Dawnymi czasy w moim malutkim miasteczku – na placu przy kościele odbywały się zabawy sylwestrowe.
Zbierali się tam mieszkańcy miasta i okolic i zabawa była przednia, choć na drugi dzień służby porządkowe miały co sprzątać.
Taki sposób powitania Nowego Roku jednoczył naszą, małą społeczność, kiedy nieznani ludzie składali sobie noworoczne życzenia.
Były też fajerwerki, a jakże i władze miasta było na to stać.
Mijały lata i nagle zerwano tradycję zabawy noworocznej i o godzinie 24 słychać w mieście jedynie odgłosy byle jakich fajerwerków kupowanych na straganach, które puszczano mi przed oknami i słyszałam żałosne świzdy i gwizdy, a od czasu do czasu wielkie bum jak w Afganistanie.
Pieski i koty zalęknione, bo hałas taki wpędza je w ogromny strach i ból. Bardzo się cieszę, że to wariactwo komercyjne dobiegło końca.
Pewnie w małych miasteczkach gdzieś się ludzie bawią i cieszą na ten Nowy Rok, ale na głównym, miejskim placu panuje cisza, bo władze miasta nie mają na to po prostu pieniędzy.
Jest smutno – napisze Wam, bo społeczność ma bardzo rzadki powód, aby się zintegrować i poczuć tę społeczną więź.
Trudno, że mamy takie czasy, ale widocznie gdzieś ludzie balowali, bo może na domówkach, gdyż dziś – w Nowy Rok o godzinie 13 miasto świeciło pustkami.
Ludzie leczyli kaca, albo chwytali wreszcie spokojne chwile po świętach.
Ja z Mężem spędziliśmy ten wieczór w domu i ja z pilotem po kanałach sylwestrowych, a Mąż także.
Każdy sobie sam wybierał muzę sylwestrową na dwa telewizory! 😀
Jutro wszystko wraca do normy i ludzie wracają do pracy, a wielu jest w drodze do Niemiec, bo na naszych terenach – blisko zachodniej granicy jedzie ich bardzo dużo.
Koniec komercji i oto wszystko się uspokaja do następnego razu.
Zdrowia Wam życzę i sobie także.
𝓛𝓾𝓼𝓽𝓻𝓸 𝓬𝓸𝓭𝔃𝓲𝓮𝓷𝓷𝓸ś𝓬𝓲 - 𝓴𝓪𝓵𝓲𝓷𝓪𝔁𝔂 