Jeszcze trochę o Wigilii

Spójrzcie na poniższe zdjęcia!

Ile ciepła z nich bije, a są to zdjęcia z dawnych, dawnych Wieczerzy Wigilijnych i ich przygotowań.

Widać rodzinne zdjęcia i miłość do tego jakże ważnego Wieczoru.

Widać na nich wielkie przygotowania i powagę, oraz starania, aby ten Wieczór był najpiękniejszy i bardzo, bardzo rodzinny.

A jakie są nasze, teraźniejsze Wigilie i ile komercja zrobiła złego, że zasiadamy do stołu szybko, szybko i czekamy na to, aby jak najszybciej zakończyć tą farsę.

Przed świętami biegamy po Marketach, Galeriach i kupujemy zbyt dużo jedzenia, Coca – Coli, słodyczy, gotowych potraw, bo zatraciła się tradycja wspólnego szykowania, pieczenia, smażenia, gdyż idziemy w ilość, a nie w jakość.

Udajemy, że jesteśmy pobożni, a śmiejemy się do rozpuku, gdy ktoś czyta przy stole ubranym w biały obrus – fragmenty z Biblii. Nudzi nas to, ale inaczej nie wypada przecież. Niektórzy nie rozumieją wcale, co w tej Biblii jest napisane!

Przychodzi czas dzielenia się Opłatkiem i słychać w przestrzeni jedno słowo:

• zdrowia, zdrowia, zdrowia, zdrowia, bo nie stać jest nas na indywidualne życzenia, bo w zasadzie się nie znamy, bo widzimy się przypadkowo na Wigilii.

Przychodzi czas na degustację i każdy ładuje na talerz ileś tam pierogów, potem jakąś rybę w galarecie, w cebuli itp.

Nie rozmawiamy ze sobą, bo się spieszymy i się nie znamy, a więc nie mamy o czym rozmawiać.

Nagle do kogoś dzwoni telefon komórkowy, choć w tle leci kolęda z telewizora – ful – wypas, której kompletnie nie rozumiemy i nie celebrujemy.

Udajemy, że celebrujemy, a w zasadzie czekamy kiedy ten cyrk się skończy.

Dzieci po degustacji pytają kiedy przyjdzie Mikołaj, a pod choinką umieszczono stosy prezentów.

Po degustacji odchodzimy od stołów, a wielu włącza swoje komputery, tablety, telewizory, z których płynie film na kształt „Gwiezdnych wojen”  i mają w nosie osoby starsze, które nie pojmują zachowania młodych i siedzą przy stole zażenowani.

Co z tego, że jest piękna choinka. Co z tego, że na stole jest tyle jadła, skoro końcem Wigilii jest sterta zmiętego, kolorowego papieru i wstążek z obdartych prezentów, a w duszy nie zostało nic z tej magii!

 

 

 

Trafiony, świąteczny prezent

W Wigilijnym ferworze tyle się dzieje.

Dostajemy prezenty od Mikołaja i często od razu ich nie otwieramy, a zostawiamy tę czynność, aż się wszystko uspokoi, uciszy.

Ja pod choinkę dostałam książkę i też odłożyłam ją na spokojniejszy czas.

Przeczytałam tylko tytuł i odłożyłam prezent na bok, ale pomyślałam sobie, że oto otrzymałam jakiś poradnik z aforyzmami i poradami jak żyć, albo jak żyć obok innych.

Dziś wzięłam książkę do rąk i zaczęłam czytać, a im głębiej wchodziłam w treść, to zaczęłam też wyć, bo książka tak jest napisana, by wejść w każdą sferę naszego życia – także seksualną.

Autorka tej książki – Regina Brett opisuje bardzo wnikliwie swoje dość, tragiczne i traumatyczne życie. Pisze do bólu szczerze i obnaża swoją rodzinę oraz oskarża ją za swoje niepowodzenia późniejsze.

Dlaczego tak mnie ta książka pochłonęła? – Dlatego, że  życie autorki  było bardzo podobne do mojego, choć Ona urodziła się w innym kraju, ale w tym samym czasie.

W książce nie ma żadnych ilustracji, a jest zwięzły, prawdziwy tekst bez owijania w bawełnę. Jest szczerze i mądrze.

Jeśli więc byliście bici w dzieciństwie.

Jeśli byliście molestowani w dzieciństwie.

Jeśli byliście poniżani w szkole.

Jeśli wchodziliście w nieciekawe związki i byliście zdradzeni.

Jeśli nie układało się w związku i dopadł Was rozwód.

