Jeszcze nie euforia, ale nadzieja!

NO – wrócił i mam nadzieję, że na dobre – zdjęcia z mojego telewizora!

Dzisiaj wystąpił w Gdańsku o godzinie 17 i jestem dumna, że w Gdańsku się urodziłam.

Przyszło naprawdę dużo ludzi z flagami Polski, Europy i m. Gdańska.

Ludzie przyszli posłuchać normalności, a nie demagogii jaką karmi nas od 6 lat PiS.

Miło się tego słuchało, bo było – nie było Tusk wciąż jest sprawnym politykiem  i mam nadzieję, że zrobi wszystko, aby drani odsunąć od władzy, bo tak dłużej być nie może, aby złodzieje do końca zniszczyli nam Polskę!

Mówił o wszystkich draństwach PiS i wypunktował wszystkie pisowskie działania na zasadzie kraść i nie patrzyć na ludzkie potrzeby.

Najważniejsze, co powiedział, to wezwał Kaczyńskiego na debatę, aby porozmawiać na argumenty, ale jak wiadomo tej rękawicy tchórz Kaczyński nie podniesie i nie wyjdzie ze swojej jaskini!

Jest nadzieja, że jeśli opozycja na czele z Tuskiem zagra mocno i twardo, to te wybory może, a nawet musi wygrać!

My Polacy zdroworozsądkowi nie możemy dopuścić do tego, aby doszło do POLEXIT-u, a Unia Europejska stawia twardo swoje stanowisko, albo rząd zastosuje się do postanowień TSUE, albo będziemy płacić horrendalne kary za niesubordynację zapisaną w traktatach.

Ja jestem twarda i mimo 6 lat złości na to, co dzieje się w Polsce – wytrzymuję i nie odpuszczam sobie oglądania i słuchana mediów – Wolnych Mediów, ale są ludzie, którzy mają tego dość!

Pamiętamy podpalenie się „Szarego Człowieka”, który tego nie wytrzymał i mam nadzieję, że jak się zmienią rządy, to postawią dla niego pomnik!

Takich ludzi jest więcej, którzy mają szczerze dość i oto Wojtek Fusek zamieścił na FB taki list, że tylko zapłakać!

Dość niszczenia ludzkich psychik – DOŚĆ i Donaldzie Tusku daj z siebie wszystko, aby tych kryminalistów osądzić i posadzić w więzieniach, a kraj nasz niech wraca na tory demokracji!

Wojtek Fusek

 ” Bezradnie zrozpaczony szukam przyczyn utraty resztki sił.

Z trudem wstaję, pracuję.

Pierwszy raz od 30 lat nie słucham radia, nie oglądam telewizji, próbuje nie otwierać serwisów informacyjnych, z przyzwyczajenia kupuje tygodniki ale ich nie czytam.

Bo gdy to zrobię dostaję bólu brzucha, dopada mnie niemoc, pocę się, skacze ciśnienie.

Świat, który znam od ponad 50 lat, jeszcze nigdy nie był mi tak wstrętny, szczególnie ten od Odry i Nysy po Bug.

Urodziłem się w komunizmie.

Ale wokoło mnie nie było komunistów.

Odcienie szarej codzienności brałem za kolory, a szczęście znajdowałem w miłości, przyjaźniach, sporcie i książkach.

Uczono mnie od dziecka, by smutki łagodzić lekiem wiary.

Cierpliwie stałem więc w kolejce do tej apteki.

Plaster religijnej wspólnoty dawały ukojenie, ale gratiam fidei nie doświadczyłem.

Dziś mogę powiedzieć: na szczęście.

Wtedy nie widziałem jak złym medykamentem jest to co ofiaruje Kościół Katolicki w Polsce.

Nie widziałem podłości i zakłamania, a co najwyżej surowość i konserwatyzm.

Jednak instynktownie, niezauważalnie i bezboleśnie zacząłem oddalać się od tej instytucji.

Dziś odcinam się radykalnie, ratując duszę.

Gdy padł komunizm w pędzie ku karierze, czy tym co brałem za szczęście pogubiłem wiele, ale doceniałem cud w jakim przyszło mi uczestniczyć, cud odzyskiwania wolności.

Wierzyłem, że będę tym pokoleniem Polaków, które zasieje normalność, spokój, doceni uczciwą pracę, zmieni kraj w mlekiem i miodem płynący.

Byłem naiwny.

Tej przeklętej ziemi nie da się zaorać i posiać ziarnem rozsądku i dobroci.

Dziś w okrutny sposób, pod postacią karykaturalnej facjaty Piotrowicza, czy wulgarnej Pawłowicz, powraca szary i podły czas mej młodości.

Różnica jest tylko taka, że ja już nie mam właściwej młodym odporności.

Widok Ziobrów, Kathaków, Glińskich i całej tej kamaryli obezwładnia mnie.

Mam wrażenie, że na każde ze stanowisk obsadzanych przez PiS wybiera się najgorszego z możliwych kandydatów, niezależnie czy jest to Premier, rzecznik praw dziecka, czy minister oświaty.

Wszyscy oni z jakaś perfidną maestrią zadają ból każdemu, kto mówi „nie” tym kreaturom.

Na liście krzywdzonych są dzielni sędziowie, uczciwi dziennikarze, zwolnieni dyrektorzy instytucji kultury, uczniowie, którym odebrano szanse kształcenia, kobiety którym krok po kroku banda zakompleksionych zboczeńców ogranicza prawa, uczciwie pracujący, którzy mieli nieszczęście piastować atrakcyjne dla jakieś pisowskiej szumowiny stanowisko oraz wszyscy, którzy mają w sobie cień przyzwoitości.

