Jestem Babcią – dzikuską!

Dziś od rana w Rodzinie było wielkie poruszenie, bo to dziś – 13 maja odbyła się I Komunia Święta mojej pierwszej Wnuczki – Anielki.

Szybkie przebudzenie się i szybki prysznic – nerwowo, bo musiałam w krótkim czasie coś zrobić z włosami i ubrać się świątecznie, a także zrobić sobie makijaż!

Psik, psik trochę perfuma i gotowa byłam na wyjazd samochodem do Szczecina.

Nowe buty! Ludzie jeśli macie nowe buty, to je najpierw rozchodźcie, albo bierzcie drugie – rochodzone na zmianę.

Cierpiłam jak diabli, a pośpiech sprawił, że nie wzięłam żadnych na zmianę – bohaterka babcia!

Komunia była celebrowana w Kościele Dominikanów w Szczecinie i napiszę szczerze, że to są dla mnie jedyni księża, których toleruję.

Ja nigdy nie zostałam posłana do Komunii przez Rodziców i w zasadzie nigdy się o to nie pytałam Mamy – dlaczego?

Mój Ojciec był wojskowy  w czasach socjalizmu i  taka celebracja była zabroniona, a więc pewnie dlatego byłam zawsze daleko od wiary i kościoła!

Nigdy się nie rozmawiało w domu o Bogu i wierze i może dlatego tego wszystkiego nie czuję!

Moje Dzieci do kościoła prowadzała moja Teściowa i ja tego nigdy moim Dzieciom nie zabraniałam – nigdy!

Moje Dzieci są wierzące, a ich matka nie koniecznie, choć nie jest tak do końca, że nie wierzę, bo wciąż poszukuję tej prawdy!

Uważam, że skoro moje Dzieci posyłają swoje Dzieci do kościoła, to mnie nic do tego – jest to ich wybór i cieszę się z tego, że moje Wnuki w coś wierzą i są dobrymi Wnukami.

Kiedyś, kiedy dorosną, same wybiorą swoją drogę, a ja ją w pełni zaakceptuję – jeśli dożyję i nigdy nie zdobędę się na jakieś, swoje frazesy, że Boga nie ma!

Nikt nie wie, czy Świat stworzył Bóg inteligentym projektem, czy też to było stworzone tego wszystkiego poprzez fizykę, chemię i matematykę.

Tego nigdy nie dowie się ludzkość, czy kosmici mieli ogromny wpływ na to, co na naszej Ziemi znajdujemy i co się działo miliardy lat temu.

To jest wielka zagadka i niech każdy wierzy sobie, w co chce, a tajemnica nigdy nie zostanie wyjaśniona!

Bardzo się cieszę z dzisiejszej uroczystości, choć buty mnie wkurzyły, ale twierdzę, że Rodzina powinna się spotkać na jakiś czas przy wspólnym stole – ten stół nas łączy!