„Anna Karenina” i plany na zimę!

---

Przez ostatnie 3 dni obejrzałam serial składający się z 8 odcinków trwających po 50 minut pt. „Anna Karenina”.

Oglądałam różne produkcje tego tytułu zrealizowane na podstawie powieści Lwa Tołstoja, a serial mnie wciągnął, gdyż bardzo dokładnie pokazano historię tej, jakże nieszczęśliwej miłości!

Podobno serial był emitowany z TV1 i tej telewizji dostało się, gdyż reżyser serialu – Karen Szachnazarow sprzyja polityce Putina!

Jest to solidne kino rosyjskie i naprawdę ciekawie zrealizowane z dobrze dobranymi aktorami i kostiumami, a także ze wspaniałą grą tychże!

Według mnie Anna Karenina była histeryczką, bo kiedy miłość zaczęła blednąć, to wciąż kazała Wrońskiemu powtarzać jak bardzo on ją wciąż kocha!

Była kapryśna  – zakochana w sobie i nie potrafiła się zdecydować, czy chce rozwodu z Kareninem, czy też było jej to obojętne.

Zmieniała co chwilę zdanie, była roszczeniowa i nie kochała córeczki zrodzonej z romansu.

Zatruwała Wrońskiem życie tak, że w końcu zaczął się od niej oddalać, co doprowadziło Annę do rozstroju nerwowego, aż w końcu rzuciła się pod pociąg.

Kto ma ochotę, to niech prześledzi sobie ten, bardzo dobry serial – polecam na czas zimowy chociażby!

Lato mamy, ale jak zawsze szybko upłynie i może czas robić na zimę  jakieś przetwory, aby lato zamknąć w słoikach i promienie słoneczne.

Przymierzam się do zrobienia sałatki na zimę, a jest to bardzo proste wykonanie, które znalazłam w sieci!

Pamiętam, że dawniej robiłam taką sałatkę, kiedy jeszcze z nami mieszkały dzieci.

Jest to świetny dodatek do drugiego dania i zrobię taką sałatkę dla nas dwojga teraz!

Ciekawe czy robicie przetwory na zimę?

Ja potrzebuję dobry przepis na ogórki kiszone na zimę, bo nie zawsze mi się udają, choć trzymam się przepisów z sieci.

Nie wiem, co robię nie tak, bo dodaję koper, chrzan, czosnek, sól i zalewam zimną wodą, a mimo to coś z nimi dzieje się nie tak i często są miękkie jak kapcie!

Sałatka na zimę

Przepis na znakomitą sałatkę do słoików. Kapusta, ogórki, marchew, cebula i pomidory. Idealny zestaw witamin w zimie!

Składniki:

• 2 kg kapusty
• 1,30 kg ogórków gruntowych
• 1,30 kg zielonych pomidorów
• 90 dag marchwi
• 60 dag cebuli
• 12 dag soli
• 1 szklanka cukru
• 1 butelka octu 10% (0,5 l)

Sposób przygotowania:

1. Kapustę i obrane ogórki poszatkować. Pomidory pokroić w ósemki, cebule w pół-talarki, marchew zetrzeć na grubej tarce.

2. Wszystkie składniki połączyć w dużym garnku, zasypać solą i cukrem i dokładnie wymieszać (najlepiej rękoma). Następnie całość zalać butelką octu, nie mieszać, odstawić na 2 godziny.
3. Garnek ustawić na ogniu, całość zagotować, mieszając. Gorącą sałatkę przekładać do czystych i suchych słoików. Nie wymaga pasteryzacji.

https://www.knurr.pl/2019/07/saatka-na-zime.html

Napisz proszę chociaż krótki list!

Dokończyłam dziś oglądanie serialu pt. „Dynastia Tudorów” z rewelacyjną grą irlandzkiego aktora Jonathan Rhys Meyers.

Moja uwaga skupiła się właśnie na nim, bo ma niebanalną urodę i naprawdę cudownie wcielił się w rolę Henryka VIII.

Aktor jak prasa pisze ma ogromne problemy z alkoholem i mam nadzieję, że sobie poradzi, bo aktor z niego jest wielki i szkoda życia na alkohol.

To tylko taka uwaga i kto ma trochę czasu niech obejrzy ten, jakże pięknie zrealizowany serial z przywiązaniem do szczegółów z tamtej epoki.