Jeśli byliście poniżani w środowisku.

Jeśli byliście zgwałceni.

Jeśli mieliście kłopoty w pracy i dużo tych  jeśli – to przeczytajcie książkę Reginy Brett, a ta lektura spowoduje, że się oczyścicie z poczucia winy, strachu, niemocy.

Staniecie się silniejsi i mocniejsi i wiem, co piszę, bo mi ta lektura już pomogła w wielu moich życiowych problemach, które ciągle mam, ale wiem dzięki książce jak mam sobie z nimi radzić.

 

Regina Brett

Kochaj

Najnowsza, niezwykle osobista książka Reginy Brett, autorki bestsellerów Bóg nigdy nie mruga, Jesteś cudem, Bóg zawsze znajdzie ci pracę i Twój dziennik.

Ta książka nie jest dla każdego. Napisałam ją z myślą o tych, którzy zostali zranieni albo kochają zranionych, ale i dla tych, którzy są nieświadomi własnych ran, chociaż innym wydają się one oczywiste.

No dobrze, wygląda na to, że ta książka jest dla każdego.

Głodna miłości – tak czułam się przez wiele lat mojego życia. I wiem, że nie jestem w tym odosobniona.

Przeżyłam wiele trudnych chwil. Dziś potrafię spojrzeć wstecz i dostrzec dar w każdym z moich doświadczeń. Gdybym mogła wybierać z menu życia, nigdy nie zdecydowałabym się na większość sytuacji, które mi się przytrafiły – a mimo to żadnej nie żałuję. Każde doznanie i każdy związek uczyniły mnie tą osobą, którą jestem. Dziś wreszcie mogę powiedzieć, że kocham ją całym sercem.

Pragnę, żebyś i ty ze wszystkich sił pokochał siebie, swoje życie i otaczających cię ludzi.

REGINA BRETT

Uchwycone chwile!

Na onetowskim blogu bardzo często pokazywałam swoje autorskie zdjęcia i pisałam, że lubię je robić.

Prowadzę na Facebooku fan-page i tam umieszczam zdjęcia z mojego miasta i okolic.

Przez trzy lata prowadzenia fan-page umieściłam już blisko 5 tysięcy zdjęć z różnych miejsc i z każdej pory roku.

Tam są zdjęcia krajobrazowe, ale także z różnych imprez, które odbywają się w moim mieście.

Zdjęcia pomaga mi robić także mój Mąż, który ma duży udział w prowadzeniu mojej strony na Facebooku.

Zdjęcia robiłam przez całe, swoje dorosłe życie i dlatego w albumach rodzinnych mam bardzo dużo zdjęć z imprez rodzinnych, świąt, wyjazdów wakacyjnych i bardzo często do nich wracam.

Patrzę sobie na te zdjęcia i automatycznie uruchamiają się wspomnienia, a jest co wspominać.

Kiedyś wyjmowało się kliszę z aparatu i biegło  do fotografa, aby je wywołał.

Potem je oglądałam i każde z nich opisywałam – tak na pamiątkę i dla potomnych.

Teraz jest inaczej, bo zdjęcia trzymamy w komputerach, albo na zewnętrznych dyskach i przez to tracą one duszę.

Taki mamy powierzchowny, beznamiętny czas, gdzie technologia stawia na wszystko, aby było szybko i bez zastanowienia często.

Ważne są selfi i inne głupotki, a albumy stają się przeżytkiem i niemodne.

Ubolewam nad tym, ale taki mamy teraz świat!

Wkleiłam zdjęcia mojego Męża, który wyszedł na spacer, aby spalić świąteczne kalorie!

Oto nasze ukochane jezioro w zachodzącym Słońcu. 🙂

Moje popisowe danie na Wigilię

 

Moje danie na Wigilię, to hit.

Robię je od lat, a wszyscy mówią, że bez racuchów z sosem grzybowym święta byłyby nie takie.

To są smaki dzieciństwa i moje Dzieci uwielbiają do nich wracać.

Co tam karp i inne ryby pod każdą postacią.

Co tam śledzie w śmietanie, cebuli, a także, co tam makiełki, kiedy wszyscy czekają na racuchy z wigilijnym sosem grzybowym.

Racuchy, to dość pracochłonne danie, ale warto, bo wszyscy chwalą i czekają.

Nie mam pojęcia skąd ta tradycja, bo może z Ukrainy, gdzie urodziła się moja Teściowa i to Ona przekazała mi taką tradycję, w której wychowała mojego Męża, a więc ja to powielam w każde Boże Narodzenia.

