Kuchenne rozmyślania!

 

Mieszkamy dość blisko morza, a więc trafiają do naszego miasteczka nasze dorsze.

Mąż bardzo lubi ryby, a ja trochę mniej, ale usmażonego dorsza w domu nie omieszkam posmakować.

W ubiegłym tygodniu Mąż był dwa razy na cmentarzu, bo Jego koledzy odchodzą i jest nam z tego powodu bardzo smutno.

Odchodzą koledzy w młodym wieku, ale rak zbiera żniwo i jest bezlitosny.

Ubolewamy, bo zostaje coraz mniej naszych znajomych!

Zostaje ich garstka i dziś Mąż spotkał się z tymi, co jeszcze żyją, aby przy drinku powspominać, tych, których już nie ma.

Niech spoczywają w pokoju, ale ich rodziny zostały pogrążone w żałobie akurat na okres świąteczny.

Mąż poprosił więc, abym usmażyła dorsza, jako zagryzkę i kupił trzy, dość duże płaty dorsza bez ości.

Zabrałam się więc do roboty i usmażyłam je a’la  schabowe, a więc:

• osuszyłam filety ręcznikiem papierowym,
• pokroiłam na dzwonki,
• posoliłam lekko i popierzyłam,
• 4 jajka roztrzepałam z jarzynką, przyprawą do ryb, pieprzem i jednym ząbkiem czosnku przeciśniętym przez praskę,
• na talerzyk oddzielny wsypałam mąkę, a na drugi bułkę tartą i dzwonki zrobiłam tak jak robię schabowe,
• odstawiłam tak przyprawioną rybę na dwie godziny, aby się wszystko perzegryzło,
• na patelnię wlałam olej i dodałam łyżkę klarowanego masła i każdy dzwonek smażyłam po dwie minuty z każdej strony do zrumienienia,
• usmażoną rybę skropiłam sokiem z cytryny i już!

Zadzwoniłam do Męża, czy rybka smakuje, a więc mi odpowiedział – mniam, mniam i kolegom także!

Mam nowy kwiatek na balkon – wiszący i kupił go mój Mąż, a mój fijołek fioletowy zakwitł jak jakiś wariat.

Tak więc mam w domu akcenty wiosenne, a wiecie, że pogoda ma nam dopisać na te święta! Cieszę się!

W tym roku do stołu usiądę z Rodziną wypoczęta, bo odpuściłam sobie wariactwo ze sprzątaniem i to była  dobra decyzja.

Takie moje spostrzeżenie dość smutne:

Widzę z moich okien dwa balkony z bloku na przeciwko, które każdej wiosny i lata były pięknie ukwiecone czerwonymi pelargoniami.

Na jednym balkonie sadził pelargonie wdowiec, który w tym roku odszedł, a na drugim balkonie pielęgnowała je bardzo miła, starsza pani.

Niestety, ale w tym roku miła pani nie wystawiła kwiatów i sądzę, że po prostu nie ma już na to siły, co świadczy o tym brak kwiatów.

Po prostu przychodzi taki czas, że z powodu wieku musimy z pewnych spraw zdezygnować.

Ja póki co, jeszcze mam kwiaty na balkonie, ale kto wie jak jeszcze długo!

Taka refleksja!

 

 

 

 

Reklamy

Przygotowanie do Świąt Wielkanocnych!

Zbliżają się Święta Wielkanocne i o dziwo pogoda dopisuje, a to znaczy, że będze słonecznie i przyjemnie.

Przyznaję się bez bicia, że pierwszy raz raz w życiu, przed świętami nie wlazłam na okna, gdyż po prostu sobie odpuściłam.

Umyję, kiedy gorączka zakupów i pitaszenia w kuchni się skończy i zrobię, to w spokoju, bez spinki!

Po śmierci Mamy nie jestem jeszcze w najlepszej formie i wciąż jestem w żałobie, a zresztą staram się codziennie w domu coś zrobić, a więc się rozgrzeszam z tych okien.

W naszym życiu, a zwłaszcza w starszym wieku ważniejsze jest zdrowie, aniżeli czyste okna i świeże firany.

Zaczynam się szanować i nie wpadać w popłoch, bo idą święta, a zresztą mamy zaproszenia i święta spędzimy z rodziną!

Zawsze przed świętami wpadałam w panikę, czy zdołam to wszystko ogarnąć, a więc sprzątanie, zakupy, gotowanie i o dziwo w tym roku zmądrzałam.

Oczywiście, że z wiekiem jest coraz gorzej, bo sił coraz mniej. Na szczęście pomagał zawsze Mąż i dawliśmy radę.

Tej wiosny dałam sobie na luz i postawiłam na kuchnię, bo w gości zawsze trzeba coś zabrać, aby nie przyjść z pustą ręką, bo nie wypada.

Już dziś zrobiłam klasyczną sałatkę warzywną i sałatkę z paluszkami krabowymi, a robimy ją tak:

Potrzeba więc:

• 5 opakowań paluszków krabowych,
• 2 sztuki selera naciowego,
• cztery cebule czerwone,
• kukurydza w puszcze, albo ananas, ewnetualnie zielony groszek,
• majonez.
• jarzynka, pieprz mielony i dwa ząbki czosnku.

Dużo czasu zajmuje odwinięcie paluszków z papierków i dziś wspomagałam się nożykiem i się skaleczyłam w palec.

• kroję paluszki na plasterki,
• cebulę siekam i zalewam gorącą wodą, by wygazowała.
• tak samo robię z pokrojonym selerem naciowym, aby zmiękł,
• dodaję kukurydzę z puszki,
• dodaję pół łyżki jarzynki, pieprz, majonez, czosnek  i wszystko dokładne mieszam.

Jutro będę robiła wiosenny bigos i zupę – kwaśnicę, którą doprawiam żurkiem i podaję z jajkiem na twardo.