Stroje Króla i suknie dam, a także mundury wojskowe, to musiała być tytaniczna praca, aby tamte czasy nam przybliżyć i nie ma czego się czepiać, gdyż są bitwy, konie, plenery, dwory i oczywiście cała historia Króla i jego rodzinnych spraw bardzo burzliwych.

Ten serial, to uczta dla oczu i uszu i słuchając dialogów stwierdziłam, że jakże inaczej ze sobą porozumiewali się ludzie i jak kompletnie inaczej ze sobą rozmawiali, aniżeli teraz my!

Nawet największy wróg  na dworze Henryka był szanowany w słowach, a ludzie porozumiewali się okrągłymi zdaniami pełnymi szacunku!

Zapamiętałam takie zdanie, że Król obwieścił swojej kolejnej żonie, iż dziś wieczorem przyjdzie do jej alkowy i z nią legnie!

Pomyślałam sobie, że my współcześni już nie potrafimy ze sobą się tak porozumiewać.

Nasze kontakty są szybkie i skrótowe, a więc są to mejle, sms -y i już nie budujemy zdań z serca płynących, co potrafiono dawniej, bo tak wymagała etykieta.

Ludzie pisali do siebie listy, często zalakowane, przesznurowane i słane przez posłańca.

Jaka była radość, kiedy ktoś ten list dostał nie tak szybko jak my to teraz mamy, a także odpisywał przy sekretarzyku, a list był pisany gęsim piórem maczanym w atramencie na specjalnym papierze.

Na stronie „Bryk” znalazłam taki list pisany współcześnie wzorowany na piśmie starodawnym i uważam, że wyszło nie źle.

Pod spodem wkleiłam list Napoleona do Józefiny i też można przeczytać ile serca kiedyś ludzie wkładali w korespondencję do ukochanej osoby.

My już tak nie umiemy pisać – niestety!

Najdroższy moy Konradzie, mego serca Panie i istoto najszliczniejsza!”. Napisz list miłosny do ukochanego, stylizując swoje wyznanie na język staropolski i może ktoś się pokusi?

„Ukochany!

Powzięłam decyzję o wystosowaniu tegoż listu do Twej przecudnej osoby, bo takeś w mą pamięć wszedł, iże zapomnieć Twego widoku nie podobna. Królewiczu moy najdroższy, serce moje boleści przenikają, jak tylko umył mój nawiedzi myśl o innej jakiejś damie ze śniadym licem, co mogłaby serce Twoye w swe sidła pochwycić. Raju moy upragniony, jeśli znajdziesz dla mej osoby choć kącik najmniejszy w swoim sercu, powiadomże mię o tym, gdyż tą niepewność zdrowiem kiedy przypłacę. Już przypadłości mych nie zliczę, jakiem przeszła od momentu poznania Ciebie. Nic żem sobie z nich jednak nie robiła, gdyż w majakach gorączki jedynie Ciebie – me szczęście, widziałam, a dusza ma aż rymy układała z miłości do Ciebie.

Może być, iżem nazbyt śmiała w swych wyznaniach, lecz zawładnąłeś mym umysłem, duszą i ciałem mym w zupełności. O niczym innym rozmyślać niezdolnam, jak tylko o Twym szlicznym obliczu. Ileż to już nocy nawiedziło mnie bezsennych z Twojej przyczyny. Lecz świadoma jestem, że tylko przy Tobie Najdroższy uspokojenia zaznać mogę. Jeślim tym pismem zuchwałem, niechęć jakąś w Tobie wzbudziła, o wybaczenie usilnie proszę, lecz musisz wiedzieć, iż nic mnie od napisania jego już odwieść nie mogło. Prawie jużem szalona z tej miłości do Ciebie moy Kochany. Nie miejże mi tego za złe, bo me wnętrze ostrze zimne przeszyje. Dajże mi jaką nadzieję na wypełnienie się mych pragnień. Nie pozostań obojętny, bo tym sposobem największą boleść mi zadasz. Dla Ciebie gotowam oddać wszystko, bez Ciebie i tak nic nie może być dla mnie uciechą. Tyś mym Najdroższym Klejnotem i z Tobą pragnę wieść swój żywot.

