Blogowanie staje się coraz przyjemniejsze

Kiedy rok temu wpadł mi do głowy pomysł, aby bloga założyć, miałam pewne obawy. Pomyślałam sobie jednak, że czemu nie zapisywać moich codziennych przemyśleń i spostrzeżeń codzienności, czy też nie zapisywać, co mi się aktualnie w życiu wydarzyło. Tak sobie myślałam, że może to pisanie będzie po próżnicy i w zasadzie tylko dla mnie? Każdy blogier marzy o tym, by dotrzeć jednak do innych ludzi, aby dzielić się z nimi swoimi zdaniami napisanymi, które płyną z głowy.

Teraz już wiem, że dobrze zrobiłam i jestem tutaj na moim blogu sobie panią, która jest sobie sterem i żeglarzem, a nawet okrętem i nie muszę obawiać się, że mnie jakiś stronniczy Admin, czy też nadgorliwy cholernie zbanuje i wywali na kartoflisko. Ja wiem, że mam wrogów mojego pisania i chętnie by wywalili bloga w kosmos, abym im się nie szwendała po sieci, bo im się od razu na mój widok otwiera garda.

Może się zdarzyć, że blog wyleci w kosmosa jeśli  „wrogi” najmą sobie doświadczonego hakera, który zrobi mi koło pióra. Wszystko jest możliwe, ale mam kopię zapasową i się nie boję, a i z sieci wywalić się nie dam he he.

No dobra. Jest wstęp i do czego zmierzam. Otóż dzięki blogowaniu poznaję fantastycznych ludzi, którzy blogują tak jak ja. Nie marzyłam nawet o tym, że inni będą skorzy do pomocy pani starszej, która choć jest zaawansowana w klikaniu, to są jednak opcje, które sprawiają trudność i nie można sobie samej z tym poradzić.

Wczoraj kliknęłam na Facebooku do pewnej młodej kobietki, wspaniałej blogierki, którą czytam z otwartą buzią. Pisze ciekawie i zadziornie, tak jak lubię, czyli komentuje rzeczywistość i zdarzenia z pazurem. Podoba się mnie. 

Nazwijmy ją Kasia. Kasia poświęciła mi wczorajszy wieczór tłumacząc cierpliwie meandry pewnej funkcji, a dziś ponownie prowadziła mnie za rękę. Zupełnie sama wyszła z inicjatywą, pierwszy raz klikając ze mną. Efekt jest jak malowany, bo zależało mi na tej opcji i mam. Dzięki Kasiu za cierpliwość. Nie wiem jak się „oddżwięczę „:)

Innym razem bardzo sławna już blogierka, która wydała swoją książkę, także mi pomogła naprowadzając na pewne opcje, jakie były mi potrzebne, a nie musiała. Mogła odpowiedzieć, że nie pamięta jak to robiła, a jednak pomogła.

Dzieje się wiele fajnych spraw teraz, kiedy bloguję i poznaję fajnych i wartościowych ludzi. Nie jestem już sama w sieci, nie licząc ogonka zrozpaczonych trolli hi hi.

Kochani, wszystkim dziękuję i proszę wybaczcie jeśli zadaję za dużo pytań. Powodzenia w blogowaniu, bo blogierzy, to jedna, wielka rodzina.

Nie wierz nigdy kobiecie (Babci) – czyli zachowaj w sieci coś dla siebie tylko

Nie wierz nigdy kobiecie.

Dobrą radę Ci dam.

To jest refren pewnej piosenki, a w miejsce słowa kobiecie, proszę wstawić  sobie słowo „Babci”.

Otóż każdy Internauta spotyka na swojej drodze jakiś ludzi w sieci. Odnajdujemy się po latach, lub zwyczajnie kogoś polubimy, czy to na forach, bądź portalach społecznościowych i nawiązujemy sobie korespondencję. Czasami ktoś nas zadziwi, albo czymś zaimponuje i tak to się zwykle tak zaczyna, też jak w piosence. I mnie sporą dawką humoru zauroczyła pewna pani „W”. Zaczęłyśmy pisać sobie na  skype i tak od rana były poranne pozdrowienia, a w ciągu dnia jakieś dłuższe, lub krótsze wymiany myśli. Ufałam jej bardzo, choć jestem dość ostrożna z ujawnianiem swojego życia osobistego i spowiadaniem się było nie było, wirtualnej znajomości. Co mnie jednak po czasie, kiedy korespondencja jeszcze trwała  dało do myślenia. Zaznaczam jeszcze, że kiedy pisałam z „W”, znajdowałam się w totalnym osobistym dołku, a więc mniej więcej, co zapamiętałam:

– Hej jak Ci minął dzień – zapytałam.

– Fajnie, spokojnie, obiad, drzemka, a potem seks z mężem, a potem znowu leżing.

Wszystko ok’y, ale tego seksu to jej zazdrościłam po cichu, bo jak pisałam byłam w małżeńskim dołku.

Następne, co zapamiętałam:

– Jak planujesz urlop w tym roku – pytam, bo lato szło do nas ze zdwojoną siłą.

– Nie lubię jeździć na żadne wczasy, ani nad morze, ani w góry, bo za cztery dni chcę wracać do domu, bo się strasznie nudzę i takie wyjazdy są dla mnie męczące i nie ciekawe. Wolę mieć wczasy w domu i najchętniej, aby pikny mnie nigdzie nie wyciągał – odpisała.

Ok’y, myślę sobie, bo każdy ma prawo wyboru, ale kiedy przeczytałam, że jest strasznie szczęśliwa, bo postanowiła rozstać się z uciążliwym i gderającym mężem (seksu nie będzie?) i przeniosła się do drugiego domu, już bez męża, a potem zaraz zarezerwowała sobie wyjazd na wczasy, aż do Tunezji, to mi zazgrzytało coś w tej byłej korespondencji, ale co tam. Nie moje życie, milczę i niby nic nie kumam.

Potem jeszcze napisała, że synowa spodziewa się dzieciatka i Ona bardzo się cieszy i jeśli tylko będą potrzebowali pomocy przy opiece nad dzieckiem, to nie odmówi. Dziewczynka podrosła i faktycznie rodzice czasami małą zostawiali z „W”, która potem w różnych miejscach zaczęła się skarżyć, że mała zostawia po sobie burdelo bum bum i najchętniej, to niech rodzice sobie sami radzą.

Dlaczego piszę o tym. Ponieważ jest to dowód, iż nie można tak do końca wierzyć ludziom w sieci, choćbyśmy nie wiadomo jak zaangażowali się w życie wirtualnej osoby, a jako wisienkę na torcie zostawię jeszcze, że Pani „W” otrzymała hasło do mojego tajemnego bloga i miało być dyskretne podczytywanie, tylko dla siebie, a zrobiła się z tego aferka z ujawnieniem tego, co się wyczytało i to był ten ostatni gwóźdź do trumny naszej znajomości. „Nie lubię”.