Wczoraj przeczytałam w Newsweeku felieton o alkoholizmie kobiety, którą było stać na torebkę Prady.
Jest to wstrząsające świadectwo kobiety z tzw. wyższej półki, która zatraciła się w nałogu i opisała dokładnie jak kobiety pijące potrafią się kamuflować przez wiele lat i ich nałóg często zostaje niezauważony w pracy, czy też w domu.
Naukowo jest udowodnione, że to kobietom trudniej jest wyjść z impasu, a udaje się częściej mężczyznom.
Jednak to kobiety potrafią się lepiej maskować i mają opracowaną strategię do perfekcji.
Ja piszę o przeciętnej kobiecie, nie z wyższej półki – zwykłej kobiecie, której się udało i od wielu lat nie zajrzała do kieliszka.
Wszystko na nowo się jej pukładało, bo wróciła do pracy i uratowała swoje małżeństwo, a mąż jej wybudował cudowny dom, w którym są szczęśliwi!
Każdy alkoholik przestaje kiedyś pić, niektórym udaje się, to jeszcze za życia.
Jakże miło na nią teraz patrzeć, a było kiedyś patrzeć na nią z politowaniem i wielkim współczuciem, bo piła i to wcale nie w towarzystwie, ani okazjonalnie.
Mężatka i matka dwóch synów zaczęła pić kiedy jej dzieci chodziły jeszcze do gimnazjum, a więc wciąż potrzebowali matki. Jednak najczęściej matka była w stanie wskazującym, a więc chłopcy czując luz robili wszystko, co najgorsze.
Zaczęli wagarować notorycznie, imprezować i pojawiły się też narkotyki. Nauczyciele załamywali ręce, bo żadne argumenty nie trafiały do nich, że muszą się uczyć. Psycholog coraz częściej wzywał matkę na rozmowy, gdyż zachowanie chłopców było coraz bardziej naganne i niepokojące. Byli brutalni wobec innych i często z ich winy dochodziło w szkole do bójek, ale matka się w szkole nie zjawiała, a jeśli to była skacowana i wszyscy rozkładali ręce, bo szkoda było dzieciaków.
Przykro było na nią patrzeć, ponieważ miała własną działalność i w malutkim lokalu robiła kobiece paznokcie,a więc finansowo zawsze coś dla siebie miała, ale często zakład był zamknięty, bo nie miała siły pracować.
Codziennie przemierzała tą samą drogę z domu do sklepu, gdzie szybkimi ruchami chowała flaszkę w torebce i czym prędzej pędziła do domu, aby się tylko znowu napić. Mąż jej wyjeżdżał służbowo na dalekie budowy i bywał w domu tylko podczas weekendu, a więc nie był w stanie jej pilnować. Robiła to jej matka – staruszka, która schorowana siedziała w jej domu i pilnowała, by córka nie miała sposobności wyjść po alkohol.
Nigdy alkoholika się nie upilnuje, bo alkoholik ma schowany alkohol w przeróżnych miejscach, a więc w pralce, w piwnicy, na klatce schodowej w licznikach i tak dalej.
Nasza bohaterka była mistrzynią w kamuflowaniu zakazanego towaru i nikt nie był w stanie wywęszyć, gdzie zdąży się napić. Jeśli brakowało pieniędzy, to zawsze ktoś jej pożyczył kasę, bo robiło się jej wszystkim żal, a była lubiana w społeczności. Była mistrzynią kłamstwa i zawsze coś wymyśliła, aby skołować kasę choćby na parę piw.
Szkoła zaczęła ją straszyć, że jeśli się za siebie nie weźmie, to dzieci pójdą do ośrodka i potem pod kuratelę rodziny zastępczej i dopiero kiedy policja zaczęła robić pierwsze kroki w celu odebrania jej dzieci – podziałało.
Nikt nie wiedział dlaczego pije i ludzie się dziwili, bo dzieci zdrowe, mąż pracowity, a ona przestała nad wszystkim panować. Nie sprzątała i nie gotowała dla dzieci. Była nerwowo trzeźwa, kiedy mąż wracał do domu, ale i ten nagle zauważył, że jego żona z niczym sobie nie radzi. Zagroził, że jeśli nie przestanie pić, to się z nią rozwiedzie i to o dziwo – podziałało.
