Mam takie pytanie do Was.
Co robicie, kiedy dopada Was smutek biorący się znienacka i zaczynacie analizować skąd się właściwie wziął?
Smutek, który gdzieś tam sobie drzemał, aż tu nagle w jednej chwili kompletnie nie można sobie z nim poradzić.
Smutek graniczący z depresją, który kiełkował sobie w nas od miesięcy, tygodni, aż nagle nas powala i nie daje normalnie żyć!
Człowiek nie jest z żelaza przecież i ma w sobie uczucia, rozterki, emocje i jakiś czas dajemy radę, aż w końcu to wszystko nas przerasta i rozkłada na łopatki i nie chce się nam już dłużej go odsuwać i się z nim mocować.
W końcu wybuchają nasze emocje ze zdwojoną siłą i mamy dość tej walki!
Smutek nie może od razu staje się depresją, a może po prostu obniżonym nastrojem, ale i tak staje się przykry i bolesny!
Mnie dziś, w sobotę to dziadostwo dopadło i sprawiło, że zaczęłam analizować,rozmyślać, aż w końcu od rana nie byłam zdolna do niczego.
Obudziłam się ze łzami w oczach, które bezwiednie spływały po policzkach!
Włączył się strach, arytmia serca, beznadzieja i kompletnie się w sobie zapadłam!
Wróciły wspomnienia niemal z całego mojego życia i najgorsze moje dni, w których były też cudowne, ale to te najgorsze zajęły mi moje zwoje mózgowe!
Nic mi się nie kleiło od rana, a wszystko leciało z rąk i po prostu postanowiłam wziąć uspokajacz i przegniłam cały dzień w łóżku, co mi się nie zdarzyło w ciągu kilku lat!
Pisząc ten tekst nadal jestem smutna i mam nadzieję, że jutro będzie lepszym dniem.
Przychodzi tak czas, że się na stare lata analizuje swoje życie, powracają wspomnienia i takie myśli pojawiają się, kiedy już jest bliżej niż dalej do kresu życia.
Wspomina się złych ludzi, którzy jako mocniejsi i bezczelniejsi dali kopa takiego, że pamięta się do końca życia!
Dobrze, że mam tego bloga, na którym mogę skrobnąć, co mnie boli i dotyka, a pisanie zawsze mi pomagało!
Zawsze byłam taka cholernie wrażliwa i delikatna, że kompletnie nie potrafiłam się bronić i zawsze od innych dostawałam ciosy, z którymi musiałam żyć zresztą z różnym sutkiem!
Z wieloma sprawami sobie radziłam jakoś tak wewnętrznie, ale czasami pękam i cierpię!
Nienawidzę kłamstwa, nieszczerości, chamstwa, oszustwa, a kiedy widzę dobro w ludziach, to płaczę ze wzruszenia.
Jutro będzie 28 Finał WOŚP, to może na nowo uwierzę w dobro, radość, szczerość!
Zastanawiam się jak w nocy śpi Kaczyński, Morawiecki, Duda i ci wszyscy, którzy od rana kłamią!
