Matka Polka!

Pamiętam, że kiedy urodziłam najmłodszą Córkę, to gdy wysłałam ją do przedszkola na początku lat 80 – tych zaczęła mocno chorować.

Po którymś tam zwolnieniu lekarz powiedział mi wprost, że powinnam przestać pracować na jakiś czas i zająć się dzieckiem w domu, gdyż Córka łapała wszystkie wirusy.

Posłuchałam lekarza i wzięłam urlop na pół roku, tak jak mi to radził lekarz i faktycznie przez pół roku odizolowałam dziecko od innych dzieci.

To nie były łatwe czasy, bo przecież mieliśmy za sobą Stan Wojenny i nadal w sklepach nie było niczego, a zwłaszcza nie było lekarstw w aptekach.

Lekarz podał mi nazwę bardzo dobrego leku na uodpornienie dla dziecka i pamiętam, że polowałam na niego aż w Szczecinie, ale warto było.

Z czasem Córka się uodpornia, a ja mogłam wrócić do pracy, ale nie na długo.

Po paru miesiącach dostałam powiastkę o zwolnieniu mnie z pracy z bardzo dziwnych powodów, ale ja się domyślałam dlaczego?

Dlatego, że mam małe dzieci i w każdej chwili mogę iść znowu na zwolnienie i ja nie dyskutowałam, bo nie powiedziano mi tego wprost, a dowiedziałam się od innych.

Od tamtych czasów minęło ponad 40 lat i nic w prawie polskim się nie zmieniło.

Każda, pracująca matka boi się o siebie jeśli zachoruje jej dziecko i musi skorzystać ze zwolnienia.

W mediach grzmią, że jest ten czas, kiedy dzieci masowo chorują i matki są zmuszone brać na te dzieci zwolnienie, ale się tego panicznie boją.

Jeśli tylko idą na zwolnienie dotyka je ostracyzm zarówno ze stony ich szefów, kierowników, a także ze strony współpracowników, którzy za plecami mówią, że znowu zachorował jej ten bachor i, że muszą robić za nie robotę!

Matka chorego dziecka przeżywa katusze, bo nie chce iść na zwolnienie, ale dziecko chore jest ważniejsze.

Takie matki miotają się w swoim sumieniu i szukają w głowie racjonalnego wytłumaczenia tego, że są w swoim środowisku potępiane i oceniane jako leniwe i cwane!

W naszym kraju jest nacisk na to, aby kobiety rodziły jak najwięcej dzieci, bo państwo tego potrzebuje, ale nie gwarantuje matkom spokoju psychicznego.

Powinien w ustawie być taki przepis, że kto zniesławia matkę opiekującą się chorym dzieckiem może podlegać karze i grzywnie.

Nie może być tak, że matka przynosi zwolnienie na chore dziecko i od progu jest opluwana i potępiona.

Matka powinna mieć spokój i gwarancję, że nie zostanie zwolniona z pracy z powodu chorego dziecka!

Jest to temat przemilczany i zamieciony pod dywan.

Nie wiem jak jest w innych, cywilizowanych krajach i czy matki są tak dręczone psychicznie jak w Polsce?

Świąteczne dylematy!

Za chwilę będą święta BN, a we mnie wzbudziła się złość – naprawdę po bardzo długim czasie.

Milczałam, można powiedzieć, że latami jak grób i nie wtrącałam się w tę sprawę.

Mama mojego Męża jest panią już bardzo wiekową i doprawdy prawie już nic koło siebie nie robi, bo po prostu nie ma sił.

Nikt nie spyta się z rodziny drugiego jej syna, czy jego matka jest wykąpana, choć kasę trzymają,

ale nie ma pytania, czy matka jest wykąpana i oprana.

Nie ma wcale takiego tematu, bo wystarczy coś matce kupić do jedzenia, rozłożyć leki, ale to za mało.

Wiedzą kto matkę kąpie, ale nie ma żadnego słowa – dziękuję i nie ma żadnej wdzięczności tak jakby ta osoba musiała to robić i uważają, że szafa gra.

Teściowa naprawdę nie lubi się kapać, a więc za każdym razem się wzdryga jak to często jest u starszych ludzi.

Trzeba namawiać do tej czynności czasami parę dni, a do tego nie ma kabiny prysznicowej z krzesełkiem w środku, na którym by bezpiecznie usiadła.

Nie lada siły kosztuje, by ją w wannie umieścić, a potem z niej wyjąć, wytrzeć i przebrać w świeże ubranie.

Potem trzeba zdjąć pościel i przebrać na świeżą, a starą zabrać do prania.

Nikogo to nie obchodzi jakiej ekwilibrystyki to kosztuje i kiedyś sugerowałam, aby tej osobie kupili jakieś dobre wino w podzięce, czy choćby jakieś praliny – bez echa!

Dlatego piszę od jakiegoś czasu, że z rodziną trzeba tak się ustawić do zdjęcia, by móc się odciąć.

W tej sytuacji chodzi tylko o to – ile po Teściowej zostanie pieniędzy i dlatego we mnie jest tyle goryczy, że Teściowa mogłaby zarosnąć brudem i nikogo to nie tyka.

Nie mogę napisać kto jest tą osobą, ale szlag mnie trafia na taką bezduszność w stosunku do niej!

Znalazłam w sieci taki oto wpis i ciekawa jestem Waszego zdania.

Gdyby moje dzieci mi powiedziały, że nie będą z nami na Wigilii, to bym to przyjęła ze zrozumieniem, bo młodzi mają prawo do swojego życia:

Zostawiam rodziców na święta. Chcę przeżyć Wigilię nie jako córka rodziców, ale jako żona i matka – z forum.