A teraz wszystkim życzę cudownych, słoneczno – rodzinnych świąt.

Wiosennie Was pozdrawiam!

Kuchnia i wspomnienia!

Właściwie mogłabym nie gotować obiadów, ponieważ w mieście można sobie zamówić codzienny catering z dostawą do domu.

Wielu ludzi w mieście z tego korzysta, a zwłaszcza ludzie starsi i samotni, albo zagonione, młode rodziny.

Póki mam jeszcze siły, to gotuję w domu, bo lubię gotować i nie chcę spocząć na laurach oraz iść na łatwiznę.

Jesteśmy z Mężem już Seniorami, a więc już dużo nie jemy i gotuję tylko jedno dane, bo to nam zupełnie wystarcza.

Codziennie, rano planujemy zakupy i dziś padło na bigos z białej kapusty z wędzoną kiełbasą.

Co jest potrzebne więc:

• duża, biała kapusta,
• dwie duże cebule,
• kilka grzybów boczniaka,
• cztery marchewki,
• kilka listków laurowych,
• kilka ziaren ziela angielskiego,
• 1,5 łyżki jarzynki,
• pęczek zielonej piertuszki,
• pęczek zielonego koperku,
• słoiczek przecieru pomidorowego,
• 4 pętka kiełbasy wędzonej,
• odrobina papryki słodkiej, majeranku, lubczyku,
• dwie duże łyżki mąki,
• odrobina oleju.

I tak po kolei:

• poszatkowałam kapustę i wstawiłam w dużej ilości wody, gdyż biała kapusta lubi być gorzkawa, a więc wodę ową wylałam i ponownie zalałam gorącą, aby kapusta się ugotowała,
• w międzyczasie podsmażyłam cebulę pokrojoną w paski i boczniaki,
• na drugiej patelni podsmażyłam kiełbasę i to wszystko dodałam do kapuchy,
• następnie dodałam przyprawy, jarzynkę i gotowałam bigos do miękkości,
• starłam merchewkii dodałam też do bigosu,
• na koniec podsmażyłam na suchej patelni mąkę na złoty kolor, a po ostygnięciu zalałam zimną wodą i taką substancję dodałam do bigosu, aby go odrobinę zagęścić,
• na koniec poszedł przecier pomidorowy podsmażony też na patelni i w końcu do garnka wsypałam pokrojoną zieleninę, czyli pietruszkę i koperek.

Bigos wyszedł bardzo smaczny, tylko chyba mamy go za dużo, a więc jutro podzielimy się z chorym sąsiadem i moją Teściową – starszą panią!

A traz coś innego chcę napisać:

Dzisiejszej nocy zmarł kolejny kolega z grona mojego Męża.

Oczywiście, to jest zawsze smutek i zastanowienie się nad naszym życiem, a to był jeszcze dość młody człowiek, ale rak nie wybiera!

Zaczęliśmy go więc wspominać i mi się przypomniało, że kiedy byłam dzieckim i on także w wieku 7 lat, to mieszkaliśmy na tej samej ulicy w blokach wojskowych, tuż przy jednostce.

Jesteśmy z Mężem już razem 43 lata, ale nigdy się nie zgadaliśmy, że kiedy z Ojcem przybyliśmy do naszego miasta, a Ojciec dostał wojskowe mieszkanie, to wcześniej tam mieszkał mój ha ha – nedoszły Mąż wraz z rodzicami – w tym samym mieszkaniu.

Oni się wyprowadzili w 1963 roku, a zaraz ja z rodzicami zamieszkałam tam na trzy lata.

Czy to nie dziwne, że kiedy wyprowadzilismy się ponownie na inne mieszkanie, to mój niedoszły Mąż też tam zamieszkał – w tym samym bloku i w tej samej klatce.

Kiedy to odkryliśmy buchneliśmy śmiechem, że los chciał, abyśmy byli razem na zawsze.

Już od dzieciństwa deptaliśmy sobie po piętach! 🙂

 

 

Jeden dzień – ale mi się nazbierało!

Wymyśliłam inny sposób na zupę pomidorową i stwierdzam, że zupa gotowana tym sposobem jest bardzo smaczna.

Nie lubię pomidorowej z koncentratu w słoiczku i wpadłam na pomysł, aby kupić krojone pomidory w puszcze we własnej zalewie „Pudliszki”.

Zabrałam się do ugotowania bulionu (2,5 litra) na skrzydełkach, a kiedy były prawie miękkie, to robiłam tak:

• dodałam warzywa, a więc marchewkę, seler, por i kilka listków laurowych, oraz kilka ziaren ziela angielskiego z dużą łyżką „Jarzynki”,
• kiedy warzywa były prawie miekkie sypnęłam 6 garści ryżu i tak trzymałam na gazie do miekkości wszystkiego,
• w osobnym garnku na maśle przesmażyłam zawartość trzech puszek pomidorów i zredukowałam, aż sos ten trochę zgęstniał,
• potrakotwałam to blenderem i dodałam do rosołu z miękkim ryżem,
• następnie zahartowałam śmietanę 18% i dodałam do zupy, a na koniec wsypałam posiekany koper i pietruszkę zieloną.

Zupa wyszła tak dobra, jakbym ją gotowała ze świeżych, pachnących słońcem pomidorów – polecam ten przepis!

 

Na Osi Czasu mojej Córki zauważyłam clip z utworem młodego wokalisty Kamila Bednarka, na którego też głosowałam w X Faktor i też się nie pomyliłam, co do jego talentu.

Jakże się cieszę, że młodzi ludzie tworzą muzę na skalę światową i nie idą na łatwiznę.

Kamil zebrał najzdolnieszych muzyków i wykonawców i utwór nagrany to jedno wielkie „Łał”.

Kto lubi ambitną piosenkę, to niech sam oceni, bo w tym klipie jest wszystko na najwyższym, światowym poziome.