Co potrzebujemy, by wyszły pyszne i puszyste:

• o,5 kg mąki
• 1/2 kostki drożdży
• 1,5 szklanki mleka
• odrobinę soli i cukru
• 2 całe jajka.

Najpierw rozpuszczamy drożdże z łyżką cukru, dolewamy odrobinę mleka i dodajemy łyżkę mąki. Ja stawiam taką zaprawę na kaloryfer, by wyrosła.

Do miski wsypuję przesianą mąkę, dodaję jajka, odrobinę soli, a kiedy drożdże wyrosną także dodaję.

Wlewam mleko i mocno ręką ubijam ciasto, aby weszło do niego jak najwięcej powietrza i nie przyklejało się do dłoni.

Stawiam to ciasto ponownie na kaloryfer, przykryte ściereczką.

Kiedy urośnie, to nabieram ciasto na łyżkę umoczoną w wodzie i nakładam na mocno rozgrzany tłusz i smażę z obu stron.

A teraz przepis na sos grzybowy:

• Sześć, siedem garści suszonych grzybów moczę przez noc
• na drugi dzień odlewam je z wody i przepuszczam przez maszynkę do mięsa
• w garnku podgrzewam olej i dodaję pokrojoną w kostkę dużą cebulę
• dodaję kostkę rosołową i przyprawiam warzywkiem do smaku
• dodaję zmielone grzyby i zalewam wodą wg. uznania, ale sos ma być gęsty
• kiedy grzyby się ugotują, dodaję odrobinę śmietany, albo jogurtu, ale nie koniecznie.

Każdy nakłada na talerz 2-3 racuchy i polewa sosem grzybowym z sosierki.

Chcecie zaskoczyć swoich bliskich, to zróbcie to popisowe danie – jak najbardziej wigilijne.

Smaczego!

• 

 

 

Święta i polityka

W gronie Rodziny, w blasku pięknej choinki i światełek spędziłam z Mężem cudną Wigilię.

Na stole barszczyk z uszkami, pierogi, różne postaci ryby i racuchy z sosem grzybowym oraz śpiewane kolędy, to był niezapomniany czas.

Warto się natrudzić, postać w kuchni szykując potrawy, aby raz w roku się spotkać w tym szybko biegnącym życiu i pobyć ze sobą oraz porozmawiać, a nawet na chwilę pomilczeć.

Jestem szczęśliwa, że nie muszę korzystać – jako samotna osoba z miejskich Wigilii organizowanych dla samotnych.

Jestem szczęśliwa, że mam Rodzinę, którą mogę się szczycić w moim środowisku.

Jestem szczęśliwa, że otrzymałam wymarzone prezenty, które będą mi przydatne przez długi czas i będą pamiątką po tej Wigilli z 2017 roku.

Jednak jestem zasmucona z takiego powodu, że „Prezydent Polski”  złożył Polakom życzenia świąteczne, w których były Himalaje hipokryzji i dlatego ja temu „Prezydentowi” – łamiącemu Konstytucję wesołych świąt nie życzę.

Jakie to smutne, kiedy pogwałca się wszelkie zasady obowiązujące w demokratycznym kraju i mówi się frazesy, które ranią mój patriotyzm i wiarę w to, że żyłam w prawym kraju, a nagle zamieniono go na dyktaturę.

 

Nowy blog – nowe życzenia na te cudne Święta Bożego Narodzenia!

Żeby wszystko nam się rozplątało, co się poskręcało.

Pomódlmy się w Noc Betlejemską,
w Noc Szczęśliwego Rozwiązania,
by wszystko się nam rozplątało,
węzły, konflikty, powikłania.

Oby się wszystkie trudne sprawy
porozkręcały jak supełki,
własne ambicje i urazy
zaczęły śmieszyć jak kukiełki.

Oby w nas paskudne jędze
pozamieniały się w owieczki,
a w oczach mądre łzy stanęły
jak na choince barwnej świeczki.

Niech anioł podrze każdy dramat
aż do rozdziału ostatniego,
i niech nastraszy każdy smutek,
tak jak goryle niemądrego.

Aby się wszystko uprościło –

było zwyczajne – proste sobie –
by szpak pstrokaty, zagrypiony,
fikał koziołki nam się grobie.

Aby wątpiący się rozpłakał
na cud czekający w swej kolejce,
a Matka Boska – cichych, ufnych –
na zawsze wzięły w swojej ręce.

ks. Jan Twardowski

 

A kiedy Wnuki nadają sens życiu Seniorom!