Czy zrobiłam świństwo? Mam odwołać wyjazd? – pyta na forum eDziecka Zona.pilota, która po 14 latach szantażu emocjonalnego ze strony rodziców postawiła weto, wypisała się z Wigilii i wyjeżdża z mężem i dziećmi nad morze. Jej post wzbudził spore emocje, a forumowiczki podzielił na obozy „za” i „przeciw”.

Od 14 lat spędzamy święta z moimi rodzicami… Teściom zawsze odmawiałam (trochę ze względu na złe stosunki z teściową, ale też dlatego, że czułam presję przymusu bycia z mamą i tatą).

Mam 38 lat… męża, dwie córeczki… i nadal jestem nie żoną, nie matką, a córką mamy i taty, gotową do poświęceń, służącą radą, obecną na każdy pstryk i z reguły nieodmawiającą niczego. Rodzice są wymagający, mama terroryzuje mnie swoimi humorami i wspaniale umie wzbudzić we mnie poczucie winy, przykaz odwdzięczenia się za wychowanie etc.
Ale do rzeczy.

Pierwszy raz chciałam spędzić święta z mężem i dziećmi, sami. Wybraliśmy hotel i morze. Wcześniej jednak, nieświadoma, że tak postanowimy, umówiłam się rodzicami na Wigilię i Święta. Zostałam też postawiona przed faktem, że tym razem (pierwszy raz) święta będą u mnie (decyzja rodziców). Jednak plany się zmieniły i jedziemy. Mama przyjęła to najpierw spokojnie, potem kilka dni było milczących, a jak już się odezwała, to jej głos w telefonie był pełen obrazy, suchy, zbolały.

Dziś miała miejsce wielka telefoniczna awantura. Jak ja tak mogę? Czy ja wiem, co oni czują? Że tradycja… że to czas spotkania z rodziną… magiczny czas, dzień… Mnóstwo wyrzutów, krytyka mojego wychowywania dzieci… wzbudzanie litości, że tata był chory na raka, że stracili syna (mój brat popełnił samobójstwo pięć lat temu), że oni są samotni (drugi brat byłby z nimi), że nie liczę się z tym, co mama czuje.

Teraz bardzo płaczę, nie mogę się pozbierać, odechciało mi się wyjazdu, że ta moja według nich „ucieczka” to wręcz przestępstwo, „tak się nie robi”, i najgorsze… szantaż emocjonalny w stylu mamy: „a może to nasza ostatnia Wigilia…” , „a może ktoś z nich umrze i następnej nie będzie”. Na koniec rozmowy mama się wyparła wszystkich słów i powiedziała, żebyśmy sobie jechali, i że mnie kocha, że jest wszystko OK.

Mąż ma dość! Powiedział, że chce mnie dla siebie, bo jak będziemy z rodzicami, to znowu będę im nadskakiwać, a on zostanie z boku. Podobno też tata jest smutny, zawiedziony, bo tak się cieszyli, a zrobiłam ich w konia.

Powiedzcie mi, czy zrobiłam świństwo? Czy odwołać wyjazd? Co ja mam zrobić? Jak to wygląda, gdy patrzycie na to z zewnątrz? Jestem bliska jakiegoś obłędu. Czuję się winna, zła, podła, że będę żałować… I wstyd mi. Bardzo wstyd.

Starość idzie i nie ma na to rady!

Zdjęcie zrobiłam dzisiaj i jest lekko poruszone, gdyż biegłam po aparat do drugiego pokoju i spieszyłam się, by je zrobić mając pomysł na wpis.

Kiedy jest ładna pogoda, a póki co mamy piękne dni, to sporo czasu przebywam na balkonie i tak sobie ten mój świat obserwuję.

Codziennie podczas ładnej pogody widzę, jak córka idzie na spacer ze swoją już wiekową mamą.

Mama chwyta córkę pod pachę i pomału z nią idzie podpierając się laseczką.

Ten widok mnie rozczula, ale i niepokoi, bo przecież ja, sama nie młodnieję, ale o tym potem.

Mamy w rodzinie seniorkę, a jest to Mama mojego Męża, która liczy sobie ponad 80 lat.

Zawsze taka żywotna, bo bardzo uwielbiała uprawianie działkę, a potem przerabiała swoje zbiory na zimę.

Zawsze uwielbiała szydełkować i robiła prześliczne rzeczy na drutach, bo nawet dla moich Córek, ale potem dla prawnuków, ale do czasu.

Teraz zrobiła się taka krucha, malutka, której trzeba już pomagać w codziennych czynnościach, ale zrobiła się także bardzo złośliwa i podejrzliwa.

Mąż opłaca opiekunkę, która się nią zajmuje, ale Teściowa jest dla niej strasznie surowa i potrafi nawet na nią krzyczeć.

Mąż wciąż pracuje i dzieli swój czas między pracą, a dochodzeniem do swojej Mamy i często Jej proponuje właśnie spacer, ale propozycje są odrzucane.

Wiemy, że ciężko już jej się chodzi, a fuka na propozycję spaceru na wózku, gdyż twierdzi, że nikt nie będzie jej oglądał Jej na tym wózku!

Sytuacja jest więc patowa, a ja się obawiam wizyty u Niej, gdyż potrafi posądzić niektóre osoby o kradzież czegoś tam, a potem jest opowiadanie na telefon, że ktoś Jej coś ukradł.

Ograniczam się więc do tego, że gotuję obiady i zawsze mam dla Niej coś ciepłego, bo wiem, że już zaprzestała dla siebie gotować!