 

Dziś właśnie mija 9 rocznica Katastrofy Smoleńskiej i znowu na tej tragedii robią politykę, co jest cholernie niesmaczne.

Już słyszeliśmy, że mordy zdradzieckie zabiły Kaczyńskiemu brata i na tej tragedii wygrali wybory, ale to nie było tak, że ktoś zabił tych ludzi.

Zabiła ich upartość tego z Żoliborza, który wysłał brata na śmierć, bo akurat zbliżały się wybory.

Kazał lądować i mam nadzieję, że doczekam się treści ostatniego telefonu do prezydenta.

Antek Macierewicz znowu bredzi o zamachu, ale naprawdę było to tak jak na poniższej grafice i nikt mi nie wmówi, że było inaczej!

Niech spoczywają w pokoju bez następnych ekshumacji w poszukiwaniu trotylu.

 

I jeszcze odnośnie strajku nauczycieli:

Dostałam na priv!
Mam info z Warmii i Mazur. Tam nauczyciele dostali cynk z kuratorium, że rząd nie jest taki twardy jak próbują pokazać w telewizji. W rzeczywistości są posrani i przerażeni tym strajkiem i tylko liczą na to, że jak zwykle pękniemy. Kuratorium warmińsko-mazurskie ma jasny przekaz, choć nieoficjalny, do nauczycieli: nie rezygnujcie, ci na górze was się naprawdę boją. Przekażcie wszystkim naszym nauczycielom tę wiadomość. Trzymajmy się 👩‍❤‍💋‍👩👏

Cyceron – „Przyprawą potrawy jest głód”

Prawda jest taka, że ludzie starsi jak ja z Mężem już nie jemy wiele, ale codziennie staram się o to, aby na obiad był ciepły posiłek.

Oczywiście, kiedy mieszkały z nami Dzieci, także starałam się gotować i nie kupować żarcia przetworzonego.

Jestem zwolenniczką kuchni domowej i nawet jeśli jest to tylko zupa, albo drugie danie, to musi być to kuchnia polska, którą uwielbiam.

Czasami eksperymentuję, ale nie zawsze ten eksperyment nam smakuje, bo najlepsza dla mnie jest kuchnia nasza – rodzima.

Pamiętam świetne czasy, kiedy były z nami jeszcze Dzieci.

Kiedy było udane lato, to zabieraliśmy się rodziną na całodniowe pobyty nad jeziorem.

Gotowaliśmy wówczas na gazowej kuchence danie jednogarnkowe w szybkowarze, a wrzucało się do niego ziemniaki, kapustę, marchew, fasolę, trochę mięsa, albo kiełbasy, pomidory – wszystko pokrojone w kostkę i gotowaliśmy to przez, zaledwie 30 minut.

Jak ja będąc na emeryturze tęsknię za tamtymi jakże, beztroskimi chwilami, kiedy w mig karmiło się ferajnę.

Jedzenie najbardziej smakuje na świeżym powietrzu i tak też się działo, co wspominam z rozrzewnieniem.

Teraz mieszkamy tylko we dwoje, a i tak gotuję więcej, bo mam z kim się dzielić.

Moja Mama lubi rosół, a więc koniecznie wlewam do słoiczka dla Niej, a także już starszej Teściowej, która nie zawsze jest w stanie coś ugotować dla siebie.

Wczoraj smażyłam cudownego, świeżego dorsza obtoczonego w panierce i podzieliliśmy się nim z chorym na raka kolegą Męża.

Nic się u nas nie marnuje, a ja mam satysfakcję, że jestem pomocna.

Wszystko, co żyje na tym świecie potrzebuje pokarmu i wszyscy ludzie na Świecie muszą jeść, aby żyć i przedstawiam Wam cudowne zestawienie z różnych zakątków na naszej Planecie jak to wygląda:

Co jedzą na Świecie rodziny w ciągu tygodnia i ile na to jedzenie wydają. Amerykański fotograf Peter Menzel i pisarz Faith D’Aluisio podróżowali po całym świecie i dokumentowali menu tych rodzin, w ramach programu „Hungry Planet”.

Pekin – 155.06 dolarów.

Mali – 26.39 dolarów.

Meksyk –  189.09 dolarów.

USA – 341.98 dolarów.

Australia – wydatki na żywność na jeden tydzień: 481.14 dolarów australijskich.

.Kanada  – 345 dolarów.

Czad  – wydatki na żywność na jeden tydzień: 685 cfa franków lub 1.23 dolarów.

Ekwador – wydatki na żywność na jeden tydzień: 31.55 dolarów.

Francja –  wydatki na żywność na jeden tydzień: 315.17 euro lub 419.95 dolarów.

Niemcy  – 375.39 euro lub 500.07 dolarów.

Turcja – wydatki na żywność na jeden tydzień: 573 quetzales lub 75.70 dolarów.

Indie – wydatki na żywność na jeden tydzień: 1,636.25 rupii lub 39.27 dolarów.

Włochy – wydatki na żywność na jeden tydzień: 214.36 euro lub 260.11 dolarów.

Japonia – wydatki na żywność na jeden tydzień: 37,699 jenów lub 317.25 dolarów.

Kuwejt –  wydatki na żywność na jeden tydzień: 63.63 dinar lub $ 221.45

Luksemburg – wydatki na żywność na jeden tydzień: 347.64 euro lub 465.84 dolarów.

Mongolia – wydatki na żywność na jeden tydzień: 41,985.85 Togrogs lub 40.02 dolarów.

Polska  – wydatki na żywność na jeden tydzień: 582.48 złotych lub $ 151.27

Turcja –  wydatki na żywność na jeden tydzień: 198.48 nowych tureckich lirów lub 145.88 dolarów.

USA – wydatki na żywność na jeden tydzień: 159.18 dolarów.

