Nadal zaczynasz dzień od skoków na trampolinie? Każdego ranka tysiąc skoków. Po pięciuset robię sobie chwilę odpoczynku.I potem znowu kolejne pięćset.I tak codziennie? To nie jest dużo. Zajmuje mi dziesięć minut. Po skokach biorę hula-hoop, żeby utrzymać talię. I jeszcze mam taki przyrząd do rozciągania na nogi i łydki. Codziennie ćwiczę jogę i qi-gong.Od niedawna mam w domu saunę na podczerwień. To taka dwuosobowa budka z modrzewia, pięknie pachnie. Już nie mogę bez niej żyć, okropny ze mnie zmarzlak. Wcześniej wchodziłam co wieczór do wanny z bardzo gorącą wodą, żeby się rozgrzać. Cały czas jestem w ruchu, mam werwę. Inaczej nie umiem. Ostatnio musiałam wyhamować z tenisem. Przeczołgałam kilku facetów na korcie i tak się tym cieszyłam, a kort był śliski i potknęłam się, upadłam i zerwałam więzadło w kolanie. Na szczęście nie trzeba było operować, ale byłam uziemiona przez sześć tygodni, musiałam nosić francowatą ortezę.
Patrzę na ciebie i nie mogę uwierzyć, że masz 72 lata.
A wiesz, co jest najważniejsze, żeby być w takiej formie? Ruch i dobre myśli. Proste. Mam pogodną naturę. Cieszę się każdą sekundą życia. We wszystkim staram się widzieć dobrą stronę. I w wielu rzeczach dowcip.
Od niedawna prowadzę spotkania motywacyjne dla kobiet. Wykorzystuję na nich literę U, jak Urszula. Na samym jej szczycie z lewej strony jest punkt naszych narodzin. Zobacz: małe dzieci są zachwycające – każde rodzi się geniuszem, są chłonne, odważne, z niezwykłą wyobraźnią, z nieskażonym spojrzeniem na świat. Jak boli, to płaczą, jak przestaje, szybko zapominają. A potem, z czasem, zaczyna się jazda w dół. W szkole krzyczą, że jesteś tumanem, w domu – że nic z ciebie nie będzie, a jeszcze ksiądz na religii powie, że pójdziesz do piekła.
I nagle stajemy się takim przestraszonym człowiekiem, który nie wie, kim jest.
Dokładnie. Wybieramy dziwnych partnerów, dziwne zawody. Nie wiemy, co my tak naprawdę myślimy o sobie, o świecie. I jest taki punkt na samym dole w tej literze U – połowa naszego życia. Szalenie ważny. Może to być 40 lat, może 45, a nawet 50. To taki moment, kiedy zaczynamy się zastanawiać, gdzie my właściwie jesteśmy, czy spełniamy się w naszym zawodzie, czy nasz partner nas dołuje, czy uskrzydla.
A może być tak, że taki moment nigdy nie przyjdzie?
On przychodzi, ale nie zawsze jesteśmy do końca świadomi, że to jest właśnie ten moment. Nie może być nic gorszego, niż nigdy się nie dowiedzieć, kim ja naprawdę jestem.
Ja miałam taki moment przebudzenia w wieku 42 lat. Pojechałam do brata do Szwecji. Byłam wtedy zafascynowana, zakochana wręcz w moich instrumentach elektronicznych i zamknęłam się z nimi na strychu. I nie wychodziłam stamtąd przez dwa tygodnie. Donosili mi tylko jedzenie. Po tych dwóch tygodniach miałam nagraną całą płytę! Wymyśliłam dziesięć utworów, skomponowałam, zaaranżowałam, zapamiętałam wszystkie głosy.
Fot. Jacek Poremba
A wcześniej jaka byłaś?
Myślałam, że nie mam pamięci, że nie umiem komponować, aranżować i nie znam się na elektronice. Tam na strychu to był moment przebudzenia. Po prostu zapomniałam o swoich uwarunkowaniach.
Tak może być z każdym człowiekiem, tylko musimy siebie poznać, dotrzeć do tego małego dziecka, jakby na nowo się urodzić i uwierzyć w siebie.
