dziadków i tyle babć chciało jeszcze pożyć.

Senior krzyczy bojowo

Dzieci to pieluchy, wyrzynające się zęby (czyli ślinią się), kaszki, przecierane zupki. Babcie i dziadkowie są podobni – już bezzębni, ślina im kapnie niechcący, nad ciałem przestają panować. Bardzo młoda młodość i bardzo stara starość niewiele się różnią.

Doktor Spodaryk widział: dzieci wzruszają wszystkich, a te chore szczególnie. Łzy wyciskają, portfele otwierają. Starzy ludzi nie łapią za serce. W dzieci się inwestuje, w starych nie. To on postanowił zainwestować.

Spodaryk: – Przecież wszyscy widzimy ten kult młodości: w telewizji reklamy kremów do depilacji, wybielone zęby, gęste włosy, sterczące piersi. A starości nie ma, nigdzie. Ona nie istnieje. Więc ta starość nie jest żadną grupą docelową, nikt nie zwraca na nią uwagi, zamyka się przed nią drzwi. To nieludzkie, podłe. Odsuwamy się od starych w autobusie, bo oni nie wiedzą, jak skasować bilet i zawsze szukają wolnego miejsca, żeby odpocząć; nie potrafią wyjąć pieniędzy z bankomatu, wysłać SMS-a. Z przodu cię coś wypsnie, z tyłu czasem też, normalna fizjologia. Mają swoje kluby seniorów, a tam malują obrazki (jak dzieci, no jak dzieci), czasem zrobią kabaret (śmieszne to nigdy nie jest, raczej gorzkie), powiezie się ich na świeże powietrze. I tyle z życia.

Uparł się doktor, że starzy muszą mieć coś z życia. W końcu żyją jeszcze. I tak wymyślił projekt, który nazwał „Jeszcze żyję”; żadne tam – „dać szansę”, „przeciw wykluczeniu”, „dbajmy o seniorów”. „Jeszcze żyję” miało zabrzmieć jak skarga, ewentualnie jak okrzyk bojowy.

Uznał doktor, że należy się starym teatr, opera i operetka. Napisał list do dyrektorów wszystkich krakowskich teatrów, do opery napisał – nie chcemy dotacji, tańszego biletu, chcemy przyjść na spektakl za darmo, a żeby wam nie robić kłopotu, to zawsze przychodzić będziemy na trzecią próbę generalną.

I czekał na odpowiedź.

Oj, dyrektorzy zachwycili się pomysłem. Zaprosili na rozmowę doktora. Mili byli, wzruszali się. Opera zaprosiła seniorów Spodaryka (których wynalazł w domach pomocy społecznej, klubach seniora, także tych za Krakowem) na „Wesele Figara” – byli przeszczęśliwi. Projekt rozpoczął się w 2014 roku.

A potem dyrektorzy przestali odbierać telefony. Doktor wyczuł, że nie bardzo chcą niewyrobionej teatralnie publiczności – która niewiele zrozumie z awangardowych spektakli, może źle zinterpretować i w miasto pójdzie przekaz, że przedstawienie do niczego.

Jeden tylko teatr (naprawdę jeden, na cały Kraków!) zaprosił seniorów raz, drugi, kolejny. I tak już zostało. Każda trzecia próba generalna jest z udziałem podopiecznych doktora Spodaryka. To Teatr Ludowy w Nowej Hucie.

Senior na rokendrolowym spektaklu

Ludowy pracował nad spektaklem „Amy. Klub 27” (rzecz inspirowana życiem Amy Winehouse). Trochę obawiał się Jacek Strama, dyrektor Ludowego, czy seniorzy zniosą łomot i hałas. Nie, że nie zrozumieją albo że rzecz będzie szokująca, obrażą się (wiadomo – narkotyki, seks). Bał się, że dla nich będzie za głośno. W końcu przedstawienie rokendrolowe.

Strama: – A oni byli zachwyceni, nikt nie narzekał. Usłyszałem, że sprawiliśmy im wielką radość, że to było dla nich święto. Czy mogło być coś bardziej chwytającego za serce? I jeszcze jak dyskutowali!

Aktorzy też zachwyceni, przejęci. Grali dla ludzi, którzy na wyjście do teatru czekali bardzo długo. Doktor Spodaryk nieśmiało zapytał, czy może jednak nie wypadałoby zapłacić obsłudze. Ktoś w końcu czekał na te babcie i dziadków w szatni, ktoś wieszał ich płaszcze, a potem usadzał na widowni. Usłyszał od dyrektora Stramy, że w życiu – obsługa by się obraziła. Obsługa ma honor. Poza tym tu chodzi o widza wyjątkowego.