Egipt – wydatki na żywność na jeden tydzień: 387.85 funtów egipskich lub 68.53 dolarów.

Wielka Brytania – wydatki na żywność na jeden tydzień: 155.54 funtów brytyjskich lub 253.15 dolarów.

Grendlandia  – wydatki na żywność na jeden tydzień: 1,928.80 Korona duńska lub 277.12 dolarów.

Czad – wydatki na żywność na jeden tydzień: 18.33 USD

 

Chiny – 75.70. dolarów.

https://www.facebook.com/pg/Avantgardens.org/photos/?tab=album&album_id=636140823066349&xts%5B0%5D=68.ARBjOvLOxs4St86H2abgsiUpXkR9f-ZTBeFK8zTvlnhxjyhK4IOzCNifveUXv2XXP9Z7g5_BpSmgPEdLXUbd7oFkJYTlCemfOkueRAK1v6SzKTF2Hj9Gc9rqbfLoLAGPWyHuqiQJdM1nxwiuyUR2dx0kvmv99682uL_G4_1gbLBrC3w1_wtSrChVXvR_gA6CcWDy_Uz8w5_olilHFzeu8MFX-YVIELuI_C2ZnzSXHRFd6R6R0ZHJGhTBueB4QBrA8aIzRiaHoDgqiojyh4sViDWru66y3WuSQvHeLmAvKjA51k-rrljzHjSyVmkBMQ75YIoraqOCsQIPTz9pqCfoR3RvVQXn6OmRdONoJIRYOmPpyPPWT1cKxqqfU6NK46BsZlyUuW_xfsDQB71ulsKqMLMa2t8tBc1YeRU3E1Iq6opRd6d0t1SXOMKOONbGzkLmAtP1W2KpGPQBIaTAd2jSiQ&tn=-UC-R

 

 

Przez żołądek do serca!

 

Po świętach mam jeszcze bigos i schab w sosie chrzanowym, ale zachciało mi się czegoś innego i postanowiłam zaskoczyć Męża.

Na Facebooku przemknął mi przepis na szare kluski, których wieki nie robiłam, ale powiedziałam sobie, że dam radę, bo to danie jest bardzo proste i szybkie.

Jednak wcale nie okazało się szybkie, bo trzeba obrać ziemniaki, umyć i zetrzeć na tarce, a potem dodać tyle mąki i jajek, aby się podczas gotowania nie rozpadły i nie wyszła mamałyga.

Zabrałam się więc do roboty i kluski powstawały tak:

• obrałam osiem, średnich ziemniaków i  je umyłam oczywiście,
• na filmiku widziałam, że zostały one potraktowane blenderem w celu rozdrobnienia, ale lepiej je zetrzeć na tarce, albo przepuścić przez sokowirówkę,
• użyłam jednak blendera, a pulpę przełożyłam na durszlak w celu odsączenia skrobi,
• dodałam niecałe dwie szklanki mąki oraz jedno jajko i wrzuciłam jedną kluskę do wrzątku posolonego, ale okazało się, że kluska się rozlazła,
• w związku z tym dodałam jeszcze jedno jajko i podsypałam  mąką, tak na oko,
• dolałam parę łyżek odsączonej skrobi i wymieszałam,
• takie ciasto nakładałam na łyżkę i zaczęłam wrzucać do wrzątku, ale za każdym razem łyżkę trzeba maczać w wodzie, aby ciasto się nie przyklejało,
• kiedy wypłynęły na wierzch, gotowałam jeszcze trzy minuty i cedzakiem je wydobywałam do osobnej miski,
• w między czasie na patelni prażyła mi się cebula pokrojona w kostkę i kiełbasa pokrojona na skwarki, jako okrasa!

Kluski wyszły pyszne, takie jak robiła kiedyś moja Mama, a więc był to powrót do smaków z dzieciństwa, a Męża faktycznie zaskoczyłam.

Do tego dania podałam czerwony barszczyk Instant – pycha!

Ślązacy mi wybaczą moją nieudolność, ale dałam radę. 🙂

Jutro czeka mnie kolejne, kulinarne wyzwanie, bo przypomniałam sobie, że kiedyś w naszym domu dość często gotowaliśmy strogonowa.

Miałam zamrożoną, śliczną wołowinę i jutro będę walczyła znowu w kuchni.

Przepis jest z netu, bo swój zgubiłam, ale jeśli macie mięso wołowe, wieprzowe, czy drobiowe i nie wiecie, co z nim zrobić, to polecam strogonowa do  ziemniaków, kaszy, makaronu, albo tylko z chlebem.

Strogonow to spolszczona nazwa dania znanego i lubianego na całym świecie. Proste składniki i nieskomplikowany sposób wykonania powoduje, że chętnie gości na polskich stołach, zarówno w domach, jak i restauracjach od wielu lat. Strogonowa można przyrządzić jako danie obiadowe lub kolacyjne, albo jako danie na ciepło podczas przyjęcia. Jadamy go jak kto lubi: z chlebem, ziemniakami, ryżem lub makaronem.

Składniki

• 0,5 kg polędwicy wołowej
• 1 cebula
• 2 łyżki przecieru pomidorowego
• 0,5 szklanki bulionu drobiowego
• 3-4 ogórki kiszone
• 8 pieczarek
• 4 łyżki śmietany 12%
• 1 łyżka mąki
• 1 szczypta soli
• 2 łyżki oleju
• 1 szczypta papryki słodkiej mielonej
• 1 szczypta pieprzu czarnego

Przygotowanie krok po kroku:

• Mięso wołowe opłucz i usuń nadmiar tłuszczu. Pokrój w drobną kostkę. Pokrojone mięso włóż do miski, oprósz mąką i wymieszaj. Obsmaż na rozgrzanym oleju (ok. 5 min), a następnie przełóż do garnka i odstaw.
• Pokrój cebulę w cienkie krążki. Pieczarki obierz, umyj i pokrój w plasterki. Ogórki pokrój w paski. Podsmaż warzywa na oleju, który został ze smażenia mięsa, przez ok. 5 min.
• Do garnka z mięsem dodaj podsmażoną cebulę i pieczarki, koncentrat pomidorowy i ½ szklanki bulionu drobiowego. Dopraw do smaku solą i pieprzem. Duś do miękkości na małym ogniu przez ok. 35 min.
• Przed podaniem dodaj śmietanę, szczyptę papryki, wymieszaj i jeszcze przez chwilę podgrzewaj całość.

http://beszamel.se.pl/gulasze-i-miesa-duszone/klasyczny-strogonow-przepis-na-prosty-obiad-z-wolowiny,177/

Eksperyment kulinarny!