<podzial_strony>
Kilka lat temu nagrywałam telewizyjny program z tobą, Krystyną Czubówną i Agnieszką Perepeczko. W pewnym momencie powiedziałaś, że masz 66 lat, a koleżanki zaczęły cię uciszać. Kobiety nie lubią się przyznawać do wieku. A co to zmieni? Nawet jeżeli wszystkich oszukam, to siebie nie. Negowanie upływającego czasu jest walką z wiatrakami.Kiedyś leciałam z Nowego Jorku do Warszawy, miałam może 50 lat, poprawiałam sobie usta i spojrzałam w lusterko. Nagle zobaczyłam swoją szyję. I to był wstrząs. Pomyślałam: no nie, jak bardzo postarzała mi się szyja! To naprawdę jest moja szyja? A wiesz, że jak teraz patrzę na te oznaki starzenia, to autentycznie się wzruszam. Pogodziłam się z tym, że jestem coraz starsza, ale z premedytacją opóźniam ten proces. A najważniejsza jest teraz dla mnie sprawność fizyczna, umysłowa i pogoda ducha. Uważam na to, co jem, ostatnio wyeliminowałam chleb, kilka kilogramów – dwa do trzech – chcę zrzucić na wiosnę. (śmiech) Zero słodyczy. Z lodami czasem sobie pofolguję, bo bardzo je lubię.Nie robię sobie żadnych operacji plastycznych, chociaż jak czasem patrzę na tę moją szyję, to zdarza mi się pomyśleć: a może by ją trochę wygładzić? Ale już za chwilę mówię do siebie: a po cholerę mam się torturować! Nie chcę ruszać mojej twarzy. Czasami chodzę na jakieś gale i momentalnie poznaję, jeżeli ktoś ma coś poprawiane. Zmienia się cała mimika. Są kobiety, które zrobiły sobie operacjami plastycznymi ogromną krzywdę.Naprawdę nic sobie nie poprawiałaś? Jeden raz, wiele lat temu w Szwecji. Miałam duże problemy z przegrodą nosową, trudno mi się oddychało w nocy. Ktoś ze znajomych powiedział, że ma świetnego chirurga plastycznego. Pomyślałam, że przy okazji naprawiania przegrody zmniejszę sobie nos. Miałam przez całe życie kompleks nosa – że duży, długi, szpecący.
1960. Świeżo po debiucie. Fot. Marek Karewicz / FORUM
Wiek nigdy nie był dla ciebie problemem? Żadne „okrągłe” urodziny nie były trudne?
Kiedy kończyłam 30 lat, byłam wtedy w Nowym Jorku. Pamiętam, jak Piątą Aleją szła Parada Pułaskiego, a ja usiadłam na skraju chodnika i rozpłakałam się w głos. Michał Urbaniak, mój ówczesny mąż, był przerażony. Zalewałam się łzami i jęczałam: „Michał, ja chcę do domu”. Strasznie tęskniłam za Polską. I byłam przerażona, że mam już 30 lat. Że już nie dwadzieścia ileś. Naprawdę wpadłam w panikę.
Zapamiętałam takie zdanie z jakiegoś filmu: „Jeszcze jestem po właściwej stronie trzydziestki”. 30. urodziny były dla mnie najgorsze.
Wiele kobiet tak mówi. Dla mnie im dalej, tym łatwiej. Na 40. urodziny już dużo mniej się bałam, 50. – w ogóle, a teraz? Ja się dopiero rozkręcam!
A kiedy po czterdziestce mąż odszedł do młodszej kobiety?
To była trauma. Dramatyczne przeżycie. Mam naprawdę wielki szacunek dla siebie, że się z tego podniosłam i dałam radę. Musiało upłynąć sporo czasu, żebym potrafiła na nowo ogarnąć swój świat, odbudować się.
Dzieci bardzo mi pomogły. Wiedziałam, że muszę zrobić wszystko, aby nie cierpiały przez to w przyszłości.
Co cię najbardziej denerwuje?