Zabiera się wolne media, odcina nas od Europy, ogranicza szanse rozwoju.

Dla utrzymania władzy pisowcy i ich akolici gotowi są poświecić każde dobro, wejść w pakt z każdym, nawet największym wrogiem.

Świadomość ponownego zamykania w klatce powinna mnie zmobilizować.

Tak było przez pierwsze pięć lat pisowskiej okupacji.

Teraz ogarnęła mnie atrofia woli walki.

Długo nie mogłem znaleźć odpowiedzi dlaczego się poddaję, oddaję przestrzeń złu i podłości.

Wydaje mi się, że winny słabości jest wstrzykiwany regularnie jad upokorzenia.

Że tak łatwo daliśmy się ograć, oszukać.

Że jesteśmy tak nieskuteczni.

Że o naszym losie decydują tak marnej konduity kreatury.

Że bardzo przeciętny polityk, wyposażony jedynie w broń podłości i konserwującą tarczę żółci, otoczony szpiegami, wariatami i cynikami, w sześć lat zniszczył wszystko co tak mozolnie i z ofiarnością budowaliśmy, sadziliśmy i pielęgnowaliśmy by odrosło.

Że ci niedouczeni, podli ludzie tak szybko obnażyli nasze słabości, tromtadracje, naszą zachłanność, prywatę, uległość, tchórzliwość.

Na sensowne argumenty odpowiadają kłamstwem, na nasze zdecydowanie bezwzględnością, chamstwem i brutalnością, nasza łagodność rozzuchwala ich, wyciągnięta do zgody ręka ośmiela, by kopać.

Nie znają słowa przepraszam.

Zdehumanizowali nas, nazywając gorszym sortem, robactwem, lemingami.

Upokarzające jest i to, że 30 procent obywateli kraju, z którego nie wyjechałem w odpowiednim momencie, jest mimo to gotowy na nich głosować.

A przecież skala łajdactw obezwładnia.

Widzieliśmy w krótkiej historii III RP, złodziejstwo, chamstwo, kłamstwo, blagierstwo, butę i pychę ale nigdy z taką intensywnością, agresywnością i bezwzględnością.

Ku memu zaskoczeniu na tej glebie upokorzeń, nawiezionej obornikiem PiS i oranej regularnie od wieków przez kościół katolicki zamiast wściekłości i buntu rodzi się wyuczona bezradność, odrętwienie zastępuje energii. Upokorzenie, to uczucie dużo mocniejsze od wstydu, bardziej zaburza równowagę człowieka niż złość czy wściekłość, jest absolutnie destruktywne.

Uderza w sama istotę człowieczeństwa, wytwarza poczucie bezsilności i niemocy.

Sam, niczym baron Munchhausen, już z tego bagna się nie wyciągnę.

Ktoś musi podać rękę, ktoś zaszczepiony na pisowski jad.

Jestem jak jeden z tysiąca żołnierzy uśpionej armii.

Można nas obudzić. Czekam na sygnał”

Luz, blues w niebie same dziury!

Powyższe zdjęcie przepłaciłam bólem. 😀

Przy oknie stoi kanapa i trochę ją odsunęłam, aby otworzyć okno i zrobić zdjęcie wigwamu i uderzyłam się kolanem o kaloryfer! 😀

Ten obrazek mnie rozczulił i brawo dla taty, który go ustawił dla swojego dziecka i innych, które się tam bawią.

Już dawno nie widziałam na podwórku takiego obrazka, gdyż dzieci praktycznie nie ma na podwórkach nawet podczas wakacji!

Pamiętam czasy swoich dzieci, kiedy na podwórku z koleżankami i kolegami, stawiali namioty prawdziwe, albo budowane z koców, które klamerkami przypinały do sznurków, na których suszyła się pościel!

Była to świetna zabawa, gdyż dzieciaki w tych namiotach grały w planszówki, karty, albo w inne dziecięce gry.

Miały taki swój azyl, a i bywało często w gorące lato, że rodzice pozwalali, aby dzieci spały w tych namiotach i jakoś nikt się wówczas nie bał.

Czasy były takie, że dzieci rzadko jechały gdzieś na wakacje, bo nie wszystkich rodziców było na to stać, a więc spędzały czas na podwórkach.

Ja jeździłam na kolonie, ale koszty wyjazdu pokrywały zakłady pracy i dlatego mogłam miesiąc spędzić raz w roku – nad morzem.

Niektóre dzieci jeśli miały dziadków na wsi, to także tam spędzały wakacje i jestem ciekawa jakie Wy macie wspomnienia z dzieciństwa i chętnie poczytam jak je pamiętacie.

Na balkonie zaraz będą dojrzewały nasze pomidory – zdjęcie poniżej.

W tamtym roku też mieliśmy kilka krzaczków, a ich smak był taki, że brakuje wprost słów jakie były smaczne.

Pisałam, że sąsiadka moja pod balkonem zrobiła sobie kwiatową działkę i tam rośnie taka dziwna roślina, której kompletnie nie znam, a zdjęcie wkleiłam niżej.

Mąż mówi, że to kukurydza, a ja, że może bananowce, bo w Polsce jest teraz taki upał, że kto wie, ale to są żarty.