Mąż kupił awokado i przyznam się szczerze, że nie za bardzo wiedziałam, co z nim zrobić.

Kiedyś dodałam miąższ awokado do sałatki, ale mi nie smakowało wcale, bo smak awokado bez podkręcenia jest nieodgadniony.

Trochę smakuje jak orzechy, a może jednak jak jakieś grzyby, ale dla mnie to było niezbyt smaczne, a więc w sieci znalazłam przepis i  dziś przyrządziłam awokado wg niego.

Awokado mam masę właściwości odżywczych i powinniśmy je jeść, bo także jest zaliczane do owoców leczniczych.

Jedzenie awokado doskonale zmniejsza poziom cholesterolu i trójglicerydów, a także jest bezpieczne dla cukrzyków i podobno jest także przeciwrakowe.

Świetnie działa na nasze włosy i paznokcie i ogólnie ma wiele zastosowań w produkcji kosmetyków.

Kto chce wiedzieć więcej – niechaj szuka w sieci wiadomości o tym owocu zwanym owocem bogów!

Moje awokado dość nieudolnie jeszcze potraktowałam, aby usunąć ze skórki miąższ i wyjęłam pestkę, a następnie:

• pokroiłam miąższ na mniejsze kawałki i wrzuciłam do blendera,
• dodałam sok z półowy cytryny,
• następnie dodałam dwa małe ząbki czosnku potraktowane praską,
•  podlałam kilka kroplami oliwy i leciutko posoliłam.

Po wymieszaniu wszystkiego wyszło coś jak masło do chleba, a smak okazał się nieziemski i po prostu jestem zachwycona, że udało mi się sporządzić coś tak pysznego.

Można taką mieszankę dodawać do jogurtów, robić koktajle np. z bananem i kefirem, a nawet dodawać do sałatki warzywnej i tak zrobię na święta.

Polecam gorąco, bo smak wciąga jak narkotyk.

Jeśli jecie i macie inne pomysły, to bym prosiła w komentarzu. 🙂

Napisałam coś dla strawy, a niżej napiszę coś dla duszy:

Obejrzałam moim zdaniem znakomity film produkcji brytyjskiej pt. „Na plaży Chesil”, opowiadający o parze nastolatków, którzy się w sobie zakochali do obłędu.

Ona pochodziła z arystokratycznej rodziny, a on społecznie pochodził z nizin, ale ta różnica wcale im w niczym nie przeszkadzała.

Pobrali się dość szybko, choć nie znali siebie do końca, ale wierzyli, że ich miłość pokona wszelkie przeciwności.

Po ślubie wybrali się na noc poślubną do hotelu przy plaży i ta noc sprawiła, że ich życie już nigdy nie było takie same.

Jest to film, którego szybko się nie zapomina, bo historia tych dwoje jest tak intrygująca, że szokuje, zdumiewa, zastanawia, a więc zapada głęboko w świadomości widza.

 

Wspólny obiad i wspomnienia!

Zupełnie bez żadnej okazji pojechałam z Mężem do innej miejscowości na obiad.

Miejscowość oddalona od naszej o jakieś 20 kilometrów, a w niej ulubiony, ze smacznym jedzeniem „Big Bar”, w którym jedzą najczęściej kierowcy tirów, ale nie tylko.

Jedzenie jest iście domowe i dlatego lubimy kuchnię tego baru.

Obsługa bardzo miła i do tego nie czeka się na dania zbyt długo, a zamówiliśmy sobie zupę grzybową, a do tego placek cygański z warzywami.

Na stole stała świeczka i Mąż poprosił kelnerkę, aby dla nas ją zapaliła, a obserwowały nas dwie seniorki, które przyjechały na ciasto i kawę i obdarzyły nas przyjaznym uśmiechem, a mnie było strasznie miło.

Tak sobie myślę, że takie wyjazdy, tylko we dwoje są sprawdzianem dla nas, czy potrafimy wciąż ze sobą rozmawiać będąc 43 lata po ślubie.

Inaczej się zachowujemy we wspólnym zamieszkaniu, gdzie jest masę bieżących spraw do obgadania, a inaczej jest, kiedy jesteśmy na neutralnym gruncie i okazało się kolejny raz, że jest dobrze i wciąż mamy wspólne tematy do pogawędek.

Czekając na nasze zamówione dania zaczęliśmy wspominać nasze dzieciństwo i jak one nas ukształtowało?

To były lata 60-te, 70-te, kiedy to dorastaliśmy w Polsce siermiężnej, ponurej, szarej, a nasi rodzice robili wszystko, abyśmy wyszli na ludzi.

Mąż wspominał swoją Mamę, która latem przynosiła mu na plażę kanapki ze smalcem i posolony świeży ogórek oraz zsiadłe mleko.

Ja wspominałam swoje drzewo z innej plaży, pod którym czytałam książki, ale los tak chciał, że spotkaliśmy się, kiedy mój Mąż z rodzicami przeprowadził się do tej samej, blokowej klatki i tak się to wszystko potoczyło, że wciąż jesteśmy razem.