Ernest Hemingway kiedyś powiedział: „Denerwować się to katować swój organizm przez głupotę innych”. Jak widzę, że światła przy pasach, tu, niedaleko mojego domu, za szybko się zmieniają, że nawet ja z moją werwą nie zdążę przejść, to mam trzy wyjścia: w ogóle tego nie zauważać i się nie denerwować, zdenerwować się i rzucać mięsem na wszystkich i wszystko – albo coś z tym zrobić. Ja bez przerwy piszę jakieś pisma do urzędów. Chciałam, żeby między placem Unii Lubelskiej a placem Zbawiciela był deptak. Odpisali mi, że ograniczą ruch, ale deptak jest niemożliwy, bo jest szpital dziecięcy, do którego stale musi być dojazd. A w sprawie świateł jeszcze napiszę. (śmiech)
A najbardziej mnie wkurza, że nie cenimy wieku dojrzałego – mądrości, doświadczenia, wiedzy. Dojrzałe kobiety powinny być na świeczniku! A co mamy? Wszechobecną apoteozę młodości. Jak myślimy o 50-letniej kobiecie? Że stara. 60-letnia – ojejku! 70-letnia – to ona jeszcze żyje? (śmiech) To skandal! Ja jestem żywym przykładem. Tak, mam 72 lata i żyję. Bardzo dobrze żyję.
Zobacz, badania mammograficzne są finansowane przez NFZ do 69. roku życia. Bo co, po 69. urodzinach tylko do piachu? Nieludzka jest dyskryminacja kobiet ze względu na wiek. Trzeba z tym walczyć. Cały czas podburzam kobiety, żeby się nie poddawały. W maju byłam w Sao Paulo na Światowym Kongresie Kobiet. Przyjechało tysiąc kobiet z całego świata. Głos kobiet musi być słyszalny i poważnie traktowany! Dostałam od UNESCO tytuł Artysty na rzecz Pokoju i to też mnie mobilizuje do działań na rzecz praw kobiet. Zdaję sobie sprawę, że jest tu dużo do zrobienia, nie tylko w Polsce. Ale wierzę, że nadchodzą nowe, lepsze czasy dla kobiet.
1979. Festiwal Jazz Jamboree. Fot. M.A.Karewicz/FORUM
<podzial_strony>
Kobiety 70 plus w Szwecji, gdzie często jesteś, bardzo się różnią od tych w Polsce? W Szwecji każda wieś, miasteczko ma swoje kluby. Kobiety spotykają się, trzymają się razem, wyjeżdżają na wycieczki, pomagają sobie. Takie obywatelskie społeczeństwo wieku dojrzałego. Mam wrażenie, że tam kobiety bardziej doceniają siebie, dbają o własny komfort. Moja siostra Danusia, która od lat mieszka w Szwecji i tam pracuje, bardzo kocha swojego wnuka, pomaga od czasu do czasu jego rodzicom, ale udziela się w polskim kabarecie, chórze, ma wiele koleżanek, z którymi bez przerwy coś organizuje, żyje pełną parą podobnie jak ja.W szwedzkiej telewizji prezenterki w programach informacyjnych, publicystycznych to na ogół kobiety dojrzałe, nie tylko młodziutkie i piękne. To mi się podoba. Jest równowaga!Nie masz wrażenia, że starsze kobiety w Polsce jakby się poddały? Widzę wiele – mówiąc w przenośni – pochylonych. Uważają, że nic już ich nie czeka, że wszystko mają za sobą. Za mało myślą o tym, że czas jest bezcenny i do naszej dyspozycji. Dopóki tu jesteśmy.Patrzcie na mnie, nie jestem mutantem ani kosmitą. Tylko normalną polską kobietą, która inaczej podchodzi do życia.
Ktoś może powiedzieć, że łatwo ci tak mówić, bo masz pieniądze, pracę.
To nie jest kwestia pieniędzy, tylko optyki. Pieniądze oczywiście ułatwiają życie, ale tylko ułatwiają. Wczoraj miałam spotkanie z kobietami, które pracują w działach zarządzania kadrami w różnych firmach. Przyjechały z całej Polski, w różnym wieku. Opowiedziałam im o swoim życiu, o kompleksach młodości, kiedy wszystkiego się bałam, o lekcjach, jakie wyciągnęłam z życia, oraz dlaczego nadal tak świetnie się czuję i mam rewelacyjną formę.
Mam swoje motto: „Na czym się skupiasz, to rośnie”. Jeżeli się skupiasz na ciemnej stronie jakiejś sprawy, na tym, że sobie nie poradzisz, że jest ci źle, że nie masz kasy, partnera, to to rośnie i w którymś momencie cię przygniata. Nie wolno tak. To jest złe i dla ciebie, i dla otoczenia. A w momencie kiedy się koncentrujesz na tej jasnej stronie, jest ci lepiej, łatwiej się żyje, pokonuje przeszkody. I wynik naszych działań jest o wiele lepszy niż wtedy, gdy podchodzimy do życia z lękiem, kompleksami. Wierzę, że myśli przyciągają myśli. Myśl się przekształca w słowo, słowo w charakter, a charakter w los.