Wracam więc do tego, że każdego z nas czeka starość i często sobie wyobrażam jaka ona będzie dla mnie i mojego Męża, bo jesteśmy równolatkami.

Póki co nie jest źle, bo jeszcze jest bardzo dobrze, ale lata lecą i każdy dzień nas do tej starości przybliża.

Jeszcze o tym nie rozmawiamy, ale zdarza się, że coś tam w rozmowach się pojawia.

Ja mam wyobraźnię i sobie wyobrażam, że będę leżała w wyrku jako roślina, albo jeśli Mąż nie da rady, to znajdę się w jakim domu starości!

Wyobrażam sobie, że może będą musiały nasze Dzieci chodzić koło mnie, a może i koło Męża i to mnie strasznie przygniata, bo tak bym nie chciała być ciężarem dla nikogo.

Pochodzę z rodziny samobójców, bo członkowie mojej rodziny nie zgadzali się na starość.

Ojciec mojej Mamy się powiesił, a Matka mojego Ojca utopiła wmawiając sobie, że ma raka, a nie miała.

Mój Ojciec też popełniła samobójstwo, bo także bał się starości, a jak będzie ze mną?

W moim małżeństwie podczas rozmowy o starości padło, że jeśli oboje będziemy schorowani, to wsiądziemy w samochód i się na drzewie z impetem rozwalimy!

Wspomnienie!

Kiedy przeglądam swojego Facebooka i zanim sprawdzę, co się dzieje na świecie i w kraju – włączam swoje wspomnienia zapisane danego dnia z tamtego roku i wcześniej!

18 stycznia 2019 roku, to był piękny słoneczny dzień, co widać jest na powyższym zdjęciu!

W tym dniu miałam dyżur z chorą Matką, która naprawdę już nie czuła się najlepiej i zapisałam sobie:

„Dyżur z chorą Mamą.

Podsypia, postękuje, cierpi!”

Kiedy z Nią byłam, to oczywiście doglądałam Ją i zwracałam uwagę na każdy Jej gest, mimikę na twarzy, potrzeby!

Obok łóżka Mamy miałam włączony komputer, bo kiedy spała, to śledziłam, co dzieje się na świecie, by po prostu zająć się czymkolwiek i wydaje mi się to naturalne, ale byłam zawsze blisko Niej!

Już wiedziałam, że to jest końcówka Jej życia, ale Ona tak bardzo nie chciała odchodzić i walczyła o każdy, swój oddech i była w tej chorobie bardzo dzielna!

 

Lubiła, kiedy był włączony telewizor, a więc był włączony, choć na 15 dni przed odejściem już naprawdę niewiele do Niej docierało!

1 lutego odeszła, a ja zdałam sobie sprawę z tego, że jestem ostatnia z tego rodu, bo mam tylko na ten czas Męża, moje, dwie Córki i Wnuki!

Nie żyją bracia mojego śp. Ojca, ani prawdopodobnie ich żony!

Nigdy nie poznałam swoich kuzynów, mieszkających gdzieś tam w Polsce, bo nikt nie dbał o rodzinne więzi!

Teraz kolej na mnie!

Myślę o wykupieniu miejsca na cmentarzu i chcę być na tamtym świecie blisko swojego Męża, a nie blisko rodziców, którzy mnie skrzywdzili!

Szlachetne zdrowie!

To był lipiec 2019 roku – strasznie gorący!

Ludzie siedzieli w domach, bo na zewnątrz było nie do zniesienia.

Siedziałam z Mamą na swoim dyżurze i nagle poczułam się strasznie źle!

Serce chciało mi wyskoczyć z piersi i kołatało we wszystkie strony.

Wystraszyłam się bo miałam już za sobą epizod ukrytego zawału serca, co stwierdził u mnie kardiolog na wizycie prywatnej.

Zrobił mi bardzo dużo badań i w końcu powiedział, że chyba nawet nie wiem, ale moje serce doznało ukrytego zawału.

Taki zawał serca często zdarza się właśnie kobietom.

Przepisał leki i jakoś funkcjonowałam, ale ostrzegł mnie, że muszę unikać koniecznie stresu!

W lipcu 2019 roku podczas morderczego gorąca poszłam do mojej rodzinnej i ta zleciła mi EKG, a kiedy je odczytała, to kazała mi się pakować do szpitala, a ja byłam przerażona, bo nigdy nie leżałam w szpitalu prócz porodów.

Ale w szpitalu zostałam potraktowana jak stara baba, której nie warto leczyć i podano mi tylko kroplówkę.

Lekarka na mnie nakrzyczała, że nie potrafię opisać objawów, a ja się spytałam dlaczego tak na mnie wrzeszczy?

Po podaniu mi kroplówki przyszła na salę po odczytaniu wyników i chciała mnie zostawić w szpitalu, ale tak potraktowana – odmówiłam!

Wobec tego zmieniła mi leki i taka jest sympatia młodych lekarzy do starości!

Na drugi dzień poszłam do rodzinnej, by wpisała do karty mój nowy lek na serce, a przy okazji ją spytałam o coś, co mnie nurtowało!

Rodzinna jest  mnie bardzo bliska, bo znamy się od szkoły podstawowej.

Spytałam ją, czy osoba chora na serce, na cukrzycę, depresję  może otrzymać zaświadczenie, że nie może opiekować się druga osobą wymagającą stałej opieki – leżącą.

Niestety, ale nasz system zdrowotny nie przewiduje takiego rozwiązania i choćbyś padał na pysk, to musisz nawet kosztem zgonu.