Nagle stanęła i pomyślała, że w jednej chwili może stracić wszystko. Poszła więc do lekarza, który wypisał jej wniosek na zamknięte leczenie i pojechała.
Nie było jej widać prawie miesiąc i ludzie szeptali, że pewnie to leczenie guzik jej da, bo alkoholik i tak zawsze wraca do pica i mało komu udaje się wyjść z nałogu. Szeptali, że z pewnością po powrocie zacznie się na nowo szopka i wybiegi, aby tylko się napić ponieważ widzieli jej wieloletnie uzależnienie.
Wróciła z tego leczenia i wyglądała bardzo dobrze, bo przybrała na wadze, a z twarzy znikł syndrom pijaństwa i się ładnie wygładziła.
Wróciła i wzięła się do roboty tak w domu jak i w pracy. Minęło parę lat, a chłopcy się pożenili i urodziły się im dzieci, a ona jest najlepszą babcią pod słońcem. Wiecznie zapędzona, gdyż to taki typ kobiety, że okna myje raz w tygodniu i zmienia firany. Biegnie na rynek, by kupić świeże warzywa, aby ugotować dobry obiad i zawsze latem na jej balkonie są ślicznie utrzymane kwiaty.
Ludzie przecierają oczy ze zdumienia, że jej się udało i zastanawiają się na tym, co jej w tym szpitalu zrobili, że wszyła na prostą i miło się na nią teraz patrzy. 🙂
Historia prawdziwa, a zostały zmienione detale jeno.
Alkoholiczki z torebkami Prady – znana dziennikarka opowiada o swoim nałogu.
MAŁGORZATA ŚWIĘCHOWICZ
Byłam non stop pijana, a ludzie mi mówili: „fajnie, że już nie pijesz”, „od roku nie widzieliśmy cię pijanej”. Tak mi się udawało wszystkich oszukiwać – mówi Michalina Taczanowska, dziennikarka. Na ekranach kin pojawił się niedawno film Kingi Dębskiej „Zabawa, zabawa”. Jego bohaterki są wykształcone, dobrze sytuowane i bardzo uzależnione. – Ja mówię na takie: alkoholiczki z torebkami od Prady. Strasznie się wstydzą i świetnie maskują – mówi Tacznowska i apeluje. Przestańcie się wstydzić i oszukiwać, zacznijcie się leczyć.
MICHALINA TACZANOWSKA: Piłam? 15 lat. Długo. I ostro. Choć początkowo wydawało mi się, że niewinnie. Mąż był w szkole filmowej w Łodzi. Tam pili wszyscy, ja z nimi, na okrągło. Miałam mocną głowę, świetnie mi się piło. Picie w tym środowisku nie było rzeczą wstydliwą, pod warunkiem, że nie kończyło się żenująco. A u mnie z czasem ta świetna tolerancja na alkohol gdzieś zniknęła i zaczęły się żenady. Budziłam się w obcym łóżku, z obcym facetem albo na izbie wytrzeźwień. To jest ten moment, po którym lepiej już pić nie wychodząc z domu. Piłam więc w samotności. A to jest wielkie nieszczęście, początek totalnego zjazdu. Choć z czasem już nawet się nie upijasz.
Tylko?
– Wyrównujesz poziom alkoholu we krwi waląc setkę co dwie godziny. Przez wiele lat mieszkałam w USA i jeden rok miałam taki, że stale wyrównywałam sobie poziom. Wszędzie miałam butelki, także pod fotelem w samochodzie. Piłam, po czym żułam gumę arabską, która zabija wszelki zapach. Byłam w takim stanie, że gdybym raz czy drugi odpuściła sobie tę setkę, to bym zaraz miała delirkę, poty, lęki. Przez rok byłam non stop pijana, a ludzie mi mówili: „fajnie, że już nie pijesz”, „od roku nie widzieliśmy cię pijanej”. Tak mi się udawało wszystkich oszukiwać. Ale później już było coraz gorzej, w tym stanie, w którym byłam, nie mogłam zasnąć, więc zaczęłam brać prochy. A prochy są jeszcze gorsze, niż wóda, bo wóda jest śmierdząca, ordynarna, ewidentna. A proszki to się łyka lekko, najpierw trzy, pięć, później dziesięć. Im dalej zabrniesz, tym większą pracę musisz później wykonać, żeby wytrzeźwieć. I nie chodzi tylko o to, żeby przestać pić. Niektórym może się wydaje, że abstynencją wszystko naprawi. Tymczasem jest ogromna różnica między abstynencją a trzeźwością. Abstynencja to tylko przerwa między piciem. Trzeźwość to długi proces zmieniania siebie tak, by móc normalne żyć, mieć normalne relacje z innymi, być pogodzonym ze sobą. To nie jest łatwa droga i wielu się na niej wywraca. Ja się wywróciłam szybko.