 

Dziś już miałam pełną chatę, bo moje Wnuczęta przyjechały z Rodzicami i tu przedstawiam Anielkę i Wojciecha.

Wiecie jakie fajne są dzieci w wieku 8 i 6 lat?

Kurcze o wszystkim można z nimi już porozmawiać, a jak się poprosi by dały czas babci na pitraszenie w kuchni, to nie ma żadnego problemu.

Rzuciłam im na podłogę worek klocków, a sama w tym czasie ugotowałam świąteczny rosół, zrobiłam sałatkę i kapustę czerwoną w rodzynkami.

W międzyczasie puszczaliśmy sobie kolędy z komputera i naprawdę przeżyłam z nimi pierwszą magię świąt, kiedy Rodzice poszli w miasto zrobić ostatnie zakupy.

Prezenty spakowane, dom wysprzątany, Wnuki zdrowe, a więc czego mi więcej potrzeba.

Jutro zasiądziemy do wspólnej Wigilii i  kolejny raz nam Dziadkom udało się te przygotowania pokonać. Kto wie jak będzie za rok

Opowiadałam Wnukom o tym jaka wojna jest w Aleppo i przeczytałam im wiersz o tym, że nie wszędzie jest tak pięknie i spokojnie, a wiersz brzmi, a właściwie słowa kolędy:

Bóg się rodzi, Cyganiątko,

obok niego śpi jagniątko,

Bóg się rodzi, Pakistańczyk,

słońce mu we włosach tańczy.

Rodzą się bożątka licznie,

rodzą się dzieciątka ślicznie

i pytają: gdzie jest raj?

i pytają: gdzie jest raj?

Ach, jak pięknie się rodzić

czy w Aleppo, czy w Łodzi…

Ach, jak trudno się rodzić

w małej łodzi na wodzie…

Gdzie jest kraj, i kraj to który,

gdzie się Bóg tęczowej skóry

może ukryć przed wojnami,

przed lękami i głodami,

Gdzie się Bóg nie trwoży trwogą,

bo cóż trwogi bogom mogą?

Bóg się rodzi, niebożątko,

lulajże, Afrykaniątko…

Ach, jak pięknie się rodzić

czy w Aleppo, czy w Łodzi…

Ach, jak trudno się rodzić

w wodzie, chłodzie, o głodzie…

Bóg się rodzi, Polak mały,

jaki znak twój? nosek biały,

Bóg się rodzi, śliczny skrzat,

niechaj mu przybywa lat

w kraju-raju, pięknym kraju,

w kraju-raju, pięknym kraju,

którym właśnie jest nasz kraj…

Baju-baju, baju-baj…

Ach, jak pięknie się rodzić

czy w Aleppo, czy w Łodzi…

Ach, jak trudno się rodzić

w małej łodzi na wodzie…

Ach, jak pięknie się rodzić

w Mińsku, Lwowie czy Łodzi…

Ach, jak dziwnie się rodzić

na Zachodzie i Wschodzie…

Jarosław Mikołajewski

 Kiedy Wnuki pojechały do drugiej Babci i Dziadka, ja w ramach odpoczynku udałam się do domowego kina i obejrzałam cudny film na faktach, który polecam gorąco na święta.

Vera Brittain, to brytyjska pisarka, feministka i pacyfistka, która napisała pamiętnik najbardziej znany na świecie i do dziś przekładany pt. ” Testament młodości”.

Dzisiaj trafiłam na film o tej jakże ciekawej postaci, która opisała w swoim pamiętniku przeżyte losy podczas swojego dorastania, młodości i potem podczas I Wojny Światowej.

Zakochałam się w tej historii i filmie, gdyż książki nie czytałam.

Przeważnie książka jest lepsza od filmu, ale w tym wypadku niczego filmowi nie można ująć, gdyż  jest przecudnej urody z dbałością o szczegóły i naprawdę syci zmysły.

Jakże bym chciała aby współczesne kobiety ubierały się tak jak filmowa Vera – no cudo moda.

I plenery i dialogi i historia miłości Very do trzech najważniejszych dla niej mężczyzn, a także poświęcenie dla dobra sprawy.

Vera zrezygnowała ze swojego marzenia, aby studiować na Oksfordzie i poszła inną drogą.

Była pielęgniarką na tej wściekłej wojnie i tam poświęciła swoje młode lata opatrując rannych żołnierzy.

Naprawdę cudowne kino ze wspaniała rolą Alicia Vikander.