O gdybyś tylko zajrzeć mógł w me serce, ujrzał byś bezgraniczne i najszczersze uczucie żywione tylko do Twej osoby. Bez Twego widoku słońce zaprzestaje nawet dla mnie świecić na nieboskłonie, a czarne myśli chwytają w swe macki każdą iskrę nadziei na szczęście. Nie dręczże już dłużej mego i tak już umęczonego serca, które Cię kocha jak nikogo wcześniej.

Czekam Twej odpowiedzi w niepokoju i gorąco proszę o jakikolwiek znak Twój, po którem odgadnę czy serce Twe jest memu przychylne.

Twoya aż po grób

Anna”

Napoleon do Józefiny:

Ich związek do dziś budzi emocje wśród historyków. Według legendy Napoleon na łożu śmierci szeptał… imię Józefiny. Groźny i bezwzględny na polu bitwy, wobec żony był czuły i delikatny. Przedstawiamy fragment książki „Listy Napoleona i Józefiny”, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Poznańskiego

List III

do Józefiny, w Mediolanie

(17 lipca 1796)

„W tej chwili odbieram twój list, droga przyjaciółko; napełnił on moje serce radością. Dziękuję ci, żeś sobie zadała trud napisania do mnie; dziś musisz się już mieć lepiej; pewny nawet jestem, żeś zupełnie zdrowa. Proszę cię, urządzaj sobie konne przejażdżki, to ci zrobi wiele dobrego.

Od chwili naszego rozłączenia się zawsze jestem smutny. Nie ma dla mnie szczęścia bez ciebie. Ciągle mi stoją na myśli twoje pieszczoty, twoje łzy, twoja luba zazdrość; a wdzięki nieporównanej Józefiny wzniecają nieustannie w mym sercu i w mej duszy żywy i ognisty płomień. Rychłoż czas ten nastąpi, gdy zupełnie spokojny i wolny od wszelkich zajęć, tobie jedynie wszystkie moje chwile poświęcę; gdy cały zajęty miłością myśleć tylko będę o rozkoszy powtarzania ci i dowodzenia, jak mi jesteś drogą. Przyślę ci twego konia; mam jednak nadzieję, iż niezadługo sama do mnie przybędziesz. Przed kilku dniami zdawało mi się, że cię już bardzo kocham; lecz od ostatniego naszego widzenia się czuję, iż przywiązanie moje tysiąc razy stało się gwałtowniejsze. Odkąd cię poznałem, co dzień więcej cię ubóstwiam; otóż dowód mylności zdania La Bruyère’a, iż miłość jest dziełem jednej chwili. Wszystko w naturze ma bieg właściwy i rozmaite stopnie wzrostu. Ach! zaklinam cię, zrób tak, ażebym w tobie odkrył jakiekolwiek błędy; bądź mniej piękną, mniej przyjemną, mniej czułą, mniej dobrą, a nade wszytko nie bądź zazdrosna i nie płacz nigdy; łzy twoje odbierają mi rozum, krew w ogień zamieniają. Wierz mi, że nie mam już władzy myśleć o czym innym jak o tobie; ty panujesz nad moją duszą.

Wypocznij sobie. Bądź prędko zdrowa. Przybywaj do mnie, ażebyśmy przed zgonem powiedzieć mogli: „Tyle dni spędziliśmy szczęśliwych!!”

Całuję cię po milion razy, a nawet i Fortunka[1], na przekorę złości jego.

Bonaparte”

https://kultura.onet.pl/fragmenty-ksiazek/fragment-listy-napoleona-i-jozefiny/gs2pgmw

Jeść i przeżywać!

 

Raz w roku mam smaka na pizzę, ale dziś pizzeria była zamknięta, to poradziłam sobie trochę inaczej.

Jeśli mamy w domu czerstwe pieczywo, to można je odświeżyć i zrobić sobie pyszną kanapkę akurat na śniadanie, albo na kolację.

Kanapka jest smakiem zbliżona do pizzy ha ha.