Później odtrucia, kolejne próby leczenia?
– Na odtruciach byłam niezliczoną ilość razy. Dają kroplówki, sprawdzają parametry i po trzech dniach wracasz do domu. Na początku nawet to nieźle znosisz, ale każdy kolejny raz, to większe cierpienie. Delirka, halucynacje, rzyganie, sranie. Alkoholizm to straszna choroba. Te sfery tak zwane wyższe mają z nią gorzej. Ponieważ to choroba iluzji i zaprzeczeń, używa się wszystkich środków, by nie przyznać, że ma się problem. Ukrywa się, minimalizuje, próbuje racjonalizować. Ludziom mniej skomplikowanym jest łatwiej – szybciej spadają na swoje dno, szybciej się odbijają. Tym, którzy mają wyższą pozycję, jest gorzej wyzdrowieć. Choćby dlatego, że mają zaplecze. Finanse, rodzinę, przyjaciół.
Czytaj też: Alkoholizm i kobiety
Takie zaplecze nie pomaga wyjść z nałogu?
– Może cię ciągnąć w dół, bo jeśli masz pieniądze, to sobie fundujesz różne zabiegi, kroplówki, to wszystko, co pozwala zatrzeć ślady picia i jakoś funkcjonować. Jeśli masz dobrze sytuowanych znajomych, na przykład lekarzy, to oni ci pomogą po koleżeńsku. Masz więcej możliwości maskowania tego, że pijesz. Znam wiele kobiet sukcesu, którym długo udawało się, pomimo picia, robić fantastyczną karierę. Ale ani jednej, która by ostatecznie – w wyniku picia – nie zniszczyła, tego co osiągnęła. To tylko kwestia czasu.
Powiedzmy o stratach.
– Mogę powiedzieć o moich: odszedł mąż, straciłam mieszkanie w Nowym Jorku, samochód, konta w banku. Wróciłam do rodziców, którzy widząc, co ze mną zrobił alkoholizm, mało nie oszaleli. Wciąż byłam jeszcze młoda, miałam 34 lata, niby piękny wiek, można wszystko zacząć od nowa. Ale to „od nowa” jest tak ciężkie… Naprawdę trudno zaczynać, gdy tyle się straciło, gdy bez picia już nie jest się w stanie nic zrobić, gdy ma się depresję. Z wielkim współczuciem patrzę na każdego, kto jest w takim położeniu, w jakim ja byłam wtedy. Wyobrażałam sobie, że jak tylko pójdę na leczenie, to szybko pójdzie, wyjdę, będzie cudownie. Okazało się, że bez picia nic nie jest takie, jak było. Wszystko wydaje się inne, wszystkiego trzeba się uczyć na nowo, bo wcześniej niemal wszystko robiło się z alkoholem. Ja bez alkoholu nie umiałam nawet tańczyć, ani pójść z facetem do łóżka. Spotkałam wiele kobiet, które piły. Jedne, bo mąż od nich odszedł. Inne, bo dopadł je syndrom pustego gniazda – dopóki były dzieci, jakoś było, dzieci wyfrunęły z domu, nie ma co robić, zaczyna się pić. Inne zaczynają od koniaczku, żeby im się lepiej zasypiało. I nie wszystkie się uzależnią. Dużo o tym myślałam i teraz wiem, że już w podstawówce, wypijając swoje pierwsze dwa piwa, powinnam wiedzieć, że się uzależnię. Leciutko się wtedy wstawiłam, ale poczułam to COŚ. Coś na moje kompleksy, na moją nieśmiałość, na brak poczucia bezpieczeństwa. Alkoholik właśnie dlatego pije. Nie, jak większość po to, by było radośnie, przyjemnie. Tylko dlatego, że picie mu coś załatwia. Zapełnia jakiś brak.