To były czasy, kiedy dzieci były podwórkowe z kluczem na szyi i żaden psycholog nie podpowiadał naszym rodzicom jak mają wychowywać swoje dzieci, a było to tak jak w tekście wklejonym z sieci – poniżej i także jak wyglądała Polska, kiedy my dzieci – wchodziliśmy w dorosłość i mieliśmy już swoje dzieci:

Zdjęcia pobrane z sieci ze strony facebookowej, które zatrzymały w kadrze moje życie w Polsce, kiedy Wałęsa wyrywał kraj spod buta Rosji.

Było smutno, ale byliśmy młodzi i pokonaliśmy transformację, o której ówcześni, młodzi nie mają zielonego pojęcia, ile nas kosztowało, aby przeżyć:

Ja, moi bracia i reszta naszej ulicy spędzaliśmy dzieciństwo na obrzeżach małego miasteczka—właściwie na wsi. Byliśmy wychowywani w sposób, który psychologom śni się zazwyczaj w koszmarach zawodowych, czyli patologiczny. Na szczęście, nasi starzy nie wiedzieli, że są patologicznymi rodzicami. My nie wiedzieliśmy, że jesteśmy patologicznymi dziećmi. W tej słodkiej niewiedzy przyszło nam spędzić nasz wiek dziecięcy. Wspominany z nostalgią nasze szalone lata 80.:

• Wszyscy należeliśmy do bandy osiedlowej i mogliśmy bawić się na licznych w naszej okolicy budowach. Gdy w stopę wbił się gwóźdź, matka go wyciągnęła i odkażała ranę fioletem. Następnego dnia znowu szliśmy się bawić na budowę. Matka nie drżała ze strachu, że się pozabijamy. Wiedziała, że pasek uczy zasad BHZ (Bezpieczeństwo i Higiena Zabawy).

• Nie chodziliśmy do przedszkola. Rodzice nie martwili się, że będziemy opóźnieni w rozwoju. Uznawali, że wystarczy jeśli zaczniemy się uczyć od zerówki.

•  Nikt nie latał za nami z czapką, szalikiem i nie sprawdzał czy się spociliśmy.

• Z chorobami sezonowymi walczyła babcia. Do walki z grypą służył czosnek, herbata ze spirytusem i pierzyna. Dzięki temu nigdy nie stwierdzano u nas zapalenia płuc czy anginy. Zresztą lekarz u nas nie bywał, zatem nie miał szans nic stwierdzić. Stwierdzała zawsze babcia. Dodam, że nikt nie wsadził babci do wariatkowa za raczenie dzieci spirytusem.

• Do lasu szliśmy, gdy mieliśmy na to ochotę. Jedliśmy jagody, na które wcześniej nasikały lisy i sarny. Mama nie bała się ze zje nas wilk, zarazimy się wścieklizną albo zginiemy. Skoro zaś tam doszliśmy, to i wrócimy. Oczywiście na czas. Powrót po bajce był nagradzany paskiem.

• Gdy sąsiad złapał nas na kradzieży jabłek, sam wymierzał nam karę. Sąsiad nie obrażał się o skradzione jabłka, a ojciec o zastąpienie go w obowiązkach wychowawczych. Ojciec z sąsiadem wypijali wieczorem piwo—jak zwykle.

• Nikt nie pomagał nam odrabiać lekcji, gdy już znaleźliśmy się w podstawówce. Rodzice stwierdzali, że skoro skończyli już szkołę, to nie muszą do niej wracać.

• Latem jeździliśmy rowerami nad rzekę, nie pilnowali nas dorośli. Nikt nie utonął. Każdy potrafił pływać i nikt nie potrzebował specjalnych lekcji aby się tej sztuki nauczyć.

• Zimą ojciec urządzał nam kulig starym fiatem, zawsze przyspieszał na zakrętach. Czasami sanki zahaczyły o drzewo lub płot. Wtedy spadaliśmy. Nikt nie płakał, chociaż wszyscy się trochę baliśmy. Dorośli nie wiedzieli do czego służą kaski i ochraniacze.

• Siniaki i zadrapania były normalnym zjawiskiem. Szkolny pedagog nie wysyłał nas z tego powodu do psychologa rodzinnego.

• Nikt nas nie poinformował jak wybrać numer na policję (wtedy MO), żeby zakablować rodziców. Oczywiście, chętnie skorzystalibyśmy z tej wiedzy. Niestety, pasek był wtedy  pomocą dydaktyczną, a policja zajmowała się sprawami dorosłych.

• Swoje sprawy załatwialiśmy regularną bijatyką w lasku. Rodzice trzymali się od tego z daleka. Nikt, z tego powodu, nie trafiał do poprawczaka.

• W sobotę wieczorem zostawaliśmy sami w domu, rodzice szli do kina. Nie potrzebowano opiekunki. Po całym dniu spędzonym na dworze i tak szliśmy grzecznie spać.

• Pies łaził z nami—bez smyczy i kagańca. Srał gdzie chciał, nikt nie zwracał nam uwagi.

• Raz uwiązaliśmy psa na „sznurku od presy” i poszliśmy z nim na spacer, udając szanowne państwo z pudelkiem. Ojciec powiązał nas na sznurkach i też wyprowadził na spacer. Zwróciliśmy wolność psu, na zawsze.

• Mogliśmy dotykać innych zwierząt. Nikt nie wiedział, co to są choroby odzwierzęce.

• Sikaliśmy na dworze. Zimą trzeba było sikać tyłem do wiatru, żeby się nie osikać lub „tam” nie zaziębić. Każdy dzieciak to wiedział. Oczywiście nikt nie mył, po tej czynności, rąk.

• Stara sąsiadka, którą nazywaliśmy wiedźmą, goniła nas z laską. Ciągle chodziła na nas skarżyć. Rodzice nadal kazali się jej kłaniać, mówić dzień dobry i nosić za nią zakupy.