Zrobiłam zdjęcie i wrzuciłam na Facebooka z pytaniem, kto zna nazwę tej rosliny.

Okazuje się, że to Kanna, która powinna pięknie zakwitnąć lada moment, a wygląda ona tak:

Siła Facebooka jest wielka, ale i tak siedzę więcej na Twitterze, gdzie produkuje się klęczący Adrian!

Póki co – moje zdjęcia nie znikają, a wiec chyba znalazłam na nie sposób!

Ps. Zrobiono sondaż, że 80% badanych Polaków stoi murem za TVN, a reszta niech idzie na szczaw, albo wspomaga złodziejaszka Rydzyka!

Bingo – chyba wygrałam ze zdjęciami!

Uparta ze mnie sztuka i chyba już wiem dlaczego ginęły mi zdjęcia z bloga.

Tydzień mi to zajęło, ale dziękuję Romie Carlos, która skierowała mnie we właściwie miejsce, gdzie chyba dostałam pomoc, której dziekuję.

Wklejam więc parę zdjęć i zobaczymy, czy nie przepadną znowu.

Do tej pory kopiowałam zdjęcia ze swojego Facebooka na zasadzie – kopiuj – wklej i okazuje się, że mogą one tam zmieniać adres.

Teraz wkleiłam bezpośrednio z moich obrazów w laptopie!

Nie jestem w stanie we wszystkich wpisach uzupełniać zdjęcia, bo by mi to zajęło rok przynajmniej ciężkiej roboty!

Może komuś się porada moja przyda.

U mnie piękny dzień i zapraszam nad moje jezioro.

Musimy bronić Wolnych Mediów!

O poranku była piękna pogoda i zrobiłam słoneczne zdjęcia kwiatków.

Potem przyszedł SMS, że:

Uwaga! Dziś w nocy z 9/10 burze, ulewy i deszcz bardzo silny – ALERT RCB.

Alert się nie pomylił, bo faktycznie niebo mruczy i się zaciemniło, a także lunął deszcz.

Nie jest tak strasznie jak to pokazywała telewizja z środkowej Polski, w której jeden pan nazbierał wiadro gradu, który spowodował z wiatrem wielkie zniszczenia.

Nigdy mój organizm nie reagował na zmiany pogody, a także na skoki ciśnienia, oraz pory roku!

Nigdy nie bolała mnie głowa z powodu niskiego, czy wysokiego ciśnienia, czy też wzmożonego wiatru, ale to się zauważyłam zmieniło.

Kiedy niebo zaciąga się ołowianymi chmurami i szykuje się na wiatr, deszcze, burze już inaczej reaguję.

Staję się nerwowa i niespokojna bardzo i czekam z utęsknieniem, kiedy pogoda się poprawi, bo nawet serce bije mi niemiarowo!

No cóż – SKS!

Moja Wnuczka jest na obozie harcerskim – w lesie i martwię się o nią, ale chyba wszystko jest dobrze, bo nie mam wiadomości niepokojącej od Jej Rodziców.

Być może tam załamanie pogody poszło bokiem!

Pamiętamy ten feralny obóz dwa, czy trzy lata temu, kiedy dwie dziewczynki zginęły!

Wrócę jeszcze do Wolnych Mediów i napiszę tak, że dla mnie są one jak tlen.

PiS chce nam je odebrać, gdyż dzięki Wolnym Mediom społeczeństwo za dużo wie o ich machlojkach i przekrętach, gdyż TVN tropi je i nam to wszystko przekazuje.

TVN ma świetnych i rzetelnych dziennikarzy i dlatego wiemy, że policja zabiła Igora Stachowiaka, a także pokazywali Strajk Kobiet i informują nas o nepotyzmie w strukturach władzy.

To dzięki tej telewizji wiedzieliśmy prawie wszystko o pandemii, bo byli i są zapraszani najlepsi specjaliści w tym temacie.

Gdyby nie Wolne Media nie mielibyśmy pojęcia, co się w tym kraju „odpierdziela”, a także byśmy nie wiedzieli, że pedofil Kuchciński latał sobie samolotem wraz z rodzinką na nasz koszt.

Chcą nam zabrać prawdę, aby zrobić z nas niemyślące i nierozumne cyborgi skazane na jedyną, skurwysyńsko, kłamliwą telewizję!

Jestem bardzo ciekawa gdzie ci ludzie z tej telewizji sowicie opłacanych za sianie propagandy znajdą w przyszłości robotę, kiedy się władza zmieni!

Gdzie znajdzie robotę ich dyżurny „reporter” – wyjątkowa kanalia Miłosz Kleczek, bo chyba będzie musiał w tego kraju emigrować!

Świat i Europa są wysoce zaniepokojeni tym, co się tu wyprawia i taka kanalia jak Krycha Pawłowicz z Ameryką rozmawia tak, że to się w głowie nie mieści.

Jeśli Joe Biden się wkurzy, że w Polsce zabierana jest nam wolności i demokracja, to istnieje prawdopodobieństwo, że wycofa z Polski wojska amerykańskie.

Jeśli tak się stanie, to Adrian w zębach przyniesie podpisaną koncesję do władz TVN-u!

Mój intymny, mały świat!

Sąsiedzi mieszkający pod nami zrobili sobie pod balkonem mini ogródek i tam wyrosły różne roślinki i oto zakwitły takie kwiatki jak na zdjęciu.

Chyba to są „smolinosy”, a więc z 3 metrów ściągnęłam jednego zaraz po deszczu!