W sieci jest bardzo dużo świadectw starszych ludzi, którzy piszą wprost, że włożony wysiłek w pomocy i opiece może ich zabić, bo zwyczajnie ich organizm odmawia posłuszeństwa i boją się, że chora osoba ich przeżyje!

Apeluję, że jeśli będą chcieli Was zatrudnić do opieki nad nieuleczalnie chorym – krzyczcie o swoim stanie zdrowia, gdyż innej drogi nie ma!

Cd. niżej!

Na świecie szaleje koronawirus i poparzcie co dzieje się w Chinach, co zostaje ukryte przed światem.

Nie trzeba wojny byśmy zeszli z tego świata!

Chiny najwidoczniej pracowali nad bronią biologiczną i coś się wymknęło z pod kontroli!

Tam jest dramat, bo ludzie padają jak muchy, a trupy pali się w krematorium!

 

Dużo empatii dla starości proszę!

Natknęłam się na poniższy artykuł, w którym pokazane jest zdjęcie jak wnuk trzyma na kolanach swoją, chorą babcię!

Bardzo mnie wzruszyło  zdjęcie dołączone i od razu pokazałam je  mojemu Mężowi, a ten po chwili ze łzą w oku mi powiedział:

• I teraz sama widzisz, że muszę w ciągu dnia odwiedzać moją Mamę i nie mogę zostawić jej bez zainteresowania.

Moja Teściowa zaczyna gubić pamięć i dlatego Mąż i Jego Brat interesują się  swoją Matką.

Interesuje się Nią także moje Dziecko, które przywozi Jej obiady wykupione w szkole, w której pracuje.

Interesuję się i ja i jeśli jest potrzeba, to pakuję w słoik gorącą zupę, by nie była głodna, bo sama już sobie mało gotuje.

Synowie rozkładają jej leki, z którymi Ona czasami oszukuje i sprawia kłopot, bo nie wiadomo, co z nimi zrobiła!

Nie jest lekko, ale chłopaki się starają i dbają o swoją Matkę najlepiej jak potrafią.

Mąż wieczorami, kiedy natężenie spalin jest niższe, wychodzi z Mamą na spacer, a bywa i tak, że Mama go tak zdenerwuje kłócąc się, że podnosi Mężowi ciśnienie.

Ludzie starsi potrafią być złośliwi, ale to trzeba przeżyć i mimo wszystko Mąż się nie zraża i wciąż powtarza, że to jest Jego Matka.

Wszyscy się starzejemy i my 60-latkowie także i sami nie wiemy jakimi starcami się staniemy, bo może być przecież różnie.

Jeden morał, że musimy się opiekować swoimi rodzicami, bo za chwilę nasze dzieci przejmą pałeczkę w opiece nad nami!

Proszę przeczytać manifest młodego człowieka, który trzyma na kolanach swoją, chorą babcię!

„Kiedyś to ty trzymałaś mnie na kolanach, dziś ja trzymam ciebie”. To emocjonujące zdjęcie poruszyło świat

28 letni Włoch Giancarlo Murisciano opublikował w Sylwestra na swoim profilu na Facebooku niezwykle wzruszające zdjęcie. Trzyma na nim swoją 87-letnią babcię Antonię. Kobieta cierpi na chorobę Alzheimera. Fotografia szybko podbiła serca internautów i od tego czasu zyskała ponad 4600 000 polubień!

Oto moja miłość. 31 grudnia nie jest najlepszym dniem w moim życiu, chociaż jest jego częścią. Kiedyś to Ty babciu trzymałaś mnie na kolanach… Dziś robię to samo dla Ciebie, bez wstydu i bez jakichkolwiek obaw.

Przypominam wszystkim, że w życiu trzeba walczyć. Prosto jest tak napisać na Facebooku lub w innym miejscu, ale w życiu… nie jest tak łatwo. Słowa te muszą być obecne z nami zawsze. To jest moje jedyne życzenie na nadchodzący rok! Każdy powinien mieć obok siebie kogoś bliskiego, kto zapewni mu komfort i ochronę, kogoś, kto przyniesie mu szczęście.

Babcia jest w bardzo złym stanie, Giancarlo się jednak nie poddaje i walczy o jej zdrowie. Kobieta go praktycznie nie rozpoznaje, mimo to zawsze jest przy niej. Chce, aby czułą obecność kogoś bliskiego.

W wywiadzie dla Corriere della Sera przyznał, że wychował się w domu swoich dziadków i wiele im zawdzięcza. Nie mógł zatem postąpić inaczej…

„Kiedyś to ty trzymałaś mnie na kolanach, dziś ja trzymam ciebie”. To emocjonujące zdjęcie poruszyło świat

Wnuki i uroda!

 

Przyjechały na trochę Wnuki do nas i do drugiej Babci i Dziadka.

Dzielimy się więc opieką na tę końcówkę wakacji, bo Rodzice wrócili do pracy.

Wnukom trzeba jakoś urozmaicić czas, aby się nie nudziły, a więc robimy, co możemy.

Na szczęście wciąż mamy na zachodzie piękną pogodę, choć już nie ma takiego skwaru jaki w lipcu przeżyliśmy,

Wiele razy pisałam, że w moim mieście, w samym jego środku mamy cudne jezioro i plażę miejską  – zdjęcie poniżej.

Niestety, ale sielanka z przebywaniem nad jeziorem i kąpielą skończyła się 29 lipca, kiedy to 5 letni chłopiec wszedł do wody i został raptownie poparzony jakąś chemiczną substancją.

Od razu chłopca przewieziono do szpitala, a odpowiednie służby zamknęły plażę.

