Starsi ludzie z pewnością pamiętają piosenkę, którą śpiewała Krystyna Prońko do wiersza Ernesta Brylla – „Za czym kolejka ta stoi”.
Przypomnę ten smutny tekst:
Za czym kolejka ta stoi?
Po szarość, po szarość, po szarość
Na co w kolejce tej czekasz?
Na starość, na starość, na starość
Co kupisz, gdy dojdziesz?
Zmęczenie, zmęczenie, zmęczenie
Co przyniesiesz do domu?
Kamienne zwątpienie
Bądź jak kamień, stój, wytrzymaj
Kiedyś te kamienie drgną
I polecą jak lawina
Przez noc, przez noc, przez noc
Bądź jak kamień, stój, wytrzymaj
Kiedyś te kamienie drgną
I polecą jak lawina
Przez noc, przez noc, przez noc
Ernest Bryll
Znamienne słowa to są, że bądź jak kamień, stój wytrzymaj, kiedyś te kamienie drgną i drgnęły i otrzepała się Polska i odkleiła od rosyjskiego buta i zaczęliśmy budować swoją, polską tożsamość.
Szło jak po grudzie, bo w polskiej historii było wiele, bardzo smutnych kart i musieliśmy budować swoje państwo – niezależne i tylko nasze.
Musieliśmy przeżyć Stan Wojenny i pojawił się Lech Wałęsa, który za sprawą „Solidarności” kroczył do budowania w Polsce – demokracji.
Potem Polska weszła do Unii Europejskiej i zaczynała rosnąć, pięknieć za sprawą dotacji unijnych i gdzie się nie obrócimy, to tam widać efekty prawie 30-letniego wstawania z kolan.
Drgnęły więc te kamienie i Polska zaczynała być widoczna na scenie światowej i doceniana w końcu.
Zaczynaliśmy wychodzić z grajdoła i biedy, bo zaczęły powstawać cudowne autostrady i mosty, a miasta piękniały z roku na rok.
Taka byłam dumna z rozwoju naszego kraju i mojego, małego miasteczka, które robiło się coraz bardziej kolorowe i wychodziło z szarości.
12 listopada 2018 roku będziemy obchodzili 100-lecie Odzyskania Niepodległości, ale, że Polską rządzi od 3 lat PiS, to ja z nimi nie będę świetować.
Nie będę świętować z draniami, którzy w moim kraju popsuli już wszystko i nazwali mnie gorszym sortem, a dali przyzwolenie ruchom nacjonalistycznym, które niosą hasła brunate i rzucają race.
Nie będę z nimi świętować, gdyż pogwałcili Konstytucję i złamali wszystkie prawa w moim kraju.
Nie będę świętować z niby prezydentem i niby premierem, kiedy Polską rządzi zwykły poseł Kaczyński, któremu w życiu nic nie wyszło!
Nie mam prezydenta i nie mam także premiera, a więc póki co, będę świętowała w gronie rodziny ze smacznym obiadem przy wspólnym stole.
Jest to sytuacja dla mnie bardzo przykra, ale chcę być w zgodzie ze sobą i swoimi poglądami politycznymi i patriotycznymi.
Ku pamięci przypominam Polskę za Bruno Barbey – światowym fotografem, który fotografował Polskę w latach 1979 – 81.
Przeżyjmy to jeszcze raz i zobaczmy jak wyglądała Polska na początku wstawania z kolan.
Zdjęcia pokazują naszą rzeczywistość w tamtych latach – szarą, burą, biedną i zagubioną!
Tacy byliśmy jeszcze wczoraj, a teraz czekam na powrót do czasów rozkwitu, ale musi przeminąć PIS, który ciągnie nas w stronę opuszczenia Unii Europejskiej i dąży do POLEXT-u i tu nie ma mojej zgody!
𝓛𝓾𝓼𝓽𝓻𝓸 𝓬𝓸𝓭𝔃𝓲𝓮𝓷𝓷𝓸ś𝓬𝓲 - 𝓴𝓪𝓵𝓲𝓷𝓪𝔁𝔂 