•  Wszystkim starym wiedźmom musieliśmy mówić dzień dobry. A każdy dorosły miał prawo na nas to dzień dobry wymusić.

• Dziadek pozwalał nam zaciągnąć się swoją fajką. Potem się głośno śmiał, gdy powykrzywiały się nam gęby. Trzymaliśmy się z daleka od fajki dziadka.

• Skakaliśmy z balkonu na odległość. Łomot spuścił nam sąsiad. Ojciec postawił mu piwo.

• Do szkoły chodziliśmy półtorej kilometra piechotą. Ojciec twierdził, że mieszkamy zbyt blisko szkoły, on chodził pięć kilometrów.

• Nikt nas nie odprowadzał. Każdy wiedział, że należy iść lewą stroną ulicy i nie wpaść pod samochód, bo będzie łomot.

• Współczuliśmy koledze z naprzeciwka, on codziennie musiał chodzić na lekcje pianina. Miał pięć lat. Rodzice byli oburzeni maltretowaniem dziecka w tym wieku. My również.

• Czasami mogliśmy jeździć w bagażniku starego fiata, zwłaszcza gdy byliśmy zbyt umorusani, by siedzieć wewnątrz.

• Gotowaliśmy sobie obiady z deszczówki, piasku, trawy i sarnich bobków. Czasami próbowaliśmy to jeść.

• Żarliśmy placek drożdżowy babci do nieprzytomności. Nikt nam nie liczył kalorii.

• Żuliśmy wszyscy jedną gumę, na zmianę, przez tydzień. Nikt się nie brzydził.

• Jedliśmy niemyte owoce prosto z drzewa i piliśmy wodę ze strugi. Nikt nie umarł.

• Nikt nam nie mówił, że jesteśmy ślicznymi aniołkami. Dorośli wiedzieli, że dla nas, to wstyd.

• Musieliśmy całować w policzek starą ciotkę na powitanie—bez beczenia i wycierania ust rękawem.

• Nikt się nie bawił z babcią, opiekunką lub mamą. Od zabawy mieliśmy siebie nawzajem.

• Nikt nas nie chronił przed złym światem. Idąc się bawić, musieliśmy sobie dawać radę sami.

• Mieliśmy tylko kilka zasad do zapamiętania. Wszyscy takie same. Poza nimi, wolność była naszą własnością.

• Wychowywali nas sąsiedzi, stare wiedźmy, przypadkowi przechodnie i koledzy ze starszej klasy. Rodzice chętnie przyjmowali pomoc przypadkowych wychowawców.

Wszyscy przeżyliśmy, nikt  nie trafił do więzienia. Nie wszyscy skończyli studia, ale każdy z nas zdobył zawód. Niektórzy pozakładali rodziny i wychowują swoje dzieci według zaleceń psychologów. Nie odważyli się zostać patologicznymi rodzicami. Dziś jesteśmy o wiele bardziej ucywilizowani.

My, dzieci z naszego podwórka, kochamy rodziców za to, że wtedy jeszcze nie wiedzieli, jak należy nas dobrze wychować. To dzięki nim spędziliśmy dzieciństwo bez ADHD, bakterii, psychologów, znudzonych opiekunek, żłobków, zamkniętych placów zabaw i lekcji baletu.

A nam się wydawało, że wszystkiego nam zabraniają!

Moje gotowanie nie na ekranie!

 

My dwoje mieszkający teraz sami, bo bez dzieci, dogadzamy sobie kulinarnie, ale to nie znaczy, że się obżeramy.

Po prostu jest śniadanie, obiad i kolacja i to nam w starszym wieku zupełnie wystarcza.

Oglądałam w tv „Kuchenne Rewolucje” i staram się wprowadzić do naszej kuchni jakieś nowości podpatrzone.

Oboje lubimy rosół, bo rosół jest bardzo rozgrzewającym daniem, a także jest zupą, która leczy!

Magda Gessler pokazała, że do rosołu można dodać coś innego, co podkręci smak rosołu i tak też dzisiaj zrobiłam:

• do garnka wlałam 4 litry wody i dodałam ziele angielskie, liście laurowe i łyżkę jarzynki, oraz ziarna pieprzu czarnego,
• umyłam szponder wołowy i dwie szyjki z indyka i to dodałam do zimnej wody,
• obrane warzywa jak por, seler, korzeń pietruszki i dwie marchewki, oraz kawałek kapusty karbowanej włożyłam też do garnka,
• opaliłam dużą cebulę nad gazem i też dodałam do garnka,
• a jako nowość dodałam pęczek kopru zielonego związanego nitką i tadam – dwa pomidory pokrojone na ćwiartki.

Mój rosół gotuje się nawet 7 godzin na malutkim gazie, aby tylko pyrkotał, a nie gotował się.

Wówczas wychodzi klarowny, czysty i z tymi pomidorami i koprem  bardzo smaczny.

Jednak aby nie było tak słodko i ładnie, to martwię się o naszą Ziemię, bo ludzkość ma mało czasu, aby coś zrobić dla Ziemi, aby nasze dzieci i wnuki mogły na niej spokojnie i zdrowo żyć!

To jest ostatni dzwonek, aby ludzkość się ogarnęła, bo życie na Ziemi stanie się koszmarem.

I czytam:

Nasze dzieci i wnuki czeka koszmar w 2050 roku.

Prognozy ekspertów dotyczące jakości życia na ziemi w następnych dziesięcioleciach są iście apokaliptyczne.

Karłowatość, przeludnienie i pandemie to sam czubek góry lodowej. To właśnie 2050 ma być apogeum kataklizmów, będących konsekwencją niepohamowanej eksploatacji przyrody i zmian demograficznych.

W dużej mierze sami sobie będziemy winni tragedii, jakie na nas spadną.

\Przewidywane przez ekspertów przeludnienie przyspieszy rozprzestrzenianie się chorób zakaźnych. Szczególnie w miastach, gdzie będzie nas około 6,3 mld.

