Dziś już takich filmów się nie kręci. Film z 1988 roku bardzo dobrze oddaje atmosferę i klimat wioski na Sycylii w czasie II wojny światowej, a tytuł filmu to „Cinema Paradiso„.
Gdzieś tam w świecie toczy się wojna, która omija cudem malutką miejscowość, w której jedyną rozrywką, po ciężkiej pracy jest kino.
Jakże ludzie lgnęli do tego kina, by zapomnieć o swoich codziennych troskach i biedzie.
W tym kinie malutki Toto zawiera cudowną przyjaźń z dorosłym operatorem Alfredo. Zawiązuje się między nimi więź jak między ojcem i synem, kiedy to Alfredo uczy małego chłopca sztuki swojego fachu i wpaja mu miłość do filmu.
Jest jego mentorem i prowadzi go po zawiłościach życia, tak jak prowadzi ojciec swojego syna.
Film opowiada o tym, że każdy z nas miał jakieś dzieciństwo i potem młodość, a kiedy się powraca do wspomnień, jakże często w tych wspomnieniach wiele nas wzrusza, albo przeraża.
Film jest niesłychany – z przepięknymi obrazami. Film śmieszy i wzrusza jednocześnie i polecam go każdemu, bo opowiada o więzi między doświadczonym życiowo mężczyzną z malutkim chłopcem – wkraczającym w dorosłe życie.
𝓛𝓾𝓼𝓽𝓻𝓸 𝓬𝓸𝓭𝔃𝓲𝓮𝓷𝓷𝓸ś𝓬𝓲 - 𝓴𝓪𝓵𝓲𝓷𝓪𝔁𝔂 