Strama: – Po każdym takim spektaklu (trzeciej próbie generalnej) mamy krótkie spotkanie. Siadają seniorzy, a obok nich aktorzy. Rozmawiają. To mądre rozmowy, jedni od drugich coś dostają. Myślę, że my od nich więcej.

Senior jako źródło inspiracji

Poprosił doktor o pomoc dwóch ministrów (dziś już byłych) – Małgorzatę Omilanowską (kultury) i Władysława Kosiniaka-Kamysza (pracy i polityki społecznej). On i ona napisali list, a potem rozesłali do wszystkich teatrów w Polsce.

 

„Serdecznie zachęcamy, aby idąc za krakowskim przykładem, podjęli Państwo w kierowanych przez siebie instytucjach artystycznych podobne inicjatywy. Wierzymy, że instytucje artystyczne (nie ponosząc przecież dodatkowych nakładów finansowych) wpiszą się w ogólnopolską misję aktywizacji kulturalnej seniorów – idei stanowiącej przedmiot szczególnej troski i zainteresowania naszych resortów. Jednocześnie zachęcamy do podejmowania innych inicjatyw kulturalnych, które pozwolą na wykorzystanie ogromnego potencjału twórczego osób starszych. Realizacja takich projektów kulturalnych z pewnością stanie się dla Państwa źródłem inspiracji oraz satysfakcji zawodowej i osobistej”.Tylko teatry w Poznaniu chciały mieć taką satysfakcję.Senior zakłada krawat

A seniorów chętnych do kulturalnego aktywizowania się przybywało. Spodaryk zakładał, że jak uda się stworzyć grupę dwudziestu, trzydziestu osób (seniorów teatromanów), to będzie sukces. Tymczasem grupa Spodaryka rozrosła się do trzystu.

Więc pojawił się kłopot. Bo dla dwudziestu seniorów można załatwić busa, no dwa. Ale dla trzystu?

Poszedł więc doktor do firm przewozowych. Autobusy dały, bez problemu (doktor prosi, żeby koniecznie napisać o Zdzisławie Szkutniku z Poznania, cud-człowieku, który zawozi i odwozi, a przejęty przy tym jak mało kto).

Spodaryk: – Każde wyjście do teatru to zawsze spore przedsięwzięcie logistyczne: trzeba zorganizować opiekę medyczną (co, jak senior się wzruszy i przyspieszy mu serce?, no musimy być przygotowani); zapakować wózki, balkoniki, a potem ten sprzęt wnieść po schodach do teatru. Powiem tak: chętnych do pomocy mamy aż za dużo.

Bogumiła Jakus, szefowa koła nr 18 Polskiego Związku Emerytów i Rencistów (w Nowej Hucie), nachwalić się nie może doktora i dyrektora. Mogłaby też w kółko mówić, ile takie wyjście do teatru znaczy dla babć i dziadków. Szkoda tylko, dodaje szefowa Jakus, że te wyjścia są tak rzadko – dwa, trzy razy w roku przecież. Gdyby tylko więcej teatrów chciało mieć na widowni seniorów, właśnie podczas trzeciej próby generalnej…, ech, gdyby. Jest pewna pani Bogumiła, że teatr ewidentnie wydłuża życie.

Chce się dziadkom założyć krawat, babciom wyszminkować usta, wytuszować rzęsy. Perfumami się skropić.

Cały tekst: http://krakow.wyborcza.pl/krakow/1,42699,19956779,zaprosil-seniorow-do-teatru-i-opery-bo-powinni-miec-cos-z-zycia.html#ixzz46liymXyA

Państwo się wali, ale żyć trzeba dalej :)

No cóż! Lud nastawił się na sezon ogórkowy, że będzie ciepło i przyjemnie i już wybierał się zdobywać góry i szczyty, albo moczyć nóżęta w odmętach wód morskich. Już wykupił wycieczki do ciepłych krajów i wybierał się za morza i oceany, a tu jak grom z jasnego nieba – podsłuchy i taśmy. Co się nam zrobiło z sezonu ogórkowego, ano szatkownica do krojenia kapuchy, ugniatanie i zasypywanie solą i albo wyjdzie z tego smaczna kapustka do surówek i sałatek, albo wyjdzie śmierdząca, że nie napiszę CO! Może zależy kto ową kapuchę ugniata. Trzeba czekać cierpliwie do poniedziałku, kiedy to Premier Tusk wróci z weekendu, ale co to za weekend popijany melisą. Tylko współczuć takiego weekendu, zepsutego nie wiadomo przez kogo, 😀