Cieszmy się demokracją w Polsce, bo tak szybko odejdzie!

Zbliżają się magiczne, rodzinne święta i dobrze, że one są, bo jakże często jest to jedyna okazja, by spotkać się z zabieganymi naszymi Dziećmi.

Polacy mają wciąż ciepłą wodę w kranie i mogą te święta przeżyć w spokoju, ale są miejsca na świecie, gdzie jest wojna, a dzieci straciły bliskich i są głodne.

Spójrzmy na Aleppo, gdzie wojna zniszczyła doszczętnie to miasto.

Spójrzmy w rejony, gdzie nie ma, co jeść i brakuje wody.

Spójrzmy na Korę Północną,  gdzie bezwzględny reżim sprawił, że żyją tam ludzie zaszczuci i jakże często mordowani za to, że klaskali wodzowi za mało.

Spójrzmy na Syrię i inne państwa skąd masowo uciekają ludzie do lepszego świata i toną w morskich wodach.

Można wymieniać tak w nieskończoność miejsca, gdzie dzieje się zło, a bieda ociera się o obrzydliwe bogactwo.

Bogaci nie dzielą się z biednymi i to jest zmora naszych czasów.

I tu wklejam moją ulubioną – ku refleksji piosenkę, że świat nie wierzy łzom – szkoda naszych łez, bo za dużo jest na tym świecie łez.

Kochani ludzie z Polski może to będą ostatnie nasze święta w kraju jeszcze demokratycznym, bo następne już takie mogą nie być.

Grozi nam wyrzucenie z Unii Europejskiej, bo ten rząd ma na Unię awersję i robi wszystko, abyśmy przytulili się do despotycznej Rosji.

Rodzice dzieci w moim wieku piszą, że ich dzieci chcą z Polski emigrować, bo za chwilę nie będą miały w Polsce żadnej przyszłości i nie chcą żyć w pisowskim zaścianku.

Pewnie się to spełni, bo zaraz w Polsce nikt nie będzie chciał inwestować, a także mogą być wstrzymane dotacje z Unii, które pozwalały na dynamiczny w Polsce rozwój.

Nie wierzycie, że tak myślą? Nie tylko myślą, ale i piszą!

Cieszymy się demokracją w Polsce, bo tak szybko odejdzie! Mały z Żoliborza zaciera ręce, że udało mu się nas wpędzić w zaścianek i oderwać od wielkiego świata.

Mimo wszystko – wesołych świąt!

 

 

 

Apel do polskich Kobiet!

Ja starsza pani kolejny raz dałam radę, aby przygotować dom na te Święta Bożego Narodzenia.

U mnie jest tak, że ja zajmuję się domem, a Mąż taszczy do domu wszystkie zakupy, które ja zaplanuję i zapiszę na kartce – do wykonania! 😀

Ten układ wspaniale się sprawdza od lat i we dwoje jest dużo łatwiej, to wszystko opanować.

Dziś padła ode mnie propozycja, że czas zakupić serwis obiadowy i wybrałam w sklepie, a nie w Internecie taki jak powyżej.

Składa się on z 12 talerzy płytkich, głębokich i małych, oraz wazy, sosjerki i dwóch głębokich misek na sałatki, czy rybę.

Wybrałam produkt polski i bardzo skromny, bo na starość zaczęły mi się podobać rzeczy białe i eleganckie, bo nie krzykliwe.

Ubrałam choineczkę sztuczną, bo nie lubię kiedy wycina się drzewka w lesie, nawet tych hodowlanych.  Jak moja wygląda, tak wygląda, a mnie się podoba.

Jest to szcztuczne, kolorowe drzewko i może spodoba się wnukom.

Mam masę słodyczy i owoców dla tych moich, kochanych drani i i cukierków im nie zabraknie. Raz w roku można im poszaleć u Babci i Dziadka.

Jak ja sobie wyobrażam te moje święta.

Wyobrażam sobie, że my dorośli zasiądziemy za stołem, a nie jesteśmy skłóceni, a szkraby zajmą drugi pokój i będą robiły, co im się spodoba.

Mam karton klocków i bloki do rysowania, oraz  mam nowe farby do malowania, ale myślę, że zajmą się najprędzej prezentami spod choinki od „Mikołaja”. 😀

My dorośli pobiesiadujemy, pogadamy, powspominamy, bo widzimy się bardzo rzadko, a teraz apel do Polek:

Kochane polskie kobiety – ja wiem, że wpadacie przed świętami w amok sprzątania, zakupów, pieczenia, gotowania i strojenie domu!