Przy takim zagęszczeniu ludności bakterie będą miały cieplarniane warunki do mnożenia się.

Co więcej, wiele ich szczepów będzie odpornych na antybiotyki, które masowo dodajemy do zwierzęcej paszy i preparatów do opryskiwania upraw.

Ci z nas, którzy przeżyją pandemie, będą wciąż zagrożeni przez stan powietrza.

Z powodu jego zanieczyszczenia, jak wskazują badania OECD, umierać będzie nawet 6 mln ludzi rocznie.

Zwiększona ilość ozonu w powietrzu to wyrok śmierci na astmatyków i chorych na rozedmę płuc.

Dwa wymienione we wstępie czynniki – demografia i eksploatacja ziemi – prowadzić będą również do deficytów w pożywieniu i wodzie.

Do 2050 roku z akwenów zniknąć mogą ryby a samej wody zacznie brakować.

Zatęsknimy za wieloma pokarmami. Przy obecnym trendzie, w którym co roku produkujemy o 2% mniej pożywienia, możemy szykować się na globalny głód.

A w jego konsekwencji – na karłowacenie.

Jeżeli myślicie, że przez następne 33 lata koncerny farmaceutyczne wynajdą panaceum chroniące nas przez częścią epidemii – jesteście w błędzie.

Według raportu International Journal of Climatology, do 2050, na skutek ubożenia flory, zabraknie surowców do produkcji wielu leków.

Więcej informacji: https://pikio.pl/nasze-dzieci-i-wnuki-czeka-koszmar-w-2050-roku/

Ponad wszystko polska kuchnia!

 

Oglądam w TV program kulinarny Master Chef i naprawdę podziwiam tych młodych, utalentowanych kucharzy.

Dziś gotowali w Singapurze potrawy azjatyckie i naprawdę dla mnie, to jest czarna magia.

Od zawsze nie lubiłam krewetek, homarów, małży, mule i  całe życie to obchodziłam szerokim łukiem.

Młodzi ludzie uczyli się dziś gotować po azjatycku i podziwiam ich odwagę, znajomość produktów, przypraw dla mnie obcych i świetnie sobie poradzili w łączeniu smaków, a ich dania wyszły popisowo.

Jestem tradycjonalistką więc i uwielbiam naszą, polską kuchnię i uważam ją za najlepszą na świecie, bo jest urozmaicona i używamy w niej naszych, polskich warzyw i po polsku je doprawiamy.

Jestem niezła w gotowaniu polskich zup i ostatnio wyszła mi pyszna pomidorowa ze świeżych pomidorów z ryżem, warzywami i śmietaną na rosole – nawet Teściowa chwaliła.

Nastały czasy, że kupujemy bardzo niezdrowe produkty i dlatego w dzisiejszych czasach tak wielu ludzi choruje na raka.

Dziś oglądałam dokument Ewy Ewart mówiący o tym, jak wiele zwierząt do uboju karmionych jest chemią i naprawdę musimy kupować produkty ze sprawdzonego źródła, a te pakowane w pojemniki plastikowe odrzucać kategorycznie.

Coraz trudniejszy jest dostęp do produktów zdrowych, bo prawie we wszystkim jest chemia i dlatego chorujemy.

Chemia jest w warzywach, owocach, ziarnach zbóż, produktach mlecznych, w rybach i nie zdajemy sobie sprawy gdzie jeszcze!

Kiedy zobaczyłam ten filmik nie kupuję kurczaków w markecie, bo mnie obrzydzają!

W sieci jest masę takich filmików, jak traktuje się mięso, aby tylko wcisnąć je klientowi i to jest zmora naszych czasów.

Ale coś jeść musimy i Mąż mi kupił cudowny kawałek wołowiny, która jest dość droga, ale najbardziej zdrowa dla człowieka!

Postanowiłam z niej zrobić bitki wołowe, takie jak kiedyś robiła moja Mama.

Przepraszam, że nie zrobiłam swojego zdjęcia mojej potrawy, a pobrałam zdjęcie ze strony „Doradca smaku”.

A zrobiłam tak, trochę po swojemu:

• umyłam mięso i pokroiłam na cienkie plastry i tłuczkiem je rozbiłam,
• zrobiłam marynatę z oleju, czosnku, ziołowych przypraw, odrobiną soli i pieprzu i w tym obtoczyłam mięso zostawiając je w marynacie na całą noc w lodówce,
• na drugi dzień mięso było cudownie skruszałe i obsmażyłam je z obu stron na rozgrzanym oleju, obtoczone w mące.

Do garnka dodałam ziele angielskie, liście laurowe, łyżkę jarzynki i usmażoną na złoto cebulę i przełożyłam usmażone płaty.

Podlałam gorącą wodą i tak mi się to pichciło dość długo, bo wołowina długo się pitrasi, ale ten proces można skrócić – dodając łyżkę cukru, albo odrobinę alkoholu.

Gotujemy tak długo – do zredukowania sosu, który możemy zagęścić mąką, ale ja tego nie robię.

Do takich bitek pasuje wszystko, bo ziemniaki ubite na puree, albo kasza, lub kluski śląskie, a do tego dowolnej produkcji surówka, a buraczki zasmażane to jest coś!

Niebo w gębie dla nas i dlatego kocham polską kuchnię!

Wspomnę jeszcze o czymś!

Otóż Magda Gessler gotowała rosół w ostatnich „Kuchennych rewolucjach” i tam zauważyłam, że do rosołu dodała wiecheć kopru zielonego i dwa pomidory pokrojone na ósemki i to zamierzam wypróbować.

Na koniec proponuję obejrzenie świetnej, do łez świątecznej reklamy, jakby to był wstęp do zbliżających się świąt, w których króluje nasza, wybitnie, polska kuchnia! 🙂