Ale często trudno nam się pogodzić z rzeczywistością. Kobieta ma 70 lat, patrzy w lustro i się sobie nie podoba. Co jej powiesz?
Zobacz w tym lustrze piękną, dojrzałą kobietę. I się nie pałuj, że kiedyś byłaś superatrakcyjna. Teraz też jesteś. To normalne, że masz zmarszczki, ząb czasu każdego gryzie jednakowo. Nie wolno ci się załamywać.
Moja mama – lat 76 – mówi, że jak człowiek skończy 70 lat, to śmierć jest już czymś naturalnym. Mnie to denerwuje.
Śmierć jest czymś naturalnym, już jak się rodzimy. A może takie mówienie twojej mamy jest lękiem przed śmiercią, próbą pogodzenia się z przemijaniem Wiadomo, że śmierć przyjdzie. I nigdy nie wiadomo kiedy. No to po cholerę zastanawiać się nad nią! Profesor Bartoszewski, kiedy miał 90 lat, mówił: „Jeszcze mam czas przejść na wczesną emeryturę”. Uwielbiałam jego poczucie humoru i to, że zawsze był niepokorny, do ostatniej chwili życia czynny.
Mój brat, o cztery lata starszy ode mnie, lubi powtarzać: „Już przede mną tylko brzozowa trumienka”. Mówię mu: „Lesiu, zobacz, teraz piszę dwie książki, ćwiczę » Cztery pory roku «Vivaldiego, bo mamy z Anią Duczmal projekt symfoniczny i będziemy jeździć po całym świecie – ja się dopiero rozkręcam!”.
A brat co na to?
Że powinnam odpocząć! Że przesadzam, za bardzo jestem nastawiona na „tak”. Jak miałam 30 lat, powtarzał, że wybrałam nienormalny zawód. Jak skończyłam 50 – że to już obciach to moje śpiewanie. A jak 60 – usłyszałam od Lesia zdanie, które mnie powaliło: „Ja się w ogóle na tobie nie znam”. Teraz tylko mi się przygląda. I czasem rzuci jakąś głupotę, że powinnam wyhamować. (śmiech)
Ale nie wyhamujesz?
Ależ skąd! Ja jestem taka jak profesor Bartoszewski. I jak Kapuściński, który nawet ciężko chory do końca robił plany, że gdzieś jeszcze pojedzie.
Nigdy nie dopada cię myśl, że obiektywnie ten czas się kurczy?
Ależ oczywiście, że tak.
<podzial_strony>
I co z nią robisz? Wyrzucam do śmieci. Nie nakręcam się. Bardzo cenię każdą chwilę swojego życia, coraz bardziej ją cenię i korzystam z każdej sekundy.
1989. Na kolejnej edycji Jazz Jamboree. Fot. Jacek DominskiNie dopada cię nostalgia przemijania? Że taka piękna wiosna, akurat widzimy za oknem kwitnące kasztany. Czy będzie kolejna?Mam takie momenty. To jest dokładnie to, co powiedziałaś. Jeździmy z moim narzeczonym Bogusiem do znajomych na Podlasie. Jakaż przepiękna droga – łany zboża, sady. I tak sobie czasami pomyślę, że będzie mi tego żal. Kiedyś tam. Ale nie myślę kiedy. Nie ma sensu nad tym się zastanawiać.
A kiedy w 2008 r. zachorowałaś na raka piersi, nie bałaś się, że może to już koniec?
Każdy to ma w obliczu ciężkiej choroby. Pamiętam momenty, kiedy byłam przerażona. Ale przeważyły wiara i optymizm w wyzdrowienie. Powtarzałam sobie w czasie choroby: „Jestem zdrowa”. I szczęśliwie jestem.
Na 70. urodziny zakochałaś się.
W październiku miną trzy lata, odkąd mieszkamy z Bogusiem razem. Koleżanka pokazała mi jego zdjęcie. Był tylko w gatkach, stał po kolana w śniegu u niej na wsi i wylewał sobie na głowę wiadro lodowatej wody ze studni. Irenka powiedziała: „Ula, popatrz, kapitan Bogdan”. A ja: „Daj mi jego telefon, natychmiast”. Zadzwoniłam: „Bogdan, cześć, dzwonię od Irenki, Urszula Dudziak”.