Wydaje się więc, że mam dość dobry aparat fotograficzny.

Kiedy chodziłam do szkoły podstawowej, to pamiętam, że mijałam po drodze, malutki, poniemiecki domek przy ulicy Rybackiej, w którym mieszkały cztery rodziny i tak go pamiętam z rozrzewnieniem.

Z czasem domek wyburzono i na tym miejscu powstał budynek inny niż wszystkie i mieszkańcy nazwali go „EDENEM”, bo na tamte czasy był taki światowy.

Nazwa ulicy jest nie zmieniona, a ja lubię tam chodzić na spacer, gdyż w koło budynku jest pięknie i chyba jest to najpiękniejsze miejsce do fotografowania.

Wczoraj znowu się tam wybrałam na zdjęcia, bo w tym bloku Wspólnota Mieszkaniowa dba o swoje miejsce na ziemi i jest wprost cudownie.

Mieszkańcy nie tylko posadzili przeróżne rośliny, ale przede wszystkim dbają o nie i zawsze jest tam, bo niezależnie od pory roku, co fotografować.

Przeróżne gatunki róż, kłączy, drzewek iglastych, pelargonii, begonii i trudno wymienić wszystko, co tam w czerwcu zakwitło.

Bardzo jestem ciekawa, gdzie ta wspólnota kupuje rośliny, bo jest tego rozmaitość i być może na jakiś targach kwiatowych!

Zmiana tematu:

3 lipca Donald Tusk ma zamiar włączyć się do polskiej polityki i jest znowu kłopot.

Oczywiście trzeba tę bandycką partię odsunąć od władzy, ale jeśli się Borys Budka, Rafał Trzaskowski i Donald Tusk nie dogadają, to czarno to wszystko widzę.

Każdy z nich ma zapędy, ale w trójkę tego nie zrobią i kogoś trzeba będzie wystawić na lidera partii opozycyjnej.

Jeśli tych „Trzech Muszkieterów” się nie dogada i nie przedstawią swojego programu dla Polski i Polaków, to PiS ma wygraną jak w banku i dalej bezkarnie będą rozkradać i niszczyć moją Ojczyznę!

Wyprawa i wspomnienia

Każdego poranka po obudzeniu się, zadaję sobie pytanie – jaki to będzie dzień i co się w nim wydarzy!

Nie planowaliśmy dzisiaj nic szczególnego, ale Mąż zaproponował, że skoro jest tak ładny dzień – niezbyt gorący, to wybierzemy się na przejażdżkę łódką po naszym jeziorze i przedostaniemy się kanałem na jezioro drugie – tak jak za dawnych, młodzieńczych lat.

I tak się właśnie stało i choć kanał w takie pogody jest dość płytki, to udało nam się zwiedzić oba jeziora i stąd są moje zdjęcia.

Kiedyś była możliwość przepłynięcia drugim kanałem na cudowne, trzecie jezioro, ale po latach kanał stał nie niedrożny i można tam popłynąć tylko kajakiem.

Wiele razy pisałam, że to właśnie na trzecim jeziorze spędzaliśmy ze znajomymi i dziećmi wakacje i to jest piękne wspomnienie.

Płynęliśmy w kilka motorówek, które były po brzegi zapakowane namiotami, polowymi łóżkami, materacami, garnkami i tak mogliśmy siedzieć w ciszy nad jeziorem nawet dwa tygodnie.

To se ne vrati, gdyż wielu naszych znajomych już odeszło, a druga sprawa spędzanie wakacji jak za czasów PRL-u poszło już w niebyt i mało kto rezygnuje z wygody wykupując wczasy w domach wczasowych!

Dzisiaj na naszej wyprawie wspominaliśmy z Mężem tamte, fajne czasy.

Wspominaliśmy przyjaciół, których z nami już nie ma!

Nad trzecim jeziorem jest taki półwysep, na którym właśnie biwakowaliśmy.

Nie tylko wypoczywaliśmy, ale to była także ekipa, która gotowała posiłki i absolutnie nie byliśmy głodni.

Wszystkie dania gotowaliśmy na kuchenkach gazowych w szybkowarach, a panowie łapali ryby.

Jeśli było dużo leszczy, to po oczyszczeniu ich mieliśmy je przez maszynkę do mięsa i tak powstawały pyszne, rybne kotlety.

Kiedy było więcej okonków, to szły do octu z cebulą i nawet dzieci lubiły podjadać.

Były także płocie i węgorze, a więc jedzenia nam nie brakowało, a do szybkowaru wkładaliśmy warzywa, mięso, fasolę i tak powstawały dania jednogarkowe.

Wieczorami, kiedy dzieci zmęczone szły spać, to my dorośli siadaliśmy pod rozłożystym bukiem przy piwie i rozmawialiśmy, marzyliśmy, planowaliśmy.

Nie da się zapomnieć tamtych chwil i dziś nam się to wszystko przypomniało.

To był cudowny dzień!

Clint Eastwood i kwiaty!

Lubię fotografować kwiaty i dziś zrobiłam zdjęcie cudnego mieczyka, a uwielbiam te kwiaty niezależnie od koloru!

Dzisiaj pokazuję Wam ostatni raz, aby nie zanudzać moje pelargonie i nakręciłam na pamiątkę filmik o nich!

Aby w filmiku pojawiła się muzyka, to włączyłam radio na ful, bo nie za bardzo umiem wgrywać muzykę na YT, ale muszę się tego nauczyć w przyszłości!