Na szczęście chłopcu nic strasznego się nie stało, ale postanowiono, że plaża będzie nieczynna i nie wolno korzystać z kąpieli, gdyż śledztwo ciągle trwa.

Podobno ktoś zakopał w dnie jeziora jakieś puszki, które wybuchają niebezpieczną substancją chemiczną powodując  oparzenia po zetknięciu się z wodą!

Ja już wiem kto za tym stoi i będzie miał postawione zarzuty o spowodowanie ataku terrorystycznego, a więc kara będzie sroga.

Nie mogę pisać więcej dla dobra śledztwa więc.

Dlatego dziś Mąż zapakował nasze Wnuki i zawiózł je nad jezioro bezpieczne o czystym piasku z krystaliczną wodą.

Jezioro jest oddalone o kilka kilometrów, ale najważniejsze jest bezpieczeństwo dzieci.

Przypadkiem w moim mieście zajęła się nawet telewizja TVN24, a więc staliśmy się niechlubnie sławni.

Z tej całej sytuacji można wywnioskować, że człowiek – człowiekowi wilkiem!

A teraz drugi temat i chciałabym się dowiedzieć od kobiet, czy tolerują swoje siwe włosy?

Ja zaczęłam siwieć dość późno, bo w wieku 50 lat i od tej pory farbuję włosy, bo choć mam ładną, srebrną siwiznę jak mi powiedziała fryzjerka, to nie znoszę swojej siwizny, bo czuję się dużo starsza.

Może wypowiedzą się panowie – bo jakie nas wolicie?

A tymczasem:

„Pantene w nowej reklamie o pięknie i sile siwych włosów (wideo) Marka kosmetyków do pielęgnacji włosów Pantene (Procter&Gamble) rozpoczęła kampanię #PowerOfGrey, w której zachęca kobiety, by zaakceptowały swoje siwe włosy. Za jej realizację odpowiadają Grey London, Publicis Media i Ketchum London.”

Czytaj więcej na: https://www.wirtualnemedia.pl/artykul/pantene-powerofgrey-o-pieknie-i-sile-siwych-wlosow-wideo?fbclid=IwAR34H9nBOXlvdA-aqo_bUzXVxFq8gWHznZT793Wmq7HlPl-XEYiRwOKB4ZY

Starość w Polsce!

Wielu z nas, a może nawet wszyscy z mojego pokolenia nie mieliśmy łatwo.

Po skończeniu szkół najczęściej zaczynaliśmy pracę zawodową, a między wierszami zakładaliśmy rodziny i rodziły się nasze dzieci.

Biegliśmy więc przez życie z wywieszonym ozorem, ledwo żywi, zmęczeni, ale bardzo ambitni, bo przecież tak trzeba było – pracować dla Polski i aby utrzymać swoje rodziny.

Walczyliśmy o mieszkania, miejsca pracy, miejsca w żłobkach i przedszkolach dla dzieci.

W końcu przpracowaliśmy po 40 lat w jednym miejscu, a czasami w kilku, ale praca, to była taką naszą ambicją, że jeśli pracujemy, to jesteśmy coś warci i zostanie nam to wynagrodzone!

Wynagrodzone przez ustrój w państwie, przez zakład pracy i ubezpieczenia, a stało się tak, że w każdym systemie Senior  był i jest niczym i na stare lata dostaje od państwa torbę i kij.

Przeliczenie emerytury i od razu wielki zawód, bo dlaczego tak mało i na co ma to nam starczyć?

Jakże często polski emeryt musi wybierać między kupnem chleba, a zrealizowaniem recepty w aptece.

Jakże często starość w Polsce, to izolacja przez wychowane przez siebie dzieci, które na starość swoich rodziców wywalają ze swojego życia jak zdarte bambosze.

Jakże często rodzice są w chorobie i w  starości  poniżani, szturchani, wyśmiewani przez bliskich, a tylko dlatego, że są kłopotem i zawadą.

Z dnia na dzień zbliżam się do takiej starości i bardzo bym nie chciała, abym jako warzywo była obsługiwana przez własne dzieci!

Wolałabym umrzeć na własne życzenie, ale w tym kraju jest to niemożliwe, ale za to jest możlwie otwieranie kolejnych domów dla seniora, których państwo nie kontroluje i nie ma  opracowanych żadnych procedur i przepisów.

Te domy robią ze straością co chcą i nie ponoszą za to żadnej odpowiedzialności i dlatego starość w Polsce jest śmierdząca i bezdusznie traktowana.

Starość w Polsce jest kłopotem i opieka nad starym człowiekiem jest go poniżająca, uwłaczająca godności schorowanego człowieka, a oni z trybun w Sejmie ryczą, że te nagrody im się należą!

Bardzo często już myślę o swojej starości i o tym jak skrócić swoją mękę, by nie być kłopotem!

„Poniżani, izolowani, leżący w kale. Dlaczego dziadkowie i babcie tak często są ofiarami przemocy?

Starzy, słabi, bezradni – idealne ofiary przemocy. Nikomu się nie poskarżą. Nawet, jeśli będą mieć kupę w majtkach, świerzb i odleżyny.

– Wegetują. Wyciągani z łóżek na siłę, sadzani na krzesłach, jak za karę. Posiedzą, zjedzą i znów do łóżka – mówi Bartosz Kitowski, redaktor naczelny portalu Kartuzy.info. Od ubiegłego roku dopomina się o prawa osób leżących w podkartuskim domu seniora.