A swoją drogą jakim gamoniem trzeba być, aby dać się podsłuchać, a może trzeba być takim pewnym bykiem, co myśli, że nic mu w naszym kraju nie grozi i klepie trzy po trzy, a pod stolikiem siedzi pluskwa, np. Polacy, nawołuję – sprawdzajcie, sprawdzajcie, bo wszystko się zdarzyć może w tym państwie prawa, hm…

Kto podłożył, pewnie się tego nie dowiemy i dziennikarze różnej maści prześcigają się w domysłach, że może to nawet sam Komorowski zlecił owe podsłuchy, a ja sobie luźno myślę, że może to zwykły kelner, któremu rachunek w banku, nagle zaczął się podobać. Obaczymy, ale jest straszno i śmieszno zarazem.

A my tymczasem słuchamy, trochę się śmiejemy, a jednocześnie pracujemy. Słońce nagrzewa pokój, a więc zdecydowaliśmy bronić się przed upałami. Mąż zakłada rolety, sorry, że w niedzielę, ale w niedzielę ma najwięcej wolnego czasu. A ja pstrykam.

Mimo złych doniesień, które trochę mnie martwią, to  tryskamy dobrym humorem i Wam tak życzę. 🙂

   

Na zakończenie tak pięknego dnia :)

Rodzice oglądali TV i mama powiedziała: „Jest już późno, jestem zmęczona, pójdę spać”. Poszła do kuchni zrobić kanapki dla nas na jutrzejszy lunch, wypłukała kolby kukurydzy, wyjęła mięso z lodówki na dzisiejszą kolację, sprawdziła ile jest płatków śniadaniowych w puszce, nasypała cukru do cukierniczki, położyła łyżki i miseczki na stole i przygotowała ekspres do zaparzenia kawy na jutro rano.
Potem włożyła już upraną odzież do suszarki, załadowała nową partię do pralki, uprasowała koszulę i przyszyła guzik. Sprzątnęła ze stołu pozostawioną grę, postawiła telefon na ładowarkę i odłożyła książkę telefoniczną do szuflady.
Podlała kwiaty, opróżniła kosze na śmieci i powiesiła ręcznik do wysuszenia.
Potem ziewnęła, przeciągnęła się i poszła do sypialni.
Zatrzymała się przy biurku i napisała kartkę do nauczyciela, odliczyła trochę kasy na wycieczkę w teren i wyciągnęła podręcznik schowany pod krzesłem.
Podpisała kartkę urodzinową dla przyjaciółki, zaadresowała kopertę i nakleiła znaczek oraz zapisała, co kupić w sklepie spożywczym. Obie kartki położyła obok torebki.
Potem Mama zmyła twarz mleczkiem „trzy w jednym”, posmarowała się kremem „na noc i przeciw starzeniu”, umyła zęby i opiłowała paznokcie.
Ojciec zawołał: „Myślałem, że poszłaś do łóżka”. „Właśnie idę” – odpowiedziała Mama.
Wlała trochę wody do miski psa i wypuściła kota na dwór, potem sprawdziła czy drzwi są zamknięte
I czy światło na zewnątrz jest zapalone.
Zajrzała do pokoju każdego dziecka, wyłączyła lampki i telewizory, powiesiła koszulki, wrzuciła brudne skarpety do kosza i krótko pogadała z jednym z dzieci, jeszcze odrabiającym lekcje.
W swoim pokoju Mama nastawiła budzenie, wyłożyła ubranie na jutro, naprawiła stojak na buty.
Dopisała 3 rzeczy do listy 6 najważniejszych czynności do wykonania.
—
W tym samym czasie Tata wyłączył telewizor i oznajmił „w powietrze”: „Idę spać”. Co też bez namysłu uczynił.
—
Coś nadzwyczajnego w tej historii? Zastanawiasz się, dlaczego kobiety żyją dłużej? „Bo jesteśmy skonstruowane na długi przebieg” i nie możemy umrzeć wcześniej, bo tyle mamy jeszcze do zrobienia, nieprawdaż?!

[Matka Polka – nadesłane]