Cd. – niżej, bo oto dziś przeczytałam ciekawą biografię o podziwianym przez świat filmowy – Clinta Eastwooda i czytając otworzyłam oczęta, że mój ulubiony aktor nie był świętoszkiem w życiu, bo sporo się w jego życiu działo i dużo nabroił!

Najbardziej rozśmieszyło mnie zdanie i spojrzałam na aktora z podziwem, bo mając 91 lat po perypetiach z kobietami ma znowu nową dziewczynę i kręci kolejny film!

Brawo na charyzmę i wolę życia.

Po przeczytaniu tej biografii w skrócie nie „znielubiałam” aktora, bo każdy z nas ma prawo żyć jak chce, a w świecie filmowym trudno jest szukać „kryształów”

Kto ma chęć, to sobie przeczyta,, a nie wkleiłam całości, lecz podałam link do dalszej części.

Moim ulubionym filmem z udziałem Clinta, to jest film pt. „Co się wydarzyło w Madison County” z cudowną  Streep Meryl.

„Clint Eastwood. Między prawdą a zmyśleniem.

Ma ośmioro dzieci z sześcioma kobietami, o istnieniu ostatniego dowiedział się po 30 latach. Małżeństwa nie przeszkadzały mu w związkach z innymi partnerkami, dlatego pięcioro urodziło się poza nimi. Wbrew temu, co mówi, nawet nie skończył szkoły średniej, a jego udział w wojnie koreańskiej to fikcja. Nienawidzi ludzi słabych, jest zawistny i mściwy – gdy Jeff Bridges dostał nominację do Oscara za rolę w filmie, w którym grali obaj, zwyczajnie się obraził. Nic nie zmieni jednak faktu, że od dekad jest gigantem kina.

– Niewiele osób zna prawdziwego Clinta Eastwood – mówi Maggie Johnson Eastwood, pierwsza żona gwiazdora. I dobrze wie, co mówi, bo przeżyła z nim 30 lat.

Sześćsetstronicowa biografia twórcy „Bez przebaczenia” pióra Patricka McGilligana „Clint. Życie i legenda”, nie jest lekturą dla tych, którzy widzą w Eastwoodzie sumienie Ameryki, i chcą go bezkrytycznie wielbić. Jej autor wykonał mrówczą pracę, weryfikując mnóstwo opowieści, jakie znamy z wywiadów z Eastwoodem, czy z napisanej przed laty, wyczyszczonej z kontrowersji biografii Richarda Schickela.

McGilligan odkłamuje tę laurkę wystawioną Eastwoodowi. Na podstawie rozmów z jego bliskimi (niektórzy dziś są wrogami), dokumentów i materiałów z produkcji, lepi portret artysty, który życie prywatne otoczył murem. Po przeczytaniu książki przestanie nas to dziwić, bo portret Eastwooda, jaki z niej się wyłania, nie budzi sympatii. Dostajemy portret patologicznego kobieciarza, przedmiotowo traktującego swoje partnerki (a nawet dzieci), człowieka mściwego, a wreszcie egoisty i narcyza.

Gdy książka McGilligana ukazała się po raz pierwszy w Ameryce (w Polsce mamy jej wersję uaktualnioną), krytycy chwalili ją za rzetelność i ogrom zebranych materiałów. Jej bohater zaś wpadł we wściekłość i pozwał autora o 10 milionów dolarów, zarzucając mu zniesławienie. Skutkiem pozwu był zakaz rozpowszechniania książki w Stanach Zjednoczonych. Na szczęście trwał krótko i biografia ukazała się po kilku korektach, mimo starań Eastwooda, by do tego nie dopuścić.

– Najbardziej demitologizująca książka, jaka została napisana na temat współczesnego Hollywood – stwierdził po jej ukazaniu się „Los Angeles Times Time”. Warto dodać, że autor „Clinta…” jest jednym z czołowych amerykańskich biografów i historyków filmu. Na koncie ma m.in. nagradzane biografie George’a Cukora, Alfreda Hitchcocka a wreszcie Jacka Nicholsona. (Ten ostatni, w przeciwieństwie do Eastwooda, przyjął zresztą portret nakreślony przez McGiligana życzliwie).

– Gdy zbierałem materiały do biografii Nicholsona, byłem zdumiony, jak go ludzie kochają i chcą bronić. Gdy pracowałem nad Clintem, uderzyło mnie, ilu ludzi go nienawidzi i nie chce, lub boi się, o nim mówić – powiedział McGiligan „Variety” po ukazaniu się książki.

Clint Eastwood jest gigantem kina i żywą legendą Hollywood, być może największą spośród żyjących. Świetnym aktorem i jeszcze lepszym, wybitnym reżyserem, nagrodzonym za swoje filmy aż czterema Oscarami. To za ich sprawą awansował do miana czołowych moralistów Ameryki. Fani wierzą, że Eastwood na ekranie i w prawdziwym życiu, to ta sama osoba. Tak jednak nie jest.

McGilligan, rasowy biograf, swoją opowieść zaczyna od dzieciństwa gwiazdora, a nawet wcześniej, kreśląc relacje panujące w rodzinie Eastwoodów. I obalając pierwsze mity.