Takie jesteśmy, że pragniemy wysprzątać każdy kąt i lecimy na szmacie, aby dom lśnił czystością i był nieskazitelny.

Zapominamy  o sobie i do Wigilii zasiadamy bardzo przemęczone.

Wyrzucamy sobie, że czegoś nie zrobiłyśmy i to nas dręczy, a to  nie powinno być tak:

Ja starsza pani wiem, że nie wszystkie kąty potraktowałam ścierką, czy mopem, bo dla mnie zawsze były najważniejsze stosunki z rodziną i bycie z nią.

Dlatego apeluję do kobiet polskich – nie popadajcie w obsesję sprzątania, gdyż to zabiera radość przeżywania tych świąt i ich magii.

Zapalcie dużo świec, a poczujecie ciepło bijące z nich i w ten sposób zaczniecie być świąteczne i spokojne, bo w okół tego ciepła macie swoich najbliższych i to jest  najważniejsze w życiu!

 

 

Pogrzebana Polska – żałoba!

Dziś mamy 20 grudnia 2017 roku i oto w ten dzień Prezydent zwany Adrianem podpisał na kolanie „zmienione ustawy” o sądownictwie i od dzisiaj Polacy nie żyją w kraju demokratycznym, a w dyktaturze.

Powyższe wystąpienie Adriana to stek bzdur, które on powtarza za rozkazem Kaczyńskiego.

Polska miała przez ostatnie 27 lat najlepszy, bo demokratyczny wymiar sprawiedliwości, a od dziś nie będziemy się tym szczycić.

Polacy jeszcze nie wiedzą, co ich czeka, a czekają ich sądy polityczne na zlecenie Ministra Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego Ziobry – zwanym „zero”.

Polacy jeszcze nie kumają, że ich los w sądach będzie zależał od politycznego sędziego, który jego sprawę w sądzie będzie konsultował właśnie z „zero”, albo z Kaczyńskim.

Został przejęty Trybunał Konstytucyjny i tam już siedzą polityczni sędziowie, którzy nie przestrzegają prawa, a działają w imię politycznych rozkazów partii Kaczyńskiego.

Ludzie jeszcze nie wiedzą, co ich czeka, ale ja już wiem, a dlatego, że w tym roku – w maju wparowała do mnie Policja i skonfiskowała mi dwa komputery.

Kiedy spytałam dlaczego to robią, to usłyszałam tak: ” Jest pani inteligentną kobietą i wie pani doskonale kto teraz w Polsce rządzi”.

Zrozumiałam w tamtej chwili, że za chwilę będą ludzi wyprowadzać w kajdanach o 6 rano za to, że skrytykowali obecne rządy.

To już nie są puste słowa, bo od dziś nikt w Polsce niech nie czuje się bezpieczny!

Mogę wylądować w celi za tego bloga i mogę zostać aresztowana za krytykę PiS na Facebooku, czy też Twitterze.

Od dziś państwo policyjne czyha na zwykłego obywatela i robi mu sprawy w sądach za to, że jeszcze legalnie demonstruje z biała różą i światełkiem w obronie sądownictwa w Polsce.

Oto nastało w Polsce bandyckie prawo, bo Prezydent Adrian dziś powiedział, że autorytety od sądownictwa i Konstytucji – bredzą i jego to śmieszy.

Ludzie, którzy bronili naszych praw przez ostatnie 27 lat zostali dziś z liścia od Prezydenta Adriana.

Mam nadzieję, że dożyję czasów, kiedy gwałciciele Konstytucji i Trybunału Konstytucyjnego staną przed Trybunałem Stanu, a świat będzie bił brawa, że dobrano się im do dupy.

I tu wkleję wiersz Czesława Miłosza:

Który skrzywdziłeś

Który skrzywdziłeś człowieka prostego
Śmiechem nad krzywdą jego wybuchając,
Gromadę błaznów koło siebie mając
Na pomieszanie dobrego i złego,

Choćby przed tobą wszyscy się skłonili
Cnotę i mądrość tobie przypisując,
Złote medale na twoją cześć kując,
Radzi że jeszcze jeden dzień przeżyli,

Nie bądź bezpieczny. Poeta pamięta
Możesz go zabić – narodzi się nowy.
Spisane będą czyny i rozmowy.

Lepszy dla ciebie byłby świt zimowy
I sznur i gałąź pod ciężarem zgięta.

Czesław Miłosz!

Washington D.C., 1950