Robię tak:

• bułkę przekroiłam i każdą część posmarowałam masłem,
• obie części posmarowaną stroną położyłam na suchą, rozgrzaną patelnię do zrumienienia każdej,
• w międzyczasie przygotowałam dwa plastry pomidora i dwa plastry żółtego sera – obojętnie jakiego,
• kiedy części się zrumieniły, odwróciłam je i położyłam plaster pomidora na dwie części i po plastrze sera, a następnie podłam odrobiną wody i przykryłam pokrywką.
• kiedy ser się roztopi, to znak, że kanapka już jest gotowa,
• kiedy kanapka była na talerzu, to użyłam na roztopiony ser kapkę ketchupu – wychodzi więc ciepła kanapka i mamy uratowane pieczywo,
• polecam każdemu, bo w ciągu 10 minut można sobie przygotować kanapkę, która syci,
• jeśli nie mamy pomidora, to można użyć ogórka, wędlinę i co tam mamy w lodówce.

A teraz drugi temat.

Na starsze lata postanowiłam po bardzo wielu latach przypomnieć sobie serial Jerzego Antczaka – „Noce i dnie”, zrealizowany na podstawie powieści – Marii Dąbrowskiej.

Chyba każdy Polak w moim wieku oglądał z zapartym  tchem to arcydzieło i naprawdę warto wracać do tego serialu.

Oglądam i płaczę co rusz, bo odzywa się we mnie ta polskość, ta patriotyczna dusza.

Odcinków jest 12, a ja obejrzałam już 9, a każdy odcinek trwa godzinę mniej więcej.

Film postał w 1975 roku, czyli już bardzo dawno, a w powieści Maria  Dąbrowska opisała rodzinę, dwóch pokoleń rodziny Niechciców, ukazanie na tle przemian, społeczeństwa polskiego w latach 1865-1914.

Bardzo się dziwię, że „Noce i dnie” nie zostały zauważone na świecie, bo uważam, że ten film zasługuje na Oscara, gdyż  był realizowany z wielkim rozmachem z zachowaniem wszelkich szczegółów z tamtych czasów.

Jerzy Antczak cudownie osadził losy rodzin w tamtych czasach, zdrady, miłości, wychowania dzieci i ludzkie charaktery i tu zdradzę, że jestem taką trochę Barbarą, bo tak jakby mamy podobny charakter, gdyż czasami jestem też taką histeryczką, ale kochana przez Męża.

Na filmie widzimy cudowne, malownicze pejzaże polskiej wsi z tymi naszymi wierzbami i polami w różnych kolorach zależnie od pory roku.

Każdy kadr, to jest obraz tamtejszej rzeczywistości i ciekawa jestem skąd Maria Dąbrowska tak doskonale to opisała.

Śledzimy  losy bohaterów, których gra najlepsza śmietana polskiego aktorstwa i ja to nazywam – majstersztyk.

Jakże wielu aktorów już odeszło, ale ich młode twarze zostały w tym serialu – i ta cudna muzyka!

Oglądajcie wszystko, co polskie, bo teraz produkowany jest śmietnik, który odbiega od genialnego kina z lat 70 – 80.

Kiedyś był Antczak, a teraz jest Vega – widzicie różnicę?

 

 

 

 

Serialowe bajdy Adelajdy!

Dobry wieczór. 🙂

O dziwo do wiosny coraz bliżej, choć prawdopodobnie zima ma jeszcze zaskoczyć wg. synoptyków.

Ta zima minęła mi bardzo szybko, bo jaka to tam była zima? Śniegu śladowo i wybiórczo w rejonach Polski i ani razu się tej zimy nie przestraszyłam. Śniegu napadało i na drugi dzień nie było po nim śladu, a więc strachy na lachy, przynajmniej w moim rejonie.

Co robić zimą będąc na emeryturze? Oczywiście i przede wszystkim uważać należy, by nie złapać jakiegoś choróbska typu grypa, czy też zapalenie gardła.

Jeśli się uda uniknąć wirusów, to telewizja i programy w niej – emerytom umilają wolny czas. Można się zawinąć w koc, sącząc gorącą herbatą i śledzić seriale, których jest w naszej telewizji od wyboru do koloru.

Złapałam się na tym, że tej byle jakiej zimy nie obejrzałam ani jednego odcinka serialu „Na Wspólnej”, ani „M jak miłość”, ani „Singielki”- nowego serialu z młodą kobietą – moją imienniczką.

Dawniej miałam w głowie zapisany grafik, gdzie był zapisany kanał, godzina i tytuł serialu i prawie na czuja przełączałam kanały z „Klanu” na inny serial – na innym kanale, ale tej zimy się mi znudziło.