Clint urodził się 31 maja 1930 roku w San Francisco „duży i piękny”. Ważył ponad 5 kg, więc pielęgniarki nazwały go Samsonem. Gdy był dzieckiem, matka podsadzała go nad ogrodzenie podwórka i wołała do sąsiadów: „Ale z niego przystojniak, co?!” Od początku zapowiadał się na wysokiego (mierzy 193 cm!), miał bujne włosy, błyszczące zielone oczy i rozbrajający uśmiech.

Jego dzieciństwo było zwyczajne, a rodzice troskliwi. Rodzina nieustannie się przeprowadzała. Sławny Clint utkał potem opowieść o życiu w biednym Oakland, a robotniczy wizerunek miasta dodawał splendoru jego sukcesom. – Bywało, że posyłano mnie na zmianę z siostrą do babci, która nas podkarmiała – mówił. Tymczasem Eastwoodowie dość szybko przenieśli się do Piedmontu w Kalifornii, do zamożnej części miasta, gdzie mieli własny basen, a każde jeździło własnym samochodem.

Nastoletni Clint uwielbiał zabawy w strzelaninę, w trakcie których, polewał kolegów ketchupem, imitującym krew, co potem zaliczono mu na poczet miłości do kina. Był rozrywany przez dziewczyny. Stracił cnotę w wieku lat 14, ze sporo starszą sąsiadką, o czym sam opowiada. Uczył się marnie. Prawdopodobnie to wytwórnia dorobiła więc do życiorysu legendę… niespełnionego lekkoatlety. Tak naprawdę wcale nie uprawiał sportów. Dopiero gdy trafił do Hollywood, zaczął uprawiać jogging (co robi do dziś). McGilligan opisuje też rozmowę z dyrektorem podstawówki, do której chodził, gdy ten na pytanie o Clinta, mocno wystraszony, zadzwonił do jego wytwórni, „Monpaso”, z pytaniem: „Czy mogę o tym mówić?”

Z dokumentów wynika, że nie skończył żadnego college’u i w autoryzowanej biografii Schickela kłamie. Gdy zdecydował się zdawać do college’u w Seattle, wybuchła wojna w Korei i przyszło powołanie do wojska. Clint trafił bazy wojskowej w Fort Ord, na wybrzeżu Monterey. Czekając na ewentualny wyjazd do Korei, pracował jako ratownik na wojskowym basenie, stając się natychmiast ulubieńcem kobiet.

W hollywoodzkiej karierze Clint będzie się wcielał w postaci wojskowych macho, choćby w takich filmach jak „Tylko dla orłów” czy „Złoto dla zuchwałych” . W materiałach promocyjnych pojawiały się wtedy sugestie, że został… odznaczony medalem weterana z Korei! W rzeczywistości w Korei nawet nie był, nie mówiąc o bohaterskich czynach. „Całe dwa lata służby spędził na nieustającej imprezie w Fort Ord” – pisze McGilligan, bo życie tam było wieczną balangą. Bohaterstwo wojenne pozostaje wytworem wyobraźni.

I tu następuje pierwsze spięcie. Według McGilligana, Clint, który robił wszystko, by nie trafić na wojnę, uniknął wysłania do Korei dzięki… romansowi z córką generała. Nie znajdziemy tego jednak w dostępnym wydaniu książki. Po kategorycznym proteście Clinta, wątek usunięto, choć kilka osób miało go potwierdzić.

To właśnie w Fort Ord, na randce w ciemno, Clint spotkał pierwszy raz Margaret Neville Johnson, nazywaną Maggie. Spodobali się sobie od razu, a pół roku później, ku zdumieniu wszystkich, Clint się oświadczył i wzięli ślub.

Był rok 1953. Wkrótce przenieśli się do Los Angeles.

Choć McGilligan wyraźnie nie lubi Eastwooda-człowieka, odnosi się z respektem do jego artystycznych dokonań. Pokazuje też, jak z faceta z kiepskim głosem i złą dykcją, ale z fantastycznym wyglądem, przeistoczył się w doskonałego aktora. To właśnie fragmenty opowiadające o początkach kariery Clinta, mało znane, są tu najciekawsze.

Jeszcze w Fort Ord miał zauważyć Clinta reżyser, który kręcił tam film, i zachęcił do pokazania się w Hollywood. Wersji opisujących jego drogę do wytwórni, jest zresztą kilka. McGilligan obala wszystkie. Wedle opowieści świadków, Clint miał przesiadywać w barze wytwórni Universal, „w obcisłym swetrze”, gdy poznał uwodzicielską telefonistkę ze studia U-1, której wpadł w oko. Ta przemyciła go do studia. Tak dostał pierwszą małą rólkę.

Wytwórnia posłała go od razu na zajęcia do Universal Talent School. Nie wróżono mu kariery. Był sztywny, nieporadny i cedził słowa przez zęby, co denerwowało nauczycieli. „Trzeba poprawić emisję głosu – rokowania niedobre” – notowali. Tę słabość, Eastwood z czasem przekuł w zaletę.

By jego kariera ruszyła, potrzebował czterech lat. Przez ten czas na życie zarabiała głównie Maggie, pracując jako modelka. W 1959 roku trafił do serialu „Rawhide” i szybko stał się gwiazdą. Kontrakt nie pozwalał mu występować w amerykańskich filmach kinowych, jednak dopuszczał europejskie. Więc wybrał się do Europy. Tam Sergio Leone obsadził go w roli bezimiennego rewolwerowca w spaghetti westernie „Za kilka dolarów”. Grając go, nawet łagodne słowa Eastwood cedził przez zaciśnięte zęby. Trylogię dolarową Leone dopełniły potem: „Za kilka dolarów więcej”  i „Dobry, zły i brzydki”. To był początek trwającej nieprzerwanie szóstą dekadę kariery Eastwooda.