I?
Po tamtej stronie cisza. A ja dalej: „Boguś, widziałam twoje zdjęcie w gatkach i szczęka mi opadła. Muszę cię zgłębić, gdzie ty jesteś?”. Odpowiedział, że w Gdyni, ale w przyszłym tygodniu przyjeżdża do Warszawy. Przykazałam mu, że ma natychmiast do mnie zadzwonić. Upewniłam się: „Przyrzekasz?”. Usłyszałam: „Oczywiście”. Nieprawdopodobna historia!
On dwa tygodnie wcześniej był w Gdańsku na moim koncercie z Quincym Jonesem na festiwalu Solidarity of Arts i nie mógł się dostać za kulisy z moją płytą. A teraz ja dzwonię!
Czułaś w tym momencie, że coś z tego będzie?
Ależ skąd. Robiłam sobie jaja. A wiesz, że do tej wsi, gdzie Irenka z mężem mają dom, Boguś jeździł od kilkunastu lat? Ja też. I nigdy wcześniej się nie spotkaliśmy.
A kiedy przyjechał do Warszawy?
Zadzwonił, jak mi obiecał. A ja nie odebrałam telefonu. Pisał SMS-y, nie odpisałam.
Co się stało z tobą?
Wystraszyłam się. Zawsze miałam taką naturę, że lubiłam facetów podpuszczać, a potem się chować albo z nich naigrawać.
<podzial_strony>
Niefajnie się zachowałaś. Powiedziałabym, że nawet wstrętnie! Ale tak sobie wtedy pomyślałam: spotkam się, nie wiem, co on sobie pomyśli, cholera wie, co mu przyjdzie do głowy, a ja muszę jakoś zareagować na ten podryw. I na wszelki wypadek się schowałam. Minął tydzień i dzwoni Irenka: „Uleńko, będzie piękny weekend, musisz przyjechać”. Pojechałam, wchodzę, patrzę – siedzi Boguś. Mówię: „Strasznie cię przepraszam, że nie oddzwoniłam”. A on na to: „Wiem, Uleńko, że jesteś bardzo zajęta. Zapomnijmy, nie miałaś po prostu czasu”. I tym mnie ujął.Kiedy zaczęła się miłość? Po dwóch, trzech tygodniach. Najpierw pojechałam do niego na koncert Herbiego Hancocka do Hamburga. Boguś ma tam mieszkanie, bo całe życie pływał z niemieckimi armatorami. A później zaproponował mi tydzień w Lizbonie.Biegaliśmy po niej jak licealiści, trzymając się za ręce, śmiejąc się cały czas. I po Lizbonie byliśmy pewni, że to jest to. Boguś powiedział mi, że dotarł do portu przeznaczenia.Piękne.
Facet moich marzeń. Przeczytał milion książek, nieprawdopodobnie mi imponuje. A do tego gra w tenisa i w brydża. Często mnie zaskakuje. Była taka sytuacja – czytam partyturę „Czterech pór roku” Vivaldiego, wodzę palcem i nagle widzę, że się zgubiłam, a Boguś mi pokazuje, gdzie jestem. Zdziwiona pytam, skąd wie, a on: „Mówiłem ci, że kiedyś chodziłem do szkoły muzycznej i grałem na klarnecie, ale ty nie traktowałaś tego poważnie”.
Zawsze miałam artystów, życie kręciło się wokół nich, a teraz ja się Bogusiem zachwycam, a on mną. Jest piękna równowaga.
2002. Z córkami w Nowym Jorku. Fot. Aleksander Jalosinski/FORUM
Starsze kobiety często boją się nowej miłości. Uważają, że już im nie wypada. Dzieci jednej z moich znajomych bardzo źle przyjęły to, że kilka lat po śmierci męża znalazła partnera. Nie mieści im się w głowie, że ich 70-letnia mama jest zakochana. Co więcej, jakby nie dają jej do tego prawa.
Te dzieci powinny się wstydzić. To jest potwornie egoistyczne podejście.
Na miłość nigdy nie jest za późno. Miłość odradza, upiększa, uszczęśliwia. To najpiękniejsza rzecz, jaką obdarowała nas natura. Powtórzę: nigdy nie jest na nią za późno! Nawet jak mamy 80, 90 lat. Dopóki żyjemy.