Znudziły mi się intrygi w serialach i te wszystkie miłostki i zdrady zarazem, kiedy scenarzyści zaczęli wymyślać tak absurdalnie i na siłę akcje, które w realnym życiu prawie się nie zdarzają. Powiedziałam sobie – stop i dobrze zrobiłam, bo nawet sami aktorzy, którzy są w tych serialach dla kasy wstydzą się swoich ról i czytamy, co powiedział wiekowy aktor, który z racji wieku może sobie już pozwolić na taką ocenę!

„Witold Pyrkosz od ponad 16 lat gra dziadka Lucjana, nestora rodu Mostowiaków. Widzowie kochają go za jego dowcip oraz ciepło, którym emanuje w serialu.

Jednak okazuje się, że Pyrkosz nie jest równie wielkim fanem „M jak miłość„. Nie dość, że nie śledzi losów swojej serialowej rodziny, to jeszcze ma niezbyt dobre zdanie na ich temat.

„Jak mogę się przejmować i jeszcze o tym myśleć? To wszystko jest wymyślone i to są bajdy Adelajdy, a ja tam wykonuję tylko swoją pracę” – przyznaje w rozmowie z „Faktem” 89-letni aktor.

Gdyby Ilona Łepkowska nadal była scenarzystką hitu TVP2, na dziadka Lucka z pewnością czaiłyby się już jakieś kartony.

Co sądzicie o jego wypowiedzi? Powinien tak mówić o serialu, który zapewnia mu comiesięczny zysk?”

http://www.pomponik.pl/plotki/news-witold-pyrkosz-ostro-o-m-jak-milosc-bajdy-adelajdy,nId,2134252

Spytacie więc, co oglądam w telewizji, a więc programy informacyjne i publicystykę, a dlatego, że to mnie najbardziej interesuje. 

Lubię obejrzeć też film fabularny, choć w telewizji jest coraz mniej dobrego kina, a więc uciekam do sieci, gdzie mogę obejrzeć film z konkretnym początkiem i różnym zakończeniem i mam o czym myśleć. 

Dlatego seriale uważam za sztukę byle jaką, która nie wnosi nic do mojego umysłu. Witold Pyrkosz tylko mnie w tym utwierdził, że na seriale szkoda czasu.

Jednak zaznaczam, że kto lubi, niechaj ogląda, bo o gustach się nie dyskutuje.

„Wojna i pokój” – moje kino

Dzień dobry. 🙂

Wczoraj była niedziela i w taką trochę mokrą niedzielę zniknęłam z życia mojego męża i życia domowego na osiem godzin!

Nie było mnie osiem godzin i nawet nie zauważyłam, kiedy mi ten czas uciekł, bo wciągnęło mnie jak kokaina i nie mogłam wyjść z tego błogiego stanu, bo było mi mało i mało.

Soyka śpiewa piosenkę, że jesteś moją kokainą, a wczoraj moją był odkryty przeze mnie serial, nakręcony w czterech częściach na podstawie powieści, arcydzieła Lwa Tołstoja „Wojna i pokój”.

Doprawdy nie wiem jakim sposobem ten wielki pisarz był w stanie powiązać te wszystkie wątki tak zmyślnie, tak zgrabnie i niczego nie pominął i o niczym nie zapomniał.

Brzydko napiszę, że trzeba mieć łeb jak sklep, aby w jednej powieści zawrzeć tyle wątków i wszystkie je ze sobą tak zmyślnie powiązać i tu szacun w kierunku Lwa Tołstoja. I tu ciekawostka dla mnie, bo dziś odkryłam, że urodził się w tym samym dniu i miesiącu jak co ja (sic!) 😀

Powieść Lwa Tołstoja doczekała się już niejednej ekranizacji. Najnowsza koprodukcja z 2007 roku, której premiera odbyła się na festiwalu w Cannes, okrzyknięta została największą europejską produkcją. Ogromny budżet przedsięwzięcia i międzynarodowa obsada sprawiły, że projekt zrealizowano z wielkim rozmachem.