McGilligan fantastycznie opisuje współpracę, nieznającego angielskiego Sergio Leone, z Clintem. Z jego długich dialogów aktor usuwał całe kwestie, ale Sergio nic nie rozumiał, więc nie robił awantur. Po latach Eastwood powie, że wszystkiego o reżyserowaniu nauczył się od niego. Leone, gdy nakręci genialne „Dawno temu w Ameryce”, porówna go potem z…Robertem De Niro, dla wielu najlepszym z amerykańskich aktorów. „Bobby jest przede wszystkim aktorem. Clint jest przede wszystkim gwiazdą. Bobby cierpi. Clint ziewa…”. Kurtyna.

Eastwood w jednym z wywiadów nieskromnie powie:

„Bo we mnie jest seks”

91-letni dziś reżyser, wciąż w świetnej formie, ma już nową wybrankę. I nadal kręci filmy, w których gra główne role”

Czytaj więcej na https://tygodnik.interia.pl/news-clint-eastwood-miedzy-prawda-a-zmysleniem,nId,5305233#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=chrome

Kwiaty i polski zaścianek!

Bardzo, ale to bardzo lubię mieć kwiaty na balkonie i są to przeważnie pelargonie.

Każdego roku są inne i w tym roku mam w kolorze różowym i bordowym.

Już są piękne, ale mając kwiaty na balkonie trzeba śledzić pogodę.

Zachodniopomorskie od wczoraj nawiedzają burze i wiatr, a zaraz potem pojawia się obfity deszcz, który siecze i ludziom masakruje kwiaty na balkonach.

Ja biegam ze skrzynkami i wnoszę je do domu, bo bardzo byłoby mi żal, aby je deszcz zniszczył.

Na ostatnim zdjęciu pokazałam właśnie kwiaty u sąsiadki, które dostały mocno wiatrem i deszczem i będą długo się odbudowywały.

Synoptycy przewidują, że to lato będzie strasznie gorące, ale póki co, z zachodniej Europy idą burze, wiatry, a nawet grad!

Moskwa tonie w upale takim, że nie było tam od 100 lat takich temperatur.

Jednym słowem dzieje się.

Trudno jest żyć w takich upałach, a więc siedzę w domu pod wiatrakiem, gdyż bardzo mi upał doskwiera i przede wszystkim piję dużo wody!

Aby nie było tylko o kwiatkach i pogodzie, to ciekawa jestem czy w taki upał jesteście na bieżąco z Ministrem Edukacji – Przemysławem Czarnkiem?

Tym Czarnkiem – kabotynem!

W Polsce ten nierząd popsuł i zastraszył już wszystkie grupy społeczne i zawodowe, a teraz biorą się za szkołę!

Ja chodziłam do szkoły w czasach PRL-u, ale takiego draństwa jak teraz nie było, bo ja szkoły moje wspominam z sentymentem!

Może czegoś nie wiem i może czegoś nie pamiętam, ale nikt mnie nie gonił do kościoła, a teraz wszystko w szkole ma być kościelne i każdy przedmiot podporządkowany doktrynie kościoła!

Następuje już zmiana lektur i będą nauki o Papieżu JPII i kardynale Dziwiszu, którzy tuszowali pedofilię w kościele.

Będzie także o tym, że w Smoleńsku były trzy wybuchy na podstawie bredzeń Macierewicza i to, że to Rosja zabiła 96 osób lecących do Katynia!

To tylko tak w skrócie, że wymazany z historii już jest Lech Wałęsa, a z komuną walczyli bracia Kaczyńscy i inne kłamliwe stwierdzenia.

Strach się bać, ale najgorsze będzie to, że ta władza zastrasza już nauczycieli, którzy będą pod opieką pisowskiego kuratora, a nie samorządu!

Ludzie zaczynają wychodzić na ulicę, bo nauczyciele i rodzice także i zdaje się, że mimo wakacji – Czarnek ich mieć nie będzie!

Ludzie brońcie swoje dzieci i młodzież przed indoktrynacją, bo to wszystko nie idzie w kierunku otwartych, nowoczesnych, europejskich umysłów, a średniowiecza!

Ubolewam, że przyszło mi na to patrzeć, kiedy mam Wnuki!

Słynny cytat Czarnka z powodu, którego powinien wylecieć na pysk z polityki to:

„Osoby LGBT „nie są równi ludziom normalnym”.

Widzę ciemność i czas ich odsunąć od władzy – najwyższy czas, choćby dlatego, że wielki wódz PiS-u zakłada dwa różne buty, a to oznacza całkowite oderwanie od rzeczywistości, aż tak, że przykro na to patrzeć!

Moje miejsce na Ziemi!

Na co dzień nie jem dużo pieczywa, ale można, kupić w moim mieście smaczny chleb na drożdżach, a dodatkiem jest żurawina!

Jem go tylko z prawdziwym masłem i bardzo mi smakuje, a wiem, że nie wszędzie można kupić naprawdę dobry chleb.

Jest drogi, ale warto od czasu do czasu zjeść coś innego.

Piszę o tym jako o ciekawostce!

U mnie jaja jak berety!

Mąż jest przewodniczącym naszej „Wspólnoty Mieszkaniowej” i się śmiejemy, że robi za Anioła z dawnego serialu „Alternatywy 4” – starsi pamiętają ten serial.