Ten dom – jak opowiadały dziennikarzom opiekunki – bardziej przypomina ciężki obóz, niż miejsce spokojnej starości. Nie chce staruszek pić? Musi. Nie chce jeść? Musi (jak komuś podawały papkę przez sondę, to tak, że aż sonda się zapychała). Kąpanie? Rzadko, raz na dwa tygodnie. Każdy szorowany tą samą gąbką. Pampersów mało – dwa na dzień. Jak zabrakło, to trudno, muszą leżeć w kale i moczu.

Wśród leżących: pani pisarka, pani prawniczka, były nauczyciel wuefu, były wojskowy… Patent na to, żeby nie śmierdzieli: spryskać ich K2 – odświeżaczem do samochodu o zapachu cytrynowym. W sumie, na 25, a czasami 28 pensjonariuszy, były dwie opiekunki (w dzień) i jedna (w nocy). Nie wyrabiały. Powiedziały dziennikarzom szczerze, jak jest w takim domu i przy takim obłożeniu: karmi się jedną łyżką trzy osoby. W jednych rękawiczkach (bo trzeba oszczędzać) podaje jedzenie, sprząta fekalia, przeciera pęknięte wrzody. Opatrunki na odleżyny (też z oszczędności) robi się z podpasek. Żeby nie było widać, że paznokcie od nóg są aż pozawijane od nieobcinania, i że tam się już rozwinęła grzybica, to się nakłada wszystkim skarpety. Najgorsze, że u niektórych były już trudne do wygojenia wrzody i chyba już u wszystkich świerzb. W każdym razie wszyscy się drapali, wielu aż do krwi. Jednak był zakaz mówienia, że to świerzb. Trzeba było mówić, że alergia.

15 czerwca, to Światowy Dzień Świadomości Znęcania się nad Osobami Starszymi.

Przypadek spod Kartuz pokazuje, jak kiepsko jest u nas z tą świadomością.

– Nie ma wielkiego zainteresowania tym, co się dzieje w tym domu. Co prawda urzędnicy wojewódzcy przeprowadzili kontrole, w sumie trzy. Potwierdziły, że jest źle. Jednak trzeba było aż roku, żeby jakoś ukarać właścicielkę. Musiała zapłacić 5,5 tys. zł. To wszystko. Dom wciąż działa, tyle że zmienił nazwę – mówi Bartosz Kitowski.

Liczył na to, że będzie postępowanie prokuratorskie. Tymczasem prokuratura sprawę umorzyła. – Gdyby chodziło o dzieci, to zapewne reakcje byłyby inne. Wszyscy by się oburzali, bo nie ma społecznego przyzwolenia na to, by dzieci były krzywdzone i zaniedbywane. Ale jeśli rzecz dotyczy osób starych, które są przecież tak samo bezbronne, to już mało kogo obchodzi. Miałem nadzieję, że państwo stanie po ich stronie, będzie te osoby chroniło. Niestety, widać, że w takich sytuacjach państwo zawodzi – mówi Kitowski. Denerwuje go, że nie ma systemowych rozwiązań: dobrego nadzoru, właściwych procedur, jasnych wymagań dotyczących organizacji opieki.

Justyna Smolińska (publikuje na portalu strajk.eu) dostała kiedyś karę za niezapłaconą grzywnę: popracować trochę w warszawskim zakładzie opiekuńczo–leczniczym, sprzątała na oddziale zamkniętym. Było tam 65 kobiet, na ogół z demencją, miażdżycą, niektóre z Alzheimerem. Pierwsze, co ją uderzyło, to zapach: taniej stołówki, brudnych ubrań, niemytych ciał i fekaliów. Drugie: przerażający smutek, bezradność i samotność. A trzecia rzecz, której nie sposób było nie zauważyć, zbyt mała liczba pielęgniarek i salowych. Pieluchy zmieniano hurtowo, wszystkim po kolei, a nie wtedy, gdy była potrzeba. Jak któraś z pacjentek nie mogła się doczekać zmiany, wytrząsała zawartość pieluchy na podłogę. Ktoś kupę schował pod paprotką. Nawet te, które czuły się na siłach, żeby skorzystać z toalety, to już po wszystkim nie mogły skorzystać z papieru toaletowego (bo brak). Nie mogły umyć rąk mydłem (bo brak). Ani nawet opłukać wodą pod kranem (bo brak kranu).

Reżyser Andrzej Saramonowicz zamieścił wiosną na swoim profilu na Facebooku wstrząsający list przyjaciela, prof. Witolda Jacórzyńskiego, którego mama trafiła do jednego z podwarszawskich zakładów opiekuńczych. Prof. Jacórzyński, badacz kultur indiańskich, mieszka w Meksyku. Gdy przyjechał odwiedzić mamę, załamał się. Choć z zewnątrz dom ładny, w stylu szlacheckiego dworku, to jednak już w drzwiach uderzył go odór uryny. Rażący był też język personelu. Polecenia, nakazy, nigdy prośby. Pielęgniarka mówiąca o matce, że „chuda chociaż je”. I że podejrzewa u niej „jakiś nowotwór”, ale „my tu nie mamy diagnostyki.” Stan szybko się pogarszał. Gdy mama była już umierająca i syn chciał być przy niej, usłyszał, że regulamin zabrania wizyt po godzinie szóstej. Kazano mu wyjść, straszono, że wezwą policję i zostanie wyniesiony w kajdankach.

Sam, już wcześniej, podjechał na policję, złożyć skargę, powiedzieli: Mamy już na nich kilka skarg. Był więc ktoś jeszcze, kogo raziło to, co się dzieje w tym ładnym domku w stylu szlacheckiego dworku. Większość jednak nadal chciała trzymać tam swoją mamę. Albo ojca. Albo ciocię.