Czy kobiety nie szukają odprężenia w alkoholu, bo stres, bo awans, bo za dużo się od nich oczekuje?
– Oczywiście można sobie szukać takich usprawiedliwień: bo w pracy ciężko, bo miałam ciężkie dzieciństwo, bo ojca alkoholika. Z tego, jak szukać sobie usprawiedliwień, każda alkoholiczka mogłaby napisać doktorat. Tak już jest w tej chorobie, że szuka się usprawiedliwień, że się kłamie, pozuje, aby tylko ktoś nie pomyślał, że upijam się, jak ostatnia menelka. Jednak, jak się w porę nie weźmiesz za leczenie, to kończysz, jak menelka. Byłam na pogrzebach paru kobiet, które w porę się nie zatrzymały. Patrzyłam po żałobnikach: część w drogich garniturach, nawet znane twarze, a część: twarze sine, napite, odziane w byle co – znajomi z ostatniej części życia. Pijąca kobieta, po jakimś czasie już nie potrafi się porozumieć z tymi, z którymi nie pije. Jest ogromna agresja uzależnionych do tych, którzy mogliby spojrzeć ze zdziwieniem, obrzydzeniem, ocenić. Unika się ich. Nie chce się słuchać uwag w rodzaju: masz problem, idź na odwyk?
– Niewielki odsetek uzależnionych zgłasza się na leczenie, szczególnie tam, gdzie to leczenie jest najskuteczniejsze – czyli do państwowych ośrodków. Alkoholiczki z torebkami Prady wybierają prywatne, co jest takim stawianiem sprawy, jakby chciały leczyć cukrzycę separując się od innych cukrzyków.
Wstydzą się? Może odstraszają je spartańskie warunki?
– Spartańskie warunki, ostry regulamin. W państwowym ośrodku wszyscy są traktowani tak samo, nie ma szans zgrywać się, mieć się za kogoś z lepszej półki. Miałam szczęście, że trafiłam do Ośrodka Terapii Uzależnień przy Sobieskiego w Warszawie. Tam dostałam w kość. Walnęli mi prawdę prosto w oczy. W grupie było 8 osób, z kobiet tylko ja i jedna babka. Niestety, już nie żyje. Na początek usłyszeliśmy: zgodnie ze statystykami dwie osoby z waszej grupy przestaną pić, dwie szybko się zapiją, reszta będzie mieć wpadki, wracać na terapię i znów mieć wpadki. Niektóre, wkładając wielki wysiłek w to, żeby wyjść z rynsztoka, przestać pić, latami chodzą na spotkania AA i jakoś udaje im się trzymać z dala od alkoholu, ale bywa, że jak tylko odpuszczą sobie pracę nad sobą, wciąga je jakieś nowe uzależnienie. Już nie wódka ich wciąga, ale na przykład hazard. Żeby nie przejść z uzależnienia w uzależnienie, trzeba wciąż nad sobą pracować. Także nad tym, żeby odbudować relacje z tymi, których się skrzywdziło. Moje dzieci musiały pójść na dwuletnią terapię Dorosłych Dzieci Alkoholików i teraz już jest w porządku, ale co ze mną przeszły, to przeszły. Dotąd, gdy do mnie wpadają, muszę się pilnować, żeby na przykład nie położyć się na kanapie, nie zdrzemnąć, bo jakby mnie zobaczyły taką leżącą, wróciłyby najgorsze wspomnienia. Spaprałam im dzieciństwo, ale teraz widzą, że jestem już innym człowiekiem. Lepszym. Pracującym nad sobą. Codziennie, gdy wstaję, parzę kawę, wychodzę na taras, bez względu na to, jaka jest pogoda, i mówię: „No, Panie Jezu, co dziś fajnego się wydarzy?” W ogóle nie jestem religijna, tylko zafascynowana Pismem Świętym. Wybieram sobie jakiś fragment, czytam. I jest fantastycznie. To taki mój rytuał. Mam wkodowane, żeby każdy dzień tak zaczynać. Właśnie od zachwytu, i od wdzięczności za to, co mam. Za to, że jestem trzeźwa.
𝓛𝓾𝓼𝓽𝓻𝓸 𝓬𝓸𝓭𝔃𝓲𝓮𝓷𝓷𝓸ś𝓬𝓲 - 𝓴𝓪𝓵𝓲𝓷𝓪𝔁𝔂 