Śpimy sobie jeszcze rano, a tu nagle dzwoni domofon i stawia nas na równe nogi!

Dzwoni sąsiad, że chce pożyć piłę do strzyżenia żywopłotu i przedłużacz!

Kilka lat temu sam posadził żywopłot i mimo starszego już wieku – dba o niego!

Za godzinę na domofon dzwoni sąsiadka, że chce podlewać wieczorem rośliny posadzone przy naszym bloku i żeby Mąż wydał jej wąż ogrodowy!

Kiedy sąsiad się uporał z żywopłotem, to piłę do strzyżenia pożyczył następny sąsiad, aby przyciąć sobie ładnie krzewy rosnące pod swoim balkonem.

Działo się więc i bardzo mnie cieszy, że w naszej wspólnocie ludziom się chce i sami dopominają się o potrzebne akcesoria, które znajdują się w biurze mojego Męża!

Mam tylko jako mieszkanka, jeden niesmak, bo za balkonem stoją dwie ławeczki.

Zostały one wkopane dla matek pilnujących swoje dzieci w piaskownicy!

W tamtym roku był tam kosz na śmieci, ale w tym roku ktoś go zniszczył!

Niestety, ale ludzie poczuli luz od pandemii i bardzo często zostawiają po sobie syf, że chce się zakrzyknąć – ludzie, co się z wami dzieje!

Kto to sprząta, co parę dni, ależ oczywiście pracownicy MPGK i twierdzę, że pandemia niczego ludzi nie nauczyła!

Mamy ciepłe dni i dużo osób spaceruje nad naszym jeziorem, a jesienią ludzie się skrzykują i zaczyna się wielkie sprzątanie jeziora i pobocza z plastiku i butelek po alkoholu!

Planeta podczas pandemii trochę odpoczęła od smogu i śmieci, ale oto wszystko zaczyna się od nowa i dlatego krzyczę!

Mimo tego, uważam, że mieszkam w przyjaznym miejscu, bo my tu sobie wszyscy jesteśmy życzliwi i sobie pomagamy!

Jaka jest moja rola w tym wszystkim?

Jestem sekretarką i przekazuję Mężowi wszystko, kiedy On pracuje, że np. ktoś zgłasza uszkodzony domofon, albo wymianę żarówki, a wszystkie drogi prowadzą do naszych drzwi!

Wśród polityków wielkie poruszenie i strach w oczach!

Taki mam widok z balkonu i robię zdjęcia póki mamy cudowną i soczystą zieleń.

Człowiek sobie spokojnie śpi, a tu w Polsce zaczynają się dziać nerwowe ruchy w polityce, a bardziej w partii rządzącej!

Rozpada się im i zaczynają się bać, a widać to na korytarzach sejmowych, po których nerwowo biegają i unikają pytań dziennikarzy!

Twarze pokrzywione, czerwone , bo skacze im ciśnienie i przypomina mi to lata 2005/07, kiedy musieli się rozstać z władzą i teraz mamy te same obrazki!

Kobiety dzisiaj w Sejmie pytały komu do durnego łba wpadło, aby użyć przeciw nim wojska podczas Strajku Kobiet.

Nie wiem, czemu one nie wiedzą, że taki rozkaz chętnie by wydał – Kaczyński, bo on nienawidzi kobiet i się ich boi!

Co trochę do sieci wypływają ważne mejle – ważnych polityków w tym marnym kraju i choć już w styczniu MOSAD ostrzegał nasz rząd, to oczywiście harcerzyki olali temat, a teraz mają kłopot!

Nie ma służb i teraz cały świat ma Polskę na widelcu!

Podobno wyciekło 70 tysięcy mejli, a więc można się spodziewać, że będą i takie o prostytutkach, klubach gejowskich i narkotykach!

Nasz wielki wódz Kaczyński z czwartku na piątek w Sejmie – w nocy nazwał opozycję hołotą – brawo panie Kaczyński i jestem pewna, że bez krwi nie odda pan władzy!

Robi się jak na Białorusi i tak oto dzisiejszy poranek w Sejmie opisała posłanka Klaudia Jachira i strach się bać:

„Przeszukano całą salę plenarną, kuluary i galerie w poszukiwaniu podsłuchów i nośników elektronicznych.

Wyniesiono komputery.

Przed wejściem do sali plenarnej ustawiono bramki jak na lotnisku.

Straż Marszałkowską wyposażono w detektory do przeszukiwań.

Zakazano nam wchodzić z bagażem podręcznym, torebką lub teczką.

Nie mozemy mieć przy sobie komórek, tabletów, smartwatchy i żadnych innych urządzeń rejestrujących obraz lub dźwięk.

Barierki wokół Sejmu były już ustawione dużo wcześniej.

Nagle wszystko stało się analogowe.

Do potwierdzenia obecności znów potrzebna jest kartka i długopis.

A wiecie czemu najczęściej służy utajnianie posiedzeń?

Przykryciu niekompetencji rządu.

Zdjęcie wykonane przed wyniesieniem komputerów”

Czego oni się boją?

Już sami siebie się boją i ciekawy politycznie jest każdy dzień!

Wśród polityków wielkie poruszenie, ci odlatują, ci zostają.
W naszej Polsce stoją jak na scenie, czy też przeżyją, czy dotrwają?

Życzę im spieprzania do San Escobar, bo będą jeden po drugim – rozliczani i wierzę w to!