Wpadłam więc w ten serial i zastygłam na osiem godzin, zauroczona, zamroczona i ciekawa tego, co wydarzy się w dalszych odcinkach. Nic mi w serialu nie przeszkadzało, oprócz urody Nataszy Rostow, która dla mnie na tę rolę była zbyt mało wyrazista i jej rola była zagrana z jedną miną, ale to szczegół, bo wynagrodził mi to Andrzej Bołkoński,  w którym można się zakochać. 🙂

Z pewnością w powieści Lwa Tołstoja jest więcej, lepiej, prawdziwiej, ale przecież w filmie tego wszystkiego nie da się ująć, choć zapewniam, że w serialu jest dużo prawdy historycznej z tamtej Rosji. Serial zapiera dech w szczegółach, prawdziwości i detalach. Suknie, fryzury, wnętrza i bitwy oraz krajobrazy są bardzo wyraziste i można odlecieć z serialem w tamte, jakże trudne czasy.

Wojna i pokój” to zjawisko historyczne. Akcja powieści obejmuje szeroki okres od 1805 do 1815 roku, a więc dekadę, którą można odmierzyć dwiema, wielkimi bitwami – bitwą pod Austerlitz oraz bitwą pod Borodino. Ciekawie jest spojrzeć na Epokę Napoleońską z punktu widzenia Rosjan.

Serial ten, to zjawisko społeczne i kulturowe. Ilość wątków rodzinnych przygniatają rozmachem  i nie jest to jedna saga rodzinna, tylko kilka sag rodzinnych – rodzin Rostowów, Bołkońskich, Kuraginów i Bezuchowów. Wszystkie są  wymieszane, wszystkie zachwycające – przeplatające się relacjami matek, ojców, dzieci, narzeczonych, mężów i żon. W serialu zawarte są tak jak w powieści  wszystkie uczucia – od miłości i honoru do nienawiści i zdrady. Wszystko tętni  życiem i wszystko mogło zostać przerwane przez wojnę i śmierć.

Zachęcam do obejrzenia tego serialu i proszę sobie go podzielić na 4 wieczory, albo po prostu na cztery części, a nie jak ja – ciurkiem. 😀

Nikt nie zostanie obojętny na losy arystokracji rosyjskiej, kiedy Napoleon stał u bram Moskwy.

Przymierzam się do obejrzenia filmu „Wojna i pokój” nakręconego w 1956 roku z Audrey Hepburn. 🙂

Ferdynand Kiepski to jest ktoś!

Oglądacie ten serial? Czy przypominacie sobie, że Ferdek zdradził swoją żonkę Halinkę? Nie, nie zdradził, choć w swoim życiu wiele kombinuje, jak łatwo i przyjemno zarobić kasę, bez zbędnego wysilania się. Kocha swój dresik i przy pifku kombinuje, aby coś tam zarobić, jakąś działalność stworzyć, aby kasa płynęła niczym złoty grosz.

Jego inwencja jest nie do okiełznania i jak zwykle wychodzi z tego kicha, ale mimo to Halinka ciężko pracuje, aby utrzymać tę rodzinę, a potem wieczorem w papilotkach omawia z Ferdkiem jego nie trafione pomysły i jego  niedojrzałe spojrzenie na świat, ale kurka wodna – kochają się i Halinka wciąż ma nadzieję, że jej ukochany Ferdek wymyśli coś takiego, że pozwoli im na godne życie i zabezpieczenie finansowe ich dzieci. Dlaczego o tym piszę, ano dlatego, że w innych serialach, które od roku śledzę, nie ma takiej relacji, bo np. w serialu „Na Wspólnej”, nie ma rodziny, w której ktoś, kogoś nie zdradził i dochodzi do momentu w sądzie. Albo w serialu „M jak miłość”, nawet starsza Pani Mostowiakowa, ulega zauroczeniu Panem, który jej słodzi, a ta zapomina, że ze swoim mężem przeżyła ponad 50 lat, czyli z Lucjanem.   Czy to jest normalne, że scenarzyści piszący te historie, myślą, że takie sceny są konieczne i aby w nich nakręcić napięcie, nieprawdopodobne, aby im się kręcił licznik oglądalności?. Ja jednak wolę, zachowawczego Ferdka Kiepskiego. Ferdek jest wiarygodny kochani moi, to ktoś, kto mieszka w Waszych domach i z pełną  aprobatą, kochacie swego misia !