Gdy Bartosz Kitowski opisał na portalu warunki w podkartuskim domu, zaczął odbierać telefony od oburzonych rodzin: po co było to wszystko pisać? Nie chcieli albo wygodniej im było nie wierzyć w to, że ich bliscy mają złą opiekę, jedzenie nędznej jakości, leki podawane bez umiaru, byleby byli spokojni. – Tylko kilka rodzin zabrało stamtąd swoich bliskich. Reszta zostawiła. Jedni być może dlatego, że im wszystko jedno i pomyśleli, że jakby mieli zabrać, to dokąd? Drudzy wolą myśleć, że to dobre miejsce. Nie trzeba mieć wtedy wyrzutów sumienia – mówi Kitowski.

Gdy naukowcy z Instytutu Psychologii PAN kilka lat temu badali zachowania Polaków wobec osób starszych okazało się, że najbardziej popularna jest izolacja, zamykanie.

I to nie musi być zamknięcie w domu opieki. W rodzinnym domu też się udaje.

Ratownik medyczny (pracuje w Małopolsce, jeździ w karetce od 10 lat) mówi, że jeśli jest wezwanie do starszej, leżącej osoby, to raczej pewne, że leżeć będzie w najdalszym kącie domu. Jeśli dom piętrowy, to na górze, a nie na dole, gdzie toczy się życie rodziny. – Wolą tego leżącego nie widzieć, nie słyszeć. Przed świętami wypychają do szpitala. Bardzo często też wypychają, gdy chcą wyjechać na wakacje. Nie dają mu pić, wzywają nas, mówią: zobaczcie, odwodnił się.

Stefania Chabowska z Legnicy (w pogotowiu pracuje 14 lat) najbardziej ze wszystkich przykrych przypadków pamięta wezwanie do 90–letniej kobiety, która była przyklejona do wersalki tym wszystkim, co z siebie wydaliła. Syn jej nie przewijał, nie zmieniał pościeli.

Z badań dotyczących traktowania starszych wynika, że są nie tylko zaniedbywani. Często też poszturchiwani, szarpani, popychani (40 proc. Polaków twierdzi, że dostrzega ten problem w innych rodzinach, ale w swojej rodzinie, oczywiście dużo rzadziej). To samo jest z przemocą psychiczną czy ekonomiczną. Wielu przyznaje, że starsi są wyzywani, ośmieszani, często im się grozi, zabiera pieniądze (ale oczywiście te skandaliczne zachowania częściej widzi się w obcych rodzinach, niż w swojej).

Wybielamy się. Nie przyznajemy do stosowania przemocy.

– Mówi się, że to podziemie. Wiadomo, że jest, ale nikt nie wie, jak duże. Trudno szacować skalę choćby dlatego, że osoby starsze mają ograniczone możliwości szukania pomocy. To często ludzie uwięzieni w domu. Nawet jeśli się poruszają, to nie na tyle, żeby zejść z czwartego piętra. Niektórzy nie korzystają z telefonu, a jeśli potrafią, to nie wiedzą, gdzie zadzwonić, żeby zgłosić, że jest im źle. Poza tym sprawcami przemocy najczęściej są ich opiekunowie. Trudno skarżyć się na kogoś, od kogo tak bardzo się zależy – mówi Tomasz Majewski, psycholog, członek Stowarzyszenia na Rzecz Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie Niebieska Linia.

Przez rok pracował w specjalistycznym zespole, który zajmował się właśnie sytuacją tej grupy.

– Chodziliśmy do domów, w których – jak wynikało z docierających do nas sygnałów – krzywdzone były osoby starsze i niepełnosprawne. To, co rzucało się w oczy zaraz po wejściu, to wielka ich zależność od opiekunów – mówi Tomasz Majewski.

To uzależnienie, ta ogromna nierównowaga sił, potwornie blokuje ofiary. Raczej nie żalą się, nie skarżą. Dobrze wiedzą, że gdyby powiedziały coś złego o swoich opiekunach, to by się później obróciło przeciw nim.

Na ich bezradność patrzymy inaczej, niż na bezradność dzieci zależnych od rodziców. Nawet jeśli są wyraźne sygnały, że dzieje im się krzywda, jakoś mniej się tym przejmujemy.

– Wynika to z wielu czynników, także ze stereotypów związanych ze starością. O starszych mówi się, że są nieznośni, marudzą, stwarzają problemy. I że ze starości już im się miesza w   głowie, więc nawet jeśli się skarżą, to nie bierze się tego serio, przymyka się oko – tłumaczy Majewski.”

https://www.newsweek.pl/polska/spoleczenstwo/osoby-starsze-dlaczego-dziadkowie-i-babcie-tak-czesto-sa-ofiarami-przemocy/84jgt1p?fbclid=IwAR0ZLji-BQsj4OrY5G4Zwl6xoKwDerolmxVyW_j7cgBrgaUpYXfs0_AGEsU

Matkę się ma tylko jedną!

 

Na zdjęciu jest moja Teściowa, czyli Mama mojego Męża.

Szczuplutka kobieta w wieku po 80-tce, którą opiekują się Jej Synowie, bo od kilkunastu lat jest wdową.

Często jest tak, że śpimy, a tu w nocy telefon od Teściowej, bo nagle skoczyło Jej ciśnienie.

Mój Mąż wówczas się ubiera, aby z Nią pobyć do chwili, kiedy leki zaczynają działać, a często zasypia u Mamy i zjawia się w domu o poranku.