Taka miłość jest inna?
Jest trudniej, bo jesteśmy już uformowani przez życie. Kiedy spotykamy się w liceum, na studiach, razem dojrzewamy, wypracowujemy kompromisy. A jak już jesteśmy po kilku poważnych związkach, mamy swoje lata, dokładnie wiemy, czego chcemy, co nam odpowiada, i trudno jest się nam zmienić. Jeśli w ogóle jest to możliwe. Ale jak trafimy na swojego, to nie ma nic szczęśliwszego.
A seks? To w starszym wieku temat tabu.
Seks z kombinacją wielkiej miłości jest najpiękniejszym przeżyciem, niezależnie od wieku. Nie dość, że nas uszczęśliwia, to jeszcze nas odnawia, inspiruje. Myślenie, że w starszym wieku nie wypada, jest nieludzkie. Największe brawa dostaję podczas koncertów, kiedy mówię, ile mam lat i że jestem zaręczona. Jestem zaręczona, jestem szczęśliwa i każda kobieta w każdym wieku może to mieć. Wiem, nie jest łatwo znaleźć odpowiedniego partnera, ale zawsze jest to możliwe. Nie zamykajcie się na miłość. I nigdy, przenigdy nie traćcie nadziei.
Przed poznaniem Bogusia ile lat byłaś sama?
Osiem. I wtedy też byłam szczęśliwa. Miałam różne projekty, przyjaciół, pieniądze, cieszyłam się życiem. Moje córki czasem mówiły: „Mamusiu, wszędzie tak chodzisz z koleżankami, może byś jakiegoś boyfrienda znalazła”. A ja: „Po co mi boyfriend, będzie mi tylko mieszał w życiu i w domu. Wszystko mam poukładane. Jak chcę wstać o 4 rano, wziąć komputer i pisać, to tak robię. Nikt mi nie będzie, nawet z troski, mówić, żebym wracała do łóżka”. Myślałam o sobie, że jestem kobietą wolną i nie chcę żadnych ograniczeń.
Nie chciałaś znowu się zakochać?
Nikogo nie szukałam. Lubiłam męskie towarzystwo, ale miałam swoje wymagania. Bogusia przyniósł mi los.
<podzial_strony>
Wierzysz w los, przeznaczenie? Raz wierzę, innym razem nie. Nie wiem. Ale Boguś naprawdę spadł mi z nieba. Hania Bakuła – moja koleżanka – jak jej opowiedziałam o nim, natychmiast zareagowała: „Jak umrzesz, to ja go biorę!”.Będzie ślub? Nie lubię planować i bardzo jestem za związkami partnerskimi. Więc trochę z przekory – nie będzie mnie nikt zmuszał, żebym szła do urzędu czy kościoła.Skandal, że u nas jest tak trudno przeforsować ustawę o związkach partnerskich. W każdym cywilizowanym kraju to naturalna sprawa. Kora i Kamil Sipowicz przez lata żyli w związku partnerskim, ślub wzięli, dopiero kiedy Kora zachorowała, żeby ułatwić sobie życie.Jak przejdzie ustawa o związkach partnerskich, to wtedy pomyślimy o ślubie.
Marzysz o czymś?
Żeby w moim życiu było najdłużej tak, jak jest.
I żeby nie było wojny. Boję się wojny i marzę, żeby te wszystkie strachy okazały się tylko strachami. Moja mama kiedyś mówiła: „Uleczko, wojna to jest najgorsza rzecz na świecie”.
I marzę, żeby kobiety były bardziej widoczne w różnych dziedzinach życia, żeby więcej od nich zależało. Bo wtedy świat będzie bardziej stabilny i bezpieczny.
Boisz się czasem choroby, niepełnosprawności?
Nie myślę o tym. To niepotrzebne strachy. Nauczyłam się przez lata praktycznego podejścia do życia. Jak coś złego przychodzi mi do głowy, od razu siebie pytam: czy to ma sens? Aha, nie ma sensu – więc out.
A w twoim języku jest w ogóle słowo „starość”?
Mówię o sobie „młoda z długim stażem”.
𝓛𝓾𝓼𝓽𝓻𝓸 𝓬𝓸𝓭𝔃𝓲𝓮𝓷𝓷𝓸ś𝓬𝓲 - 𝓴𝓪𝓵𝓲𝓷𝓪𝔁𝔂 