Ma dwóch synów i każdy w miarę możliwości i wolnego czasu Matką się interesują, bo czują taką potrzebę, bo to w końcu jest ich Matka.

Bardzo często wożą Ją na badania do Szczecina, aby była pod opieką fachowych lekarzy, bo często prywatnie.

Teściowa choruje na serce, a więc te wizyty są dość częste i Teściowa może liczyć na swoje 60 – letnie dzieci.

Jeden z nich pilnuje, aby brała regularnie leki, a drugi wyciąga Matkę na spacery, kiedy tylko pogoda dopisuje.

Najczęściej spacerują wieczorem, kiedy na ulicach nie ma już ruchu samochodowego i powietrze się oczyszcza.

Mąż zabiera Ją także do lasu, aby sobie pospacerowała i oddychała świeżym, leśnym powietrzem.

Kiedy tylko może, to dzwoni i pyta jakie zrobić Jej zakupy, a także wozi na bazarek, by sobie sama kupiła warzywa i inne produkty.

Ja sama kiedy tylko mogę i jest taka potrzeba, pakuję dla Niej świeżą zupę, aby nie stała przy garach.

To samo robi moja Córka, która także przywozi Babci obiady ze szkoły, a wszystko dlatego, że Babcia nie ma już tyle siły, by gotować dla siebie.

Piszę to dlatego, że jestem dumna z mojego Męża, że dba o swoją rodzicielkę i jest Ona mu bardzo droga.

Jakże często jest tak, że rodzice są zostawieni sami sobie i nikt się nimi nie interesuje, a oni w swoich czterech ścianach są często samotni i bezradni.

Moja Teściowa ma wykupione mieszkanie, a w akcie notarialnym synowie mają zapisane po połowie, a więc nie będą musieli się włóczyć po Sądach – tak jak ja!

Moja Teściowa zostawi po sobie ład i porządek, kiedy moja Mama pozostawiła po sobie bałagan i mogę nie dożyć sprawy w Sądzie o zachwek, bo to trwa bardzo długo.

Mam czasami wrażenie, że byłam podrzutkiem, którego trzeba było wychować, ale na koniec odrzucić, bo chyba Mama miała tylko jedno dziecko!

Nie żyje się z taką myślą komfortowo, a żyje się jak zbity pies!

Warto być przyzwoitym!

Pani Julia kiedy jej mama została wdową, to sprowadziła ją do swojego miasta i wzięła pod swój  dach.

Mama pani Julii przystała na taki układ, gdyż bała się samotności i chętnie się spakowała i zamieszkała u córki.

Była pełna werwy, a więc szykowała rodzinne obiady, kiedy pani Julia i jej mąż byli w pracy.

Dom był duży, a więc mama miała swój, osobisty pokój, gdzie mogła wypoczywać, oglądać telewizor, czy też poczytać.

Pani Julia z mężem pracowali bardzo ciężko i do późnych godzin, a więc dom ogarniała mama, ale nigdy się nie skarżyła i w domu nie było nigdy żadnych zatargów, a i mąż pani Julii nigdy nie wszedł w konflkt z teściową.

Mama pani Julii lubiła też latem pogrzebać w przydomowym ogródku, a także czuwała nad dziećmi pani Julii, które babcię bardzo szanowały i kochały.

Żyli w takiej symbioze ładne, parę lat i wszystko do siebie pasowało i się układało.

Mama pani Julii miała jeszcze dwie córki, mieszkające w innych miastach, ale to była zgrana rodzina i spotykali się na wspólne świętowanie i celebrację rodzinnch stosunków.

Ta rodzina stanowiła przykład dla innych, że można żyć w rodzinie zgodnie i się nie sprzeczać i nie drzeć pierza.

Minęło parę lat i nagle mama pani Julii zaczęła chorować.

Pakowali ją do samochodu i jeździli z nią po lekarzach, a także pilowali, aby brała systematycznie leki, ale niestety było coraz gorzej i w końcu mama pani Julii wylądowała w łóżku, nie mogąc pokonać swojej choroby.

Pani Julia zrezygnowała z pracy i opiekowała się swoją, chorą mamą, a więc wykonywała wszystkie zabiegi niezbęde przy chorym jak mycie, karmienie, pilnowanie higieny, a także towarzyszenie matce prawie przez 24 h.

Nie była w tym sama, bo w opiekę włączył się też mąż pani Julii i jej już dorosłe dzieci.

Mama w końcu odeszła otoczona troskliwymi i kochającymi bliskimi.

Na pogrzeb przyjechali wszyscy i okryci żałobą, po stypie – usiedli do wspólnego stołu i między sobą podzielili wszystko, co po mamie zostało – sprawiedliwie!

Mama pani Julii nigdy nie napisała żadnego testamentu, bo wiedziała, że jej córki są przyzwoitymi ludźmi i żadna z nich się nie wyłamie, a podział majątku odbędzie się w spokoju i zgodzie.

Nikt nie musiał się awanturować, że komuś się więcej należy, a także nie musiał iść się sądzić o spadek, bo po prostu warto być przyzwoitym.

Znam jeszcze drugą, bardzo podobną historię, że po śmierci mamy wszystkie dzieci po pogrzebie podzieliły spadek po matce tak, że z narady wyprosiły swoich małżonków i tylko we wspólnym gronie – jako dzieci rozdysponowały wszystko między sobą – sprawiedliwie.

Warto być przyzwoitym, tak, aby do końca życia móc sobie spojrzeć w lustro.

Jeśli rodzina się rozpada, to najczęściej przez wiarę, politykę i pieniądze!